(P)review No102: House of Cards (season 2)

Η σειρά έκπληξη του Netflix επέστρεψε και εμείς μπήκαμε μαζί με τον Frank Underwood (Kevin Spacey, Horrible Bosses) στην πορεία του προς την κατάκτηση της καρέκλας του οβάλ γραφείου.

Πλέον o Underwood δεν είναι ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Είναι ο αντιπρόεδρος της Αμερικής, αφού τα σχέδια του, κατά την πρώτη season πέτυχαν.

Όχι όμως χωρίς κόστος.
Νέοι αντίπαλοι δημιουργήθηκαν, ο τύπος τον έχει συνεχώς στο μικροσκόπιο ενώ τα πολλοί τον κυνηγάνε.

Συγκεκριμένα η δημοσιογράφος Zoe Burns (Kate Mara, Deadfall) η οποία ξεκίνησε με μια αμοιβαία συνεργασία με τον βουλευτή αλλά εξελίχθηκε σε πολλά πράγματα.
Από παράνομη σχέση σε κόντρα που έφερε και τους δύο σε άσχημη θέση.

Η δημοσιογράφος απέκτησε έναν ισχυρό εχθρό, ενώ ο Underwood μια δημοσιογράφο που σκαλίζει την υπόθεση Russo.

Το θέμα είναι ότι ο δεύτερος δεν αστειεύεται καθόλου.
Η νέα του θέση, η τόσο μικρή απόσταση από τον στόχο του και οι επιπτώσεις έφεραν το φινάλε του πρώτου επεισοδίου της δεύτερης season που με συγκλόνισε και μου θύμισε τι βλέπω.

Το House of Cards επέστρεψε και ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος να δω τα επόμενα 13 κεφάλαια της ιστορίας ενός αντι-ήρωα με πολλά κοινά με τον απόλυτο αντι-ήρωα των τελευταίων δέκα χρόνων (τον Walter White του Bryan Cranston), αλλά και πολλές διαφορές.

Στην περίπτωση του Frank Underwood κανένας δεν έχει αμφιβολία για το ποιος είναι ο στόχος και ο λόγος που κάνει όσα κάνει.
Αυτό που θέλει είναι δύναμη.

Δεν φοβάται να ποδοπατήσει οποιονδήποτε, προδίδει όσο εύκολα αναπνέει και χρησιμοποιεί τους πάντες για να φτάσει στο στόχο του.

Θα έπρεπε να τον μισούμε, να ευχόμαστε να αποτύχει πλήρως, συμβολίζει τους πολιτικούς που έφεραν τον κόσμο στην κατάσταση που είναι αυτή τη στιγμή… αλλά όχι, τον λατρεύουμε (τουλάχιστον εγώ …και θα ήθελα την άποψη σας στα σχόλια κάτω).
Αυτή ακριβώς είναι η επιτυχία του House of Cards και του Kevin Spacey.

Γυρνώντας πίσω στην ιστορία μας, ο Underwood βρίσκεται στο team του προέδρου και προσπαθεί να αποκτήσει την εύνοια του, ενώ την ίδια στιγμή βάζει μπρος τα σχέδια του για τον απώτερο σκοπό του… τον Σιδερένιο Θρόνο (θα μπορούσε άνετα)!!!

Πρώτος στόχος να απομονώσει τον πρόεδρο από όσους τον επηρεάζουν έτσι ώστε να είναι η μόνη φωνή που θα έχει δύναμη μέσα στο Οβάλ Γραφείο.

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο Raymond Tusk (Gerald McRaney, Red Tails).
Ο μεγαλοεπιχειρηματίας και μέντορας του πρόεδρου είναι ένας αντίπαλος πολύ πιο ισχυρός από οποιονδήποτε αντιμετώπισε μέχρι τώρα ο Underwood.

Όπως είπε και ο ίδιος, ένας επιχειρηματίας δεν δίνει καμία σημασία στην κοινή γνώμη, αλλά μόνο στα κέρδη.
Αντίθετα από τους πολιτικούς που όλοι η δύναμη τους πηγάζει από την εικόνα τους.

Ακριβώς εκεί θα χτυπήσει τον πρωταγωνιστή ο οποίος θα πρέπει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσω για να αποφύγει την λάσπη που του έρχεται από παντού με την βοήθεια του κλειστού κύκλου του.

Η Claire Underwood (Robin Wright, Two Mothers) μας παραδίδει για ακόμα μια φορά μια δυναμική γυναίκα, αντάξια του άντρα της αλλά δείχνοντας μας και το συναισθηματικό βάρος που απορρέει από τις συνεχείς επιθέσεις, τις αποκαλύψεις και την διπλοπροσωπία.

Σε αυτήν την δεύτερη season οι δεύτεροι χαρακτήρες πήραν αρκετό χρόνο και έτσι είδαμε περισσότερο την αγωνιώδης μάχη του Doug (Michael Kelly, Man of Steel) με έναν διαφορετικό εθισμό, την Jackie (Molly Parker, The Road) και την προσπάθεια της να εδραιώσει την θέση της ως νέα αρχηγός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αλλά και τον Freddy (Reg E. Cathey, Arbitrage) με το μπάρμπεκιου και αρκετούς άλλους.

Κύριο στοιχείο αυτού του κύκλου ήταν η εξωτερική πολιτική, τα ενδοκρατικά καρτέλ που ελέγχουν το πολιτικό σκηνικό με μαύρες χρηματικές δωρεές και την μάχη του πρωταγωνιστή μας για προσωπική καταξίωση σε μια θάλασσα όμως πολύ πιο βαθιά από αυτήν που κολυμπούσε μέχρι τώρα.

Οι αντίπαλοι του είναι αμείλικτοι και θα τον φέρουν στα όρια του.
Οι γύρω του, με περισσότερο την Claire, θα κάνουν θυσίες και θα βρεθούν στο χείλος του γκρεμού.

Ο νικητής δεν φανερώνεται μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο.

Ο Underwood αναγκάστηκε να παίξει με τις πιθανότητες, να εξισορροπήσει ανάμεσα στην απόλυτη καταδίκη και την αδιαπραγμάτευτη νίκη.

Το καλύτερο του όπλο είναι να παίζει με τους αντιπάλους του και τα πιόνια, να είναι ένας διπρόσωπος προδότης που μπορεί να χρησιμοποιήσει την φωνή του, που παίρνει άμεσα «χρώμα» δείχνοντας ψεύτικη λύπη, θυμό, έκπληξη.

Η πειθώ είναι το όπλο κάθε πολιτικού και ο Underwood την χρησιμοποιεί συνδυάζοντας την με απροσδόκητα αποτελέσματα.

Το μόνο πράγμα που βλέπω να με ενοχλεί (όχι ακόμα αλλά αν συνεχίσει σίγουρα) είναι η επιμονή στην ίδια «αχίλλειο πτέρνα».

Η δολοφονία του Russo στον πρώτο κύκλο τον κυνηγά ακόμα και θα τον κυνηγήσει και στον επόμενο κύκλο.
Θα ήθελα μεγαλύτερη φαντασία σε αυτό το θέμα.

Φαντάζομαι ότι είναι το κομμάτι της ηθικής εξιλέωσης του δημιουργού που θέλει να δει τον «κακό» να μην την γλυτώνει από μια τέτοια πράξη αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, θα τη γλίτωνε πολύ πιο εύκολα.

Καταλήγω δηλώνοντας ότι καθώς το House of Cards είναι ένα one man show του Spacey, οι απευθείας συζητήσεις με τους θεατές είναι ακόμα μια φορά το highlight της σειράς.

Εσάς πως σας φάνηκε η δεύτερη season του House of Cards;