“Από τις Ρίζες ως τα Άνθη του καλού” – Σκέψεις από την τελευταία παράσταση του Θάνου Ανεστόπουλου

Τα Διάφανα Κρίνα ήταν το υπέρτατο συγκρότημα που κανείς δεν άκουγε φανατικά. Ήταν αυτό το ποιοτικό, τρομερά βαρύ, που άκουγες ένα κομμάτι και σε γέμιζε, σου έφτανε.

Ήταν το συγκρότημα που οι στίχοι με συντρόφευσαν σε πολλές στιγμές, που έλεγα ότι είμαι άτυχος που δεν μπόρεσα να τους δω live.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος  στις 5 Μαΐου 2015 είχε ανεβάσει στην προσωπική σελίδα του στο facebook ότι έπασχε από μεταστατικό καρκίνο των οστών. Ένα χρόνο και τέσσερις μήνες μετά δεν είναι πια μαζί μας. Στο ενδιάμεσο μας χάρισε δύο βραδιές με τα Διάφανα Κρίνα στη Τεχνόπολη, καθώς και δύο συγκλονιστικές σόλο εμφανίσεις στο Παλλάς και στη Μονή Λαζαριστών.

Στη Μονή Λαζαριστών ήμουν εκεί και μπορώ να πω ότι ήταν μια από τις πιο σημαντικές μουσικές στιγμές που έζησα τα τελευταία χρόνια, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι το κατάλαβα πολύ μετά, όταν έκατσα και συζήτησα, σκέφτηκα κάθε πτυχή αυτού που είδα/έζησα.

Χρειάστηκε μέρες για να το χωνέψω και να το κατανοήσω, είχα αποφασίσει να μην μιλήσω για εκείνη τη βραδιά αλλά νιώθω ότι πρέπει να μιλήσω για τις σκέψεις που μου άφησε η τελευταία παράσταση του τεράστιου Θάνου Ανεστόπουλου.

Η παράσταση “Από τις Ρίζες ως τα Άνθη του καλού” ήταν μια ποιητική και συνάμα αυτοβιογραφική αφήγηση των σημαντικών καλλιτεχνικών στιγμών του Ανεστόπουλου. Διάφοροι καλλιτέχνες εμφανίστηκαν για να ερμηνεύσουν από ένα τραγούδι σε μία μοναδική διασκευή από την καταπληκτική ενορχήστρωση.

Ενδιάμεσα ο Ανεστόπουλος αφηγείται σκηνικά από τη ζωή του και στίχους/σκέψεις που θέλεις πολύ περισσότερο χρόνο για να τους κατανοήσεις από όσο σου αφήνει. Κάπου λίγο πίσω και δεξιά καθώς καθόμουν και παρασυρόμουν σε σκέψεις, την ίδια στιγμή έπαιρνα και life force από έναν άνθρωπο που ήρθε σε αναπηρικό καροτσάκι, κάθισε σε έναν καναπέ υποβασταζόμενος και λίγους μήνες πριν πεθάνει έδωσε μία άριστη ερμηνεία δείχνοντας μου τι σημαίνει δύναμη του πνεύματος.

Ζηλεύω κάθε έναν σας που μπορέσατε να είστε σε κάποια συναυλία των Κρίνων όταν μεσουρανούσαν, αλλά πιο πολύ αυτούς που μπόρεσαν να είναι στην επανένωση στο Τεχνόπολις.

Όσους δεν είδατε τι εστί Θάνος Ανεστόπουλος από κοντά, χάσατε μια μεγάλη ευκαιρία για αγνή ποιότητα και τέχνη. Δύσκολα το βρίσκεις στις μέρες μας.

Εν τέλει όλη μου η εμπειρία από αυτόν τον καλλιτέχνη ήταν και όσο χρειαζόμουν. Μία μικρή δόση, αρκετή για να έχω να λέω για αυτήν όλη μου τι ζωή και να νιώθω χορτασμένος.

ps: σιχαίνομαι τα rip μέσα από την ψυχή μου…
ps2: RIP Θανος Ανεστόπουλος