Delivery Boys (1985): B-Movies for B-Boys

γράφει ο Loyal-T73

Το Delivery Boys είναι μια ταινία που το imdb της δίνει πολύ χαμηλό βαθμό (χωρίς το imdb να είναι πάντοτε ο απόλυτος και αλάνθαστος οδηγός) αλλά δεν έχει και άδικο εδώ που τα λέμε.. Δεν έχει και κανένα σενάριο της προκοπής γιατί δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σεξοκομωδία. Και φτιαγμένη, όχι από άκυρους, αλλά από επαγγελματίες του είδους. Τόσο ο παραγωγός της, Chuck Vincent, όσο και ο σκηνοθέτης, Larry Levene, ήταν βραβευμένοι παράγοντες του πορνοσινεμά και των b-movies της εποχής. Για αυτό και μπορούσαν να έχουν τις άκρες να επιστρατεύσουν 4-5 πορνοστάρ της εποχής και μια επαγγελματία στρίππερ που έτσι κι αλλιώς δούλευαν μαζί τους. Μάλιστα ήταν ο ίδιος σκηνοθέτης που είχε γυρίσει και το Preppies (1984) στο οποίο χόρευε ο Loose Bruce (καλά…και που δε χόρευε αυτός!). Μια ιστορική λεπτομέρεια και αποσαφήνιση εδώ. Μια pornstar της εποχής με το όνομα Samantha Fox έχει ένα μικρό ρόλο, ας μη μπερδεύεται όμως με τη γνωστή τραγουδίστρια. Απλή συνωνυμία.

Εγώ, όμως, αντιστρόφως, προσωπικά δίνω στην ταινία αυτή μεγάλο βαθμό, με κριτήριο τα hip hop στιγμιότυπά της. Και αυτό, γιατί στην ταινία αυτή το breaking πρωταγωνιστεί. Και από άποψη ρόλων ηθοποιών οι b-boys πρωταγωνιστούν περισσότερο από ότι στο Beat Street και εξηγώ αμέσως πως: Στο Beat Street ο μόνος b-boy που έχει βασικό ρόλο στην ταινία είναι ο “Lee” δηλαδή ο Robert Taylor. Οι υπόλοιποι («Bronx Rockers» που είναι οι Rock Steady Crew και «Beat Street Breakers» που είναι οι New York City Breakers) δεν έχουν ρόλους παρά μόνο ένα μικρό διάλογο μεταξύ τους όταν κανονίζουν, να θυμηθούμε λίγο τη σκηνή, το battle στο Roxy. Οι υπόλοιποι βασικοί ρόλοι είναι ο Ramo (Jon Chardiet) που είναι graffiti writer και ο Kevin Kirkland (Guy Davis) που είναι DJ. Ηθοποιοί, εν τω μεταξύ, αμφότεροι. Τα πράγματα, λοιπόν, στο Beat Street που φέρει τον τίτλο Breaxploitation είναι μοιρασμένα σε περισσότερες τέχνες του hip hop. Σχεδόν σε όλες.

Οι πρωταγωνιστές, όμως, στο Delivery Boys aka οι ντελιβεράδες της πιτσαρίας Ben’s είναι ένα b-boy crew που θέλουν να νικήσουν ένα αντίπαλο crew σε ένα διαγωνισμό. Άλλη μια hip hop κινηματογραφική ταινία, λοιπόν, ένα χρόνο μετά τις πρεμιέρες των Breakin και Beat Street. Απρίλιος 1985 για την ακρίβεια. Ο άσχετος κόσμος, γενικά, ακόμα άντεχε να ξαναδεί μια «breakdance» ταινία στη μεγάλη οθόνη. Ο πυρετός του breakdance κρατούσε ακόμα υψηλή θερμοκρασία ανά την υδρόγειο. Και βεβαίως υπήρξαν και άλλες δικές μας ταινίες τις οποίες σιγά-σιγά θα καλύψω με αφιερώματα εδώ. Και μάλιστα οι Delivery Boys είχαν ως στενό φίλο και ομαδικό MC τον Charlie Rock! Άρα, το rap μέρος του soundtrack ανήκει στους Fantasy 3.

Εμείς ασφαλώς, (όχι ότι παίχτηκε στη χώρα μας, δεν το ξέρω καν και δεν το πιστεύω καθόλου) μπροστά σε μια τέτοια πληροφορία αυτό που θα μας ενδιέφερε κυρίως να δούμε, θα ήταν νέες φιγούρες, combos, transitions, νέες power moves (ότι νέο θα μπορούσε να είχε βγει) και να «γνωρίσουμε» επιπλέον b-boys και περαιτέρω hip hop πρόσωπα με τους τότε τρόπους. ΄

Οι τρόποι ήταν οι τόσο έμμεσοι και απομακρυσμένοι. Εξ αποστάσεως. Σινεμά, βιντεοκασέτα, σποραδικά ραπ κομμάτια στο ραδιόφωνο που το πολύ-πολύ θα ανέφεραν τα ονόματα των rappers μη γνωρίζοντας κάτι άλλο για αυτούς, ρεπορτάζ και κριτικές σε ελληνικά περιοδικά με ελεύθερη μετάφραση από ξένο τύπο και μπόλικη μπόχα ράδιο-αρβύλας, ΕΡΤ προβολές με υποτιτλιστές που αγνοούσαν τη hip hop γλώσσα (φανταστείτε για παράδειγμα, ότι ο ελληνικός τίτλος του Style Wars ήταν «Νέα Υόρκη: Ραπ, Γκραφίτι και Μπρεϊκντάνς»). Το πιο έγκυρο τότε, ήταν βέβαια τα οπισθόφυλλα των δίσκων. Όλα τα ονόματα στις ευχαριστίες και τους χαιρετισμούς ή σε outro tracks τα οποία τα απομνημονεύαμε και μετά ψάχναμε να βρούμε δίσκους εκείνων.

Ως εκ τούτου, οι γνώσεις μας τότε ήταν στο περίπου, μόνο ονόματα τις περισσότερες φορές και μια ενημέρωση με πολύ αργό και καθυστερημένο τρόπο. Ενώ στην εποχή του ίντερνετ, οτιδήποτε γίνεται τώρα, κυριολεκτικά τώρα, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου μπορούμε να το μάθουμε, τώρα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μπορούμε να γνωριστούμε κατ’ ιδίαν με τα ινδάλματά μας, ακόμα και να συνεργαστούμε μαζί τους. Αυτό τότε φάνταζε, χωρίς υπερβολή, ως όνειρο μιας άλλης ζωής.

Ο διαγωνισμός που λαμβάνει χώρα στην ταινία ονομάζεται “Brooklyn Bridge Break Dance Contest” και είχε ως χορηγό επικοινωνίας τον ραδιοφωνικό σταθμό WKTU FM 92, ο οποίος ήταν όντως υπαρκτός σταθμός και χορηγός διαγωνισμών της περιοχής του. Επίσης, το κάτι νέο που αφορά στο breakdance contest, κάτι που δεν υπάρχει ούτε στο sequel του Breakin ούτε στο Beat Street είναι η παρουσία χορηγού. Και δεν εννοώ την ονομαστική αναφορά των χορηγών στα παρελκόμενα αλλά την παρουσία τους στο σενάριο. Τόσο στο Breakin όσο και στο Beat Street, η Nike και η Puma αντίστοιχα, δέχονται τις ευχαριστίες των παραγωγών και τα ονόματά τους μπαίνουν στα soundtrack LPs και τους τίτλους τέλους. Και στην εν λόγω ταινία, χορηγοί όπως η Nike, τα Lee Jeans και κάποια ακόμη προϊόντα αναφέρονται στους τίτλους τέλους. Στο συγκεκριμένο contest όμως εδώ, για πρώτη φορά μέσα σε hip hop ταινία ένας χορηγός (είτε πραγματικός είτε φανταστικός) εμφανίζεται ονομαστικά στο σενάριο και λόγω φύσης της ταινίας ο σκηνοθέτης επέλεξε να βάλει κάτι σχετικό ως χορηγό. Μια φίρμα γυναικείων εσωρούχων.

Αυτό είναι που αποτυπώνει την αλλαγή σελίδας και άρχισε να σκιαγραφεί, έστω και ακούσια, το μέλλον του b-boying, για όσο ακόμα αυτό φάνταζε πρόσφορο έδαφος και προσοδοφόρο προϊόν για τη παγκόσμια πια βιομηχανία της διασκέδασης. Είμαστε στο 1985 υπενθυμίζω, και για παράδειγμα, στην αληθινή ζωή, έξω από τους φανταστικούς χαρακτήρες των ταινιών κάτι τέτοιο είχε αρχίσει πλέον να είναι αναγκαία προϋπόθεση για να μπορούν να πραγματοποιούνται διεθνή tour με shows και battles. Tόσο το Breakin όσο και το Beat Street απεικονίζουν μια εποχή που δεν υπάρχει πια. Το τέλος της αρχής του hip hop. Τα πρώτα του χρόνια. Αρχές 80ς, ενόσω το hip hop ήταν, όχι εντελώς άγνωστο, αλλά ακόμα underground και προσπαθούσε να συστήσει τον εαυτό του στον κόσμο και να σταθεί ακέραιο και δυνατό σε μια κριτική γνώμη που το ήθελε ως μια περαστική τρέλα. Μια μόδα που θα ξεθωριάσει και θα ξεχαστεί σύντομα.

Στο Breakin 1, οι ΤΚΟ μας γυρνάνε σε μια εποχή που οι hip hop χορευτές όχι μόνο δεν έχουν χορηγούς, αλλά δεν τους επιτρέπεται καν να πάρουν μέρος στον καθώς πρέπει διαγωνισμό χορού. Στο δε Breakin 2, προσπαθούν να διασώσουν τα κεκτημένα εδάφη τους, το Miracles από τη κατεδάφιση και τον αφανισμό τους. Και στο Beat Street, τη μια κλέβουν ρεύμα για να  παρτάρουν σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο που ως εκ θαύματος γλίτωσε το να καεί, και την άλλη συλλαμβάνονται επειδή χορεύουν και βιώνουν το θάνατο επειδή παράγουν τέχνη πάνω σε ηλεκτροφόρες ράγες. Και φανταστείτε, ότι το τελικό σενάριο του Beat Street έχει γίνει πιο ήπιο  με λιγότερη βία από ότι ήταν το αρχικό. Δε θα μιλήσω για το Wild Style, αυτό απεικονίζει μια εποχή ακόμα πιο παλιά. Μυθολογία. Σισμαρίλλιον..

Ο ερχομός και η εμπλοκή των χορηγών, λοιπόν, ήταν θέμα χρόνου και εν έτη 85, όπως είπα και παραπάνω, αυτό ήταν πλέον γεγονός. Για παράδειγμα, το ντοκιμαντέρ Electro Rock που γυρίστηκε στην Αγγλία την ίδια χρονιά και κυκλοφόρησε σε βιντεοκασσέτα και για το οποίο τόσοι πολλοί Αμερικανοί καλλιτέχνες έπρεπε, προφανώς, να ταξιδέψουν ως το London Hippodrome είχε ως χορηγό τη Philips. Και μάλιστα ένα χρόνο πριν από αυτό, είχε λάβει χώρα το Swatch Watch NYC Fresh Festival το οποίο φέρει το όνομα του χορηγού του, πολλά χρόνια προτού όποια άλλη εμπορική εταιρία πάρει αυτή την απόφαση να στήσει το δικό της διαγωνισμό, όπως γίνεται στις μέρες μας.

Στην ταινία μας αυτή, όλα αφορούν σε ένα “breakdance contest”, και όχι ένα “b-boy battle” όπως θα προτιμούσαμε, όλοι εμείς οι hardcore προστάτες του hip hop –τρομάρα μας, να δούμε γραμμένο εμμένοντας φανατικά στην επίσημη ορολογία της τέχνης αυτής. Το “breakdance contest” της ταινίας, λοιπόν, είναι ανάμεσα σε δυο crews. Το ένα ήταν οι «Devil Dogs» το οποίο αποτελούνταν από δυο μέλη των Furious Rockers, τους αδερφούς Roman, τον Eddie και τον Jose, τους The Incredible Body Mechanics (μέλος τους είχε υπάρξει και η Kim Valente), τους Magnificent Force και μερικούς μεμονωμένους. Οι δε Furious Rockers ήταν κάποια ντόπια παλλικάρια του Brooklyn, από το Coney Island για την ακρίβεια, νικητές του Swatch Watch Breakdance Contest που είχε πραγματοποιηθεί ένα χρόνο πριν στο Roxy. Δυο μέλη των Devil Dogs μάλιστα, ο Naylon Mitchell και ο Ralph Cole Jr αναφέρονται από το imdb ως uncredited dancers στο Beat Street. Δεν έχω βρει ακόμα που και ποιοι είναι ωστόσο. Το πιθανότερο στο Roxy που ήταν άπαντες.

Tο άλλο crew ήταν οι Dynamic Breakers και αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές μιας και αυτοί είναι οι «Delivery Boys». Τα πλήρη ονόματα των μελών των δυο crews δίνονται παρακάτω.

The Devil Dogs: Jazz Mace – Naylon Mitchell, Wild Man – Ralph Cole Jr, Funkie Frankie – Frank Lynn, Mighty Whitey – Alex Wood, Thunder – Jose Roman, Fast Frost – Eddie Roman, Tiny – Angel Valentin, Mr Spin – Pablo Vasquez, Kid Swipe – Israel Crespo.

