To Κορίτσι του Τραίνου (Movie Review) – Δεν είχε… Fincher!

Η νέα μόδα λέγετε Girl + Name It. Βάζουμε γυναίκες με πολλά προβλήματα (οικονομικά, ψυχολογικά κτλ), ένα μυστήριο, ανακατεύουμε και βουαλά: Επιτυχία.

Μην με παρεξηγείς, το λέω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το να βλέπω πολυσχιδείς ενδιαφέρουσες γυναίκες σε κινηματογράφο και τηλεόραση είναι το αγαπημένο μου. Η αρχή έγινε με το Gone Girl της Gillian Flynn, το οποίο ο Fincher μετέτρεψε σε ταινιάρα και σειρά πήρε το Girl on Train και μας παρουσίασε το ψυχολογικό θρίλερ της Paula Hawkins.

Είχα παρουσιάσει το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός πριν μερικούς μήνες και είχαμε πει ότι“Το Κορίτσι του Τρένου […] είναι γραμμένο σε μικρά σφιχτά κεφάλαια σε μορφή ημερολογίου με διάφορους χαρακτήρες να μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο. Σε αυτό το βιβλίο έχουμε τρεις γυναίκες, η καθεμία με διαφορετικά θέματα που τους ταλανίζουν.”

Στην ταινία με χαρά είδα στον ρόλο της Rachel την Emily Blunt και στους υπόλοιπους ρόλους Justin Theroux (που γουστάρω πολύ από Leftovers), Haley Bennet, Rebecca Ferguson και Luke Evans.

H Blunt είναι μια ηθοποιός που με έκανε να πιστέψω ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός δύσκολου ρόλου και να πάει την ταινία ένα βήμα πιο κοντά στην επιτυχία. Μετά την προβολή έμεινα ικανοποιημένος από αυτήν αλλά και από το σύνολο του cast, ταυτόχρονα όμως κατάλαβα ότι η ταινία δεν είχε… Fincher.

Κι αυτό φαίνεται γιατί αυτό το βιβλίο είναι ακόμα πιο δύσκολο να μεταφερθεί από ότι το Gone Girl. Σε αυτήν την ιστορία έχουμε τρεις χαρακτήρες που πρέπει να αναπτυχθούν, ένα μυστήριο που πρέπει να μας μεταφέρει εντέχνως από τον έναν ύποπτο στον άλλο και μια κεντρική ηρωίδα που είναι μονίμως στουπί στο μεθύσι.

Η Rachel, η Megan και η Anna είναι τρεις γυναίκες με το backstory, με κίνητρα και πάθη που οδηγούν τις πράξεις τους. Στο βιβλίο είχαμε το format του ημερολογίου, μπαίναμε στο μυαλό της καθεμιάς. Στον κινηματογράφο αυτό όμως είναι δύσκολο. Ο σκηνοθέτης επέλεξε τη μέθοδο του voice over, την αφήγηση δηλαδή της κάθε μίας για το ποια είναι, τι κάνει και γιατί το κάνει. Το voice over ποτέ δεν είναι καλό, ειδικά όταν έχουν περάσει 10 λεπτά μέσα στην ταινία και ακόμα δεν έχουμε δει διάλογο.

Η θολούρα της Rachel ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα του Tate Taylor. Το πως θα αποφάσιζε δηλαδή να δείξει την κατάσταση διαστρέβλωσης της πραγματικότητας που ζει η πρωταγωνίστριά μας. Καθώς η Rachel δεν “νιώθει”, προσπαθεί να καταλάβει ή να θυμηθεί και βλέπει κομμάτια του παρελθόντος αποσπασματικά. Σκηνοθετικά είναι ένα πολύ δύσκολο task.

Ο Tate Taylor παίρνει Β- σε αυτό το τεστ. Πολύ blur, jump cuts και μουσική που κύλησε αδιάφορα έκαναν αυτά τα σημεία τα χειρότερα στην ταινία αλλά και τον θεατή να χρειάζεται κάποιον χρόνο για να καταλάβει σε ποιο timeline βρίσκεται. Δεν ήταν κάτι εξαιρετικά έντονο αλλά υπήρχε.

Παρ’όλα αυτά, στο κομμάτι του μυστηρίου τα πράγματα κύλησαν ωραία. Το σενάριο ήταν έτσι φτιαγμένο για να πηγαίνει από τον έναν στον άλλο τις υποψίες και όταν άκουγα τον κόσμο να αναφωνεί “λες να το έκανε αυτός;” κατάλαβα ότι η ταινία σε αυτό το κομμάτι τα πήγε καλά.

Αν προσθέσουμε και το αρκετά gore (για τα επίπεδα) φινάλε, μιλάμε για μια ταινία που κράτησε τις περιστάσεις, έδωσε κάποια πολύ καλά στοιχεία, ωραίες ερμηνείες, αλλά έμεινε ένα βήμα πριν από την πραγματικά καλή ταινία. Και ο μόνος λόγος είναι γιατί ο σκηνοθέτης δεν είχε δημιουργικό ρόλο στα δύσκολα κομμάτια. Δεν είχε όραμα.

Τέλος και ενώ σαν αναγνώστης είδα (με τη βοήθεια της Blunt) μία πολύ καλή ανάπτυξη χαρακτήρων, η μόνη που μας έμεινε χωρίς την ανάλογη προσοχή ήταν η Anna. Το δικό της κομμάτι είναι για μένα αυτό που δίνει άλλη διάσταση στο νόημα του βιβλίου/ταινίας.

Ως μία γυναίκα με ανεξαρτησία, με τον ρόλο της ερωμένης εμπεδωμένο μέσα της και την νέα φάση της γυναίκας νικήτριας, με το πανέμορφο παιδί σε ένα καταπληκτικό σπίτι που ζει αυτή τη στιγμή, η εκπληκτική στροφή που παίρνει τα τελευταία λεπτά δίνει άλλο φως στο θέμα των κακοποιητικών, καταστροφικών σχέσεων και της χειραφέτησης της γυναίκας από εξαρτητικούς συζύγους.

Δυστυχώς το spotlight, στην Αnna και στις αλλαγές στο εσωτερικό της, δεν ήταν αρκετό και κόπηκε είτε στο σενάριο είτε στο μοντάζ.

Διάβασε λοιπόν την παρουσίαση του βιβλίου και από αύριο Πέμπτη 8 Οκτωβρίου που κάνει πρεμιέρα, πάνε να δεις μια καλή (όχι άριστη) ταινία, με καλό μυστήριο και ενδιαφέροντες χαρακτήρες που θέλουν να σου βγάλουν από το μυαλό την τέλεια ζωή στα προάστια…