Lost vs Lost: Η απόλυτη μάχη δύο φαν για το ποια είναι η αξία του Lost! Sucks or Doesn’t suck entirely???

Μέχρι τώρα έχω κάνει δύο ακόμα κόντρες μέσα στο filmboy.
Ζητήσαμε την βοήθεια σας για να δούμε ποιο ήταν το καλύτερο buddy sitcom ανάμεσα στο Friends και το HIMYM, και ποια είναι η καλύτερη original superhero σειρά ανάμεσα σε Heroes και Alphas.

Αυτή τη φορά όμως η κόντρα γίνεται ανάμεσα σε μια σειρά… και τον εαυτό της!

Το Lost είναι μια απο τις λίγες σειρές που άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τηλεόραση.

Το θέμα της, η φύση της και η χρονική στιγμή που ήρθε συνέπεσαν ώστε να μπούμε στην εποχή που χιλιάδες φόρουμ και ιστοσελίδες κάνουν τεράστιες συζητήσεις και αναλύσεις σε κάθε γεγονός κάθε επεισοδίου, ενώ σε καφετέριες και σπίτια οι παρέες κάνουν συζητήσεις και αναλύουν θεωρίες σχετικά με το αν είναι κακός ο Walter White ή το ποιοι είναι οι White Walkers.

Όλα ξεκίνησαν με το Lost…

Όταν όμως δημιουργείς τέτοιο κίνημα, εκατοντάδες άτομα να αναλύουν κάθε λέξη που γράφεις, και εσένα σου αρέσει και τροφοδοτείς το μυστήριο με κάθε πλάνο που γυρίζεις (όπως και να το κάνουμε το Lost ήταν το μυστήριο, οι γρίφοι, μυστικισμός και επιστήμη στο blender), πρέπει στο τέλος να ανταπεξέλθεις, να δώσεις απαντήσεις έα σωστό κλείσιμο.

Όπως γινόταν και μετά απο κάθε season finale, έτσι και μετά απο το φινάλε της τελευταίας season ο κόσμος διχάστηκε, οι μισοί το λάτρεψαν, έκλαψαν το αγάπησαν και το υποστήριξαν.

Οι άλλοι μισοί σιχάθηκαν την ζωή τους, τις ώρες που έχασαν και τους μήνες αγωνίες.
Εγώ (φυσικά) ανήκω στους δεύτερους.

Το ερώτημα λοιπόν είναι:
Τελικά το Lost ήταν η καλύτερη σειρά μυστηρίου που είδαμε μέχρι τώρα ή ένα τεράστιο Epic Fail;

Απέναντι μου υποστηρίζοντας το Lost η φίλη και φαν της σειράς Savvina.

Lost Sucks! από τον Τάσο Σαμπάρ

Να εξηγηθώ, ήμουν λάτρης του Lost για χρόνια.
Το έβλεπα φανατικά, το εξυμνούσα για την πρωτοτυπία του και το μαζικό φαινόμενο που προκάλεσε σε αυτό που είναι πλέον η τηλεόραση.

Μια εμπειρία που δεν σταματάει την στιγμή που τελειώνει το επεισόδιο, αλλά αντιθέτως ξεκινά απο εκείνη την στιγμή με συζητήσεις σε παρέες, blogs, forums, ιστοσελίδες.

Στην τελική, αυτό κάνουμε αυτή τη στιγμή και το χρωστάμε στο Lost.

Όμως η ίδια η σειρά κατάφερε να απογοητεύσει τους μεγαλύτερους φαν και συγκεκριμένα αυτούς με τις μεγαλύτερες προσδοκίες.

Και ο λόγος ότι καταλάβαμε οτι οι υποψίες μας κάπου εκεί στο τέλος του 5ου κύκλου που έλεγαν οτι πιθανότατα οι σεναριογράφοι δεν ήξεραν τι τους γίνεται, αποδείχθηκαν αληθινές!

Το Lost ήταν μια σειρά μυστηρίου όπου το μυστικό της επιτυχίας ήταν οτι πραγματικά δεν ήξερες τι να σκεφτείς με αυτά που έβλεπες.

Με μια μικρή ανασκόπηση θυμάμαι σκόρπιες εικόνες απο ιερογλυφικά, πολικές αρκούδες, time travel, ένας καπνός (;), παράλληλες πραγματικότητες, κάτι αριθμούς που είχαν τρομερή σημασία (αλλά γιατί;;;)

Κάθε αρχή και τέλος season προσέφερε δέκα νέα μυστήρια για κάθε μια απάντηση, αλλά ποτέ δεν με πείραξε γιατί δεν θέλω να τα ξέρω όλα απο την αρχή, θέλω να τα μάθω στην πορεία.

Θέλω να δω που θα με οδηγήσει το όραμα του δημιουργού.
Ποιο είναι το πλάνο…

Όταν όμως καταλαβαίνω οτι δεν υπάρχει πλάνο και οτι όταν απλά μας πετούσαν σκόρπια στοιχεία απλά για να διατηρήσουν το hype που αναπτύχθηκε στο ίντερνετ, τότε νιώθω οτι έχασα την ώρα μου.

Και δεν την έχασα απο μια σειρά που ήταν μέτρια και συνέχισε μέτρια.
Αλλά από ΤΗΝ σειρά που δημιούργησε ένα φανατικό κοινό εκατομμυρίων.

Υπάρχει και ένα ακόμα μεγάλο ερώτημα.
Αυτές οι σειρές βασίζονται κατά πολύ στο ερώτημα sci-fi ή θρησκεία.

Οι μισοί (ακόμα και μέσα στην ίδια σειρά) αναρωτιούνταν αν τελικά το νησί έχει ιδιότητες λόγω κάποιας φυσικής ανωμαλίας ή λόγω κάποιας θεϊκής παρέμβασης – πχ η θεωρία ότι το νησί είναι το Καθαρτήριο.

Προσωπικά πιστεύω οτι αυτό το δίλημμα είναι καλό, όσο κρατάει την αγωνία ψηλά, αλλά θέλω μια τελική απάντηση.
Τι είναι απο τα δύο;
Και αν αποφασίσεις να έχεις και τα δύο (αν και σου χαλάει την ταυτότητα) κάνε το καλά.

Ένα-δύο παραδείγματα: Στο Under the Dome έχουμε ένα “θόλο” πάνω από την πόλη.
Μπορεί να είναι πείραμα κάποιου ανθρώπου, όσο και εξωγήινοι ή μια τιμωρία του Θεού.
Δεν μπορεί να είναι και τα τρία.

Στο Leftovers η εξαφάνιση του πληθυσμού μπορεί να οφείλεται τόσο σε κάποιο κυβερνητικό πείραμα (αντίστοιχο με αυτό της Φιλαδέλφειας) όσο και θεική παρέμβαση.

Στο sci-fi Matrix, ο Neo μπορούσε να μεταβάλει την πραγματικότητα μέσα στην εικονική πραγματικότητα του Matrix (γιατί είναι πρόγραμμα υπολογιστή, κάνεις ότι θέλεις) αλλά στο τρίτο μέρος τον βλέπουμε να σταματάει την μηχανή με… το μυαλό του;!;

Ποια η λογική σε αυτό;
Καμία.
Αυτή η σεναριακή επιλογή αλλοίωσε τη ταυτότητα της σειράς και από ένα καθαρό sci-fi το μετέτρεψαν σε κάτι υπερβατικό…

Πάμε και στο Lost.
Πριν μερικά χρόνια οι δημιουργοί μίλησαν σε συνεντεύξεις και δήλωσαν οτι αντίθετα με το τελευταίο επεισόδιο που έδωσε την εντύπωση οτι όλα όσα είδαμε ήταν προϊόντα της δράσης του Καθαρτήριου/Νησιού, το Νησί ήταν πραγματικό και είχε τις παράξενες ιδιότητες τις οποίες μελετούσε η πολύ αληθινή εταιρεία Dharma και λοιπά και λοιπά…

Αρα sci-fi!!!

Αμ δε… στην τελευταία season (σύμφωνα με τους δημιουργούς) όλοι είναι νεκροί και βρίσκονται στο Καθαρτήριο, λύνουν τις υποθέσεις τους και καταλήγουν όλοι μαζί σε μια πολύ χριστιανική εκκλησία για να πάνε όλοι μαζί προς ένα φως/παράδεισο…

Άρα όχι sci-fi;
Άρα ο Θεός;
Ποιος Θεός;
O Sayid, η Sun και ο Jin ανακάλυψαν οτι η απάντηση στην ερώτηση για το που πάμε Μετά, είναι βολικά για το Αμερικάνικο κοινό, ο Παράδεισος του Χριστιανισμού και… τίποτα, ούτε ένα σχόλιο;

Στο πρώτο κομμάτι αυτό του sci-fi μυστηρίου, η μόνη απάντηση που έχουμε είναι: το Νησί έχει κανόνες, ιδιότητες και γιατί… because.

Στο δεύτερο κομμάτι είδαμε ένα, ας πούμε, κλείσιμο στις υποθέσεις του κάθε πρωταγωνιστή, αλλά δεν με καλύπτει ο συμβολισμός του μηνύματος (της πολύ Χριστιανικής εκκλησίας) και το πολύ αναμενόμενο του τέλους.

Άνετα μπορώ να σας βρω 3-4 θεωρίες που κυκλοφορούσαν τότε πολύ πιο ευρηματικές απο το να κάνουμε μια αλλαγή σε όλο το ύφος της σειράς.

Φαντάζομαι το δημιουργικό team να κάθεται σε κύκλο πάνω απο ένα pc και να διαβάζουν τις θεωρίες που έβγαζαν οι φαν και να κοιτιούνται με απορία λέγοντας “Φίλε πως δεν το σκεφτήκαμε αυτό;”.

Τις υπόλοιπες μέρες google-άραν: Random Mysteries και διάλεγαν το καλύτερο για εκείνη την εβδομάδα.

Καταλήγοντας, πιστεύω οτι το πρόβλημα τις σειράς ήταν η υπερπροβολή της.
Η αγάπη και η υπερανάλυση κάθε κίνησης της σειράς ανέβασαν τόσο πολύ στα ύψη της προσδοκίες που δημιούργησε άγχος για να ανταπεξέλθουν, που άρχισαν να λειτουργούν εκτός πλάνου και να μας δίνουν αυτό που θέλαμε: Νέα Ερωτήματα.

Μόνο που θέλαμε και απαντήσεις.

Το πιο σωστό είναι αυτό που διάβασα σε μία κριτική.
Το Lost τουλάχιστον έμεινε πιστό στον χαρακτήρα του.
Με το τέλος του δημιούργησε ακόμα πιο πολλά ερωτήματα.

Οπότε ή θα το αγαπήσεις για αυτό που είναι ή θα καταλάβεις οτι παρόλο το ωραίο ταξίδι, το φινάλε ήταν γελοίο.
Όχι οτι δεν ήταν συγκινητικό, απλά δεν είχε κανένα απολύτως νόημα.

Lost Sucks!!!

ps: Δεν είμαι απο αυτούς που θέλουν όλες τις απαντήσεις, αλλά κάποια απο τα ερωτήματα ακόμα με τυραννάν.
Γιατί δεν αδυνάτισε ο Hugo;
Ήταν ακόμα μία ιδιότητα του νησιού;
Φταίει ο Θεός ή είχε κρυφό απόθεμα σε σοκολάτες;
Θέλω απάντηση…

Lost doesn’t suck entirely… από την Savvina Vvi
Καταρχήν, να εξηγηθώ και εγώ και να πώ πως ποτέ δεν ήμουν λάτρης του Lost – αντίθετα με την υπερπροβολή του και με τους φανατισμένους που υπήρχαν γύρω του, η σειρά με απέτρεπε να την δώ.

