O νέος δίσκος των Linkin Park ήταν λίιιιιιγο πιο heavy.. έτσι για τα μάτια του κόσμου.

Ήταν ο λόγος που αποφάσισα να διευρύνω τις μουσικές μου γνώσεις, να γνωρίσω καινούρια ήδη και στην τελική να φτιάξω αυτό το site.

Οι Linkin Park από τότε που έβγαλαν τα εκπληκτικά Meteora και Hubrid Theory άλλαξαν πολύ. Πειραματίστηκαν περισσότερο με τον ηλεκτρονικό ήχο, γίνανε ακόμα πιο mainstream και τα Minutes to Midnight και Α Thousand Suns ήταν πολύ πιο ελαφριά από αυτό που θέλαμε.

Αν και σκεφτόμουν ότι οι Linkin Park άλλαξαν, μετατρέψαν το ύφος τους και μπήκαν σε μονοπάτια που στεναχώρησε τους φαν τους, πάντα υποστήριζα το δικαίωμα τους να βγάζουν ότι θέλουν και να πειραματίζονται με οποιοδήποτε είδος ήθελαν. Οι μουσικοί δεν βγάζουν τραγούδια για σένα ούτε για μένα. Τα βγάζουν για τον εαυτό τους και εσύ επιλέγεις να τους ακούς, αν σου αρέσει. Για αυτό αν ήθελαν να ασχοληθούν με όπερα θα έλεγα εντάξει, δεν έχω κανένα πρόβλημα.

Όταν όμως άκουσα τα πρώτα νέα και είδα τα promo του δίσκου Hunting Party κάτι άλλαξε. Οι ίδιοι οι Linkin Park δήλωσαν ότι επιστρέφουν στις ρίζες τους και προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα δίσκο που σηματοδοτεί την επιστροφή στα heavy μονοπάτια.

Οι προσδοκίες ξαφνικά ανέβηκαν στον ουρανό. Μετά από χρόνια είχα πραγματικά ενθουσιαστεί με έναν επικείμενο δίσκο από τους Linkin Park και σε αυτό βοήθησε η ανακοίνωση ότι στον δίσκο θα συμμετείχαν οι Tom Morello των Rage against the Machines ένας από τους ιδιοφυέστερους κιθαρίστες όλων των εποχών, ο Daron Malakian, βασικό στέλεχος των System of a Down (άλλο ένα από τα συγκροτήματα που με στιγμάτησαν μουσικά) όπως και του rapper Rakim και του Page Hamilton.

Το πρώτο κομμάτι που ήρθε στη δημοσιότητα ήταν το Guilty All the Same με τον Rakim. Τα drums δίνουν καθαρό και γρήγορο ρυθμό, τα riffles δεν είναι κατι τρομερό αλλά πολύ πιο metal από τα προηγούμενα χρόνια και μαζί με τον Rakim μας δίνουν ένα κομμάτι που είναι αυτό που ακριβώς μας υποσχέθηκαν.

Κάτι πιο heavy!

Όταν έπεσε όμως στα χέρια μου όλο το album, η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Το Rebellion με συμμετοχή του Malakian, ξεκινάει δυνατά, θυμίζει έντονα SOAD και ο ενθουσιασμός φτάνει στον ουρανό. Έπειτα άρχισαν να τραγουδάνε.

Πραγματικά ο Bennington και ο Shinoda δεν θα μπορούσαν να δώσουν πιο αδιάφορη, χωρίς νεύρο και πάθος ερμηνεία σε ένα τραγούδι που ονομάζεται Rebellion. O Malakian προσπαθεί αλλά δεν το σώνει.

Ο υπόλοιπος δίσκος συνδυάζει τις κλασσικές μπαλάντες της μπάντας και πιο γρήγορα κομμάτια, που θα τα χαρακτήριζα περισσότερο punk παρά metal.

Θα ξεχωρίσω τα Wastelands, War, All for Nothing (με τον Page Hamilton) και το Guilty All The Same με τον Rakim που είναι το highlight του δίσκου.

Τέλος θα αφήσω την μεγαλύτερη απογοήτευση από όλες. Οι συμμετοχές στο Hunting Party άλλων καλλιτεχνών ήταν πολύ καλά επιλεγμένες. Ο Malakian είναι ο πασίγνωστος Malakian, o Page Hamilton έδωσε μια καλή ερμηνεία και ο Rakim το ίδιο. Τελευταίος μένει ο Morello.

Ιδιοφυέστατος και ικανός να φτιάχνει υπέροχα riffles που φαίνονται περίπλοκα ενώ είναι πολύ απλά. Είναι ο μεγαλύτερος λόγος που οδήγησαν στην επιτυχία των Rage against the Machines και περίμενα το feat του με ανυπομονησία. Πάρε μια ιδέα από τις ικανότητες του.

Το Drawbar ήταν απλά απογοητευτικό. Δεν έχω άλλα λόγια να το περιγράψω. Απλά απογοητευτικό. Και είμαι σίγουρος οτι δεν έφταιγε αυτός. Απλά η συμμετοχή μπήκε για να ανεβάσει τις πωλήσεις…

Όλη αυτή η απογοήτευση πηγάζει γιατί οι ίδιοι οι Linkin Park την καλλιέργησαν μόνοι τους. Αυτοί έκαναν δηλώσεις για heavy γύρισμα, για επιστροφή στις ρίζες κτλ. Όταν πας να κάνεις κάτι πρέπει να το κάνεις καλά. Οι Linkin Park το είχαν κάποτε και άλλαξαν. Προσπαθούν να επιστρέψουν αλλά έχουν πολύ δρόμο ακόμα. Όχι τόσο στην μουσική που παράγουν (τα περισσότερα κομμάτια έχουν εντυπωσιακές παραγωγές) αλλά στην ερμηνεία που φαίνεται να μην έχει νεύρο, πάθος και όρεξη.

Αυτό σημαίνει γυρνάω στις ρίζες μου. Θυμάμαι τους λόγους που έβγαζα μουσική τότε, βρίσκω το πάθος μου και προσφέρω κομμάτια γιατι το θέλω εγώ. Ούτε οι φανς, ούτε η εταιρεία, ούτε οι managers.