Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Βασίλη Κατσίκη (CCTV/ Ι4: Λούφα και Απαλλαγη/Lurk)
Written by MonkeyBoss on 4 Μαΐου 2015
To βράδυ της 22ης Απριλίου είδαμε μαζί με τον Βασίλη Κατσίκη, σκηνοθέτη του πρώτου και μοναδικού ελληνικού ψυχολογικού θρίλερ στην δεύτερη προβολή της ταινίας κατά την διάρκεια του φινάλε του HFF: Fright Nights 2 στην Θεσσαλονίκη.
Ο σκηνοθέτης και το επιτελείο του παρουσιάστηκαν στο κοινό μιλώντας για την δουλειά τους με πολύ χιούμορ και φιλικότητα. Μετά την προβολή της ταινίας απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού αφού πρώτα του έδωσαν συγχαρητήρια όλοι για την αξιέπαινη προσπάθεια του.
Μετά τον κόσμο πήραμε σειρά εμείς. Εγώ και ο Κώστας Κίτσιος του Horrorant.com συνομιλήσαμε με τον σκηνοθέτη για όσα έγιναν στην ταινία, για τον ελληνικό κινηματογράφο και τις νέες προσπάθειες. Η ενδιαφέρουσα συνομιλία μας βρίσκετε παρακάτω για να την διαβάσετε και να πείτε τα σχόλια σας είτε για τα θέματα συζήτησης είτε για την εντύπωση που σας έκανε η ταινία.
Σχετικά με τον ίδιο τον Ελληνικό κινηματογράφο και τους νέους δημιουργούς:
ΒΚ-Είμαι θαυμαστής και του Κιούμπρικ, τον θεωρώ τον μεγάλο δάσκαλο. Και τον θαυμάζω γιατί κατάφερε να περάσει από πολλά είδη. Εγω θα ήθελα να μπορώ να περάσω από πολλά, γιατί βαριέμαι ασύστολα τους σκηνοθέτες που κάνουν μια ταινία, ένα ύφος και μετά αλλάζουν το σενάριο αλλά είναι απλά η ίδια ταινία. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να το κάνω αυτό και σε πληροφορώ ότι είναι παρα πολύ δύσκολο σε κάθε είδος να ανακαλύψεις τους κώδικες, τι λειτουργεί και τι όχι και να είσαι πιστός.
Όταν μου πρότειναν να κάνω τη Λούφα δεν ήμουν ειδικός στις κωμωδίες, παρ’ όλα αυτά κάθισα και δούλεψα προσπαθώντας να κάνω μια ταινία σαν την Λούφα που θα γελάσει ο κόσμος. Από την στιγμή που το πέτυχα θεωρώ ότι πέτυχα και το στοίχημα μου. ¨όπως τώρα με το Lurk που ξεκίνησα να κάνω ένα ψυχολογικό θρίλερ στο οποίο δεν έχουμε καμία παράδοση στην Ελλάδα.
FB- Η επόμενη ταινία σας είναι το Ghost@net
ΒΚ- Ναι είναι ένα θρίλερ που έχει σχέση με το bulling. Έχει να κάνει με την αυτοκτονία μέσω διαδυκτύου ενος εφήβου,που επιστρέφει μέσω του internet για να τιμωρίσει όσους τον οδήγησαν στην αυτοκτονία.
FB- Γυρίσματα Ελλάδα; Το cast ελληνικό;
ΒΚ- Γυρίσματα ναι Ελλάδα με ελληνικό και ξένο cast, αγγλόφωνο πάλι.
ΒΚ- Το εύχομαι! Η πρόταση μου στα νέα τα παιδιά είναι, βουτάτε με αυθορμητισμό στην έμπνευση σας, μη φοβάστε τίποτα. Και τεχνικά μέσα να μην έχετε πολλά και λεφτά να μην έχετε, όταν θες να εκφραστείς καντο, κάπου θα σε βγάλει.
Δεν είμαστε σε εκείνες τις εποχές ούτε στις χώρες που λέμε έχουμε τόσα εκατομμύρια, αλλά κάνουμε μια ταινία. Όχι, εμείς δεν έχουμε λεφτά… κάνουμε τις ταινίες μας.
FB- Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και με τον Αδάμαστο (Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα).
ΒΚ- Ακριβώς. Νέα παιδιά που δοκίμασαν ένα πολύ δύσκολο είδος και τα πήγαν μια χαρά. Το να εξελιχθούν, και εκεί θέλω την βοήθεια του κόσμου ώστε να στηρίξουμε τέτοιες προσπάθειες ώστε να μπορέσουν οι συντελεστές να αισθανθούν ότι κάτι έκαναν και να το ξανακάνουν, να μην απογοητευτούν.
FB- Εσείς θα κάνατε fantasy στην Ελλάδα;
ΒΚ- Βεβαίως και έχω σκοπό να δοκιμάσω διάφορα είδη, δεν φοβάμαι. Splatter και άλλα…
%2BNick%2BKoulaftakis%2BFinal-page-002.jpg)
Σχετικά με την ταινία:
FB- Στο σκηνοθετικό σημείωμα αναφέρετε οτι με το Lurk προσπαθείτε να κάνετε και ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Είναι η ταινία ειδικότερα ένα σχόλιο στην οικονομική κρίση?
