Beat Street and Breakin1, 2 – Η τριλογία του b-boying

Την καυτή διετία 84-86, κάθε μέρα πήγαινα σχολείο εν μέσω του αποκορυφώματος του Ψυχρού Πολέμου και φοβόμουν ότι μπορεί το απόγευμα να μην γύριζα σπίτι ζωντανός αν πολύ απλά ένας τρελός πλανητάρχης είτε από Δύση είτε από Ανατολή πάταγε το κουμπί για ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Και αν ένα τέτοιο εφιαλτικό εναλλακτικό παρελθόν γινόταν πραγματικότητα, έχω αμέτρητους λόγους να πιστεύω ότι οι πρώτοι στόχοι αλληλεπίθεσης δε θα ήταν η Μόσχα και η Ουάσιγκτον, αλλά κάτι τριτοκοσμικές χώρες σαν τα Βαλκάνια που κατάγομαι εγώ. Για αυτό, κομμάτια ανάλογου μηνύματος και θεματολογίας όπως το BeatStreet Breakdown, το WorldWarIII (που είναι πάλι rap του MelleMel),το World Destruction των Time Zone και το Age of the Atom των Γερμανών Bionic Force θεωρώ ότι οι νέοι και τα μικρά παιδιά σε χώρες-αποικίες που παιζόταν το σκληρό σκάκι της παγκόσμιας πολιτικής τα βιώσαμε πιο έντονα από όλους.

Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, τα χρυσά χρόνια του hiphop, η κουλτούρα μας ήταν το πιο βαρύ νόμισμα, πολυτιμότερο κι από το χαρτζιλίκι του μπαμπά, που μπορούσαμε να έχουμε πάνω μας, να ανταλλάσσουμε, να αποταμιεύουμε και να εξαργυρώνουμε και είχε δυο όψεις. Το conscious rapπου καταπιανόταν με τα προβλήματα της εποχής από τη μια όψη και το partyrapping από την άλλη, το χορευτικό μέρος της μουσικής μας, με τον θεαματικό χορό του. Το breaking, εκλαϊκευμένα γνωστό ως breakdance από τον βρετανικό τύπο και media. Αυτά, λοιπόν, τα βιώματα που εν συντομία περιγράφω, έχοντας υπάρξει ένα streetb-boy, μπορεί μεν γεννημένος όχι στη γενέτειρα του hiphop, αλλά τουλάχιστον σε μια χρονική στιγμή που μου έδωσε τη δυνατότητα να το ζήσω έστω και από μια σχετική γεωγραφική απόσταση, θαρρώ ότι μου δίνουν το δικαίωμα να μιλήσω και να τοποθετηθώ.

Θεωρώ, ως εκ τούτου, χρέος μου να διατηρώ τα συναισθήματά μου και για τις δυο μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές σε μια ισορροπία μεταξύ τους. Τα δυο Breakinκαι το BeatStreet. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια μεριά από τις δυο αγαπώ περισσότερο. Η κάθε μια με «έκαψε» με το δικό της τρόπο και για το δικό της λόγο, εφόσον άλλωστε η διαφορά τους είναι σαφής και ξεκάθαρη. Το BeatStreet είναι ένα δράμα ενώ και τα δυο Breakinείναι ένα party. Αυτή η ισορροπία μου, εναρμονίζεται με το γεγονός ότι αγαπώ το ίδιο και τις δυο ακτές για την ιστορία και την προσφορά τους στη μαύρη μουσική. Δεν μπορώ και δεν ωφελεί να ξεχωρίσω κάποια από τις δυο. Απεναντίας, θα ήταν μέγα λάθος και ατόπημα.

Δεν θα μπορούσαμε για παράδειγμα να δεχόμαστε τον JamesBrown, ας θεωρήσουμε την Atlantaως ανατολική Πολιτεία, ή τον GeorgeClinton από τη Βόρεια Καρολίνα αντίστοιχα και να απορρίψουμε τον Καλλιφορνέζο SlyStone. Και λέω εσκεμμένα αυτούς τους τρεις, όχι γιατί συμπτωματικά μου βγαίνει γεωγραφικά το επιχείρημα, αλλά γιατί όντως σε αυτούς τους τρεις πιστεύεται –εννοώ όντως ως δόγμα (πίστη) και όχι ως γνώμη- ότι πάνω τους χτίστηκε το hiphop.Άρα, είναι παναμερικανικό (εννοώ τις ΗΠΑ) σε ανατροφή, παναφρικανικό σε καταγωγή, παγκόσμιο σε συγγένεια και οικουμενικό σε μήνυμα.

