Kalabrian Syndrome: οι Θεσσαλονικείς στονεράδες μας συστήνονται με το Debut EP τους!!

Νομίζω είναι περιττό κομμάτι να θίξουμε την άνοδο της stoner στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ο ένας λόγος είναι ότι το ξέρουν ακόμα και οι πέτρες και ο άλλος είναι ότι με πονάει προσωπικά το ποια ονόματα έχουν επιπλεύσει στην όλη φάση.

Οπότε θα μπω κατευθείαν στον θεματικό μας άξονα, γλιτώνοντας σας έτσι από μια γκρίνια από δω μέχρι απέναντι και επίσης μια τελείως πατροναριστική ανασκόπηση. Σύστοιχα με αυτή τη λογική οι μουσικές αναφορές του κειμένου θα περιοριστούν στο ελάχιστο δυνατό, καθώς το να εγκλωβίζεσαι σε μια ιδιόλεκτο και ένα λεξιλόγιο που αναφέρεται στον εαυτό του δεν βοηθάει με κανένα τρόπο να περιγράψεις ένα ηχητικό έργο με τρόπο κολακευτικό που να το γειώνει ως καλλιτέχνημα στο ευρύτερο κοινό. Κοινώς θα ήθελα να προσεγγίσω το ζήτημά μας με μια φρέσκια ματιά, ως ένα κεφαλόσκαλο για άτομα που δεν είναι της φάσης ή δεν έχουν εθίσει τους εαυτούς τους στον Ήχο.

Το ντεμπούτο EP λοιπόν των Θεσσαλονικιών Kalabrian Syndrome  βγήκε περί τα μέσα Φεβρουαρίου, κρύο ακόμα, μουντός καιρός, για να εισέλθουμε στη διάθεση που εισήλθε και αυτό. Πιστεύω ότι είναι πάντα ωραίο να ακούγονται τα άλμπουμ σαν μια ιστορία παρά σαν ένα δέμα πολλών κομματιών.

Στην ωραία αυτή παρομοίωση το εν λόγω έργο είναι μια αφήγηση ιστορίας τρόμου, αλλά όχι αυτό το gore που θα περίμενε κανείς από το είδος. Είναι το  είδος του τρόμου που παραπέμπει σε θρίλερ, ο γρήγορος ρυθμός και η μπότα που είναι σα να σε χτυπάει απευθείας στην καρδιά.  Πολύ αρχέγονοι ήχοι στα riffs με μελωδίες οι οποίες συμπληρώνουν ένα πιο κομψό και σοφιστικέ στοιχείο στην εικόνα. Συνάμα με αυτή την ατμόσφαιρα όλα τα κομμάτια διακατέχονται από ένα bravado το οποίο φέρνει στο μυαλό έξαλλες καταστάσεις τύπου Hunter Thomson.

Από ηχητική άποψη δε θα αντισταθώ να πω ότι παρόμοια συναισθήματα έχουν ανασύρει σε εμένα οι Russian Circles στα πρώτα τους. Το άλμπουμ ξεκινάει τοιουτοτρόπως δυναμικά με το Ashtomouth το οποίο είναι μια εισαγωγή σε αυτή τη φρενιασμένη ιστορία. Η εισαγωγή μας φέρνει σε ένα τοπίο λιτότητας, απόγνωσης με μοναδική ελπίδα την ακολουθία της μελωδίας του τραγουδιού μέχρι τέλους. Η συνέχεια έρχεται να προσθέσει κάποιες βαριές πινελιές γοτθικής γοητείας στο σκηνικό (όχι δεν εννοώ ότι γίνεται goth το κομμάτι, ακολουθώ την παρομοίωση). Τα επόμενα δύο κομμάτια εισάγουν περιπλοκές και σπειροειδής καταστάσεις, καθώς το ένα ακολουθεί το άλλο όπως ένας ψυχοπομπός το θήραμά του.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να εξάρω ως προσωπικό αγαπημένο το Avra Kalavra το οποίο θεωρώ λειτουργεί ως κέντρο βαρύτητας για το σετ

Το άλμπουμ κλείνει με ένα cliff hanger, όπως προσήκει, και με το αναπάντητο ερώτημα της ύπαρξης ενός περιρρέοντος μεταφυσικού στοιχειού στον περιφερικό χώρο της αφήγησης. Ωραία και στρογγυλά σαν έναν ουροβόρο, η αφήγηση τελειώνει έχοντας αφήσει την ακροάτρια  στην ίδια θέση που την βρήκε. Ή μήπως όχι…;

Facebook Bandcamp