Επτά Επί Θήβας του Αισχύλου @Θέατρο Δάσους

Η σύγκρουση των δύο γιων του Οιδίποδα είναι το θέμα των «Επτά επί Θήβας». Μετά την αποκάλυψη των φρικτών πράξεών του, ο Οιδίποδας άφησε τον θρόνο στους δύο γιους του, τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη. Εκείνοι συμφώνησαν να κυβερνούν τη Θήβα εναλλάξ. 

Ωστόσο, όταν ήρθε η σειρά του Πολυνείκη να αναλάβει την εξουσία, ο Ετεοκλής δεν τήρησε την υπόσχεσή του. Αυτό προκάλεσε την οργή του Πολυνείκη, ο οποίος συμμάχησε με τον βασιλιά του Άργους Άδραστο και οργάνωσε εκστρατεία εναντίον της Θήβας. Επτά αρχηγοί από κάθε ένα από τα δύο αντίπαλα στρατεύματα παρατάχθηκαν εκατέρωθεν των επτά πυλών της πόλης. O Ετεοκλής και ο Πολυνείκης κατέληξαν να βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλο στην έβδομη πύλη. 

Ο Ετεοκλής είναι ο μοναχικός κεντρικός ήρωας της τραγωδίας. Η Θήβα βρίσκεται σε ασφυκτική κατάσταση πολιορκίας κι εκείνος προσπαθεί να οργανώσει την αντεπίθεση, σε μια μάχη καταδικασμένη να καταλήξει χωρίς πραγματικό νικητή.

Αυτό το έργο δεν είναι αυτό που περιμένεις από μία αρχαία τραγωδία. Οι ηθοποιοί είναι ντυμένοι με κουστούμια, τα σκηνικά είναι μηδενικά και το σατιρικό στοιχείο ισχυρό.

Ο Λιθουανός Τσέζαρις Γκραουζίνις, σκηνοθετεί σε κείμενο του  ποιητή Γιώργου Μπλάνα και από την αρχή φαίνεται ότι δεν τον διακατέχει “λατρεία” στο κλασσικό.

Εννοώ ότι για αυτόν ο Αισχύλος και το αρχαίο θέατρο δεν είναι κάτι που το αποδίδεις πιστά, με κάθε αλλαγή να αποτελεί ιεροσυλία. Κρατάει το νόημα, το φέρνει στην εποχή μας και νιώθει ελεύθερος να δημιουργήσει.

Το αποτέλεσμα… weird!

Με έπιασα πολλές φορές να έχω ένα χαμόγελο και να αναρωτιέμαι wtf. Με την καλή έννοια. Το κοινό γέλασε πολλές φορές. Εγώ είχα ένα μειδίαμα και προσπαθούσα να καταλάβω.

Τι κατάλαβα;

Ο Γκραουζίνις προσπάθησε να σατιρίσει στο δεύτερο κομμάτι της παράστασης τον μιλιταρισμό, την ξενοφοβία, να ξορκίσει τους αόρατους, κακούς εχθρούς που έχουμε “έξω απο τα τείχη μας”.

Σε ένα άλλο επίπεδο με τα καραγκιοζιλίκια των ηθοποιών του χορού, να δείξει τον τρόπο που ο απλός άνθρωπος κάνει ότι μπορεί για να διώξει τον φόβο λίγο πριν από τη μάχη.

Σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο η μονοδιάστατη μορφή του Ετεοκλή (ο αδερφός και εχθρός Πολυνείκης είναι βουβός σε όλο το έργο) είναι ένας χαρακτήρας που χτίζεται σε κάθε σκηνή και φτάνει στην πιο σημαντική κατανόηση των δικών του κινήτρων, των πόθων του.

Όλα έρχονται φυσικά. Χτίζονται σκηνή σκηνή.

ps: καθώς ο Ετεοκλής επικαλούσε τον Δία, στο φόντο έβλεπες απανωτές αστραπές! Μοναδικό.
ps2: τα σκηνικά είχαν μέσα 2 καλάσνικοφ ψεύτικα και κάτι πατερίτσες. Fucking weird…