Κληρονομιά, Μάσκες και Watchmen
Written by MonkeyBoss on 22 Δεκεμβρίου 2019
Περίμενα πως και πως αυτή τη στιγμή. Η σειρά ολοκληρώθηκε μετά από εννιά καταπληκτικά επεισόδια και πλέον μπορώ να γράψω για αυτήν και να συζητήσω. Να σας εξηγήσω γιατί το Watchmen ήταν πολύ καλύτερο από ότι το περίμενα… και το περίμενα πολύ καλό.
Έχω ακόμα και τώρα το Leftovers ως την καλύτερη σειρά που έχω δει και για αυτό δεν φοβόμουν καθόλου τον Damon Lindelof και την ομάδα του σε αυτό το project. Ο δημιουργός έχει φάει πολύ κράξιμο εξαιτίας των Lost και Prometheus, αλλά από τότε έχει ωριμάσει και ίσως έχει πλέον άτομα γύρω του για να κρατάνε το λουρί. Το αποτέλεσμα αυτής της ωριμότητας είναι το θαύμα του Watchmen.
Για χρόνια ο Lindelof ήθελε να γράψει το sequel του graphic novel Watchmen. Είχε όμως δύο ερωτήματα στο μυαλό του: Πως θα κάνει ένα sequel πιστό στα θέματα του ορίτζιναλ και για ποιον λόγο θα έπρεπε να γίνει τώρα.
Θα απαντήσουμε πρώτα στο δεύτερο: Πριν δύο χρόνια ο Lindelof έπεσε πάνω σε ένα άρθρο του Ta-Nehisi Coates, του αφρο-αμερικανού συγγραφέα και δημοσιογράφου που έχει πάρει βραβεία τόσο για τα άρθρα του και τα βιβλία του όσο και για το σενάριο του στο Black Panther comic της Marvel.
Ο Coates έγραφε για την τρομερή ιστορία της σφαγής της Tulsa. Στην πόλη αυτή της Οκλαχόμα υπήρχε κάποτε μια αφρο-αμερικάνικη γειτονιά τόσο πλούσια και επιτυχημένη που την ονόμαζαν Black Wall Street. O φόβος της επιτυχίας των μαύρων, που (ποιος να το περίμενε!) τελικά δεν ήταν μόνο ζώα κατάλληλα για χωράφια, αλλά δυνατοί επιχειρηματίες και ικανοί να δημιουργήσουν μια ραγδαία αναπτυσσόμενη οικονομία, έκανε δεκάδες οπλισμένα μέλη της Ku Klux Klan στις 31 Μαΐου και μέχρι τη 1 Ιουνίου του 1921, να καταστρέψουν όλη τη γειτονιά σκοτώνοντας εκατοντάδες άτομα, τραυματίζοντας γύρω στους χίλιους και αφήνοντας άστεγους δεκάδες χιλιάδες κατοίκους.
Caption: Blacks being taken to the Brady Theater during the 1921 Tulsa Race Riot near Greenwood. (photo courtesy Greenwood Cultural Center) Photographer: Kelly Kerr
Είναι μια τρομερή ιστορία μίσους και φόβου που δεν είναι καθόλου μα καθόλου γνωστή. Το Watchmen κάνει πρεμιέρα με αυτήν την ιστορία και κάνει ένα statement: εδώ μάγκες θα μιλήσουμε για τον ρατσισμό, για το τραύμα που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά, για τη μάσκα, για τον φόβο και την οργή.
Πατώντας λοιπόν πάνω σε ψήγματα που μας άφησε το graphic novel, η σειρά μας προσφέρει μια εναλλακτική Αμερική όπου ο “cowboy liberal” Robert Redford είναι για δεκαετίες Πρόεδρος και έχει παρουσιάσει μια σειρά νόμων και επιδομάτων για τα θύματα και τους συγγενείς των θυμάτων της Σφαγής της Tulsa.
Ταυτόχρονα μια ακροδεξιά εξτρεμιστική οργάνωση ονόματι 7th Cavalry (7C) εμπνευσμένη από το ημερολόγιο του Rorschach, το οποίο γράφει μέσα την αλήθεια για το ποιος κρυβόταν πίσω από το γιγάντιο καλαμάρι* και φυσικά υποτιμάται ως έργο ενός τρελού, ετοιμάζει το σατανικό της σχέδιο για να επανεγκαταστήσει τη σωστή τάξη πραγμάτων.
*Καλαμάρι: Ο Adrien Veidt, γνωστός και ως Ozymandias, τηλεμετέφερε ένα τεράστιο καλαμάρι μέσα στη Ν. Υόρκη σκοτώνοντας τρία εκατομμύρια ανθρώπους και τρελαίνοντας με τηλεπαθητικά κύματα άλλους τόσους, με σκοπό να ενώσει τις Μεγάλες Δυνάμεις απέναντι σε μία ψεύτικη εξωγήινη απειλή, έτσι ώστε να αποτρέψει την πυρηνική καταστροφή που θα έφερνε ένας πόλεμος. Το κατάφερε…
Η εκκίνηση δίνεται με τη δολοφονία του Judd Crawford, του αρχηγού της αστυνομίας της Tulsa. Οι ντετέκτιβ του τμήματος με πρωταγωνίστρια την Angela Abar / Sister Night βρίσκονται σε ένα εκδικητικό κυνήγι για τον δολοφόνο, ενώ προφανώς παράλληλα κάποιος προσπαθεί να σώσει τον κόσμο, θέτοντας το αρχέτυπο ερώτημα:
Quis custodiet ipsos custodes?
Who watches the Watchmen?
Γρήγορα τα πράγματα αλλάζουν, η πλοκή μπερδεύεται και side plots αναπτύσσονται, ενώ ο Lindelof και η παρέα του μας δίνει τόσες πολλές wtf στιγμές, μυστήριο και απαντήσεις , που αναρωτιέσαι πως γίνεται να τα κάνουν όλα αυτά και ταυτόχρονα να παρουσιάζουν επεισόδια που θα μείνουν χαραγμένα στο μυαλό με την ποιότητα τους.
Το Little Fear of Lightning (επ 5) είναι μια φοβερή ανάλυση πάνω στο ptsd, το This Extraordinary Being (επ 6) είναι το καλύτερο origin που έχω δει superhero ever και το A God Walks into Abar (επ 8) είναι ένα συγκινητικό αριστούργημα που σου δείχνει μια ιστορία αγάπης και ταυτόχρονα πατάει πάνω στο καλύτερο κεφάλαιο του graphic novel παρουσιάζοντας το πως αντιλαμβάνεται ο Dr Manhattan τον χρόνο: Όλα μαζί, όλη την ώρα.
Γίνεται όμως να μιλήσει το Watchmen για τον ρατσισμό και αν ναι, τι έχει να πει που να είναι και comic related;
Το original graphic novel ήταν ένα προϊόν της δεκαετίας του 80′. Ο φόβος του Πυρηνικού Ολοκαυτώματος και η αποτυχία του Βιετνάμ ήταν τα γεγονότα που ενέπνευσαν τον Alan Moore και τον Dave Gibbons. Η ιδέα ότι κάποιοι άνθρωποι κατέχουν δύναμη ικανή να καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο, τους έκανε να νιώθουν μικροί και αδύναμοι.
Ο Lindelof από την άλλη είναι ένας liberal των 10′ και όσο αριστερός μπορεί να γίνει ένας πλούσιος Αμερικάνος. Αυτός παίρνει έμπνευση από τις εκατοντάδες δολοφονίες αφρο-αμερικανών από αστυνομικούς, από την καταστολή, την άνοδο των ακροδεξιών και του φασισμού σε όλον τον κόσμο. Το ερώτημα όμως παραμένει ίδιο: ποιος έχει την δύναμη και τι κάνει με αυτήν; Ποιος μας φυλάει και ποιος φυλάει τους φύλακες;
Να τονιστεί εδώ ότι το σενάριο γράφεται το 2017. Εκείνη τη χρονιά 1,147 άνθρωποι σκοτώθηκαν στην Αμερική από Αστυνομικούς. 149 από αυτούς ήταν άοπλοι. 83 από αυτούς αφρο-αμερικανοί και ισπανόφωνοι.
Αυτό όμως για το οποίο μιλάει το Watchmen είναι η κληρονομιά: η Κληρονομιά του Τραύματος. Μιλάει για το πως ο φόβος και η οργή εκατοντάδων χρόνων μπορεί να συσσωρευθεί και να κάνει έναν άνθρωπο εκδικητικό και βίαιο.
Για τον Λευκό είναι ο φόβος ότι θα χάσει τη θέση του στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Αυτός ο φόβος αποτελεί προϊόν μιας κληρονομιάς που του διδάσκει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα και να μην λογοδοτήσει για τίποτα. Ο φόβος αυτός γίνεται οργή και εμφανίζεται με βίαια χτυπήματα, κάποιες φορές πίσω από λευκές μάσκες με μυτερές κουκούλες.
Κάποιες άλλες εμφανίζεται και με μάσκες/περικεφαλαίες μακεδονομάχου να σταματάει κατατρεγμένους πρόσφυγες από το να φτάσουν σε ένα δωμάτιο κάποιου ξενοδοχείου για να ξεκουράσουν το κορμί τους…
Για τον Μαύρο είναι η θλίψη και ο φόβος του ανθρώπου που ολόκληρο το σύστημα, από την πρώτη στιγμή της ζωής του, τον θεωρεί “επικίνδυνο για την Κανονικότητα” και είναι έτοιμο να τον σκοτώσει σε κάθε στροφή. Είναι η κουλτούρα που ξεκινάει από την σκλαβιά, περνάει στη σφαγή της Tulsa, φτάνει στις κρατικές δολοφονίες όλων των μαύρων ηγετικών μορφών την εποχή του Dr Martin Luther King και κορυφώνεται με τις αστυνομικές δολοφονίες των τελευταίων χρόνων. Το μήνυμα είναι απλό: Μαύρε, δεν θα σηκώσεις κεφάλι και αυτό είναι κάτι που το αποδέχονται μέσα τους ως πάγια εντολή τόσο οι Λευκοί όσο και οι Μαύροι.
Η σειρά δεν εστιάζει στην γελοιότητα της 7C άλλωστε, αλλά στην Angela και το δικό της τραύμα που ξεκινά από τη σφαγή της Tulsa και φτάνει στην ρατσιστική επίθεση της 7C κατά τη διάρκεια της Λευκής Νύχτας.
Η Angela όπως και ο παππούς της φοράνε τη μάσκα για να κρύψουν τον φόβο τους και να οπλιστούν με δύναμη. Είναι και η ίδια μέρος μιας ομάδας μασκοφορεμένων, που θα καταπατήσουν ανθρώπινα δικαιώματα με σκοπό την εκδίκηση και την άσκηση ελέγχου.
Ο Will Reeves της διδάσκει την κληρονομιά της με τα χάπια Nostalgia και της δείχνει για ποιον λόγο νιώθει τόσο φοβισμένη. Είναι το άδικο συσσωρευμένο μίσος απέναντι στη φύση της. Αυτή η γνώση και τα γεγονότα των τελευταίων επεισοδίων θα την κάνουν σιγά σιγά να αφήσει πίσω της την Sister Night, το υπερηρωιλίκη και πάνω απ’ όλα τις μάσκες, δίνοντας μας στην πορεία την καλύτερη superhero ιστορία που αυτός εδώ ο αρθρογράφος έχει παρακολουθήσει σε αίθουσα ή τηλεόραση!
“It was fear. Hurt. You can’t heal that with a mask, Angela. Wounds need air.”
Will Reeves