ΒΚ-Η ταινία δεν είναι ένα σχόλιο για την οικονομική κρίση, είναι ένα σχόλιο για τους ανθρώπους που αφήνουν την ζωή τους στα χέρια άλλων και δεν ενδιαφέρονται. Ο χαρακτήρας ο συγκεκριμένος, η Ανν, ξυπνάει τη νύχτα εκείνη σε μια χώρα που καταρρέουν όλα. Ταυτόχρονα όμως, στην εξέλιξη του φίλμ, βλέπουμε ποιος ήταν ο ρόλος του άντρα της, ο ρόλος του εισβολέα και πως αυτοί οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες έρχονται πλέον για να συγκρουστούν και να ξαναφέρουν στην μνήμη της Ανν όλα αυτά τα οποία προσπαθούσαν με χημικό τρόπο να την κάνουν να ξεχάσει.
Θεωρώ πάντα ότι το καλύτερο που μπορεί να κάνει κάποιος ( σκηνοθέτης) είναι να μην «ουρλιάζει», να μην φωνάζει η ταινία ότι είναι πολιτική, αλλά να αφήνει υπόνοιες ώστε να μπορεί ο κόσμος να σκεφτεί και να επεξεργαστεί το δεύτερο επίπεδο της.
ΒΚ- Είναι βίαιος τρόπος της ύπνωσης. Για να ξυπνήσει έπρεπε να βιαστεί. Για αυτό και σε πολλά screenings μου έλεγαν γιατί έβαλες τη σκηνή του βιασμού. Χρειάζεται ένα σοκ για να μπορέσεις να ξυπνήσεις και να ανακαλέσεις…
FB- Εγώ ως θεατής είχα στο μυαλό μου την ίδια ερώτηση: Γιατί να προβεί σε βιασμό κάποιος ο οποίος έρχεται να «ξυπνήσει», να κάνει καλό στην γυναίκα, όταν βλέπω ότι τελικά αυτός ήταν στο μυαλό της, σκέφτομαι ότι είναι μια προσωποποίηση των ενοχών της.
ΒΚ- Ακριβώς
FB- Αυτό όμως, με την σκηνή με την πόρτα, που προσθέτει ένα μεταφυσικό στοιχείο, μου ανατρέπει αυτή τη σκέψη… Τελικά είναι στον θεατή να αποφασίσει αν υπάρχει ή όχι το μεταφυσικό στοιχείο? Δεν νομίζετε ότι αυτή η σκηνή, θα κατευθύνει τον θεατή ως προς το μεταφυσικό, αλλά θα είναι ανοιχτή σε διάφορες ερμηνείες;
ΒΚ- Ακριβώς. Δεν απαντιέται. Ξέρεις στην αρχή έπρεπε να αποφασίσω αν όντως αυτός ο άνθρωπος υπάρχει ή δεν υπάρχει. Αν το αποφάσιζα η ταινία θα ήταν πιο απλή. Αλλά δεν θα κινούσε, για μένα, το ενδιαφέρον του θεατή για να την δει. Το μεταφυσικό στοιχείο δεν υπάρχει απλά για να το βάλουμε ή τρομάξουμε τον κόσμο.
Το φάντασμα είτε το έχουμε φανταστεί ή όντως υπάρχει ένα ον το οποίο εγώ δεν σε πιστεύω ότι το είδες, αλλά παρ’ όλα αυτά έχουμε δημιουργήσει ένα ολόκληρο πολιτισμό γύρω από την έννοια αυτή. Αυτό λοιπόν το φάντασμα της Ανν, μπορεί να μην υπάρχει, μπορεί όλα αυτά να τα έχει κινήσει η ίδια.
Η πόρτα δεν ανοίγει μόνη της, ανοίγει από τον αέρα. Ο αέρας όπως ρίχει και την λάμπα, υπάρχει ως στοιχείο από την αρχή όπως και η βροχή. Αρα τα μεταφυσικά στοιχεία χρησιμοποιούνται και ως φυσικά αίτια. Τυχαίες καταστάσεις. Και το τυχαίο είναι σημαντικό στον κινηματογράφο.
ΒΚ- Ναι, πέρασαν αρκετοί Έλληνες, αλλά η προφορά τους δεν ήταν native και δεν ήθελα «κακά» αγγλικά σε μια αγγλόφωνη ταινία και δεν ήθελα να ακούγεται άσχημο.
ΒΚ- Καμία βοήθεια. Βοήθεια υπήρξε μόνο από τους συντελεστές και τους φίλους οι οποίοι στάθηκαν δίπλα μου και αλλάξαμε χώρους, φτιάξαμε καινούριους…
FB- Κεφάλαια?
ΒΚ-Δεν υπήρχαν κεφάλαια, απλά και λιτά. Χορηγίες, προσωπικό κόστος και δουλειά και χρωστάμε φυσικά. Αλλά το σημαντικότερο ήταν η βοήθεια των ανθρώπων που ήταν δίπλα μου.