Όσο πιο αντικειμενικά νομίζω ότι μπορώ να κρίνω και να γράψω, ακολουθεί ένα σύντομο συγκριτικό τεστ και review, μέσα από την ματιά και την ανάγνωση ενός τρίτου προσώπου, μη Αμερικανού, ανεπηρέαστου και αμερόληπτου όσο γίνεται, από τοπικιστικό κόμπλεξ ή οποιοδήποτε άλλο συμφέρον. Τη ματιά ενός ανθρώπου που ζούσε στην ανατολική άκρη της ηπείρου που είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού, που είχε μάθει ότι κάτι υπάρχει στην Αμερική και περίμενε το σινεμά για να δει πως είναι. Έναν ασθενή που περιμένει αγωνιωδώς το ζωοσωτήριο φάρμακό του. Όσα παραδείγματα και αν φέρω, όσα συναισθηματικά και να το φορτίσω, πάλι θα είναι λίγο. Ποτέ υπερβολή.

Να πω μόνο, πως μέχρι τώρα δεν έχει ξαναγραφτεί τέτοιο άρθρο, όχι από όσο γνωρίζω, παρά μόνο ότι φέτος ανακαλύφθηκε κάποιο μικρό άρθρο σε αγγλόφωνο έντυπο που έκραζε και τις δυο ταινίες –δυστυχώς αλλά ναι υπήρχε και σκωπτικός τύπος τότε.

Το BeatStreetέχει τα πάντα, με αυτό που σαράντα χρόνια μετά εξακολουθεί να είναι το μέγα ζητούμενο και πολυπόθητο όνειρο να είναι τι άλλο…το να μπορούσαν να βρεθούν οι κομμένες σκηνές με όλα όσαβ λέπουμε στο τρέιλερ. Φοβάμαι πως τώρα, μετά το πρόσφατο θάνατο του HarryBellafonteαυτό το όνειρο μάλλον απομακρύνεται. Μάλιστα δε, αν όλα όσα βλέπουμε στο theatricaltrailer αντιστοιχούν σε κομμένες σκηνές, μαζί με όλα τα slidesτότε θα ήταν η μόνη που θα παρουσίαζε μουσικά μηχανήματα και συγκεκριμέναsamplers. Άρα,τοBeatStreet τεχνικά έχει τα πάντα. Turntablism, graffiti writin, breakin, MCing, human beatbox.Για οικονομία…σελίδων δε χρειάζεται να δώσω όλα τα ονόματα του casting.

Να σημειωθεί εδώ, πως σε όλα τα μέχρι τώρα άρθρα μου στη σελίδα μας, monkeybros.gr, έχω κάνει αμέτρητες αναφορές στο BeatStreetκαι το Breakinσχεδόν σε κάθε άρθρο και είμαι σίγουρος ότι θα κάνω αναφορές σε όλα τα υπόλοιπα που θα γράψω και θα αφορούν τον κύκλο του hiphopcinemaτων 80s. Αυτό εννοείται ότι σημαίνει, πως πάντοτε έκανα, κάνω και θα κάνω αναφορές σε όλες τις διαλέξεις μου, παρουσιάσεις, αναδρομές, άρθρα κλπ. Αυτό γίνεται, διότι μέσα τους αυτές οι ταινίες εμπερικλείουν όλη τη hiphopκουλτούρα, τόσο σε τεχνική επίδειξη όσο και σε ηθικά μηνύματα. Έτσι υπάρχουν πολλές ακόμα χρήσιμες πληροφορίες και λεπτομέρειες που έχω ήδη γράψει αλλού και δε χρειάζονται να τις επαναλάβω εδώ. Από τις αναφορές δεν εξαιρούνται, προφανώς, τα άλλα μεγάλα φιλμ, WildStyle, StyleWars, BeatThis, GraffitiRockκαι όποια άλλα εποχής.

Τώρα, όλα αυτά τα χρόνια, τα δυο Breakinέχουν γνωρίσει τόνους μίσους, χλεύης και αμφισβήτησης έναντι του BeatStreetκαι αυτό κυρίως από Νέο-Υορκέζους πολίτες. Έχει σημασία αυτό και το τονίζω ότι η αρνητική κριτική και αντιπαλότητα προέρχεται από απλό κόσμο και όχι από τους καλλιτέχνες. Οι καλλιτέχνες και των δυο ταινιών, όποια και αν ήταν η τέχνη τους, χορευτές, MCs, DJs ήταν, είναι και θα είναι αγαπημένοι και ενωμένοι σε όλη τους τη ζωή. Υπάρχουν αμέτρητες φωτογραφίες με όλους και όλες να είναι αγκαλιασμένοι και να παρτάρουν έχοντας χορέψει προηγουμένως σε shows, σε tour και videoclips μεγάλων τραγουδιστών, όπως πχ Lionel Richie, Michael Jackson, Madonna, που φυσικά η αναγνώριση του χορού τους, τους έφερε στην προνομιακή θέση να συνεργαστούν με τέτοια ονόματα.

Οι Rock Steady Crew πέραν του BeatStreet έχουν συμμετάσχει σε θρυλικές ταινίες του hip hop cinema και αυτές είναι το Wild Style και το Style Wars. Με τη σειρά τους οι NYCB εμφανίζονται στα φιλμ Graffiti Rock, και Body Rock.Εδώ, μάλιστα, οι Rock Steady σκάσαν και με γυναίκα (τη Baby Love) στο battle του Roxy, θέτοντας έτσι ανεπιτήδευτα και άθελά τους τα θεμέλια για μια παγκόσμια χορευτική κοινότητα χωρίς έμφυλες (σεξουαλικές) διακρίσεις. Στο δρόμο δε χωράνε αυτά. Μάλιστα δε, αν στο Beat Street είναι μόλις μια γυναίκα στο battle, στο Breakin είναι δυο. Η Kelly (αν και όχι b-girl) και η δεινή popper και locker Lolipop.

Για την ακρίβεια, η αρχική σκέψη για το γυναικείο ρόλο στο Breakin ήταν να δοθεί στην Kim-a-kaze Valente των DynamicDolls. Η συμφωνία είχε γίνει μεταξύ των χορευτών, ανάμεσα στον Boogaloo Shrimp συγκεκριμένα και στην ίδια. Η εταιρία γιατί να έχει διαφορετική άποψη, έτοιμο καθαρόαιμο b-girl ήταν, και όσο εμφανίσιμη χρειαζόταν για τη μεγάλη οθόνη. Απλώς, από ότι φαίνεται, μεταξύ τους χάθηκαν οι χορευτές, ο καιρός πέρασε, κινητά και λοιπές ευκολίες δεν υπήρχαν την εποχή εκείνη και έτσι, λόγω πίεσης χρόνου, τη θέση της πήρε η Lucinda που ήδη είχε ταινίες με την Golan Globus. Από εκεί κι έπειτα, και στις δυο παραγωγές υπήρχαν πολλές κοπέλες που χόρευαν τόσο στο Roxy όσο και το Radiotron. Θρυλικά και τα δυο clubs, δε χρειάζονται συστάσεις.

Γυναικεία παρουσία με συμβολή στο σενάριο, αλλά κυρίως art performance είχαμε αρχής γενομένης στο Wild Style, όπου η Lady Pink είναι μέλος της graffiti ομάδας Union και επίσης, η Lisa Lee ραπάρει στο underground club Dixie πριν τη μάχη δυο αντρικών MC crews. Η Lisa Lee ραπάρει και στο indoors house party του Beat Street μαζί με τη Debbie Dee και τη Sha-roc. Οι τρεις τους έτσι συγκροτούν τις Us Girls και ουσιαστικά πρόκειται για την πρώτη γυναικεία MC ομάδα σε hip hop φιλμ, το τονίζω. Σε φιλμ, όχι στη δισκογραφία του rap, είτε την προ-δισκογραφίας ιστορία του.