Delivery Boys: Joss Marcano – Max, Tom Sierchio – Joey, Jim Soriero – Conrad, Nelson Vasquez – Izzie, Yayo Gonzalez – Scandal, Sammy Luquis – Sike, Richie Pineiro – Sir Fresh, George Ovalle – Sailor, Rodney Harvey – Fast Action, Deckard Fontanes – Paulie.

Από αυτούς ο Richie Pineiro, εδώ ως Sir Fresh, εμφανίζεται και ως χορευτής στο Breakin 2, εκεί ως Tiny. Κάποιος άλλος, ο Yayo Gonzalez είναι ένα εκκεντρικά ντυμένο φρικιό με τρόπο που θυμίζει P-Funk ή αν το κρατάγαμε στις σύγχρονές τους rap επιρροές θα λέγαμε, προφανώς, GrandMaster Melle Mel and Furious Five (δεύτερη σύνθεση με τις κιτς εμφανίσεις). Δεν ήταν, ωστόσο, όλα τα μέλη των Delivery Boys στην πραγματικότητα b-boys. Δυο-τρεις από αυτούς ήταν ηθοποιοί που έκαναν μια μικρή αλλά όχι και αμελητέα καριέρα μετέπειτα. Ώρα, επιτέλους, να επικεντρωθώ στα hip hop στιγμιότυπα της ταινίας τα οποία με κάνουν να την έχω ψηλά σε εκτίμηση.

Αυτό που εξιτάρει παρά πολύ τη φαντασία μου και με κάνει να της δίνω μεγάλο βαθμό, είναι κάποιοι καμβάδες με characters των μελών των δυο crews τους οποίους είχε βάψει ο graffiti artist Kenji Takabayashi ο οποίος παραμένει ενεργός μέχρι σήμερα. Μάλιστα δε, βουνό με βουνό δε σμίγει, όταν γνωριστήκαμε με τον Kenji στα social media, μόνος του μοy αποκάλυψε πως από τη μεριά της μητέρας του είναι Έλληνας και μάλιστα Κρητικός (Νικόλας Σταματάκης ο παππούς του). Και προφανώς όπως υποδηλώνει το όνομά του είναι Ιάπωνας από πατέρα. Ο Kenji είναι ο τύπος που χορεύει poppin κάτω από τη γέφυρα φορώντας blue jeans και ένα T-shirt με το όνομά του. Συγκριτικά στο Beat Street, υπεύθυνος για τα graffiti της ταινίας ήταν ο Phase2 ο οποίος ενώ χόρευε δεν τον βλέπουμε πουθενά παρά μόνο σε κομμένη σκηνή στο trailer.

Μιας και αναφέρω τη λέξη σύγκριση και χωρίς να θέλω να συντάξω ένα αμιγώς συγκριτικό άρθρο, δράττομαι ωστόσο της ευκαιρίας να παραθέσω τη διάρκεια του musical μέρους των περισσότερων ταινιών μας. Λέγοντας musical part εννοώ μουσικοχορευτική παράσταση χωρίς διαλόγους –τα δυο βασικά στοιχεία ενός musical. Έτσι, το Wild Style musical part είναι 47 λεπτά (rap και b-boy performances) σε μια συνολική διάρκεια ταινίας 1h:22min. To Delivery boys έχει ένα musical μέρος σε συνολική διάρκεια 1h:31min, το Body Rock έχει 40 λεπτά (με την εισαγωγή) σε μια διάρκεια 1h:34min, το Beat Street 57 λεπτά (με εισαγωγή και τίτλους τέλους) σε μια διάρκεια 1h:46min, το Breakin 1 περίπου 48 λεπτά (με εισαγωγή και τίτλους τέλους) σε μια διάρκεια 1h:26min, το Breakin 2 περίπου 50 (με εισαγωγή και τίτλους τέλους) σε μια διάρκεια 1h:34min, και για να περάσουμε στις rap ταινίες, το Rappin’ 35 περίπου λεπτά (με εισαγωγή και τίτλους τέλους) σε μια διάρκεια 1h:32min (με πρωταγωνιστή τον Mario Van Peebles που παίζει και στο Delivery Boys) και τέλος το Krush Groove 53 λεπτά περίπου (με εισαγωγή και τίτλους τέλους) σε μια διάρκεια 1h:34min.

Για να επανέλθω στα murals, αυτό που με τρελαίνει στη συγκεκριμένη δουλειά του Kenji με τα characters των b-boys έτσι όπως έχουν στηθεί στον τοίχο, τόσο εκεί στον ανοιχτό χώρο που προπονούνται κάτω από τη γέφυρα, αλλά κυρίως μετά μέσα στο κλειστό χώρο του contest είναι ότι μου μοιάζουν σαν να είναι ένα πρωτόγονο menu από video game. Και ας είναι απλά ξύλινοι καμβάδες. Αυτό, το συνέλαβα ως concept διότι ήδη το 1984 είχε γίνει μια πρώτη επαφή του breakin με την πρωτόγονη virtual reality, μέσω των δυο viewmasters που είχαν κυκλοφορήσει ο Michael Holman και οι New York City Breakers. Υπήρχε δε και παιχνίδι break στον Commodore64. Αν, λοιπόν, τώρα με τα σύγχρονα μέσα είτε φτιάχναμε εκ νέου την ταινία στο σινεμά, είτε τη μετατρέπαμε σε οικιακό video game, αυτή η ιδέα μου θα ήταν ότι πιο κατάλληλο. Το να έχει κάθε b-boy την επιλογή του στο κεντρικό menu με μια σύντομη περιγραφή του.

Αυτό που γίνεται κατόπιν όταν ξεκινά το contest δεν έχει όμοιό του σε άλλη hip hop ταινία της εποχής. Ο τρόπος διεξαγωγής του είναι πρότυπος. Όχι, δεν με κατάλαβες, είπα είναι πρότυπος. Επιμένω. Τα δυο crews εφόσον έχουν στηθεί απέναντι ακολουθούν τις rap οδηγίες του MC Charlie Rock. Ο Charlie αφότου κάνει ένα freestyle κάθε φορά με θέμα μια φιγούρα, τότε όλα τα b-boys πέφτουν στο πάτωμα να τη βγάλουν.  Όποιοι κρατήσουν περισσότερα turns και άρτια εκτέλεση παίρνουν πόντο. Εγώ αυτό εκλαμβάνω. Υπάρχει, βέβαια, ένα παρατράγουδο που, στην πραγματικότητα των battles, δε θα συνέβαινε ποτέ. Τα δυο crews πιάνονται στα χέρια, πέφτει άγριο ξύλο χωρίς να διακοπεί το contest. Αυτό, παρόλα αυτά, δεδομένου ότι πρόκειται για σεξοκωμωδία θα κάνω μια εξαίρεση να το παραβλέψω. Όμως, με φοβίζει το γεγονός ότι με αυτό, ο σκηνοθέτης μπορεί να έδωσε δικαίωμα σε κάθε άλλον συνάδελφό του ανά την υφήλιο να διακωμωδήσει το break (βλέπε ελληνικές βιντεοκασέτες, για παράδειγμα).

Ας μη μιλήσουμε για κριτές, είναι δυο άκυροι, λες και κρίνουν μόδα. Ίσως να τους διάλεξε ο χορηγός. Εγώ ξαναλέω, εξετάζω τη συνεργασία MC και b-boys. DJ υπάρχει μεν, αλλά μετά από αρκετό ψάξιμο δεν είναι, από όσο καταλήγω να πιστεύω, κάποιος αληθινός hip hop DJ της εποχής. Άρα μάλλον είναι κάποιος ηθοποιός. Μου έκανε λίγο για νεαρό Reginald Vel Johnson, αλλά δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο στα credits. Επίσης, μέσα στην άγνοιά του περί μηχανημάτων άγγιζε μόνο τα κουμπιά του mixer, αλλά άθελά του αυτό έχει μια προφητική χροιά. Οι πιο τελευταίοι μείκτες των ημερών μας και αυτοί που έρχονται είναι σχεδόν υπολογιστές. Συγχωρείται ασφαλώς ο άνθρωπος, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν ότι ο Guy Davis, ο DJ Double K του Beat Street ο οποίος, τουλάχιστον είναι blues μουσικός, έκοβε στο μείκτη του με το phader των ακουστικών -και η κάμερα τον τραβάει κοντινό πλάνο…

Εν κατακλείδι, όλα τα παραπάνω είναι ένα εκπόνημα μιας όσο γινόταν αντικειμενικής θεώρησης των γεγονότων και ιστορικών στοιχείων. Παρά τη σαπίλα της, αν και τα μάτια μου έχουν δει χιλιάδες b movies για να φοβηθούν, έκατσα και εξέτασα την ταινία αυτή με βάση τα hip hop δρώμενά της με όσο πιο καθαρό μάτι και σκέψη είχα. Χωρίς καμία πρόθεση να βλασφημήσω εναντίον των άλλων μεγάλων ταινιών που αποτέλεσαν το κέντρο βάρους, αλλά και χωρίς να την αδικήσω, περιφρονώντας την.