Moonlight – όταν δεν ξέρεις τι να πεις για μια ταινία…
Written by MonkeyBoss on 4 Φεβρουαρίου 2017
[spreaker type=player resource=”episode_id=10565122″ theme=”dark” autoplay=”false” playlist=”false” width=”100%” height=”200px”]
Το Moonlight στο εξωτερικό κάνει τον κύκλο από τα φεστιβάλ και ξεσηκώνει βραβεία, αλλά δεν έχει καμία ελπίδα στο box office, όση ελπίδα δεν έχει και στο να βρει σωστή παγκόσμια διανομή. Στην Ελλάδα προβάλλεται σε τρεις αίθουσες, μία στη Θεσσαλονίκη και δύο στην Αθήνα και ταυτοχρόνως της κολλάει τη “ρετσινιά” της κουλτούρας, πράγμα που θα αποτρέψει κόσμο από το να πάει να τη δει αλλά και θα βάλει κόσμο που δεν χρειάζεται, να πάει να τη δει…
Είδα το Moonlight και για μένα η εμπειρία ήταν μια ένταση που με κράτησε δύο παρά κάτι ώρες συγκεντρωμένο σε μια ιστορία με την απίστευτη σκηνοθετική και σεναριακή της μαγκιά. Η ταινία αυτή σέβεται τον θεατή. Σε κάνει να βάζεις το μυαλό σου να τρέξει για να φτάσει τις εξελίξεις. Δεν σου εξηγεί τίποτα και κάνει μεγάλα time skips όπου πρέπει να καταλάβεις που βρίσκεται ο κάθε χαρακτήρας.
Η σκηνοθεσία είναι ήρεμη όταν πρέπει, κοφτή όταν επιβάλλεται, η μουσική (την ακούω τώρα που γράφω) είναι συνδεδεμένη με το συναίσθημα που θέλει να σου προκαλέσει. Οι ερμηνείες είναι και αυτές ήρεμες, χωρίς φιοριτούρες, γεμάτες αντιφάσεις. εσωτερική πάλη και αλήθεια.
Ο Mahershala Ali είναι εξαιρετικός και αξιομνημόνευτος σε έναν μικρό σχετικά ρόλο (πράγμα που κάνει την ερμηνεία ακόμα πιο καλή), η Naomie Harris στον ρόλο της πρεζού μάνας κάνει μια εσωτερίκευση του ρόλου, χωρίς να καταφεύγει στην κλάψα και την υπερβολή. Τέλος οι τρεις ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τον πρωταγωνιστή στις τρεις φάσεις της ζωής του, ο καθένας με τον τρόπο του, δίνουν απίστευτες ερμηνείες με εμένα να ξεχωρίζω τον Trevante Rhodes, ο οποίος στην τρίτη φάση της ταινίας και του Chiron, κουβαλάει όλα όσα έδωσαν στον χαρακτήρα οι δύο πιο νεαροί ηθοποιοί, δίνει το κάτι παραπάνω κρατώντας όμως σύνδεση με ό,τι προηγήθηκε.
Ο Chiron είναι ένα πιτσιρίκι που τρώει ξύλο από διάφορους και καταλήγει να βολοδέρνει σε κακόφημες γειτονιές του Μαϊάμι. Όταν τον βρει ο Juan, ο πρεζέμπορας της περιοχής, θα προσπαθήσει να του δώσει έναν πατέρα-φίλο-μεγάλο αδερφό και να του προσφέρει ένα ασφαλές περιβάλλον όπου το παιδί θα μπορεί να είναι ο εαυτός του. Ο μικρός καταλαβαίνει σταδιακά όσα μπορεί για τη θέση του και την ταυτότητά του και αναλόγως καταλαβαίνουμε κι εμείς που θέλει να το πάει η ταινία.
Το Moonlight είναι μια μαύρη ταινία που δεν μπορείς να ταυτιστείς. Ειδικά ο κόσμος που θα τη δει στον κουλτουρέ κινηματογράφο δεν θα μπορέσει να καταλάβει τα μικρά, απροσδιόριστα στοιχεία της ταινίας. Είναι μια ταινία που είναι πολλά αλλά τίποτα από αυτά που περιμένεις. Ασχολείται με έντονα και βαριά ζητήματα με σεβασμό και ηρεμία. Σου δείχνει το γκέτο, τα ναρκωτικά, τις βίζιτες, τους ανθρώπους, τον ρατσισμό των μαύρων προς τον gay μαύρο. Είναι μια ταινία που βαράει ταμπού της λευκής και της μαύρης κοινωνίας. Και για αυτό είναι μια μαύρη ταινία που πάει το κοινωνικό σχόλιο ένα βήμα παραπέρα.
ps: Έχει μια σκηνή στο τρίτο μέρος που εμφανίζεται ο Black και φοράει τις μασέλες με τα χρυσά δόντια που φοράνε οι hardcore γκανγστεράδες, Μόλις το βλέπω σφίγγομαι, καταλαβαίνω ότι με αυτήν την εικόνα ο σκηνοθέτης μας δείχνει που βρίσκεται πλέον ο χαρακτήρας μας και τι έχει γίνει πλέον χωρίς πολλά λόγια. Την ίδια στιγμή ακούω μια γιαγιά και έναν τύπο να γελάνε με την τελείως ξένη και γελοία για αυτούς εικόνα…
ps2: Κι όμως δεν είναι μια gay ταινία, αλλά ούτε και μία ταινία για το γκέτο. Ούτε μια ταινία για μαύρους…
Moonlight
