Αυτός δεν είναι ο Joker μου…

All aboard the HYPE-TRAINNNN!!
Ok ok, σταματάω. Το Joker είναι ταινιάρα, είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια, είναι, είναι, είναι…

Πάνω από όλα είναι αυτό που κάνει όλους αυτούς τους “Η Marvel δεν κάνει κινηματογράφο αλλά σκουπίδια” να πουν καλά λόγια για superhero ταινία και όλοι εμείς οι nerds κατουράμε τα βρακιά μας από χαρά…

Το Joker έχει τρία πράγματα που το κάνουν να ξεχωρίζει. Θα αναφερθώ σε αυτά επιγραμματικά καθώς σε αυτό το άρθρο δεν θέλω να κάνω review αλλά να παρουσιάσω κάποιες σκέψεις για τον Joker σαν χαρακτήρα και όχι σαν ταινία. Πρέπει όμως να τα βγάλω αυτά από την μέση για να μην φανώ “από αυτούς”.

Η Ερμηνεία
Όταν ανακοινώθηκε η ταινία και ο πρωταγωνιστής, συγνώμη κιόλας, αλλά αυτού του επιπέδου ερμηνεία περίμενα στο ελάχιστο. Ο Joaquin Phoenix είναι τέτοιου βεληνεκούς ηθοποιός. Θα επιλέξει τέτοιους ρόλους ασχέτως αν πουλάνε ή όχι. Αναρωτιέμαι αν κανένας σας έχει έχει δει τα You Were Never Really Here ή στο Her που ο τύπος μιλάει στο κινητό σε όλη την ταινία και μας πείθει ότι το ερωτεύεται (το κινητό!). Ο Phoenix παίρνει τον ρόλο και τον εσωτερικεύει, τον σωματοποιεί και αυτό που βλέπεις στην οθόνη σου είναι η version που μόνο ο ηθοποιός αυτός μπορεί να προσφέρει.

Πάει για όσκαρ; Ίσως. Θα το πάρει; Αν η ακαδημία θέλει να γίνει cool. To αξίζει; Θα δούμε στο τέλος της χρονιάς.

Το γέλιο
Είναι μια επιλογή που αλλάζει όλη την ταινία. Σπέρνει ψυχοπλάκωμα χωρίς να χρειαστεί να πεις μια λέξη. Είναι η αντίθεση της πράξης του γέλιου και όσα αυτό συνάδει, με την θλιβερότητα της κατάστασης και της σιγουριάς ότι ο άνθρωπος αυτός είναι καταδικασμένος. Είναι ο τρόπος που το γέλιο μετατρεπόταν στο τέλος σε λυγμό. Και από την άλλη έχουμε το άλλο γέλιο, αυτό που ρίχνει μέσα στο comedy club όταν κρατάει σημειώσεις. Ο Άρθουρ δεν μπορεί να πιάσει το αστείο αλλά παλεύει να γίνει μέρος της ομάδας, αλλά δεν…

Το Soundtrack
Επιβλητικά έγχορδα, upbeat κομμάτια και That’s Life. Η καλή σκηνοθεσία του Phillips και το σφιχτό editing που δεν άφησε την ταινία να κάνει κοιλιά σε καμία στιγμή, απογειώθηκαν με το ost που έδινε το κατάλληλο ύφος σε κάθε σκηνή δείχνοντας μας την ψυχική κατάσταση του χαρακτήρα μας και τις απότομες εναλλαγές της. Τα upbeat κομμάτια στιγμιαία σε παρέσερναν να νιώσεις ότι Ναι! τα πράγματα πάνε καλά για τον Άρθουρ (δεν πήγαιναν) ενώ τα έγχορδα αμέσως σε προειδοποιούσαν ότι είναι ώρα να σοβαρέψουν τα πράγματα καθώς ο Άρθουρ γινόταν όλο και πιο πολύ Joker.

Αυτά τα τρία στοιχεία απογείωσαν κατά την άποψη μου την ταινία, μια ταινία που απόλαυσα δεόντως. Πάμε τώρα στο θέμα μας:

Αυτός δεν είναι ο Joker μου…

Ο Joker του Phillips είναι ένας αδικημένος τύπος που “σπάει”. Βλέπει την κοινωνία να τον βαράει κάθε μέρα. Κλωτσιά στην κλωτσιά, υποτίμηση, ανέχεια, αδιαφορία για την ύπαρξη του.

Και όμως αυτός ο χαρακτήρας δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του. Δεν μπορεί να δει ποια είναι η αιτία. Ο σκηνοθέτης το γυροφέρνει αλλά στο τέλος δεν έχει τα αρχίδια να το πει. Ο μόνος που σίγουρα το αντιλαμβάνεται είναι ο όχλος που εξαγριώνεται.
Είναι ο καπιταλισμός! Είναι το χρήμα!

Το μίσος, Άρθουρ, είναι ταξικό!

Όμως ο πρωταγωνιστής μας δεν είναι πολιτικοποιημένος. Μας το λέει και μας το τονίζει επανειλημμένως. Ο Joker δεν ασχολείται με αυτά τα πεζά. Είναι απλά ένας τρελός. Ένας τρελός που θέλει απλά να τον δουν επιτέλους και συγκυριακά ο όχλος τον κάνει ίνδαλμα στις εξεγέρσεις χωρίς αυτός να κάνει τίποτα, με αποτέλεσμα στο τέλος της ταινίας ο Άρθουρ να γίνεται Joker γιατί έτσι αυτοπραγματώνεται.

Και να σου πω την αλήθεια, όσο καταπληκτική και αν είναι η ερμηνεία του Phoenix ως ψυχοπαθή, όσο και να μου άρεσε αυτό το origin story, δεν μπορώ να φανταστώ αυτόν τον Joker να τα βάζει με τον Batman.

Και ο λόγος είναι ότι ο ρίαλ Joker δεν είναι παθητικός. Δεν κάνει πράγματα για την αποδοχή του λαουτζίκου. Ο Joker για μένα είναι η αναρχική δύναμη της φύσης που μας παρουσίασε το Dark Knight. Στις comic version του είναι αυτός που προσπαθεί ξανά και ξανά να αποδείξει ένα point στον Batman: Ότι είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Ότι το μόνο που τους διαχωρίζει είναι μια κακή μέρα.

Ο Αρθουρ δυστυχώς δεν έχει κάτι να πει. Ζητάει απλά αποδοχή. Με συγκινεί το στόρι του, ναι, αλλά δεν με γοητεύει με τον τρόπο που γοητεύει ο Joker διαχρονικά.

Θυμήσου τη σκηνή στο Dark Knight. Θυμήσου τον Joker να στέκεται μπροστά σε ένα βουνό χρήματος και να το βάζει φωτιά. Εκείνος ο Joker ήθελε να δει την κοινωνία να καίγεται. Ο Nolan ήξερε πολύ καλά τον συμβολισμό της εικόνας. Ο Todd Phillips θέλει έναν απολιτίκ τρελό.

Φαντάσου αυτόν τον Joker, είκοσι χρόνια μετά, να είναι 50και χρονών και να τα βάζει με τον Batman. Fail. Η φυσική του εξέλιξη είναι ο Joker του Batman: The Animated Series! Καλός, αλλά δεν είμαι πια 13 χρονών.

Εγώ (να τονίσουμε εδώ ότι μιλάμε για προσωπικά γούστα), θέλω τον Joker μου να έχει ένα statement και να το υποστηρίζει μέχρι τέλους. Τον θέλω με μια διεστραμμένη άποψη για τον άνθρωπο και την κοινωνία που δεν θα πάψει ποτέ να θέλει να την αποδείξει στον Batman και κατ’ επέκταση σε μένα τον θεατή. Θέλω να προκαλεί τις ηθικές μου βάσεις.

Τον Άρθουρ απλά τον λυπάμαι.

ps: O Todd, ο Phillips, o σκηνοθέτης ποιότητας επιπέδου Hangover και Due Date, δεν έχει φτιάξει ακόμα κάτι που να του δίνει το δικαίωμα να κράζει την Marvel.