To Witcher και η κατάρα των Video-Game Movies

Είναι φαινόμενο των τελευταίων πολλών ετών, τα διάφορα μέσα που καλλιεργούν τη nerd κουλτούρα, ταινίες, βιβλία, κόμικ, video games κτλ. να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και να μεταφέρονται από τη μία πλατφόρμα στην άλλη.

Είδαμε ταινίες να γίνονται video games, είδαμε κόμικς να γίνονται ταινίες, είδαμε video games να γίνονται κόμικς και βιβλία, είδαμε βιβλία να γίνονται ταινίες και τέλος, δυστυχώς είδαμε video games να γίνονται ταινίες και σειρές.

Και λέω δυστυχώς γιατί η ιστορία των video games adaptations στην οθόνη είναι πικρή και άσχημη. Και εξηγούμαι:

Με αφορμή τις πρόσφατες φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν για την επερχόμενη σειρά The Witcher, βασισμένη στα video games που έχουν χιλιάδες οπαδούς, ξεκίνησε μεγάλος ντόρος ότι θα είναι το επόμενο Game of Thrones και μπλα μπλα μπλα. Πράγματι ο κόσμος του The Witcher είναι αρκετά πλούσιος και σηκώνει αρκετό υλικό για ταινίες και σειρές, ο Henry Cavill, ο Superman της γενιάς μας φαίνεται να είναι μέσα στον ρόλο και όλα αυτά υπό την αιγίδα του Netflix, άρα τι μπορεί να πάει στραβά;

Ας κάνουμε λοιπόν μια αναδρομή στο παρελθόν και πιο συγκεκριμένα στην πρώτη μεταφορά από video game σε ταινία. Eίμαστε στο σωτήριο έτος 1993 και η Nintendo που φυσάει εκείνη την εποχή παίρνει την απόφαση να επεκταθεί και στον κινηματογράφο με τι άλλο φυσικά, το hit της εποχής το Super Mario! Η ταινία ήταν τόσο κακή που οι αρνητικές κριτικές έκαναν την Nintendo να αποσύρει κάθε μελλοντικό project για τον κινηματογράφο και η οργή του παγκόσμιου κοινού την έχει κάνει από τότε να μην έχει γυρίσει καμία άλλη ταινία των πετυχημένων της παιχνιδιών.

Δυο χρόνια μετά το 1995 κι ενώ ο εφιάλτης του Mario είχε αρχίσει να ξεχνιέται βγήκε το Mortal Combat το οποίο ήταν μια προχειρότητα από μέτριους διαλόγους, κακά σκηνικά, φθηνά εφέ και σκηνές από μάχες που θύμιζαν παρωδία. Και σαν να μην έφτανε αυτό , λίγο αργότερα βγήκε κι ένα έκτρωμα σειρά τύπου prequel που απλά έθεσε νέα όρια για την έννοια του πάτου. Ναι, θα σκεφτεί κάποιος “μα τότε ήταν το 1995 και τα εφέ και η τεχνολογία ήταν κακής ποιότητας και”

Ωραία λοιπόν, πάμε στον 21ο αιώνα να δούμε τα μαργαριτάρια που από games μετατράπηκαν σε ταινίες. 2007, η υπέροχη σειρά από games, Hitman γίνεται επιτέλους ταινία, οι χιλιάδες φανς που έσπευσαν στις αίθουσες να δουν τον αγαπημένος του μυστηριώδη φαλακρό δολοφόνο να κυνηγάει τα θύματά του δέχτηκαν αντί αυτού τη δολοφονία ενός μεγάλου gaming franchise, καθώς το αδιάφορο σενάριο και η μέτρια πλοκή δεν χάρισαν παρά θλίψη και εκνευρισμό σε όσους είδαν την ταινία και περίμεναν κάτι ανάλογο με το παιχνίδι. Δεν θα κάνω καν τον κόπο να αναφερθώ σε ταινίες όπως το Doom, καλύτερα να μην θυμόμαστε ότι έγινε ταινία στην τελική.

Ακολούθησαν βέβαια πολλές απόπειρες, κάποιες ήταν καλές για να είμαι δίκαιος όπως τα πρώτα Resident Evil που πραγματικά έφτασαν πολύ κοντά στο να σπάσουν την κατάρα των ταινιών από video games, άλλα εν τέλη και αυτά με το ένα κακό sequel να διαδέχεται το άλλο συνέθεσαν το μωσαϊκό της σύγχρονης αυτής μάστιγας. Τα Tomb Rider κινήθηκαν στην ίδια βάση μετριότητας με το νέο reboot του 2018 να είναι απλά πολύ κακό.

Τι να πρωτοπώ για το Prince of Persia που από επικό action game της χρυσής εποχής του PlayStation 2 έγινε μια τύπου Disney σαπουνόπερα ή το Assassins Creed; Κατάφεραν να έχουν ένα απ’ τα καλύτερα castings από ηθοποιούς όπως Jeremy Irons, Michael Fassbender, Marion Cotillard και να τα κάνουν πάλι θάλασσα!

Silent Hill; Μπα, Alone in the Dark, νο κομεντ και η λίστα είναι μεγάλη.

Κατά την άποψή μου η ταινία που κατάφερε και έσπασε την φρικτή αυτή κατάρα των games ήταν το Warcraft κι αυτό επειδή δεν ακολούθησε τη λογική της ταινίας video game, άλλα τη λογική της fantasy ταινίας κι εκεί ήταν η χρυσή τομή και επίσης επειδή ήταν ταινία για τους οπαδούς του game κι αυτό έδωσε το πλεονέκτημα στην ταινία να μην χάσει χρόνο στο να εξηγεί τα πάντα γύρω απ τον κόσμο του warcraft για τους casuals.

Το Witcher έχει να μάθει πολλά απ’ τα λάθη των προπατόρων, καθώς υπάρχει υλικό για μελέτη κι έχει να μάθει και πολλά απ’ τις σύγχρονες επιτυχίες διαφόρων σειρών επίσης. Αν ακολουθήσει τη λογική του game μάλλον είναι από τώρα καταδικασμένο γιατί θα καταλήξουμε να βλέπουμε έναν πρωταγωνιστή να κάνει διάφορα quest σε κάθε επεισόδιο που θα τον οδηγούν στην κεντρική πλοκή που θα εκπληρωθεί κάπου προς το τέλος και κατά τη διάρκεια θα μας εξηγεί είτε το ένα είτε το άλλο.

Από την άλλη, αν ακολουθήσει τα χνάρια του Game of Thrones, Lord of the Rings κτλπ και τη λογοτεχνική του καταγωγή ως game (ναι, βασίζεται σε βιβλίο) ίσως η σειρά πράγματι γίνει η νέα μας αγαπημένη συνήθεια. Είναι ενθαρρυντικό ότι πίσω απ’ την παραγωγή είναι το Netflix που δεν απογοητεύει εύκολα το κοινό του.

Τα πρώτα δείγματα γραφής θα φανούν φυσικά και από το trailer που αναμένεται από μέρα σε μέρα ενώ η σειρά είναι προγραμματισμένη να προβληθεί τους τελευταίους δυο μήνες του 2019.

• 

• 

• 

•