Γι’αυτό και τελικά πείστηκα και της έδωσα μια ευκαιρία πριν περίπου ένα χρόνο, αφού είχα δειδεκάδες σειρές και είχα γίνει tv addict χρόνια πριν.

Η αρχική μου απορία – μα καλά 6 σεζόν, τι στο καλό κάνουν σε ένα νησί; – ήταν ένας ακόμα λόγος.

Αλλά λόγω παρότρυνσης φίλων, και λόγω του ότι είναι μια σειρά που έχει αφήσει εποχή στην ιστορία της τηλεόρασης, την είδα.
Και τώρα που έχω την ιστορία ολοκληρωμένη στο μυαλό μου, δεν το μετάνιωσα καθόλου..

Αρχικά κρατούσα την αρνητική στάση που είχα από πριν.
Τι γίνεται εκεί, γιατί το ένα, γιατί το άλλο, τι ρόλο βαράει ο σκύλος (αυτή ήταν μια από τις πρώτες και κύριες απορίες μου), τι κάνουν πολικές αρκούδες σε τροπικό νησί και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ – μάλιστα για να μην χάσω την μπάλα, είχα πάρει μολύβι και χαρτί και έγραφα την κάθε μου απορία.

Αλλά στην πορεία, κάπου στην 2η σεζόν, συνειδητοποίησα πως δεν συνέχιζα να την βλέπω μόνο και μόνο γιατί την είχαν προτείνει φίλοι και είχε αφήσει ιστορία σαν σειρά.
Συνειδητοποίησα ότι μ’άρεσε, ότι ήθελα να δω πως θα τελειώσει.

Ορισμένες φορές ακόμα νευρίαζα με τα αναπάντητα ερωτήματα – αλλά αρκούσε μια ατάκα του αγαπημένου John Locke και χανόμουν στη σειρά, στα μυστήρια της, και τους τρομερούς χαρακτήρες της.

Οι χαρακτήρες….. έχω δει αρκετές σειρές, αλλά λίγες έχουν τέτοιους χαρακτήρες σαν το Lost.

Πώς να μην σε μαγνητίσουν;
Ο καθένας με μια δική του μοναδική ιστορία, προβλήματα, φόβους και μυστικά που δεν θέλει να μαθευτούν.

Στο νησί όμως όλα αλλάζουν.
Όλοι εξελλίσονται.
Και μέχρι το τέλος της σειράς οι χαρακτήρες είχαν εξελιχθεί τόσο πολύ, που δεν μπορείς παρά να είσαι περήφανος για αυτούς.
Για τα όσα έχουν περάσει και για το πόσο καλύτεροι έχουν γίνει.

Λίγες σειρές έχουν καταφέρει να εξελίξουν τόσο όμορφα, τόσο ωραίους χαρακτήρες..

Τα μυστήρια όμως παρέμεναν.
Και τα νεύρα επίσης.
Αλλά η δομή και η πλοκή της σειράς είναι τόσο καλά και τόσο ωραία γραμμένα, που οι απορίες πάνε στη δεύτερη θέση..

Τελείωσα τη σειρά και κατάλαβα πως παρόλο που μου άρεσε, είχε μείνει ένα κενό.
Μάλλον πολλά κενά.
Πάρα πολλά!

Επίσης κατάλαβα, πως αν υπήρχε μια 7η σεζόν (η οποία θα έλυνε όμως ΟΛΑ τα αναπάντητα ερωτήματα) θα την έβλεπα άνετα και με μεγάλη ευχαρίστηση.
Αλλά δεν υπήρχε.
Και τώρα;

Να ‘ναι καλά ο φίλος και λάτρης της σειράς Σταύρος, ο οποίος μόλις τελείωσα τη σειρά έκατσε υπομονετικά με τις ώρες, να μου λύνει όσες απορίες είχαν μείνει.

Οι οποίες τελικά, δεν ήταν αναπάντητες.
Αλλά για να τις βρεις, έπρεπε να ψάξεις πολύ σε συνεντεύξεις και στα άδυτα του ίντερνετ.
Κι άλλο μυστήριο για να λύσουν οι φανς!

Αλλά δεν θα ήταν πιο βολικό αν η σειρά είχε 3-4 επεισόδια παραπάνω και απαντούσε στα ερωτήματα μας;
Θα ήταν, αλλά η σειρά δεν μας είχε συνηθίσει στα εύκολα..

Προσωπικά δεν με ενόχλησε το -sci-fi ή θρησκεία- θέμα.
Η εξήγηση που μου φαίνεται πιο λογική, είναι πως τα πάντα ήταν αληθινά, εκτός από τα side flashes της 6ης σεζόν στα οποία ήταν νεκροί και έπρεπε να προχωρήσουν.

Δηλαδή, γιατί όχι και τα δύο (sci-fi και θρησκεία);
Κάποιοι πέθαναν στο νησί, κάποιοι μετά, όλοι όμως συναντήθηκαν στην μετά θάνατον ζωή, γιατί μετά από όσα είχαν περάσει έπρεπε να προχωρήσουν όλοι μαζί.

Αυτό.
Λιτό, πανέμορφο, συγκινητικό και ταιριαστό.
Βέβαια δεν θα καταλάβαινα το τέλος χωρίς βοήθεια, αλλά anyway.
Δεν γίνεται να τα πιάνουμε και όλα με την πρώτη.

Όσο για τους σεναριογράφους, πιστεύω πως ήξεραν τι τους γινόταν.
Απλά δεν χειρίστηκαν καλά τις ιδέες τους, ή δεν έδωσαν τόση βάση σε μερικά ερωτήματα όσο εμείς και προτίμησαν να μας δείξουν αυτό που ήθελαν εκείνοι.

Τι Lost θα ήταν αν μας τα έδινε όλα στο πιάτο;

Τώρα που έχει περάσει λίγος καιρός απ’ όταν την είδα, όταν πέφτω επάνω σε βιντεάκια ή σε ένα από τα (υπέροχα) soundtrack της σειράς, τα βλέπω με νοσταλγία.

Παρόλο που μου έμειναν ερωτήματα και τα έλυσα αργότερα.
Η σειρά μου έχει αφήσει μια πολύ γλυκιά γεύση για την ιδιαίτερη πλοκή της, τα μυστήρια της, τους φανταστικούς χαρακτήρες της και για την πρωτοτυπία της.

Γιατί για να λέμε την αλήθεια, σειρά σαν το Lost δεν θα υπάρξει ξανά.
Μπορεί να μην είναι στις αγαπημένες μου σειρές, αλλά την νοσταλγώ και μου χάρισε ωραίες στιγμές όταν την έβλεπα.

Κλείνοντας, ένας από τους αγαπημένους μου διαλόγους μεταξύ John Locke και Jack Shephard που πιστεύω πως ταιριάζει στο παρόν άρθρο – γιατί δεν είναι τόσο εύκολο να δεχτείς ένα τέτοιο τέλος, ειδικά για όσους έβλεπαν την σειρά από την αρχή:

John : Why do you find it so hard to believe?
Jack : Why do you find it so easy?
John : IT’S NOT EASY!

Οπότε για ακόμα μια φορά το ερώτημα πάει σε εσάς.
Τι επίγευση σας έχει αφήσει το Lost;
Sucks or Doesn’t Suck…entirely;