Ο Φάρος (Τhe Lighthouse), μια κριτική ματιά στην ταινία του Eggers.

Είναι ο Φάρος του Robert Eggers μια ταινία που θα πρότεινα σε κάποιον; Απολύτως! Ενθαρρύνω τον καθένα να δει αυτό το αψεγάδιαστο αριστούργημα και να αφήσει την ταινία να τον μεταφέρει στον παράξενο κόσμο της τρέλας και την απομόνωσης!

Ακολουθούν SPOILERS !!!

Aς το πιάσουμε απ την αρχή. Η ταινία O Φάρος που πρωταγωνιστούν ο Robert Pattinson και ο Williem Dafoe είναι παραγωγή του Studio A24, μιας ομάδας κινηματογραφιστών που παράγουν indy χιπστεροταινίες και αν και ανάμεσα στις δουλείες τους έχει υπέροχα πράγματα, σε γενικές γραμμές τους έβρισκα υπερβολικά κουλτουριάρηδες. Το όνομα του Robert Eggers όμως ήταν ένας καλός λόγος για να δω το Lighthouse, μιας και ο ίδιος σκηνοθέτης-σεναριογράφος είχε δημιουργήσει το The Witch, μια εξίσου υπέροχη ταινία που με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Κρατώντας λοιπόν τα παραπάνω, ας περάσουμε στην πλοκή και το ύφος της ταινίας για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα. Όλη η ταινία είναι γυρισμένη σε ένα ασπρόμαυρο μουντό ύφος που αποδίδει τέλεια την ατμόσφαιρα που θέλει να μεταδώσει ο δημιουργός. Η ιστορία απλή ακόμη και απ’ το trailer:

Δυο άντρες σε έναν απομακρυσμένο φάρο σε κάποιο έρημο νησί της Νέας Αγγλίας. O Dafoe έχει τον ρόλο του φαροφύλακα και -καπετάνιου- (όποιος δει την ταινία θα καταλάβει) και o Pattinson στο ρόλο του βοηθού του φαροφύλακα. Η όλη ταινία φαντάζει σαν ένα όνειρο ή σαν ντελίριο μεθυσμένου ναυτικού.

Η τοξική σχέση των δυο αντρών φαίνεται από τα πρώτα λεπτά μοιραία και καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας την βλέπουμε να τεντώνεται σαν κάβος έτοιμος να σπάσει. Οι δυο άντρες χαμένοι στη μοναξιά, το ατελείωτο αλκοόλ και τις εκρήξεις θυμού και τρέλας, μας προκαλούν πραγματική κλειστοφοβία παρακολουθώντας τους καθημερινά στο ερημονήσι.

Η όλη ταινία φαντάζει σαν ένα όνειρο ή σαν ντελίριο μεθυσμένου ναυτικού.

Είναι μια φρέσκια και πρωτότυπη ταινία, αν κι έχει παλιομοδίτικο στυλ (το hipster που λέγαμε). Ο Dafoe παίζει τον πιο μυστήριο χαρακτήρα, καθώς έχει μια εμμονή με το λευκό φως του φάρου και δεν αφήνει κανέναν άλλο να ανέβει στην κορυφή του φάρου να το αντικρίσει. Η μυστικοπάθεια και το απαγορευτικό της πρόσβασης στο ψηλότερο δωμάτιο του φάρου, δημιουργεί και στον Pattinson μια εξίσου απειλητική εμμονή που οδηγεί στην σύγκρουση των δυο αντρών. Γνωρίζουμε τους χαρακτήρες καθώς μεθοκοπάν και μαθαίνουμε τα τρομερά μυστικά τους .

Στην ιστορία βλέπουμε την φαντασία να μπλέκει με την πραγματικότητα, οι διάλογοι των δυο αντρών μοιάζουν σχεδόν βιβλικοί, με αναφορές στην ναυτική παράδοση, σε ιστορίες για κακούς οιωνούς και θεούς της θάλασσας.

Τέλος, η ιστορία όπως εξομολογείτε και ο σκηνοθέτης είναι μια αλληγορία, είναι άλλωστε ξεκάθαρο προς τέλος, ότι έχουμε να κάνουμε με την ιστορία του Προμηθέα από την Ελληνική μυθολογία, που στην ταινία έχει τον ρόλο ο Pattinson, που παρά την απαγόρευση της επαφής του με το εκτυφλωτικό, σχεδόν μαγικό φως του φάρου, αυτός δίνει την μάχη των μαχών για να τα καταφέρει. Το τέλος αν και καθηλωτικό αφήνει άλυτο το μυστήριο με το φως και το τι μπορεί να έβλεπε ο Dafoe όταν το αντίκριζε. Κάτι περίπου σαν το Pulp Fiction και το περιεχόμενο του χαρτοφύλακα.

Ίσως καλύτερα, γιατί έτσι θα αρχίσουν όλες οι θεωρίες στο ίντερνετ και ένα debate γύρω απ την ταινία.

Η ύπαρξη του Lighthouse είναι ένα απτό παράδειγμα ότι μπορεί κανείς να φτιάξει ένα κινηματογραφικό αριστούργημα χωρίς εφέ, budget, πολλούς ηθοποιούς και ακριβές παραγωγές και πως το πιο επικίνδυνο τέρας είναι το ανθρώπινο μυαλό.

Ο Θοδωρής Καραδιαμαντής μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα “Το Πλάσμα που δεν έπρεπε να υπάρχει”, μυθιστόρημα λαβκράφτιου μυστηρίου/τρόμου διαθέσιμο στα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία!