Matrix: Resurrections – Reclaiming the red pill
Written by MonkeyBoss on 30 Δεκεμβρίου 2021
To 1999 βγαίνει το Matrix: μια ταινία σφιχτοδεμένη, άρτια σε όλα τα επιμέρους κομμάτια της και στο σύνολο της ένα θαύμα της τέχνης του κινηματογράφου. Είναι το απαύγασμα δύο σκηνοθετών με όραμα, φωνή και σοβαρή γνώση κινηματογραφικών ειδών που τις εποχές before the ιντερνετ έπρεπε να είσαι στα αλήθεια ψαγμένος για να τα έχεις μελετήσει.
Το Matrix φέρνει την επανάσταση στον κινηματογράφο. Τα action flicks δεν χρειάζεται πλέον να αποτελούνται από φουσκωτούς μποντιμπιλντεράδες. Η χορογραφία μπαίνει στο παιχνίδι, τα Ράμπο και Τερμινέιτορ μπαίνουν στο ράφι και το σκηνικό αλλάζει. Οι Wachowskis γυρίζουν στα καπάκια δύο sequel και το 2003 ο κόσμος παίρνει μια γερή γεύση του καλύτερου χαρακτηριστικού των συγκεκριμένων δημιουργών και συνάμα αυτού που δεν θα τους κάνει ποτέ ξανά να φτάσουν στα mainstream επίπεδα επιτυχίας της πρώτης ταινίας.
Οι Wachowskis έστησαν με την πρώτη ταινία ένα αρχετυπικό hero’s journey με τα όλα του. Ο Ήρωας μας ανακαλύπτει ότι είναι ο Ένας, ότι αν και είναι everyman (όπου εδώ ο Keannu κάνει θαύματα) είναι ο Εκλεκτός. Ανακαλύπτει τις δυνάμεις του, αντιμετωπίζει ανυπέρβλητα εμπόδια και καταλήγει να πετάει στον ουρανό υπο την υπόκρουση των RATM… Πόσο πιο κουλ; Αυτό όμως, όσο και αν για το μεγαλύτερο ποσοστό των θεατών είναι ένα power-fantasy που χτυπάει χορδές κουρδισμένες με παραμύθια ξανθών γαλανομάτικων ηρώων, είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει τους ίδιους τους Wachowskis. Ο Neo δεν ήταν ποτέ ο Ένας, δεν είναι μοναδικός, δεν είναι αυτός που θα μας σώσει, δεν είναι εκλεκτός…
Τα Μάτριξ σαν τριλογία διχάζουν αλλά μένουν στην συλλογική ανάμνηση με μια γλυκιά αίσθηση, με όλους να αναγνωρίζουν την σημασία τους για τον κινηματογράφο και την κουλτούρα του σήμερα γενικότερα. Fast forward 20 χρόνια μετά και με την Warner να αποζητά απεγνωσμένα content ανακοινώνεται το Matrix 4. Με την επιστροφή του Keannu και της Carie Ann ανακοινώνεται και η επιστροφή της Lana Wachowski (την μία εκ των δύο αδερφών) σε σενάριο και σκηνοθεσία!
Τα συναισθήματα πολλά: λες να είναι αρπαχτή; Λες να είναι και αυτό απογοήτευση; Please μην σκοτώσετε την παιδική μου ηλικία και πάλι…
Δεν άφησα την αισιοδοξία μου όμως ούτε στιγμή να κλονιστεί όσο οι κριτικές μιλούσαν για μια μετριότητα και μια χαμένη ευκαιρία στην καλύτερη…
Προφανώς δικαιώθηκα και θα εξηγηθώ:
Από την εποχή που ενηλικιώθηκα και άρχισα να αποκτώ μια καλή άποψη σχετικά με το τι μου αρέσει και το γιατί, παρακολουθούσα την πορεία των Wachowskis με ενδιαφέρον και αδημονία. Λάτρεψα το Cloud Atlas όσο και αν δεν έπεισε το κοινό, έκλαψα με την αποτυχία του Jupiter Ascending και καραγούσταρα με το Sense8 και το υπερτεράστιο Fuck you all που ήταν το τελικό close up στο strap on στο τελευταίο καρέ της σειράς!!
Έμαθα να αγαπάω όσα θέλουν να μου πουν αυτοί οι δύο αναγνωρίζοντας ότι πλέον αν και πολλές φορές μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να έχει θέματα σε κάποια επιμέρους στοιχεία του, αυτό που θα δω θα είναι μια εμπειρία τελείως διαφορετική από το σύνολο του scifi εκεί έξω. Τα θέματα για τα οποία θέλουν να μιλήσουν αλλά κι ο τρόπος που θέλουν να μιλήσουν για αυτά είναι συγχρονισμένος σε εξαιρετικό βαθμό με τις ευαισθησίες και τα γούστα μου.
Και φτάνουμε το Resurrections
Η ταινία χωρίζεται σε τρία μέρη: Στο πρώτο είμαστε ακόμα εντός μάτριξ οπότε η Lana δεν αφήνει την ευκαιρία να γίνει meta, να συνομιλήσει με τον θεατή για το τι είναι το μάτριξ, το ίδιο το francise, οι χαρακτήρες, η διαδικασία, το sequel, τα expectations, η κινηματογραφική βιομηχανία, ο καπιταλισμός ο ίδιος που πνίγει την καλλιτεχνική έκφραση, ο φασισμός που δεν αφήνει τίποτα χωρίς να το αμαυρώσει με την βρωμιά του…
Η Lana θεωρώ ότι επέστρεψε στο Matrix γιατί είναι το παιδί της. Γιατί είδε τις ιδέες της να κατακρεουργούνται τις προηγούμενες δεκαετίες και αποφάσισε να μην αφήσει το στούντιο να κάνει ένα ακόμα Force Awakens, αλλά να δώσει η ίδια ένα sequel, ναι επειδή την ανάγκασαν, αλλά με τους όρους της και όπως θέλει αυτή. Και αυτό είναι από μόνο του αξιοθαύμαστο…
Στο δεύτερο μέρος της ταινίας σειρά παίρνει το worldbulding και η ανάπτυξη του sci fi concept. Το ερώτημα είναι απλό, μετά την συμφωνία του Neo με τις μηχανές και την ειρήνη μεταξύ μηχανών και Zion τι γίνεται; Που πάει αυτός ο κόσμος, ποια είναι η εξέλιξη. Ήμουν εκεί, με έκπληξη να βλέπω τον κόσμο του Ματριξ να εξελίσσεται δίνοντας μου τροφή για σκέψη και ενθουσιασμό γιατί τώρα μπορώ να σκεφτώ τις χιλιάδες διαστάσεις όσων μου πρόσφερε η ταινία σαν αποτέλεσμα της αρχικής τριλογίας. Μιλάμε για μια νέα σχέση ανθρώπων και μηχανών, μιλάμε για ένα νέο Mάτριξ, μιλάμε για το aftermath όσων μας προσέφερε η αρχική τριλογία.
Το Resurrections μιλάει για το πως η αντίληψη δημιουργεί την αλήθεια, για το πως όλοι ψάχνουμε σε κάτι να πιαστούμε όσο ο κόσμος γίνεται όλο και πιο σκληρός και απαθής, το πως έχουμε (ή μας έχουν) μάθει να σκεφτόμαστε σε δίπολα ενώ τα πράγματα είναι πιο απλά αλλά και πιο περίπλοκα ταυτόχρονα. Δεν ήταν ποτέ εμείς ή αυτοί. Είμαστε Εμείς και Αυτοί εναντίον των Μηχανών (όπου μηχανές βάλε το σύστημα και όχι τις actual μηχανές.. did you see what i did here :P).
To Matrix4 ήταν καταδικασμένο να μην πετύχει την mainstream αποδοχή και ευτυχώς δηλαδή. Η κοινωνία μας δεν είναι η ίδια όπως ήταν το 1999 και η Lana δεν είναι η ίδια όπως ήταν τότε. Οι ιδέες και η γλώσσα δύο αριστερών trans γυναικών έχουν γίνει τα όπλα των alt-right incel σκουπιδιών και η lana με το team της επιστρέφουν για να διεκδικήσουν πίσω το έργο τους και για να το κάνουν αυτό ΠΡΕΠΕΙ να ξενερώσουν το μεγάλο κομμάτι του κοινού. That’s the fucking point. Σόρρυ μάγκες αλλά δεν είναι όλα για όλους…
Πλέον, εν έτη 2021-2022 είμαστε όλοι μας μπουκωμένοι blue pills κατ’ επιλογήν γνωρίζοντας ότι κυβερνούμαστε από μηχανές και την παλεύουμε με ψυχολόγους, meta-irony και memes. Σε εμάς μιλάει το Resurrections και το κάνει on point με τα όποια του ελαττώματα.
Στο επόμενο Monkey Bros Show θα μιλήσουμε για την ίδια την ταινία, τα σημεία στα οποία δουλεύει, τα ελαττώματα της, λίγο backstory, πολλή κουβέντα
Stay tuned…
Continue reading
