Last Dance: Η δύναμη του sport documentary

Πριν μερικές εβδομάδες ξεκίνησε στο Netflix το ντοκιμαντέρ για την τελευταία χρονιά της δυναστείας των Chicago Bulls το 97-98. Μπροστά μπροστά είναι το μεγαλύτερο poster boy που υπήρξε ποτέ, ο μεγαλύτερος αθλητικός θρύλος. Αλλά όσο και αν προμοτάρεται έτσι, αυτή δεν είναι η ιστορία του.

Ο Michael Jordan ήταν αυτός που προωθούσε όσο κανέναν άλλον ο οργανισμός του NBA για να πάρει την σκυτάλη από τους αστέρες της προηγούμενης γενιάς. Με τον Larry Bird και τον Magic Jonson σιγά σιγά να πέφτουν, ο νεαρός MJ είχε όλα όσα ήθελε το NBA για τον επόμενο μεγάλο πρεσβευτή του. Ο Jordan είναι βγαλμένος από όνειρο και η πορεία του μαζί με τις ικανότητες του θα έφτιαχναν ένα αρκετά καλό ντοκιμαντέρ, αλλά το Last Dance είναι κάτι παραπάνω.

Είναι η ιστορία των Bulls. Η ιστορία του MJ αλλά και του Scottie, του Rodman και του Phil Jackson. Αυτό το εξαιρετικό cast προσωπικότητας και ταλέντου μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια και με έκανε να σκεφτώ για την δύναμη του αθλητικού ντοκιμαντερ και κατ’επέκταση της ταινίας αλλά και του animation.

Ήμουν 12 χρονών όταν ξεκίνησα μαζί με τον αδερφό μου να επισκεπτόμαστε μια ανάδοχη οικογένεια στην Αλεξανδρούπολη. Ο μεγάλος γιος της οικογένειας, ο Αργύρης, είχε αρκετές κασέτες με μπασκετικές ταινίες αλλά και ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στα μέλη της dream team.

Πηγαίναμε στην Αλεξανδρούπολη κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα και καλοκαίρι και το ντοκιμαντερ εκείνο (μαζί με τις ταινίες) το βλέπαμε τουλάχιστον δύο φορές κάθε φορά.

Έπειτα παίρναμε την μπάλα και πηγαίναμε στο γήπεδο προσπαθώντας ξανά και ξανά να τελειοποιήσουμε το jump shoot, την τρίπλα μας και το passing game.

Αυτό που με πόρωνε και με έσπρωχνε στο γήπεδο δεν ήταν ούτε ο Magik, ούτε ο Bird ούτε ο Jordan. Αυτοί συμβόλιζαν την τελειότητα, δεν υπήρχε περίπτωση αυτοί να μου έδιναν κίνητρο.

Υπήρχε όμως στην ομάδα και ο Charles Barkley. O Barkley δεν είχε τις δυνατότητες των παραπάνω. Ήταν πιο κοντός, δεν ήταν τόσο καλός στο σκοράρισμα ή στις assist. Για να μπορέσει να παίξει στα ίσα μαζί τους και αντίπαλος τους, ο Charles Barkley ανέπτυξε ένα κομμάτι του χαρακτήρα του σε βαθμό που κάλυπτε τις αδυναμίες του.

Ο Barkley ήταν σκύλος. Πορωμένος μέχρι αηδίας δεν παρατούσε τίποτα, καμιά μπαλιά, κανένα κλέψιμο, καμιά χαμένη φάση. Ο τρόπος που σκύλιαζε σε κάθε σημείο του παιχνιδιού, που μπορεί να έτρεχε όλο το γήπεδο για μια τάπα που οποιοσδήποτε άλλος θα άφηνε να μπει, ο τρόπος που πανηγύριζε τα καλάθια του.

O Barkley είχε δύναμη ψυχής και πάθος που σε παρέσερνε να πιστέψεις ότι και εσύ μπορείς να φτάσεις τα άπιστα επίπεδα του Jordan/Bird/Magik.

Η ιστορία του underdog που πετυχαίνει με το το πάθος του έχει την δύναμη να δώσει κίνητρο στο παιδί να βγει στην αλάνα. Σε έμενα το έκανε εκείνο το ντοκιμαντέρ και σε αυτήν την γενιά μπορεί να το κάνει το Last Dance, ευτυχώς γιατί δεν είναι επικεντρωμένο πάνω στον υπεράνθρωπο Michael Jordan, αλλά και όταν ασχολείται μαζί του δείχνει μια πτυχή του χαρακτήρα του που δεν ακούμε και πάρα πολύ.

Τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα στο Last Dance όταν μαθαίνουμε για τον Pipen, για το πως ξεκίνησε, για την φτωχή του οικογένεια που είχε μέσα δύο άτομα σε αναπηρικό καροτσάκι και την αγωνία του να τους αποκαταστήσει που τον έσπρωξε να υπογράψει ένα από τα πιο εξευτελιστικά συμβόλαια στην ιστορία.

Είναι σχεδόν εκπληκτικό το πόσο διαφορετικός μοιάζει ο Dennis Rodman όταν τον βλέπεις να μιλάει για το μπάσκετ και πόσο διαφορετικός είναι όταν φοράει την περσόνα του. Είναι τόσο inspiring να βλέπεις έναν χαρακτήρα σαν και αυτόν (αντισυμβατικός, παθιασμένος, ευφυής) να έρχεται και κουμπώνει με τον Jordan και τον coach Jackson.

Το Last Dance παρουσιάζει την άλλη πλευρά του Jordan, αυτήν του αθλητή που αν δεν εξελισσόταν, αν δεν στηριζόταν στους συμπαίκτες του και δεν τους έσπρωχνε σε μεγαλύτερα επίπεδα, δεν θα γινόταν ποτέ πρωταθλητής αλλά κάποιος που θα έβαζε 40-50 πόντους και θα αποκλειόταν στους πρώτους γύρους τον play-off από ομάδες σκληρές ή/και δουλεμένες.

Είναι φανταστικό να το βλέπεις αυτό σε μια τόσο καλογυρισμένη παραγωγή. Την εξέλιξη του θρύλου, την ομάδα με τους απίστευτους χαρακτήρες, για τα underdogs που πέτυχαν και τον leader που έμαθε να εμπιστεύεται την ομάδα του.

Το Last Dance έκανε την καρδιά μου να χτυπάει με τον ίδιο τρόπο που εκείνο το ντοκιμαντέρ με έβγαλε στο γήπεδο, αναρωτιέμαι αν θα μπορέσει να κάνει το ίδιο και στα σημερινά πιτσιρίκια. Έχουμε 10 επεισόδια για να το μάθουμε…