Hereditary – Review
Written by MonkeyBoss on 19 June 2018
Καλύτερη ταινία τρόμου της χρονιάς, της δεκαετίας, του αιώνα, της χιλιετίας;;
Το Hereditary έχτισε τρελό hype από τα Φεστιβάλ εδώ και μήνες και αυτό φυσικά μόνο ζημιά μπορεί να κάνει στην ταινία…
Γιατί το Hereditary είναι μια πολύ καλή ταινία. Σκέτο. Την υποτιμάς όταν την κρίνεις σε συνάρτηση με τα φαστ φουντ του Conjuring και λοιπών σκουπιδιών.
Ο Ari Aster κάνει ντεμπούτο εφάμιλλο του Shyamalan και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσει να επαναλάβει σύντομα το ίδιο κατόρθωμα. Και ο μόνος λόγος είναι ότι κάθε frame σε αυτήν την ταινία είναι προσεγμένο στην εντέλεια. Τα σκηνικά, το transition, οι κινήσεις της κάμερας είναι όλα top επιπέδου. Να μην μιλήσουμε για το sound design και το cgi που έκαναν την συνολική εμπειρία μια επίθεση σε όλες τις αισθήσεις.
Ο τύπος έριξε τρελή δουλειά…
Η ταινία είναι ένα περίεργο κράμα οικογενειακού δράματος που πιστεύεις ότι θα γίνει ψυχολογικό θρίλερ, μέχρι που παίρνει στροφή 180 μοίρες και αγκαλιάζει το supernatural στοιχείο μέχρι τα μπούνια.
Μπορείς όμως να συνδυάσεις αυτά τα δυο; Να χτίσεις μια πραγματικά δυσλειτουργική οικογένεια με περίπλοκες διαπροσωπικές σχέσεις, να μιλάς για την απώλεια, τη θλίψη και τις ψυχικές νόσους και μετά να πετάς δαίμονες και σεανς επίκλησης πνευμάτων (που δουλεύουν);
Ναι φυσικά μπορείς, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι μια ταινία για λίγους, που θα λατρέψουν οι κριτικοί, θα βαρεθεί η πιτσιρικαρία, θα υποβαθμίσουν οι λάτρεις των κλασσικών ταινιών τρόμου κι αν μπορείς σαν και εμάς να χτίσεις μια μικρή φούσκα και να ζήσεις αυτό που σου προσφέρεται ανεπηρέαστος, θα μείνεις απόλυτα ικανοποιημένος ή τουλάχιστον με μερικές πολύ δυνατές στιγμές που θα θυμάσαι για μέρες…
ps: ο γιος δεν ήξερε να κλαίει! Σχεδόν σε πετούσε έξω από το κλίμα με το ηλίθιο κλάμα του. Μοναδικό αρνητικό σε μια κατά τ’ άλλα προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια ταινία…