Είναι σκληρή αλήθεια, από ότι φαίνεται, αλλά εγώ θα την πω ευθέως διότι δεν είναι δικό μου θέμα, δεν ήταν ποτέ, ότι όλη αυτή η κατακραυγή του Breakinτην οποία ανακάλυψα από τότε που άνοιξα και εγώ λογαριασμούς στα socialmedia και άρχισα να συμμετέχω και να παρακολουθώ συζητήσεις πάνω στις δυο ταινίες, πως στο βάθος όλα έχουν να κάνουν με τα boxofficesκαι τα εισιτήρια. Αν είναι δυνατόν. Από πότε κριτήριο για την αξία μιας hiphopταινίας είναι το πόσα εισιτήρια θα κόψει στο cinema; Το ίδιο ερώτημα ισχύει για κάθε έργο τέχνης και καλλιτέχνη. Είτε πρόκειται για μουσικό, ηθοποιό, ποιητή κοκ. Πόσοι και πόσοι καλλιτεχνάρες έχουν μείνει υποτιμημένοι και στο τέλος πέθαναν στη ψάθα και είτε αναγνωρίστηκαν πολύ αργότερα, μπορεί και μετά θάνατον ή ακόμα και ποτέ μέχρι τώρα και από την άλλη μεριά πόσοι μέτριοι και παρακάτω έχουν υπερεκτιμηθεί και ζουν στη χλιδή παράγοντας μετριότητες για να το πω ευγενικά;

Καμία από τις δυο ταινίες δεν έχει οσκαρική ερμηνεία, ασφαλώς, εφόσον αυτοί που παίζουν είναι είτε hip hop καλλιτέχνες και όχι επαγγελματίες ηθοποιοί είτε φθηνοί ηθοποιοί, έτσι δεν αδικήθηκε ας πούμε η μία ταινία από την άλλη. Εμείς τρέξαμε να τις δούμε για το χορό και για τη μουσική. Δεν ξέρω γιατί το BeatStreetέκοψε λιγότερα εισιτήρια από το Breakinκαι ούτε με απασχολεί. Δεν έκρινα ποτέ κανένα hiphopπροϊόν με βάση τις πωλήσεις του, αλλά από την αντικειμενική του αξία. Ούτε στέκει να πούμε ότι οι εταιρίες παραγωγής ήταν μικρές και δεν γνώριζαν από marketing και promotion. Δεν χρειάζεται συστάσεις ούτε η Orion ούτε η Canon.

Και οι δυο ταινίες υποστηρίχτηκαν από επαρκές, αν όχι μεγάλο marketing και merchandise, λόγω της παγκόσμιας μόδας που έφερε το breakin, αν και αυτό μπορεί να μην άλλαξε και πολλά στα εισιτήρια. Για παράδειγμα γράφτηκε βιβλίο του Holman για τους NYCB, έγιναν tour προώθησης και για τις δυο ταινίες. Για την προώθηση του BeatStreet, οι Rock Steady ταξίδεψαν μέχρι την Αυστραλία, ενώ νωρίτερα για το Wild Style είχαν φτάσει μέχρι τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Στο Graffiti Rock, για παράδειγμα, δυο μέλη των NYCB χορεύουν σε μια χώρα της λατινικής Αμερικής βρισκόμενοι σε δικό τους tour για την προώθηση του Beat Street. Άρα, αν το Breakinείχε μόλις δυο χορευτές να ταξιδέψουν, το BeatStreetείχε δυο crews. Σύντομα μετά από την ταινία, χοντρικά ένα χρόνο μετά, οι NYCB βρέθηκαν να χορεύουν στο gala της δεύτερης προεδρικής χειροτονίας του R. Reagan. Αυτό ημερολογιακά, όσο και αν δεν σχετιζόταν πια με την προώθηση του Beat Street, ο πυρετός του break ήταν ακόμα υψηλός, οπότε στη μνήμη του κόσμου όλα ήταν ακόμα νωπά και φρέσκα.

Η KTEL με τη σειρά της εξέδωσε συλλογές δίσκων με θέμα το breakdance, έγινε cover το κομμάτι του Melle Mel (BeatStreetBreakdown) από ανώνυμο εκτελεστή, τυπώθηκε σε βιβλίο με νότες το soundtrack του Breakinκαι κυκλοφόρησε έκδοση τηςmonopolyμε θέμα το BeatStreet. Χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε ένα επετειακό βιβλίο για το Breakin 2 «Electric Boogaloo», στο οποίο συνεισφέρει με ανεκτίμητο τρόπο ένας καλός φίλος μου από την Αγγλία, ο Andy Egan ο οποίος είναι ένας από τους  μεγαλύτερους συλλέκτεςmerchandizeτων εν λόγω ταινιών, και αυτό, επειδή τον άνθρωπο τον ξέρω, είναι συνέπεια της καλής χρήσης των social media.

Αυτά είναι μερικά από τα merch που προέκυψαν και δεν έχει και τόσο σημασία ποια ταινία έχει τι και ποια όχι, αν απάντησε η μια εταιρία στην άλλη με περισσότερα είδη. Τα πρόσωπα και οι εταιρίες που δικτυώνονται και διακλαδίζονται σε ένα διεθνές εμπορικό σύστημα προσπαθώντας να βγάλουν ψωμί από όλο αυτό είναι πολλά, με διαφορετικά επαγγέλματα και δημιουργικές ειδικότητες.

Παρένθεση εδώ, εφόσον μίλησα για socialmedia, είναι αναγκαίο να πω πως ο Andyπλέον έχει αποχωρήσει από τη σελίδα τόσο του BeatStreetόσο και του Breakin,εφόσον όπως λέει κι ο Κουτσούμπας δε βγάζουν πουθενά όλες αυτές οι χρόνιες μάταιες συζητήσεις με ούγκανους στο facebook. Ο Andyλοιπόν έφτιαξε μια νέα ομάδα για το Breakin στην οποία μπαίνεις και μένεις αν είσαι λογικός συζητητής και άνθρωπος πάνω από όλα. Δε γινόταν αλλιώς.

Έχουν και τα καλά τους, φυσικά και τα social media. Ένα από τα πιο ιστορικά και αξιομνημόνευτα ερωτήματα που εγέρθηκε ουδέποτε στο facebook ήταν ποιος θα έβγαινε «νικητής» σε μια υποθετική μάχη Lee vs Turbo. Τα εισαγωγικά μπαίνουν διότι ουσιαστικά, ανεξαρτήτως έκβασης, νικητής σε μια τέτοια μάχη-ευλογία θα ήμασταν εμείς. Τοhip hop κοινό. Ωστόσο, βιώνοντάς το έστω και με τη φαντασία μου θα προσπαθήσω να κρίνω…λάθος…να εκτιμήσω εννοώ το υπέρ-θέαμα που δεν είδαμε ποτέ. Νομίζω, όσο δίκαιος μπορεί να είμαι ως κριτής σε ένα battle, ότι νικητής θα έβγαινε ο Boogaloo Shrimp διότι πιστεύω πως τελικά είχε μεγαλύτερο ρεπερτόριο κινήσεων από τον Lee. O Lee (RobertTaylor) ήταν καλύτεροs power mover στο πάτωμα και αρκετά καλός popper (2-0) όμως ο Michael Turbo Chambers ήξερε και locking και ήταν πιο jazzy (2-3 τελικό σκορ).

Οι δυο ταινίες αποδίδουν την ίδια ιδέα και ιστορία με τρόπο συμπληρωματικό η μια προς την άλλη. Πως το hiphopσα μορφή έκφρασης είναι μια ελπίδα που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της βίας για μια καλύτερη ζωή, όχι απλώς επιβίωση. Μια αξιοπρεπή ζωή με τη βοήθεια της τέχνης, για την ισότητα, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη. Ας εξετάσουμε αυτό το κοινό σημείο.

