“Hatefull 8” του Quentin Tarantino

Όταν ο ταμίας είπε οτι τα εισιτήρια τελείωσαν ξενέρωσα απίστευτα, αλλά μετά πρόσθεσε: “…στον Παπακαλιάτη”. Όλη η σειρά άδειασε και από τελευταίος πήγα πρώτος. Δεν ήξερα αν έπρεπε να ξενερώσω ή όχι. 

Κάθισα άνετος, και παρακολούθησα μια από τις πιο συζητημένες ταινίες του Tarantino. H ταινία του που έχει διχάσει τους πάντες. Ο δημιουργός αυτός, ένας από τους καλύτερους της γενιάς του και από τους λίγους που κάνουν ότι γουστάρουν και όπως το θέλουν, μας παρουσίασε το δεύτερο στη σειρά Western του, το οποίο αρχικά θα ήταν κάτι σαν sequel του Django Unchained, αλλά η ταινία πήρε γρήγορα τον δρόμο της ως κάτι μοναδικό. 

Σε αυτό φταίει η δομή του σεναρίου. Η ταινία δεν έχει πρωταγωνιστή, άλλωστε ονομάζεται “Οι Μισητοί Οχτώ”. Ένας κυνηγός επικηρυγμένων προσπαθεί να βρει καταφύγιο απο την τρομερή χιονοθύελλα που έρχεται, καθώς προσπαθεί να παραδώσει την φόνισσα Daisy Domergue για απαγχονισμό. 

Τα 10.000 δολάρια και η φήμη της Domergue θα τον κάνουν επιφυλακτικό στον καθένα που θα συναντήσει… και θα συναντήσει πολλούς πράγμα που θα τον κάνει ακόμα πιο καχύποπτο.

Στον δρόμο, λοιπόν, και με κάθε προφύλαξη θα μαζέψει τον κυνηγό επικηρυγμένων Warren Marquis και τον υποψήφιο σερίφη Chris Mannix. Η παρέα θα φτάσει στο Υφασματάδικο της Minnie (πανδοχείο) και εκεί θα συναντήσουν και τις υπόλοιπες φιγούρες που συμπληρώνουν την 8άδα. 

Μέσα στο Υφασματάδικο θα αρχίσει όλο το καλό. Αυτό που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μια κλασσική αργή ταινία του Tarantino με εξαιρετικούς διαλόγους, πήρε μορφή καθώς μετατράπηκε σε ένα τεράστιο Cluedo – Ποιος είναι ο δολοφόνος;

Από εκεί και πέρα μπαίνεις και εσύ, όπως οι πρωταγωνιστές μας, στον αποκλεισμό πιθανών υπόπτων για το ποιος είναι ο επικίνδυνος στην παρέα. Η διαδικασία είναι τρομερά ενδιαφέρουσα και διανθισμένη με μπόλικο brutal splatter…

Ενδιάμεσα και η αναφορά στο θέμα της σκλαβιάς, των μαύρων και τα λοιπά, καθώς μην ξεχνάμε οι ιστορία εξελίσσεται μερικά χρόνια μετά τον εμφύλιο, έχουμε ένα μαύρο χαρακτήρα και δύο “Νότιους”. Πάντως δεν μπορώ να μην πω ότι σε αυτή την ταινία, αν και δεν ήταν αυτό το “ζητούμενο” είδα μια πιο ολοκληρωμένη οπτική στο θέμα. 

 Δε υπάρχουν καλοί και κακοί, Νότιοι και Βόρειοι. Ακόμα και η επίπτωση όλων όσων έχει ζήσει στην ψυχολογία του, είναι ορατά σε όσα κάνει και λέει ο Warren Marquis. 

H ταινία διαρκεί 3 ώρες, μερικές φορές είναι λίγο αργή αλλά αν έχεις γνώση από Tarantino δεν θα σε ξενίσει καθόλου, ενώ ο αριθμός των χαρακτήρων, οι αντιθέσεις τους και ο μικρός χώρος βοηθάει στην γρήγορη εναλλαγή ζευγαριών/συνομιλητών, όπου ο Tarantino θριαμβεύει με τους διαλόγους του. 

Τελικά όμως γιατί αυτή η ταινία δίχασε; Όπως λέει και ο Τιμογιαννάκης (κριτικός) ο Tarantino ως γνήσιος auteur αποδίδει φόρο τιμής στα αγαπημένα του Spaggheti Western που μεγαλούργησαν στην Ιταλία του ’60 και ακούστηκαν σε όλο τον κόσμο.

Ο Tarantino κάνει μια ταινία που θα λειτουργούσε το ’60, μόνο και μόνο επειδή γούσταρε να βλέπει τέτοιες ταινίες μικρός, το κάνει το 2015, χρησιμοποιώντας την κάμερα Ultra Panavision με 70 mm φίλμ… επειδή απλά μπορεί!

Και το κάνει όλο αυτό χωρίς να αντιγράφει τους δικούς του σκηνοθέτες/δάσκαλους αλλά με το προσωπικό του γαμάτο στυλ.