(P)review No117: Interstellar – Τα μεγάλα μυστήρια του Σύμπαντος και η φοβερή εμπειρία του κινηματογράφου.
Written by MonkeyBoss on 13 November 2014
Το Interstellar ήταν μια από τις ταινίες που περίμενα διακαώς και που ήθελα να δω απεγνωσμένα στον κινηματογράφο, αφού έχω αποφασίσει τις ταινίες που πιστεύω ότι θα αξίζουν τα λεφτά μου να τις πληρώνω. Άλλες φορές βγαίνω χαρούμενος από την προβολή, άλλες κλαίω τα λεφτά μου. Με το Interstellar βγήκα προβληματισμένος.
Πάντως αν θες να είσαι ενημερωμένος για τις ταινίες που ξεχωρίζω από την μάζα και τα trailer που μου τραβούν την προσοχή, κάνε ένα like στη σελίδα του Αλλοδαπού στο Facebook.
To Interstellar κίνησε τεράστιες συζητήσεις. Άλλοι την βρήκαν φανταστική, άλλη υποστηρίζουν ότι είναι η παταγώδης αποτυχία του Christopher Nolan. Εγώ αναγνωρίζω την μοναδικότητα της αλλά και τα ελαττώματα της. Όχι δεν ήταν η καλύτερη του, σίγουρα όχι η χειρότερη του, αλλά την ίδια στιγμή είναι μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία που κάποια επιμέρους στοιχεία της θυσιάστηκαν, χάρη κάποιων άλλων.
Βρισκόμαστε σε ένα κοντινό, απροσδιόριστο μέλλον. Ο Cooper είναι ένας πρώην αστροναύτης που έχει πλέον αφιερωθεί στην γεωργία και στην ανατροφή των δύο παιδιών του, με την βοήθεια του πεθερού του. Από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι ο Cooper έχει έναν δυνατό δεσμό με την κόρη του, μια δύναμη που θα τον κινεί σε όλη την διάρκεια της ταινίας.
Το φόντο μας είναι μια γη που έχει αρχίσει να φθείρεται από την αλόγιστη ανθρώπινη παρέμβαση. Ο πληθυσμός έχει συρρικνωθεί και ο κόσμος χρειάζεται φαγητό, το οποίο όλο και λιγοστεύει αφού μια ασθένεια πλήττει τα σιτηρά.
Η Nasa ξέρει ότι η γη δεν θα αντέξει πάνω από μία ακόμα γενιές και για αυτό τον λόγο ετοιμάζει ένα μεγαλεπίβολο σχέδιο για να μετακομίσει ολόκληρο τον γήινο πληθυσμό σε έναν άλλο κατοικήσιμο πλανήτη. Σε αυτό θα βοηθήσει παράξενη ύπαρξη μιας μαύρης τρύπας κοντά στον Κρόνο, η οποία λειτουργεί και ως wormhole για την «γρήγορη» μεταφορά των αποστολών αναγνώρισης σε νέους πλανήτες οι οποίοι βρίσκονται χιλιάδες έτη φωτός μακριά.
Από εκείνη την στιγμή αρχίζει το όραμα του Νόλαν. Για να το καταλάβεις θα πρέπει να ξέρεις το προφίλ του σκηνοθέτη. Ο Νόλαν είναι ίσως ο μόνος σκηνοθέτης που μπορεί να κινήσει τις μάζες πίσω στον κινηματογράφο. Είναι geek και μανιακός με τις ταινίες του, δίνει τεράστια σημασία στα practical εφέ αλλά την ίδια και στα ψηφιακά, τα οποία αν και χρησιμοποιεί λίγο είναι πάντα φοβερά. Σιχαίνεται το 3D…
Η μουσική είναι πάντα μοναδική, προσφορά συνήθως από τον Hans Zimmer και τα σενάρια βγαλμένα από το μοναδικό και αχανές μυαλό του. Η κεντρική ιδέα πάντα θα δίνει τροφή για σχολιασμό. To Inception ακόμα το συζητάμε, η Dark Knight τριλογία άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τις comic ταινίες, ενώ με τα Memento και Prestige έφτιαξε low budget ταινιάρες που άφησαν εποχή.
