Η Πόλη των Κατόπτρων – Το Πέρασμα Βιβλίο #3
Written by MonkeyBoss on 4 Φεβρουαρίου 2018
O Justin Cronin παρουσιάζει το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας του και κλείνει με υποδειγματικότητα μια απο τις καλύτερες (και ίσως πιο αδικημένες) τριλογίες φαντασίας των τελευταίων χρόνων.
Η γνωριμία μου με τον Cronin έγινε καταλάθως. Ο όγκος του πρώτου βιβλίου με κρατούσαν μακριά του, αλλά όταν το πήρα απόφαση μπήκα σε έναν κόσμο που μου θύμιζε διάφορα και ταυτόχρονα αλλάζει το σύγχρονο τοπίο της απεικόνησης της μυθολογίας των vampires.
Θα μπορούσα να σου πω ότι η τριλογία του Περάσματος θυμίζει Walking Dead και Attack on Titan. Κάποια στοιχεία είνια παρόμοια. Το ξέσπασμα του ιού δημιουργεί έναν post-apocalyptic κόσμο, όπου οι μιαροί (τα βαμπίρ μας) λυμαίνονται κοινηγώντας ανθρώπους την νύχτα. Ο πλυθησμός της Αμερικής έχει εξαληφθεί και 100 χρόνια μετά το ξέσπασμα, μία μοναδική πόλη επιζεί για λίγο με τη χρήση προβολέων για να κρατάει μακριά τους μιαρούς.
Τα γεγονότα των δύο πρώτων βιβλίων (τα οποία ήταν εξαιρετικά) μας παρουσίασαν τα γεγονότα της εποχής του ξεσπάσματος αλλά και τους ήρωες μας εκατό χρόνια μετά, που προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο να εξαφανίσουν τους μιαρούς. Τα πράγματα στο τέλος του δεύτερου βιβλίου φαίνονται ελπιδοφόρα…
Αν δεν έχεις διαβάσει κανένα βιβλίο της τριλογίας ξεκίνα με τα review των υπόλοιπων:
Ας περάσουμε τώρα στο τρίτο βιβλίο, ακολουθούν σπόιλερς για τα προηγούμενα βιβλία
Μεταφερόμαστε μερικές ακόμα δεκαετίες στο μέλλον. Οι Δώδεκα έχουν εξαφανιστεί μετά τα γεγονότα του 2ου βιβλίου και οι άνθρωποι αρχίζουν σιγά σιγά να επεκτείνοται αφήνοντας πίσω τους την εποχή των μιαρών. Ο Μάικλ όμως έχει άλλη άποψη, σίγουρος ότι οι μιαροί θα επιστρέψουν αρχίζει να φτιάχνει ένα τεράστιο πλοίο για να γλυτώσει μερικές εκατοντάδες ανθρώπους – μία σύγχρονη κοιβωτός.
Η Έιμι είναι εξαφανισμένη, ο Πίτερ μεγαλώνει τον γιο του και κάπου μακριά, στην Ν. Υόρκη ο Μηδέν καταστρώνει τα σχέδια του. Η Πόλη των Κατόπτρων αλλάζει το ύφος συνέχεια και πηγαίνει απο ρυθμούς κρεσέντο σε εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Ο Cronin έχει προσθέσει μια πνευματικότητα σε όλο του το έργο που ενώ δίνει μία τελείως διαφορετική διάσταση ρίχνει την ταχύτητα, ίσως λίγο παραπάνω απο ότι θέλεις για ένα βιβλίο φινάλε.
Τι κερδίζεις όμως; Όλοι οι χαρακτήρες έχουν τον χρόνο τους για να λάμψουν και να παρουσιαστεί η μεριά τους, τα κίνητρα τους και η ζωή τους. Σε αυτό το βιβλίο ο γιος Κέιλεμπ, η Πιμ, ο Μάικλ, ο Κάρτερ ο Δωδέκατος και τέλος ο Φάνινγκ παίρνουν το χρόνο που τους αναλογεί.
Η ιστορία του Φάνινγκ ή αλλιώς του Μηδέν, είναι εξαιρετική. Έχει το ύφος ρομαντικής κωμωδίας φοιτητών, η οποία εκτροχιάζεται στην πορεία της και τέλος μας δίνει απαντήσεις για τα κίνητρα του ανθρώπου που με δική του εντολή και την βοήθεια των δώδεκα του εξάλειψαν την ανθρωπότητα. Ο Cronin αγαπάει κάθε χαρακτήρα που έχει δημιουργίσει και για αυτό στο τέλος του βιβλίου ο Μηδέν εξανθρωπίζεται… Αυτό ίσως κάνει κάποιους να νιώσουν ότι τα κίνητρα του “μεγάλου κακού” στο φινάλε είναι κάπως απογοητευτικά. Πολύ μικροπρεπή. Απογοητευτικά. Θα διαφωνήσω συμφωνώντας. Ο Μηδέν είναι ένας ακόμα μικροπρεπής άνθρωπος και ταυτόχρονα ένας εξαιρετικός villain.
Ολόκληρο το βιβλίο μου άφησε μια πικρία. Οι τελευταίες σελίδες ακόμα μεγαλύτερη προσπαθώντας να κατανοήσω το φινάλε που διάλεξε ο συγγραφέας για κάποιους απο τους κύριους πρωταγωνιστές. Και μου άφησε μια πικρία που με ακολούθησε και αφού τελείωσα το βιβλίο και μετά κατάλαβα κάτι…
…πόσο καιρό είχα να διαβάσω κάτι τόσο ολοκληρωμένο.
Αν δεν κάνω μεγάλο λάθος, η Έιμι, η Αλίσια, Ο Πίτερ και όλοι υπόλοιποι δεν πρόκειται να επιστρέψουν. Χαρακτήρες με τόσο βάθος, εμπειρίες και συναισθηματική επένδυση απο τον αναγνώστη (εμένα) που δεν θα μπορέσω να τους επισκεφθώ ξανά.
Πλεόν έχω διαβάσει/ζήσει ολόκληρη την πορεία τους, όσα έζησαν, τους πόνους και τις χαρές τους και η θλίψη που νιώθω αποχαιρετώντας τους είναι η καλύτερη ένδειξη για την ποιότητα αυτού του βιβλίου…
…Α! Επίσης, Βαμπίρια!!!
Η Πόλη των Κατόπτρων
8.91
