…και όσο αντέξεις: Jail Time Achievment Unlocked! – Η τεράστια ειρωνεία και οι εμπειρίες απο την στενή…

Και όμως ναι! Ο Αλλοδαπός με τον allodapo jr πέρασε ένα 5ήμερο όπου κατάφερε να ξεκλειδώσει το achievment της φυλακής και συγχρόνως να ζήσει την υπέρτατη ειρωνεία. Οι εμπειρίες με την  Αστυνομία συνεχίζονται και περνάνε σε νέο επίπεδο. Πλέον περάσαμε με το αδερφάκι το πρώτο μας βράδυ στα κρατητήρια και εδώ είναι αυτά που μας έκαναν εντύπωση.

Η σκέψη μου και ποιον νοιάζουν όσα θα πω με κυριαρχεί αλλά αν αποφασίσεις να διαβάσεις το άρθρο καλό θα ήταν να έχεις μια πρώτη εικόνα της κατάστασης και του λόγου που το site ονομάστηκε Allodapos.

Μια μικρή εισαγωγή λοιπόν. Ζω στη χώρα απο την στιγμή που γεννήθηκα, δεν έφυγα ποτέ, μιλάω καλούτσικα τα Ελληνικούλια, ήμουν σημαιοφόρος στο γυμνάσιο, είμαι φοιτητής και έχω γαμάτο site  όμως ακόμα προσπαθώ στα 23 μου να βγάλω άδεια παραμονής. Προσπαθώ ναι. Το πρόβλημα (μία λεπτομέρεια που δεν θα αλλάξει κάτι αν την μάθετε) οδήγησε στο Υπουργείο να μην μου ανανεώσει την Προσωρινή Άδεια και να με αφήσει να το λύσω με τον φόβο της Αστυνομίας που αν σε πιάσει χωρίς χαρτιά σε πετάει σε ένα κρατητήριο μέχρι να δει σε ποιο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Λαθρομεταναστών θα σε στείλει…

Όπως το ακούς, το Υπουργείο σε αφήνει ξεκρέμαστο, η Αστυνομία σε μπαγλαρώνει. Το κράτος σε αφήνει να κυκλοφορείς και το ίδιο σε πιάνει γιατί δεν θα έπρεπε. Το καλό είναι οτι αυτό το φαινόμενο μόνο πρωτότυπο δεν είναι. Μαζί με εμάς, άλλο 200.000 με 500.000 μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς αντιμετωπίζουν μια κατάσταση που δεν έχει άμεση λύση.
Αλλά πριν πάμε σε αυτά:

Η Υπέρτατη Ειρωνεία!!!

Ένας απο τους πολύ κοντινούς μου φίλους είναι Δόκιμος σε ένα απο τα Τάγματα Εθνοφυλακής. Το Τάγμα είναι εθελοντικό και ειδικά σε παραμεθόριους έχει ελάχιστο δυναμικό. Ο καυλιάρης Διοικητής του φίλου του έδωσε την εξής υπόσχεση:

Για κάθε έναν φίλο σου που θα φέρεις για να κάνει παρέλαση θα σου δώσω μία μέρα άδεια!

Απο την στιγμή που καταλάβαμε οτι ο διοικητής σοβαρολογούσε, μαζευτήκαμε τέσσερα άτομα να υποστηρίξουμε τον φίλο μας (ένας πόντιος απο Απχαζία, ένας Ρώσος, δύο Αιγύπτιοι και ένας Καζακογερμανός, ο δόκιμος, δηλαδή) πήγαμε να κάνουμε παρέλαση με το Τάγμα που φυλάει τα σύνορα απο τους λαθρομετανάστες εχθρούς…

Ζήσαμε μια απο τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μας, με πολύ χαβαλέ, με τσίπουρα απο τις 8 το πρωί και Ουίσκι και λουκάνικα απο τις 12 το μεσημέρι, υποστηρίξαμε, φίλο και Εθνοφυλακή, “παίξαμε” και με τα όπλα και το απογευματάκι της επόμενης μέρας ξεκινήσαμε για Θεσσαλονίκη.

Αντι για αυτήν βρεθήκαμε σε κρατητήρια σε ένα χωριό απο έξω!

Εμπειρίες απο την Στενή

Να πω απο τώρα οτι δεν έχω κάποια πικάντικη λεπτομέρεια εκτός απο τον κλασσικό second φόβου όταν ο μπάτσος βάζει το πλαστικό γάντι και σου λέει βγάλε το παντελόνι. Αλλά εντάξει αυτό το είχα ξαναζήσει και στις Πέντε εμπειρίες μου με την Δίωξη και τα ξεφτέρια τους.

Οι αστυνομικοί ήταν σχετικά ευγενικοί αλλά ξέρω οτι ο τρόπος μου και ο εκλεπτυσμένος λόγος που έχω αναπτύξει για αυτές τις περιπτώσεις οφείλονταν για την ευνοϊκή μεταχείριση.

Το σίγουρο ήταν οτι θα περνούσαμε την βραδιά μέσα γιατί οι περήφανοι Εθνοφύλακες της προηγούμενης μέρας

Αφού μας πέταξαν σε ένα μαρμάρινο διάδρομο χωρίς κάποια θέρμανση, χωρίς ένα στρώμα για το βράδυ ή κάποια κουβέρτα, οι συγκρατούμενοι μας (απο Συρία, Μπαγλαντές, Αραβία και τα λοιπά) προσφέρθηκαν και μας έδωσαν αυτοί ότι χρειαζόμασταν για να περάσουμε την νύχτα. Εμείς ανταποδώσαμε με τηλεκάρτα και νερό και απο μέσα μας αναφωνήσαμε:

Έχεις εκτιμήσει ποτέ το σκοτάδι? Αυτήν το απόλυτο τίποτα απο φως και ήχο? Εγώ το εκτίμησα εκεί. Όλο το βράδυ το γαμημ*νο φως φθορίου έφεγγε χωρίς να σε αφήνει να ξεκουραστείς ενώ η τηλεόραση έπαιζε στην διαπασών. Κατάφερα να ξεκλέψω 2 ώρες ύπνου (που μαζί με τις 3 της προηγούμενης μέρας) ήταν αρκετές καθώς περιμέναμε μια απάντηση για το αν θα φύγουμε ή θα μέναμε για απροσδιόριστο χρόνο εκεί.

Στα διαλείμματα του μανιώδους διαβάσματος του δεύτερου βιβλίου που μου έστειλαν οι Εκδώσεις Anubis σκεφτόμουν οτι αν έκανα τελικά φυλακή θα διάβαζα άπειρα βιβλία και θα γινόμουν “μπουρί” με γυμναστική. Απατηλά όνειρα…

Όπως καταλαβαίνεται για να γράφω τώρα βγήκαμε. Έχω μια μικρή περίοδο χάριτος όπου θα πρέπει να τα βάλω με την γραφειοκρατεία δύο χωρών, η μία πέρασε εμφύλιο πρόσφατα (βάσανο) ή άλλη ακόμα περνάει Νέα Δημοκρατία, Άδωνη και Βενιζέλο (μεγαλύτερο βάσανο).

Αν σας πω όμως οτι εγώ όλο το βράδυ σκεφτόμουν την εκπληκτική πλοκή του Ονόματος του Ανέμου (να περιμένετε review σε 2 μέρες) και την συνέχεια του Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα σε DC και Marvel θα με πιστέψεις?

Θα έπρεπε. Διαβάζεται τον Αλλοδαπό θυμάστε?