Colors – Τα χρώματα της βίας (1987)

Το 1987, ήταν η χρονιά που ο “Easy Rider” Dennis Hopper αποφάσισε να δείξει στον κόσμο, ότι τα κοινωνικά θέματα με τα οποία ασχολούνταν οι rap lyricists του Golden Era, τον ενδιέφεραν στα βαθμό να σκηνοθετήσει μια ταινία για μια μάστιγα των Αμερικανικών μεγαλουπόλεων. Τον γκανγκστερισμό. Η ταινία αυτή είναι το Colors («Τα χρώματα της Βίας» ελληνικός τίτλος -πάλι καλά να λες) με τον Sean Penn και τον Robert Duvall. Το ορίτζιναλ script του Richard Di Lello τοποθετούσε τους ήρωες στο Chicago και αφορούσε περισσότερο διακίνηση ναρκωτικών παρά μέλη συμμοριών.

Ο Dennis Hopper έδωσε διαταγή να αλλάξει αυτό, έτσι o Michael Schiffer προσλήφθηκε, το set στήθηκε στο Los Angeles, και το στόρι εστίασε στη ζωή των gang members. Για λόγους πειστικότητας ο παραγωγός Robert H. Solo προσέλαβε αληθινά μέλη συμμοριών τόσο σαν φύλακες του set όσο και σαν ηθοποιούς. Σύνηθες τότε αυτό. Το ίδιο είχε κάνει και ο Michael Jackson στο video clip του The way you make me feel.  Χαρακτηριστικό αλλά και διάσημο παράδειγμα, πέραν του δέοντος, αληθινού gangster είναι ο Tee Rodgers ως Dr. Feelgood. Δε χρειάζεται να συστήσω τον συγκεκριμένο θρύλο των δρόμων, μπορείτε εύκολα να βρείτε πληροφορίες για το ποιος και τι είναι και σας προτείνω να το κάνετε.

Το Colors πρόκειται για την πρώτη gangster ταινία με εξ ολοκλήρου rap soundtrack. Φυσικά, οι δυο μεγάλες συμμορίες που ονομάζονται μέσα στους διαλόγους είναι οι κόκκινοι και οι μπλε, οι Bloods και οι Crips. Η ταινία δείχνει το πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η ειρήνη σε αυτά τα μέρη αλλά και πόσο ενοποιητικά δυνατή μπορεί να είναι η τέχνη. Μια παρένθεση επιτρέψτε μου ως γνωστός κουτσομπόλης που είμαι, και επιστρέφω στο θέμα μας. Πρόσφατα κάπου στο Instagram σε ένα b-boy account είχε γίνει μια εύστοχη παρατήρηση σχετικά με το Beat Street, ότι οι NYCB (aka Beat Street Breakers) φοράνε κόκκινες φόρμες και οι Rock Steady (aka Bronx Rockers) μπλε και ρωτήθηκε η γνώμη μας για το κατά πόσο αυτό μπορεί να είναι τυχαίο. Απάντησα πως «είναι, αλλά πέραν αυτού ας συλλογιστούμε καλύτερα την πιθανότητα μιας άλλης σύμπτωσης. Το ότι τα artworks της Blue Note Records έπαιζαν με το μπλε και το κόκκινο».

Επιστρέφω στο Colors και επισημαίνω πως είναι ιστορικά ακριβές πως το hip hop μπόρεσε να γεννηθεί και να μεγαλώσει όταν επιτεύχθηκε η πρώτη απαραίτητη κοινωνική προϋπόθεση και συνθήκη για αυτό. Μια σχετική ειρήνη. Μια ανακωχή. Αυτή την κατάσταση που παρουσιάζει η κλασσική ταινία Warriors. Αναφέρεται σε ένα αληθινό περιστατικό, που το σενάριο αν και ελαφρώς το αλλάζει αλλά δεν το παραποιεί. Πρόκειται για τη δολοφονία ενός διαπραγματευτή για τον οποίο η μητέρα του δεν ζήτησε εκδίκηση και οι φίλιες συμμορίες τη σεβάστηκαν και υπάκουσαν. Όπως εξιστορεί το ντοκιμαντέρ Rumble Kings, αμέσως μετά από αυτό ξεκίνησαν καλλιτεχνικές εκφράσεις και δραστηριότητες από τα ίδια τα μέλη των συμμοριών, τα οποία αποδείχτηκαν εξαιρετικά ταλαντούχα και ως μουσικοί και ως χορευτές. Λογικό θα μου πεις, ήταν Λατίνοι και μαύροι όλοι τους. Όπως λέει και ένα άλλο μεγάλο ιστορικό γεγονός, πως κάποιους αιώνες πίσω, το πρώτο πράγμα που άκουσε ο μαύρος και ο Λατίνος όταν πάτησαν το πόδι τους στην Καραϊβική, ήταν ο ρυθμός που είχαν μέσα τους.

Παρόλο που το όνομα του Kool DJ Herc δεν αναφέρεται σε αυτό το σημείο στο Rumble Kings, η χρονική  περίοδος συμπίπτει. Το hip hop μέχρι τώρα στα χρονικά του έχει καταφέρει να επιτεύξει ανακωχές ανάμεσα και στις δυο μεγάλες συμμορίες αλλά και απανταχού στον κόσμο, σώζοντας έτσι πολλές ζωές. Ακόμα και τα επεισόδια του 1992 με θύμα τον Rodney King στο LA, στην ουσία, ως έναν από τους στόχους τους είχαν το σπάσιμο της ανακωχής και την επανέναρξη της βίας.

Σε αυτό το σημείο, είναι σκόπιμο και κατάλληλο εξαιτίας της συγκεκριμένης ταινίας να υπενθυμίσω το αν ο γκανγκστερισμός έχει σχέση με το hip hop και τι θέση μπορεί να έχει μέσα σε αυτό. Ο γκανγκστερισμός είναι ένα φαινόμενο των ΗΠΑ προγενέστερο του hip hop, και όχι προϊόν του. Το hip hop όμως επινοήθηκε για να απελευθερώσει τον νέγρο από τη βία και κάθε τι αρνητικό. Η σωστή σχέση ενός hip hopper είναι αυτή που περιέγραψε ο Ice T στο στίχο “dropped down the gun, picked up the mic”. Και ο σωστός τρόπος να συστηθεί ένας MC που περιγράφει σκηνές βίας μεταξύ συμμοριών είναι αυτός που χρησιμοποιούσαν οι NWA, οι οποίοι αρχικά αποκαλούσαν τους εαυτούς τους ως «ανταποκριτές του δρόμου». Διότι, άντε μιας και τα πήρα σβάρνα όλα, όπως είπε κι ο Chuck D “το ραπ (πάνω στο δίσκο) είναι το μαύρο CNN”. Ο τότε νέος τρόπος να επικοινωνούν οι μαύροι μεταξύ τους.

Απλώς, μετά την έκρηξή του και την εξάπλωσή του, το gangsta rap, το έχασε στο σημείο αυτό. Οπότε, οι conscious brothers από την απέναντι ακτή, συγκεκριμένα τα μέλη του Nation of The Gods and The Earths, γνωστό αλλιώς και ως Five percent Nation, βρήκαν πάτημα, δικαιολογημένο προφανώς, να μισούν και να κατακρίνουν τους gangsta rappers. Πίστευαν δηλαδή ότι με αυτό το ιδίωμα η Δυτική Ακτή γκρέμιζε ότι προσπαθούσε να χτίσει η Ανατολική.

Πρόσφατα ο Kool Moe Dee, ο οποίος είναι Μουσουλμάνος άρα δένει με τα παραπάνω, αποκάλυψε κάτι που ομολογώ πως δεν γνώριζα για όλα αυτά τα χρόνια. Σε ένα στόρι του στο Instagram αποκάλυψε σε ένα απόσπασμα μιας συνέντευξής του, ότι είχε απορρίψει την πρόταση να είναι συμπρωταγωνιστής με τον Ice T στο New Jack City, υποδυόμενος τον έμπορο ναρκωτικών (Nino Brown), ρόλο που τελικά ανέλαβε ο Wesley Snipes. Όπως εξήγησε ο ίδιος το λόγο, είπε πως ενώ θα ήθελε να παίξει πολύ σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε μεγάλη ταινία και πόσο μάλλον μαζί με τον Ice T, ιδίως εκείνα τα χρόνια που η καριέρα του Moe ήταν στην ακμή της, δε θα ήθελε, ωστόσο, να υποδυθεί έναν τέτοιο ρόλο. Στο επιχείρημά του τόνιζε πως μια τέτοια φθορά του προτύπου του θα ήταν αυτό ακριβώς που θα ήθελε ο oppressor. Ο κάθε oppressor, officer και overseer. Έτσι, οπισθοχώρησε από τις συζητήσεις και ο ρόλος, τελικά, παραχωρήθηκε στον Wesley.

Το tracklist του soundtrack, τώρα, περιέχει δυο αμιγώς rap ονόματα από τη Δυτική Ακτή (Ice T και 7A3, οι οποίοι ήταν το πρώτο group του DJ Muggs) και τα υπόλοιπα είναι μεγαθήρια από τη Νέα Υόρκη (Salt-N-Pepa, Big Daddy Kane, Eric B. & Rakim, Kool G. Rap, Roxanne Shante, και ο M.C. Shan).

Κάποια από τα κομμάτια του soundtrack φτιάχτηκαν για την ταινία όπως το ομώνυμο με την ταινία του Ice T, το Everywhere I Go (colors) του Rick James, το A Mind Is A Terrible Thing To Waste του MC Shan, και το Mad Mad World των 7A3. Το κομμάτι των Eric B n Rakim είναι το Paid In Full και μάλιστα πρόκειται για το διάσημο remix (Seven Minutes Of Madness Mix) των Coldcut, το οποίο είχε κυκλοφορήσει σε single και ήταν το mix που απογείωσε την καριέρα τους. Μάλιστα, 35 χρόνια μετά, εξακολουθεί να παραμένει πολύ ψηλά στην λίστα των διάσημων remixes, στα όσα αναρίθμητα έχουν εκδοθεί και αποτελούν πολύτιμες σταγόνες στον ωκεανό της χορευτικής μουσικής. Πολύς κόσμος γνωρίζει περισσότερο το mix αυτό, για να είμαστε ακριβείς και λιγότερο την LP version του. Ήταν, επίσης, η αιτία πολύς κόσμος να μάθει την Ofra Haza λόγω του δείγματος τού Im nin alu που χρησιμοποίησαν μέσα. Το κομμάτι δε της Ofra υπάρχει από τα 70s.

 

Ο τεράστιος funk καλλιτέχνης Rick James συμμετέχει με το Everywhere I Go (Colors). Τέλος, ένα μικρότερο όνομα ολοκληρώνει το tracklist και αυτοί ήταν οι Decadent Dub Team με το κομμάτι τους «Six Gun». Πρόκειται για ένα group που κατάγονταν από το Dallas και το κομμάτι τους αυτό το είχε μιξάρει για τις ανάγκες της ταινίας ο Dr. Dre. Το συγκεκριμένο group το 1990, συμπαρήγαγε το “30 Cops or More” και το “Seven DeeJays” για το album “Edutainment” των Boogie Down Productions.  Όσο μικρό και αν φαντάζει αυτό, δεν το λες και αμελητέο. Στο discogs μπορεί κανείς να βρει περισσότερες πληροφορίες για τους ίδιους. Αυτό όμως που είναι είτε το κερασάκι στην τούρτα είτε το μαργαριτάρι μέσα στο όστρακο είναι η πληροφορία ότι η επιλογή των καλλιτεχνών του soundtrack ανήκει στον Herbie Hancock. Και εδώ γεννιέται το ερώτημα, το πόσα του χρωστάει τελικά το hip hop…

Αλλά όχι μόνο αυτό αλλά και το υπόλοιπο της μουσικής επένδυσης και μίξης. Διότι κοιτώντας πιο προσεκτικά τα credits, ανακαλύπτουμε ότι δεν μπορεί να λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή, τουτέστι ο Herbie έφερε μαζί του τους πολύτιμους συνεργάτες του, όπως τον Jeff Bova με τον οποίο, ενδεικτικά ας πούμε, ότι είχε συνεργαστεί στο Future Shock και αυτό και μόνο αρκεί, αν και η ιστορία του Jeff είναι τεράστια πέραν αυτού –ψάξτε τον. Μαζί στο team, ο drummer Charlie Drayton που έχει δουλέψει μαζί με Herbie και πολλά μεγάλα ονόματα της rock και indie.

O μουσικός Ole Georg συνέβαλε επιπλέον, ο οποίος έχει βάλει το χεράκι του και στο Reservoir Dogs, το Boogie Nights και άλλες μεγάλες ταινίες. Μια γυναίκα επίσης, η Sharon Boyle με τεράστια εμπειρία και βιογραφικό σε soundtracks ταινιών μέχρι σήμερα, εργάστηκε ως music consultant στο Colors. Μερικές από τις ταινίες που έχει εργαστεί και μας ενδιαφέρουν είναι το Mortal Kombat, το Trespass και το Deep Cover. Ο μεγάλος Gary Goetzman που είχε κάνει την παραγωγή του concert film Stop Making Sense των Talking Heads (…αυτοί κι αν είναι δικά μας παιδιά).

Στο πλάι του και εκεί το 84 και εδώ στο Colors ήταν o Mark Wolfson, οπότε βγαίνει το γνωστό και αυτονόητο, άλλωστε, συμπέρασμα ότι οι φίλοι είναι συνήθως και σταθεροί συνεργάτες. O Wolfson είχε τη χαρά και την τιμή να εργαστεί ως music mixer στο Crack House στο οποίο έπαιζαν δυο ογκόλιθοι της ΑφροΑμερικανικής κουλτούρας, ο Jim Brown και ο Richard Roundtree. Δηλαδή λυπηθείτε μας λίγο. Να ειπωθεί επίσης πως ο Goetzman έχει συνεργαστεί με θρύλους όπως τον Smokey Robinson, τη Natalie Cole, τη Thelma Houston, και τους The Staples Singers. ‘Ελεος κάπου… Ως editor στο Colors δούλεψε ο Carlton Kaller ο οποίος εμπλέκεται και στις ταινίες Natural Born Killers, Blade, Waiting to Exhale, Jerry Maguire κλπ. Περαιτέρω, ο μουσικός Joseph Love ο οποίος βάσει του imdb εργάστηκε έκτοτε στις ταινίες Harlem Nights και Livin Large.

Με αυτά και με αυτά, οι ευχαριστίες που οφείλουμε τόσο στον Herbie όσο και στον Dennis Hopper είναι απερίγραπτες. Από την άλλη, βέβαια, αυτή θα μου πεις είναι η δύναμη του Hollywood και έτσι εξηγείται γιατί αξιώνει τον όρο βιομηχανία. Με την έβδομη τέχνη να είναι η πιο βαρύς τομέας, μάλιστα, στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας. Γιατί όσο και αν τα στάδια, τόσο στα αθλήματα όσο και τις συναυλίες, μπορεί να μαζεύουν πλήθη κατά πολύ μεγαλύτερα από ότι οι αίθουσες, η μεγαλύτερη ανάγκη του θεατή-ακροατή είναι να ικανοποιηθεί η όρασή του. Για αυτό, αντίστοιχα, σπορ και live music shows εκμεταλλεύονται πλέον τη δύναμη της εικόνας και της τεχνολογίας της εικόνας.

Για να το πω με δυο λόγια του Fab Five Freddy από το Wild Style “Hey, man, it’s about time we got some publicity for this goddamn rap shit, you know? People rappin’, man. Us, out there, doing art on the subways and making things look all beautiful, man.” Και όπως είπα στην αρχή, το Colors δεν είναι hip hop ταινία, δηλαδή δεν διαφημίζει, δεν παρουσιάζει μια από τις παραστατικές μας τέχνες (breaking, rappin κ.ο.κ), όπως έκαναν οι κλασσικές μας ταινίες πριν από αυτήν. Είναι μια ταινία που μιλά για το φαινόμενο της οργανωμένης βίας μέσω συμμοριών στη Δύση. Η πρώτη μεγάλη δραματική, αστυνομική, κοινωνική ταινία που το hip hop υπάρχει μέσα της μόνο μουσικά. Θα το βρεις όταν θα βάλεις το βινύλιο με το soundtrack της ταινίας στη στροφέδρα σου (turntable) στο σπίτι σου και ακούσεις την περιγραφή, όπως όταν ακούς ένα αθλητικό αγώνα στο ραδιόφωνο. Το hip hop δεν ευθύνεται για την ύπαρξη της βίας.

Το να την αποκαλέσουμε rap ταινία είναι ένας συμβατικός χαρακτηρισμός. Ένα λάθος που χάριν συντομίας κάναμε, όταν ήμασταν μικροί, για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Τις περισσότερες φορές δε, με ανθρώπους που δεν ήταν της τάξης μας άρα και στο μυαλό τους δεν τα είχαν βάλει σε μια τάξη. Οι μαύροι και λατίνοι gangsters τόσο και στις δυο Ακτές των ΗΠΑ ήταν αναμενόμενο, έως ενός σημείου, να προτιμήσουν να ακούσουν rap και να το χορέψουν με τα δικά του styles και να γράψουν το όνομά τους στον τοίχο με τη συγκεκριμένη τεχνοτροπία του, για τους δικούς τους λόγους. Όλα αυτά ήταν φυσική συνέχεια της μαύρης και λάτιν μουσικής που είχαν ακούσει από τους γονείς τους. Δεν νομίζω να άκουγαν κλασσική μουσική, British pop και heavy metal (παρόλο που τόσο σε LA όσο και NYC μπορούσαν να βρουν κοινότητες metal και punk). Ακόμα και η jazz ήταν παλιομοδίτικη για τη νεολαία των γκέτο και τα blues επαρχιακά.

Στο σημείο αυτό, σας ενθαρρύνω να ψάξετε να δείτε το ντοκιμαντέρ All the streets are silent που εξιστορεί τη γεφύρωση της skateboard κοινότητας της NY με το rap ακροατήριο και σταδιακά με τους ίδιους τους rap artists. Ένα μόνο σας λέω. Είναι έπος!

Η ταινία δείχνει στιγμιότυπα με τους μάγκες στα γιοφύρια πίνοντας τα σέα τους και να γλεντάνε με locking και poppin και μας διδάσκει τη διαχρονική αλήθεια «gangsters don’t dance. They boogie». Ένα μικρό ρόλο είχε ο Gerardo Mejía ως Bird που λίγο αργότερα έγινε rapper με το όνομα Gerardo και είχε το hit Rico Suave.

Αξίζει να πω δυο λόγια για να τιμήσω τους εικαστικούς καλλιτέχνες της ταινίας. Ένας από αυτούς είναι ο David Alvarado γνωστός για τα υπέροχα murals του κυρίως με θέμα το ανθρώπινο σώμα και πρόσωπο (βρείτε τον στο Instagram). Ο Daniel Martinez επίσης ένας γηγενής του East LA που ξεκίνησε να φτιάχνει murals το 1969. Για περισσότερο από δέκα χρόνια, είχε εμπλακεί με την Community Youth Gang Services ως σύμβουλος.

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη David Alvarado (@david_alvarado_)

Ο επόμενος είναι ο συχνά αποκαλούμενος «πατέρας της Αφροαμερικανικής ιστορίας της τέχνης». Δεν είναι άλλος από τον James Amos Porter, ο οποίος πρωτοστάτησε στον τομέα με την πρωτοποριακή δημοσίευσή του Modern Negro Art, το πρώτο ολοκληρωμένο κείμενο για την Αφροαμερικανική τέχνη. Σε όλη τη μακρά καριέρα του ως καλλιτέχνης, ιστορικός τέχνης και συλλέκτης, ο Porter αφιέρωσε τις επαγγελματικές του δυνάμεις για να προωθήσει την εκτίμηση της μαύρης τέχνης και να καλλιεργήσει μια νέα γενιά μελετητών και καλλιτεχνών όπως η Alma Thomas και η Elizabeth Catlett.  

Έσχατος αλλά όχι ήσσονας αξίας, ο Galo Canote (επίσης γνωστός ως “Make” ή “MakeOne” και “LoveGalo”). Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη κυρίως γνωστό για την τέχνη του graffiti. Ο Galo που έχει γεννηθεί στο L.A. εγκατέλειψε, κάποια στιγμή, τη σκηνή του graffiti για να ακολουθήσει άλλους στόχους και ενδιαφέροντα καριέρας μόνο για να επιστρέψει στη δεκαετία του 1990. Επί του παρόντος εργάζεται ως καλλιτέχνης πλήρους απασχόλησης, δάσκαλος τέχνης και γλώσσας και μέντορας για παιδιά σε κίνδυνο νεαρής ηλικίας και ανήλικους παραβάτες. Μερικοί από τους οργανισμούς στους οποίους έχει εργαστεί ο Galo είναι: Art Share LA, Star Education και L.A.’s Best. Ο Galo διευθύνει, οργανώνει και επιμελείται καλλιτεχνικές εκθέσεις/εκθέσεις σε όλη την περιοχή του Los Angeles. Ως καλλιτέχνης, μερικές από τις πόλεις ή τις χώρες που έχει εκθέσει είναι: Μεξικό, Ιαπωνία, Ταϊβάν και Ταϊπέι. Ορισμένες από τις καλλιτεχνικές εκθέσεις που έχει επιμεληθεί και οργανώσει έχουν λάβει παγκόσμια αναγνώριση.

Υπήρξε πανελίστας στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MOCA), στο Μουσείο Τέχνης της Κομητείας του Λος Άντζελες (LACMA), σε γκαλερί και πανεπιστήμια όπως το The Universidad Autonoma de Mexico (UAM) και το CalArts. Ο Galo “MakeOne” Canote, ο θρυλικός πρωτοπόρος στα graffiti του Los Angeles και ιδρυτικό μέλος του LA’s Second to None Crew. Ο  χώρος του άρθρου μου δεν επαρκεί να καλύψει αυτό τον θρύλο, οπότε σας προτείνω να διαβάσετε τη συνέντευξή του στο lataco.com

Με αυτά τα στοιχεία και δεδομένα, συμπεραίνουμε ότι το Colors, το οποίο τελικά έκανε πρεμιέρα στις 29 Απριλίου 1988, είναι μια πολύ προσεγμένα σχεδιασμένη ταινία με δέουσα επιμέλεια και σεβασμό στο αντικείμενό της. Τα εύσημα, τα συγχαρητήρια και οι ευχαριστίες ανήκουν, φυσικά, στον άνθρωπο που ανέφερα στην αρχή. Τον Dennis Hopper. Όσοι από εσάς, λοιπόν, εξακολουθείτε να μη την έχετε δει ακόμα, σπεύσατε διότι:

«I am a nightmare walkin’, psychopath talkin’

King of my jungle, just a gangster stalkin’

Livin’ life like a firecracker, quick is my fuse

Vendettas of death back; the colors I choose

Red or Blue, Cuz or Blood, it just don’t matter

Sucka dive for your life when my shotgun scatters

The gangs of L.A. will never die – just multiply»