Making a Murderer (Ντοκιμαντέρ) – Τα 18 χρόνια φυλακή για βιασμό που δεν έκανε ήταν μόνο η αρχή…

Το 1985 o Steven Avery μπήκε φυλακή για ένα βιασμό που δεν έκανε. Πέρασε 17 χρόνια στη φυλακή και όταν αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο βγήκε και έκανε το αυτονόητο. Έκανε μήνυση, ζητώντας μια τεράστια αποζημίωση. Φυσικά η αστυνομία δεν θα τον άφηνε να βγει και από πάνω…

Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας που αφηγείται το ντοκιμαντέρ/σειρά Making a Murderer που έκανε το Δεκέμβριο πάταγο στην Αμερική. Όσα ανέφερα στην πρώτη παράγραφο είναι η κορυφή του παγόβουνου, όσα γίνονται στο πρώτο επεισόδιο μόνο και μόνο για να σε ιντριγκάρουν.

Η συνέχεια όμως είναι ακόμα πιο σοκαριστική. 

Το ντοκιμαντέρ αποτελείται από 10 μονόωρα επεισόδια και είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να σου τραβάνε την προσοχή σαν μια σειρά. Και το τραγικό είναι ότι όσα συμβαίνουν είναι τόσο εξωπραγματικά που θα νομίζεις ότι σου κάνουν πλάκα. 

Όμως αυτό που βλέπεις είναι ακριβώς ότι έγινε. Η Moira Demos και η Laura Richiardi έμαθαν για την υπόθεση το 2005 όταν ο Avery ξανασυνελήφθη. Ξεκίνησαν το ντοκιμαντέρ κατά τη διάρκεια της δίκης και τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν το 2015. 

Θα δεις λοιπόν πολλές ώρες πλάνων από τη δίκη, τις καταθέσεις, τις ανακρίσεις, δικηγόρους, αστυνομικούς ερευνητές και απλούς ανθρώπους να κάνουν όσα έχεις δει να γίνονται στις πιο εξωπραγματικές σειρές. 

Η υπόθεση από μόνη της έχει μια τρομερή γοητεία. Μέσα στην πρώτη ώρα θα εκνευριστείς και στο τέλος θα χαμογελάσεις, αλλά το plot twist(!) στο τέλος του επεισοδίου θα σε αφήσει με ανοιχτό το στόμα. Κάπως έτσι κυλάνε τα πρώτα επεισόδια (τα οποία τα είδα μαζεμένα και με το ζόρι πήγα για ύπνο). 

Τα υπόλοιπα 5 είναι πιο δύσκολα στην παρακολούθηση και σας συμβουλεύω να τα δείτε σταδιακά. Ειδικά το 6ο –Testing the Evidence– αφιερώνεται αποκλειστικά στη δίκη και τα στοιχεία που εξετάστηκαν και κουράζει. Τα υπόλοιπα τέσσερα μέχρι το τέλος απλά σου ρουφάνε αργά αργά τις ελπίδες σου. 

Αυτό που με άφησε τόσο έκπληκτο είναι η ομοιότητα κάποιων με χαρακτήρες από σειρές. Συγκεκριμένα ο ίδιος ο Steven μιλάει, αλλά και μοιάζει με τον Ed Blumquist του Fargo (season 2). Αν μου έλεγες ότι ο χαρακτήρας βασίστηκε στον Avery θα σε πίστευα αμέσως. 

Το ντοκιμαντέρ έκανε ένα μικρό χαμό τους 2 μήνες που πέρασαν από την πρεμιέρα του. Πολύς κόσμος διάλεξε μια από τις δύο πλευρές και το ίδιο θα κάνεις κι εσύ. Όμως παρότι το ντοκιμαντέρ είναι προφανώς μεροληπτικό υπέρ του Avery κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα παραβλέψεις. 

Και το σημαντικότερο κι αυτό που εμένα με έβγαλε έξω από τα ρούχα μου είναι η κατάφωρη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Steven Avery, αλλά πολύ περισσότερο του ανιψιού του Brendan Dassey.  

Οι εικόνες φίλοι μου είναι σκληρές. Και εκτός από τις σκηνές με τις τηλεφωνικές επικοινωνίες μεταξύ των ίδιων και της οικογένειας τους (που ήταν μαχαιριά στην καρδιά), η εικόνα του 16χρονου Brendan αλυσοδεμένου λες και πρόκειται για κατά συρροή και άκρως επικίνδυνο δολοφόνο να πηγαινοέρχεται από τη φυλακή στο δικαστήριο έκανε την ελάχιστη αίσθηση δικαίου που έχω ως Κοινωνικός Λειτουργός να εκραγεί…

Και εν τέλει αυτό είναι το μεγαλύτερο ερώτημα μου: Που είναι σε αυτή την υπόθεση οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί; Τα ανθρώπινα δικαιώματα και πόσο μάλλον τα δικαιώματα του παιδιού δεν αλλάζουν ανάλογα το έγκλημα που έχεις ή δεν έχεις κάνει. Είναι αναφαίρετα! 

Αλλά ποιος να υψώσει μια φωνή για αυτά τα στοιχειώδη;
Η βρώμικη αστυνομία, που ακόμα και οι καλύτεροι στο Σώμα δεν έχουν ιδέα από κοινωνικοψυχολογική εκπαίδευση; Οι άθλιοι δικαστές και οι εισαγγελείς που παραιτούνται εξαιτίας επανειλημμένης σεξουαλικής παρενόχλησης ή οι γλοιώδεις δικηγόροι που κάνουν τον Κούγια να φαίνεται άγιος;*

Αυτά τα λίγα. Θα ήθελα να δω στα σχόλια τη γνώμη σας… 

*ελπίζω να καταλάβατε το αστείο με τον Κούγια ε; ε; ε; Κανείς δεν ξεπερνάει τον Αλέξη…