ΟRamoπέθανε στα τρένα προσπαθώντας να υπερασπιστεί το έργο του, το οποίο ποιο ήταν, «Imaketrainsbeautiful» με το όνειρό του να είναι το να μπορεί να μεγαλώσει το γιο του σε ένα κόσμο «με ειρήνη και αρμονία» όπως λέει κι ο στίχος του MelleMel που ακούστηκε στο party εκείνο που δόθηκε προς τιμήν του. Παρόλο που υπήρχε πένθος, ο φόρος τιμής στον Ramoδεν ήταν θρηνωδία αλλά γιορτή. Για αυτή την ελπίδα σας μιλάω. Παρομοίως, το ίδιο γίνεται και κάθε φορά που μαζευόμαστε για τον κάθε Παύλο και Pyroh και πάει λέγοντας, απανταχού στην παγκόσμια κοινωνία του hiphop για όλους τους ήρωές μας.

Ο Ozoneκαι ο Turboζουν σε ένα μέρος που μοιάζει με garageκαι από τη μια υφίστανται ταξικό ρατσισμό από τους πλούσιους γονείς της Kellyκαι καλλιτεχνικό ρατσισμό από τον ιδιοκτήτη της σχολής χορού, τον Franco. Οι ίδιοι, ωστόσο, έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους και πιστεύουν ότι αξίζουν αναγνώριση και σεβασμό για το χορό τους. Κορυφή την οποία στο τέλος κατακτούν και δίνουν μια παράσταση-γιορτή για όλους τους streetdancers. Για αυτήν την ελπίδα σας μιλάω. Κοινή σκηνή και κοινή αλήθεια επομένως, η εκμετάλλευση και η μη αποδοχή-ασέβεια εις βάρος του breakin στις σχολές χορού, με τον Turbo και τον Lee ως αποδέκτες αντίστοιχα.

Παρά το εορταστικό φινάλε, η βασική τους διαφορά, τώρα, ο θάνατος δηλαδή του πρωταγωνιστή οδηγεί τις σκέψεις μου παρακάτω. Το αρχικό σενάριο του StevenHager ήταν πιο βίαιο σε σχέση με αυτό που τελικά αποτυπώθηκε. Στην πραγματικότητα, το τελικό σενάριο σχεδόν δεν το λες βίαιο, εφόσον παρά μόνο η σκηνή που ο Ramo πεθαίνει περιέχει μια εικόνα βίας. Το ίδιο και ο μικρός διάλογος του DoubleK με τη Tracy, όταν της αφηγείται ότι έχασε το μεγάλο αδερφό του είναι κάτι το σχετικό. Σκηνές σαν αυτές το αρχικό σενάριο δεν θα τις αφηγούταν, αλλά θα τις έδειχνε αν μεταφερόταν πιστά στη μεγάλη οθόνη. Όλα αυτά τα κομμένα στοιχεία δε θα ήταν τίποτα άλλο παρά μια πιο innercity ματιά στην σκληρή καθημερινότητα του Bronx των 70s. Ότι έχουμε δει δηλαδή σε άλλες ταινίες εποχής, είτε Blaxploitation είτε αστυνομικές.

Μήπως κανείς τώρα έχει την αυταπάτη ότι αν μια hiphop ταινία αναφοράς σαν αυτές λοιπόν των χρυσών χρόνων, 1982-86, δε δείχνει σκηνές βίας σημαίνει αυτό ότι δεν είναι «αληθινή»; Και ότι απεναντίας, όσο περισσότερη βία θα έδειχνε, αυτό θα την έκανε «περισσότερο αληθινή»; Μήπως η Δυτική ακτή και ας περιοριστούμε στην Πολιτεία του Los Angeles δεν έχει φαινόμενα βίας σε όλη την επικράτειά της; Η ερώτηση, προφανώς, είναι η πιο ρητορική που θα μπορούσα να σκεφτώ. Ή μήπως ότι η GolanGlobus ήταν μια εταιρία παραγωγής συντηρητικών ταινιών χωρίς σκηνές βίας; ‘Ισα-ίσα θα λέγαμε, άλλωστε από πού προέρχεται η LucindaDickey; Σε ταινίες ninjaτης GolanGlobusέπαιζε με άφθονη βία μάλιστα. Το γεγονός, λοιπόν, ότι τελικά στα δυο Breakin προτιμήθηκε να αναδειχτεί ο χορός μέσα από καθαρή διασκέδαση, χωρίς εικόνες βίας και συμμορίες, αλλά ένα ατέλειωτο party στη παραλία Venice Beach θα έπρεπε να εκτιμηθεί δεόντως ότι εναρμονίζεται με το σκοπό του hiphop.

Στα δυο LP του BeatStreet, για να πάμε τώρα στα soundtrack, δεν θα μπορούσαν κάποια κομμάτια να μην είναι album fillers, όπως το Strangers in a strange world, και το Tu Carinho, εφόσον δε γινόταν όλοι οι καλλιτέχνες της Atlantic να ήταν hiphop artists. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και στο Breakin. Υπάρχει, όμως, πολύ hiphop μουσική που ακούγεται στο BeatStreet η οποία έχει μείνει ακυκλοφόρητη και πολυθρύλητη όλα αυτά τα χρόνια. Καλό είναι να ψάξετε στο διαδίκτυο, εφόσον σαράντα χρόνια έχουν γραφτεί πολλά άρθρα και έχουν γίνει μελέτες πάνω στο έπος του BeatStreet καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως το BeatStreet θα δικαιούταν έως και δυο LPs ακόμα και μερικά singles. Είναι γεγονός, αδιαμφισβήτητο, πως το casting του BeatStreet έχει πολύ περισσότερα σε αριθμό ονόματα, solo artists και groupsαπό ότι τα δυο Breakin, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα δυτικά ονόματα ήταν μικρά. Δε χρειάζονται συστάσεις ο IceT, oDJ The Glove, o Africa Islam, o Shabba Doo και ο Boogaloo Shrimp, ο Poppin Pete και ο Pop n Raco.

Πέραν από τους μουσικούς καλλιτέχνες που οι δυο ανταγωνιστικές εταιρίες παραγωγής είχαν standby να επενδύσουν μουσικά τις ταινίες τους, ουσιαστικά η μάχη των βασικών themesστα αυτιά μας δόθηκε ανάμεσα στο ντουέτο Ollie and Jerry από τη μια και τον Arthur Baker από την άλλη. Οι μεν δυο πρώτοι κύριοι εκπροσωπούσαν το νέο ήχο του synth funk, το νέο ήχο της Callifornia,τον πρόδρομο του g-funk που χόρευαν οι poppers και οι lockers, και ο δεύτερος μουσικός παραγωγός, ο Arthur Baker, είναι αυτός που σφράγισε τη νέα εποχή του b-boy funk.

O Baker ειδικά την χρονιά των γυρισμάτων του BeatStreet βρισκόταν σε τέτοιο δημιουργικό οργασμό που τώρα πια ούτε ο ίδιος θυμάται τι είχε φτιάξει και που τα έχει καταχωνιάσει. Αυτό δικαιολογεί όλο αυτό το ελλείπον μέρος του soundtrack. Ο άνθρωπος που με το Roland TR-808 και άλλα τέτοια όπλα στα χέρια του ευθύνεται για την αλλαγή σελίδας από το κλασσικό, βαρύ οργανικό 70s funk σε μια μορφή εμπλουτισμένη με electro ήχους, που αρχικά ξένιζε τους b-boys του Bronx αλλά στο τέλος έγινε αποδεκτή. Πόσα συγκροτήματα ή σόλο καλλιτέχνες προέκυψαν μετά και πόσες συλλογές σαν την Street sounds electro βγήκαν στην πορεία. Τρόπω τινά, και οι δυο ταινίες, ίσως λίγο παραπάνω το BeatStreet, είναι σχεδόν musicals. Πέραν του μουσικού χαλιού καθ’ όλη τη διάρκειά τους, συνυπολογίζω και τα rapfreestyles.

