O Β’ κύκλος του Handmaid’s Tale με έκανε λίγο… χαιρέκακο

Handmaid’s Tale: η δυστοπία που η Μάργκαρετ Άντγουντ ονειρεύτηκε το ΄80 είναι τόσο δίπλα μας, ώστε η σειρά να δημιουργεί διάφορες σκέψεις για χαρακτήρες και καταστάσεις… όχι στη σειρά, έξω στο δρόμο. Εγώ δεν μπορώ παρά να νιώσω τεράστια θλίψη και ίσως και λίγη χαιρεκακία (I can’t help myself) απέναντι στον πιο ενδιαφέρων χαρακτήρα, την Serena.

Οι κύριες γυναίκες της ιστορίας είναι τρεις. Η Joun, που παλεύει απέναντι σε όλα τα δεινά για να προστατέψει τα παιδιά της και να γλυτώσει από τους απανωτούς βιασμούς, η Aunt Lydia, η πιο original πιστή στον λόγο του θεού, τόσο πιστή που δεν θα σταματήσει σε τίποτα για να εκπληρώσει το ρόλο της (να προστατέψει τα παιδιά) και την Serena.

H Serena καταφέρνει να είναι ότι πιο ενδιαφέρον έχει αυτή η σειρά. Η Strahovski δίνει μια solid ερμηνεία σε έναν περίπλοκο χαρακτήρα και το background μαζί με τις εξελίξεις σε διχάζουν για το πως να νιώσεις απέναντι της. Εγώ, θα το παραδεχτώ… χαίρομαι με ό,τι κακό της συμβαίνει. Ξέρω ότι δεν είναι και ό,τι σωστότερο, αλλά είναι η αλήθεια.

Η Serena συμβολίζει τις γυναίκες (και ευρύτερα τους ανθρώπους) που δίνουν όλο το είναι τους στην πάλη για να κυριαρχήσει ο φασισμός και μέσα στην τύφλα που τους χαρίζουν οι ψυχοσυναισθηματικές ελλείψεις τους, δεν βλέπουν μπροστά τους ότι το πρώτο επόμενο θύμα είναι ο εαυτός τους.

Στα flashbacks βλέπεις ότι η Serena πάλεψε σθεναρά για να περάσει την ιδεολογία του Gilead. Ήταν η ψυχή του αγώνα, έγραφε τους λόγους του άντρα της, έφαγε ξύλο και λεκτική κακοποίηση στις αρχικές ομιλίες της. Η Serena πίστεψε ότι η φασιστική ανάγνωση της βίβλου θα δημιουργούσε έναν καλύτερο κόσμο. Η κατάληξη όμως είναι πάντα η ίδια. Φασισμός και πατριαρχεία πάνε χεράκι-χεράκι.

Αυτό που με επιτυχία περνάει αυτή η σειρά είναι το πως ο φασισμός δεν μπορεί να είναι μόνο εθνικός, φυλετικός, ταξικός ή θρησκευτικός. Είναι όλα μαζί. Πάντα. Δεν γίνεται να υπάρχει οποιαδήποτε μορφή ισότητας σε μία φασιστική ιδεολογία. Το Handmaid’s Tale περνάει το μήνυμα του εν μέρη φυσικά, καθώς η ύπαρξη μαύρης υπηρέτριας μειώνει την ίδια την ουσία του μηνύματος και το καταπίνω μόνο και μόνο επειδή η Samira Wiley που ενσαρκώνει την Moira είναι εξαιρετική ηθοποιός.

Νιώθω λοιπόν χαιρεκακία για τη Serena όταν τη βλέπω να τρώει τα σκατά που έφτιαξε μόνη της στη μούρη, αλλά μετά έρχεται η θλίψη. Ναι, έπρεπε να ξέρει καλύτερα. Ναι, έτσι όπως έστρωσε ας κοιμηθεί. Θέλει όμως πολύ δουλειά και από εμάς, όσους δεν θεωρούμε εαυτούς φασίστες, να αφήσουμε τα πάθη μας και να ανοίξουμε το μυαλό μας ώστε να κατανοήσουμε τι μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο σε τόσο σκοτεινά μονοπάτια.

Και ξέρεις ποια μου θυμίζει η Serena;
Την Ουρανία Μιχαλολιάκου.

Είσαι ακόμα εδώ; Άκου με:

Στο ντοκιμαντέρ Τα Κορίτσια της Χρυσής Αυγής//Golden Dawn Girls, ένα από αυτά που μου τράβηξαν περισσότερο την προσοχή ήταν το πως οι γυναίκες της οργάνωσης έριξαν πραγματική δουλειά, στον δρόμο, σε ομιλίες και πάει λέγοντας και κράτησαν ζωντανό ένα κόμμα με τρεις βουλευτές στην φυλακή. H Ευγενία Χρήστου-Γερμενή, γυναίκα του Γερμενή που μπήκε φυλακή και η Ουρανία Μιχαλολιάκου, πάλεψαν και σιγά σιγά ανελίχθηκαν στο κόμμα. Για ένα χρόνο και κάτι, ήταν για πολλούς πρόσωπα αναφοράς μέσα στο κόμμα. Έχουν δύναμη πλέον…

Θέλω να αναρωτηθείς κάτι: Όταν κάποια φορά η πλέον ενδυναμωμένη Ευγενία αντιμιλήσει στον άντρα της, τον άντρα της τον φασίστα που θα σπάσει στο ξύλο μαύρους, Πακιστανούς, μουσουλμάνους κτλ, όταν ένας άντρας που νιώθει ότι έχει το δικαίωμα αυτό, δεν θα της στριφογυρίσει μια σφαλιάρα να μπει η γυναίκα στη θέση της;

Ας μην παρεξηγηθώ, προφανώς και δεν ξέρω τι γίνεται μέσα στο σπίτι τους αλλά δεν θα με άφηνε έκπληκτο αν είχα δίκιο. Επίσης κάτι αρχέγονα κακό μέσα μου χαίρεται για ένα second καθώς η Μιχαλολιάκου τρώει το bullying της, αλλά μετά όλο αυτό το συναίσθημα αφήνει μία τεράστια τρύπα θλίψης.

Τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο κεφάλι τους; Τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι τον φτωχών που παλεύουν για την ΧΑ, στους Γεωργιανούς και Αλβανούς χρυσαυγίτες (υπάρχουν και ζουν ανάμεσα μας);

Νομίζεις ότι με παραδείγματα και πολιτική ανάλυση ξαφνικά θα πουν: ΑΑΑ ναι ρε έχεις δίκιο ρε μαν!!!!! Κακή Χρυσή Αυγή! Κακή!!

Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση. Γιατί τα θέματα που σπρώχνουν ανθρώπους σε τέτοια άκρα είναι βαθιά μέσα στην ψυχή τους και για αυτό όταν βλέπω την Serena, σκέφτομαι την Μιχαλολιάκου, χαίρομαι όταν τη μαστιγώνει ο άντρας της αλλά και όταν κράζουν την Ουρανία για την άρια σκατόφατσα της… τα ήθελαν οι κώλοι τους με τις μαλακίες τους. Μετά ψυχοπλακώνομαι.

Και για αυτές που δεν πρόκειται ποτέ να βγάλουν τις παρωπίδες των παθών τους και για μένα που δεν μπορώ να συγκρατήσω τον κακό μου εαυτό.

Μπορείς να δεις το ντοκιμαντέρ εδώ

last update 18/10/2020

Author

MonkeyBoss

Author's archive