Κανονικοί άνθρωποι: Αν το βιβλίο είναι οι στίχοι, η σειρά είναι το τραγούδι ολόκληρο!

Αντικειμενική δε θα είμαι διότι το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή! Μόλις τελείωσα τη δεύτερη ανάγνωση του βιβλίου, και είμαι σίγουρη πως δε θα είναι η τελευταία! Το βιβλίο αυτό είναι τόσο όμορφα γραμμένο, πιάνει τόσα διαφορετικά θέματα που πραγματικά σε αιχμαλωτίζει. Με έκανε να αισθανθώ ερωτευμένη, ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαι!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Κόννελ και η Μαριάν είναι δύο έφηβοι, συμμαθητές που μεγαλώνουν σε μία πόλη στη βόρειο Ιρλανδία. Αυτά είναι και τα κοινά τους χαρακτηριστικά, εκτός φυσικά από την αγάπη που τρέφουν και οι δύο για τη λογοτεχνία. Ο Κόννελ πηγαίνει μία μέρα να πάρει τη μητέρα του από τη δουλειά της, καθαρίστρια στην έπαυλη της Μαριάν (κρατήστε το αυτό, θα το χρειαστούμε στη συνέχεια, βλέπε κοινωνικές ταξικές διαφορές και πάλη των τάξεων). Εκεί ξεκινούν οι δυο τους μια αμήχανη κουβέντα και οι ζωές τους αλλάζουν για πάντα.

Μέσα από την κουβέντα αυτή ξεκινάει μία ιστορία αγάπης που δεν έχει τέλος. Δεν είναι όμως μια απλή ιστορία αγάπης… και η ουσία του βιβλίου δεν είναι αυτή. Είναι κάτι πέρα από αυτό. Δύο άνθρωποι που προσπαθούν να μείνουν χώρια, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Τους ακολουθούμε από τις αρχές του 2011 μέχρι το 2015, και παρακολουθούμε πως εξελίσσεται η διαπροσωπική τους σχέση, η σχέση τους με τους άλλους ανθρώπους αλλά και πως εξελίσσονται σε προσωπικό επίπεδο. Σαν μέσα από μία χαραμάδα κοιτάμε στο μυαλό και των δύο πρωταγωνιστών και μοιραζόμαστε τα συναισθήματα και τις ανησυχίες τους. Είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο, που ειλικρινά βλέπεις τον εαυτό σου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στις σκέψεις τους, στα συναισθήματα και στα αισθήματά τους. Η συγγραφική πένα της Σάλλυ Ρούνεϋ είναι τόσο μαγική, που καταφέρνει μέσα στο ίδιο κεφάλαιο, στην ίδια σελίδα και πολλές φορές μέσα στην ίδια παράγραφο, να μιλήσει από την πλευρά και των δύο πρωταγωνιστών εντελώς απρόσκοπτα, αδιάλειπτα και χωρίς να προκαλέσει την παραμικρή σύγχυση.

Βασική ιδέα του βιβλίου είναι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, και αλλάζουν σε συνάρτηση με τους ανθρώπους που συναναστρέφονται.

Φυσικά μέσα στο βιβλίο θίγονται πολύ βασικά θέματα που απασχολούν την ίδια τη συγγραφέα σε μεγάλο βαθμό. Κάποια από αυτά, σε προσωπικό επίπεδο και με τα οποία η ίδια παλεύει μέσα της και τα σκέφτεται σε καθημερινή βάση όπως έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις της (η πάλη των τάξεων, ο Μαρξισμός, η λογοτεχνία ως καλλιεργημένη ύπαρξη με τη μορφή αγαθού και το αγαθό ως βιβλίο που είναι προνόμιο μιας συγκεκριμένης ταξικής βαθμίδας με συγκεκριμένο υπόβαθρο, κλπ.). Κάποια από αυτά αποτελούν κοινωνικά ζητήματα που αξίζουν ειδική μνεία ώστε να μπορέσουμε σαν κοινωνία να τα αποδεχτούμε και να τα χειριστούμε καλύτερα (ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση μέσα στην οικογένεια, ψυχική υγεία, αυτοκτονία, αλλά και πάλι οι ταξικές διαφορές, κλπ.). Και αυτά ακριβώς είναι που κάνουν το βιβλίο ρεαλιστικό.