Μια ακόμη σύγκριση πριν το τέλος θα κάνω και αυτό αφορά κάποιες φάσεις του Breakin που θεωρούνται αμφισβητήσιμες από τους ταλιμπάν που πουλάνε φανατισμό στο όνομα του BeatStreet. Αν το ενδυματολογικό stylin του Breakinενοχλεί κάποιους θα πω πως το hiphopντύσιμο με όλα τα σχέδια και χρώματά του είναι μια μορφή κινούμενου graffiti.Όσον αφορά κάποιες χορογραφίες που μπορεί να μην πείθουν θα πω πως, πρώτον, η παράσταση στο φινάλε του Breakin λέγεται «Streetjazz” και αν η λέξη jazz χρήζει ανάλυση στο κεφάλι σου, τότε έφυγες χθες από το γραπτό μου λόγο. Δεύτερον, η Katherine Dunham, η μητέρα του σύγχρονου χορού ήταν μαύρη και όλοι οι χορευτές του BeatStreet την τίμησαν στο John Kennedy Performing Arts Centerτο 1983 και τρίτον η Tracy (Rae Dawn Chong) διευθύνει ακριβώς ένα τέτοιο μπαλέτο στο BeatStreet. Από εκεί κι έπειτα και το Beat Street είναι γεμάτο μερικές κιτς ενδυματολογικές ακρότητες, αλλά σε αυτό ευθύνονται κάποια μεγάλα rap groups όπως ο Grand Master Flash και ο MelleMel που άλλωστε το ντύσιμό τους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ο απόηχος των 70s (Parliament Funkadelic, punk-rockκίνημα, κλπ). Η Νέα Υόρκη, βλέπετε, ως χωνευτήρι λαών είχε και έχει άπαντα όλα τα μουσικά styles.

Είναι τόσα πολλά ως εδώ και άλλα τόσα ακόμα που θα μπορούσα ακόμα να γράψω για αυτά τα δυο έπη. Έξι σελίδες στο wordχωρίς τις φωτογραφίες, και πάλι είμαι στην αρχή. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή παρόλα αυτά να γράψω και ένα ξεχωριστό άρθρο για τη κάθε μια. Αυτό συμβαίνει γιατί και οι δυο ταινίες έχουν πυκνή πληροφορία και από μόνες τους ήταν αρκετές να σκιαγραφήσουν το προφίλ του τι σημαίνει hiphopper. Και μόνο με αυτές τις δυο δηλαδή η γενιά μου νιώθει πλήρης. Το παρόν άρθρο γράφτηκε όπως εξήγησα για να υπερασπιστώ κάποιες αλήθειες και να αντισταθώ σε κάποιες αβάσιμες παρεξηγήσεις και κατηγορίες. Αν είμαι δογματικά πεπεισμένος για κάτι είναι πως η μια στέκεται ως μάρτυρας υπεράσπισης της άλλης. Και ας είμαι ο μόνος στον κόσμο που το πιστεύει αυτό. Είμαι όμως ικανός να το αποδείξω. Αυτό που λέω παραπάνω περί πληρότητας σημαίνει πως είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αντικρούσω οποιοδήποτε ενάντιο επιχείρημα από τον οποιονδήποτε, είτε για τη μια ταινία είτε για την άλλη.

Θα κλείσω αυτή την εισαγωγή με ένα τελικό συμπέρασμα. Ποια είναι, λοιπόν, η καλύτερη hip-hop-centricταινία όλων των εποχών; Η καλύτερη χιπχοπ κεντρική ταινία, που όμως δε γυρίστηκε ποτέ, είναι αυτή που θα είχε το castingκαι των δυο ταινιών! Μα γιατί να αποκλειόταν κάποιος καλλιτέχνης ενώ ήταν νέος, με χαμηλό ακόμα κασέ και διαθέσιμος να υποδυθεί ένα ρόλο! Αυτό στη συνέχεια σημαίνει να δινόταν το μέγιστο δυνατό budgetώστε να μπορούσαν να γυριστούν οτιδήποτε πλάνα που οι ίδιοι οι b-boys και DJs θα ήθελαν. Άρα θα είχε μεγαλύτερη διάρκεια, όπως συμβαίνει με πολλές σύγχρονες ταινίες. Μπορεί να ήταν κουραστική μια hiphopταινία 2-3 ωρών για το ευρύ κοινό θα μου πεις, αλλά εγώ μιλάω για το δικό μας κοινό. Αδιαφορώ για το μη hip hop κόσμο. Και τι μένει για το τέλος; Το soundtrack! Ναι! Μια συνεργασία, όπως εν προκειμένω, μεταξύ Arthur Baker και Ollie n Jerry, αν βέβαια η μεταξύ τους χημεία το επέτρεπε, θα ήταν ο απόλυτος θρύλος.