Ο Νόλαν κάνει αυτό που κανείς δεν θα τολμούσε και το κάνει πάντα με τον δικό του τρόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Interstellar. Η ταινία βασίζεται σε διάφορες θεωρίες τις οποίες ο σκηνοθέτης ακολουθάει πιστά και προσδοκάει να σου προσφέρει την πιο επιστημονικά άρτια sci-fi περιπέτεια. Συγκεκριμένα τις θεωρίες για τις μαύρες τρύπες του Kip Thorne, ο οποίος βοήθησε στην τον Νολαν προσωπικά και την διάσημη θεωρία της Σχετικότητας του Einstein.
Το λιγότερο η ταινία ήταν εντυπωσιακή. Η αναπαράσταση της μαύρης τρύπας ήταν η ακριβέστερη που έγινε ποτέ. Για την δημιουργία της χρειάστηκαν 100 ώρες rendering για κάθε frame! Μιλάμε για γελοία τεράστια νούμερα. Μην τολμήσεις να το δεις πειρατικό από cam. Περίμενε τουλάχιστον να βγει η blueray κόπια για να ζήσεις την εμπειρία όπως πρέπει.
Η επιστήμη, ο ρεαλισμός, η ακρίβεια και η φανταστική σκηνοθεσία είναι τα προσόντα του Interstellar. Ο Νόλαν έδωσε πάρα πολύ από τον χρόνο του σε αυτά και δεν μπόρεσε να αναπτύξει κάποια άλλα (σημαντικά) στοιχεία.
Οι χαρακτήρες ήταν ανεπτυγμένοι ελάχιστα, ενώ μόνο η σχέση του Cooper με την κόρη του είχε σημασία αφού ήταν και κυρίαρχο στοιχείο της πλοκής. Όλοι οι υπόλοιποι (ακόμα και ο γιος του) ήταν αναλώσιμοι και ασήμαντοι, όχι γιατί δεν είχαν σημασία στην εξέλιξη αλλά γιατί περισσότερο υπηρετούσαν έναν σκοπό. Κάποιοι εξηγούσαν τα επιστημονικά στοιχεία στον Cooper και σε εμάς ενώ άλλοι έπρατταν στον ελάχιστο χρόνο τους, χωρίς να ξέρουμε και πολλά για το background τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Brand. Την μια στιγμή έθεσε την ζωή της σε κίνδυνο για να κάνει το σωστό για την αποστολή, την επόμενη στιγμή επέλεξε να βάλει την αποστολή σε κίνδυνο για να πάει στον πλανήτη του γκόμενου της…
Οι διάλογοι έφταναν στα όρια του κλισέ και το κίτς αλλά όχι και το σενάριο. Το τέλος αν και φαίνεται κλασσικό εξηγείται από πολύ ψαγμένη φυσική, οπότε θα το δεχτώ.
Ο Νόλαν θέλησε να δημιουργήσει ένα προχώ και επιστημονικά άρτιο sci-fi το οποίο την ίδια στιγμή θα έθετε και τα θέματα της αγάπης, της μοναξιάς και της απελπισίας, την αίσθηση της αποτυχίας και την ανθρώπινη φύση. Για να κάνεις το δεύτερο κομμάτι χρειάζεσαι χαρακτήρες και το Interstellar δεν είχε χώρο για εσωτερική αναζήτηση την στιγμή που διαστημικά φαινόμενα που ξεπερνάνε την φαντασία, παίρνουν ζωή μπροστά στα μάτια του σκηνοθέτη και του θεατή…
Το Interstellar ήταν φυσικά μια μεγαλειώδης κινηματογραφική εμπειρία. Άξιζε τις τρεις ώρες και τα χρήματα του κινηματογράφου. Φυσικά έχει τα ελαττώματα του αλλά μειώνει την αξία του ελάχιστα, μπροστά στην δουλειά που έριξαν για να φέρουν την μαγεία του απέραντου διαστήματος στην οθόνη σου.
Και φυσικά το φινάλε της ταινίας, σηκώνει τεράστια συζήτηση στην οποία θα συμμετάσχω και εγώ με ένα spoiler post τις επόμενες μέρες.
Το Interstellar είναι χαρακτηριστικό παιδί του πατέρα του. Αυτός το αγαπάει, και εγώ το ίδιο…
ps: O TARS ήταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας…