Από την αρχή του βιβλίου αισθάνεσαι πως αυτοί οι χαρακτήρες, δεν είναι φανταστικοί χαρακτήρες για ένα ακόμα μυθιστόρημα. Τους αισθάνεσαι πραγματικούς, ότι υπάρχουν κάπου στην Ιρλανδία και εσύ διαβάζεις τυχαία την ιστορία τους. Βλέπεις τις σκέψεις που κάνουν και καταλαβαίνεις ότι είναι σαν κι εσένα. Κανονικοί άνθρωποι. Περίπλοκοι χαρακτήρες, αλλά ποιος άνθρωπος είναι μονοδιάστατος; Κανένας. Μην περιμένεις να βρεις μέσα στο βιβλίο γλυκανάλατες περιγραφές ή σκηνές. Όχι. Θα δεις σκηνές βγαλμένες μέσα από τη ζωή ενός εφήβου, νεαρού ενήλικα που σιγά σιγά εξελίσσεται, μεγαλώνει και ωριμάζει.

Θα νευριάσεις με τους πρωταγωνιστές σε αρκετά σημεία γιατί γίνονται παρεξηγήσεις και δεν έρχονται τα πράγματα έτσι όπως πρέπει να έρθουν, γιατί δεν ανοίγουν το στόμα τους να πουν αυτό που σκέφτονται ώστε να πάρουν αυτό που θέλουν ή να λύσουν μια παρανόηση! (Με συγχωρείτε, αλλά συγχύστηκα πάλι!) Αλλά, στην τελική αυτό δε γίνεται και στην πραγματική ζωή; Πόσες φορές έχεις πει, “Αχ μακάρι να το έλεγα αυτό τότε! Γιατί δε μίλησα;” ή ακόμα και όταν τα φέρει η ζωή έτσι, ώστε να καταλήξει να γίνει αυτό που θέλεις, πόσες φορές έχεις παραδεχτεί στον άλλον κάτι εκ των υστέρων και αφού είσαι πλέον στο comfort zone σου;

Βασική ιδέα του βιβλίου είναι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, και αλλάζουν σε συνάρτηση με τους ανθρώπους που συναναστρέφονται. Θα μου πεις, ναι… Σιγά την ιδέα, αλλά και στην πραγματική ζωή και στο βιβλίο, η συγγραφέας πιστεύει πως το άτομο δεν είναι ποτέ ουσιαστικά ανεξάρτητο, το άτομο ποτέ δεν είναι ένα άτομο, αλλά είναι το αποκορύφωμα των επιρροών τρίτων. Και αυτό γιατί πιστεύει πως δεν είμαστε πραγματικά ανεξάρτητοι, αφού όλοι μας εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλον για την επιβίωση και τη διαβίωσή μας.

Θα μπορούσα να μιλάω για αυτό το βιβλίο ώρες. Να το αναλύσω, να το δω μακροσκοπικά και μικροσκοπικά, αλλά νομίζω δε χρειάζεται!

Έχει έρωτα, αγάπη, σεξ, ανησυχίες, ταξίδια, τροφή για σκέψη και πόσα άλλα ακόμα! Διαβάστε το και μετά δείτε τη σειρά! Όλα αυτά που διαβάζεις στο βιβλίο, τα βλέπεις και τα ζεις μέσα από την ερμηνεία των ηθοποιών που καταφέρνουν ακόμα να κάνουν και τις σκέψεις να εκδηλωθούν μέσα από ένα βλέμμα τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η σειρά και η πρωταγωνίστρια, Daisy Edgar-Jones, έχουν κερδίσει υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα…