Οι Φυσικοί – Θεατρική Ομάδα Ιατρικής ΧΝΟΥ [ΑΠΘ]

Η Παρασκευή με βρήκε στην τελευταία παράσταση της ΧΝΟΥ στο θέατρο Αλέξανδρος. Η τελευταία παράσταση της θεατρικής ομάδας Ιατρικής έκλεισε έναν κύκλο επιτυχημένων παραστάσεων σε Θεσσαλονίκη και Σέρρες και η ομάδα ετοιμάζεται για νέα πράγματα…

Η επιλογή του έργου Οι Φυσικοί του F. Dürrenmatt αποτελεί ένδειξη ότι η ομάδα ήθελε κάτι που θα την πιέσει στα όρια των ικανοτήτων της. Ο θεατρικός συγγραφέας εκτός από την κωμωδία την οποία γράφει με ξεκαρδιστικό και συνάμα πανέξυπνο τρόπο, εντυπώνει μια βαθιά απογοήτευση και έναν φόβο για το που πάει ο κόσμος, που οδεύει η επιστήμη, τον ρόλο της τεχνολογίας κι εμείς σαν θεατές το 2019 μπορούμε να ζήσουμε την αίσθηση του επικείμενου τέλους που όλος ο κόσμος ζούσε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Σκηνοθέτης και ηθοποιοί λοιπόν έβαλαν πάνω στο κεφάλι τους πολλά προβλήματα. Από τη μία η κριτική του F. Dürrenmatt πρέπει να διαμορφωθεί για να ταιριάζει στην εποχή μας, από την άλλη οι ρόλοι των ψυχοπαθών δολοφόνων που νομίζουν ότι είναι Φυσικοί κρύβουν πολλά επίπεδα ερμηνευτικής δυσκολίας (άραγε πως παίζεις έναν ρόλο που υποκρίνεται ότι είναι ένας άλλος ρόλος;;) και τρίτον κωμωδία (το δυσκολότερο είδος κατά την άποψή μου) που προϋποθέτει ευφυΐα και timing…

…μετά χαράς έχω να πω ότι η ΧΝΟΥ, οι ηθοποιοί της και ο σκηνοθέτης Α. Νικηφορίδης έφεραν εις πέρας πετυχημένα το πολύ δύσκολο έργο τους!

Η παράσταση μπορεί να τελείωσε τον αρχικό της κύκλο αλλά θα υπάρχει συνέχεια για τη ΧΝΟΥ, οπότε ακολουθήστε την ομάδα στα social για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα τους.

Μέχρι τότε μπορείτε να διαβάσετε τις απαντήσεις των τριών πρωταγωνιστών σε ερωτήσεις που εμπνευστήκαμε μέσα από τις ανησυχίες του ίδιου του F. Dürrenmatt:

---

– Ο επιστήμονας ξοδεύει όλη τη ζωή του στην εξέλιξη της επιστήμης του και στην αναζήτηση γνώσης. Στην εποχή που ζούμε είναι αδύνατο αυτό να γίνει χωρίς την ομπρέλα του κράτους ή κάποιας εταιρείας. Μπορεί να θεωρηθεί σε ένα τέτοιο πλαίσιο μια επιστημονική ανακάλυψη «ιδιοκτησία» μόνο του επιστήμονα;;
Μπορεί σε αυτήν την πραγματικότητα να έχει ευθύνη ο επιστήμονας για τη χρήση της ανακάλυψης του από τρίτους;

Χρήστος Μανούρας // Einstein
Ο επιστήμονας στη σύγχρονη εποχή, την εποχή του καπιταλισμού -με τη θετική και με την αρνητική χροιά του όρου- είναι άλλος ένας υπάλληλος, ένας πάροχος υπηρεσιών. Είτε δουλεύει κάποιος για το δημόσιο είτε για μία ιδιωτική εταιρεία το δημιούργημά του, το προϊόν του, η ανακάλυψη του δεν ανήκει ποτέ εξ ολοκλήρου στον ίδιο αποκλειστικά. Και σαφώς δε μιλάμε για την ιδέα του και την πρωτοτυπία του ή την παρθενογένεση της σκέψης και της δημιουργίας του.

Αλλά για το αποτέλεσμα σαν τελικό προϊόν που καθίσταται εμπορεύσιμο. Αυτό ανήκει σε όλο τον κόσμο και οικονομικά είναι εκμεταλλεύσιμο από τον εργοδότη του επιστήμονα. Λαμβάνοντας όλα αυτά υπ’ όψιν και συνυπολογίζοντας ότι η ηθική είναι ένα πολύ προσωπικό αίσθημα αόριστο και υποκειμενικό, γίνεται αντιληπτό πως καμία ευθύνη δε φέρει ο επιστήμονας για τη χρησιμότητα και τη χρησιμοποίηση των ανακαλύψεων του.

– Σε έναν κόσμο με τις καθημερινές τεχνολογικές και επιστημονικές εξελίξεις, υπάρχει χώρος για πίστη, αγάπη και μίσος;;

Μιχάλης Παππάς // Νεύτων
Ο άνθρωπος είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ένα ζώο, νοήμον ζώο, έλλογο. Μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά στον τρόπο ζωής μας την τελευταία πενταετία, την τελευταία εικοσαετία, τον τελευταίο αιώνα, πόσο μάλλον από την αρχή της ύπαρξής μας σαν είδος. Σίγουρα όμως δε θα αλλάξει ποτέ η ανάγκη μας να αισθανόμαστε. Ο φόβος, η λύπη, ο θυμός, η χαρά, η πίστη, η αγάπη όλα είναι συναισθήματα άρρηκτα συνδεδεμένα με τη φύση μας και χωρίς αυτά είμαστε ασυμβίβαστοι με τη ζωή.

Για αυτό και κάθε απουσία συναισθήματος ή υπερβολική παρουσία ενός μόνο από αυτά οδηγεί, δυστυχώς, πολλές φορές στον θάνατο. Για αυτό και κάθε σενάριο επιστημονικής φαντασίας με τεχνητή νοημοσύνη που σέβεται τον εαυτό του προϋποθέτει την τεχνολογία αντίληψης συναισθημάτων, επεξεργασίας και ανταπόκρισης σε αυτά.

– Πίσω από όλο αυτό το χάος, την παράλογη καθημερινότητα και την ασημαντότητα του ατόμου σε έναν τόσο τεράστιο αχανές κόσμο (για να μην πούμε για το σύμπαν)… υπάρχει νόημα;;

Χρήστος Μανούρας // Μαέμπιους
Νόημα με την έννοια της λογικής, της αξίας, του σκοπού; Δυστυχώς ούτε έχουμε εξαντλήσει τα όρια της λογικής μας για να μπορούμε να το ξέρουμε αυτό, ούτε έχουμε ξεκάθαρη κρίση απέναντι σε τέτοια ερωτήματα περί νομοτέλειας. Το χάος αυτό που μας περιβάλλει και που το περιβάλλουμε ευτυχώς δε μας δίνει καθημερινά και διαρκώς την αίσθηση που θα μπορούσε, ίσως και γιατί κυρίως εμείς δε μπορούμε να αισθανθούμε σε τέτοιο βαθμό ή τουλάχιστον όχι όλοι ή τουλάχιστον όχι πάντα.

Σαφώς η σημασία της μονάδας του καθενός όμως είναι σημαντική. Δεν γνωρίζω αν με την ενέργεια που παράγει το κλείσιμο των βλεφάρων μου εδώ καταστρέφεται μια φωλιά νυχτερίδων σε ένα σπήλαιο στο Βόρνεο. Σίγουρα όμως έχει επίπτωση σε αυτόν που με κοιτούσε και τώρα πια δε βλέπει τα μάτια μου. Στην τελική ποιος θέλει να νιώθει μεγάλος; Μακάρι να ήμουν 2 χρονών ακόμα, χωρίς ευθύνες και πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας.

Οι ανάγκες μου εξυπηρετούνταν και συναισθηματικά πρέπει να ήμουν επίσης τέλεια. Ο,τι κι αν σημαίνει τέλεια στον τομέα του ψυχισμού. Αυτός που έχει φτιάξει το χάος ας έχει άγχος για την ασημαντότητα όλου αυτού του όγκου ενέργειας και ύλης, αυτός πρέπει να το διαχειριστεί και να βρει το νόημα της δημιουργίας του. Εμείς έχουμε να ασχοληθούμε με πιο σημαντικά πράγματα,  πρέπει να παίξουμε  θέατρο!

Διανομή:
Σκηνοθεσία : Αλέξανδρος Νικηφορίδης
Παίζουν με σειρά εμφάνισης
Ντοροτέα Μόζερ : Αθηνά Γαβριηλίδου
Ιρένε Στράουμπ : Αναστασία Λιάκα
Μόνικα Στέτλερ : Ευαγγελία Μηλώση
Ρίτα Φος : Σωτηρία Βλαχάκη
Μάρτα Μπολ : Σοφία Πελετίδου
Μπλόχερ : Σοφία Δημητράντζου
Ιατροδικαστής : Αθηνά Γαβριηλίδου
Χέρμπερτ Γκέοργκ Μπόυτλερ : Μιχάλης Παππάς
Ματίλντε Φον Τσαντ : Βιολέτα Σταματίου
Έρνς Χάινριχ Ερνέστι : Χρήστος Μανούρας
Λίνα Ρόζε : Ελένη Αθανασιάδου
Γιεργκ Λούκας Μαίμπιους : Θεοχάρης Κατής
Ανίκα Σοφία Μαίμπιους : Σοφία Δημητράντζου
Ρεμπέκα Βανέσσα Μαίμπιους : Αθηνά Γαβριηλίδου
Όσκαρ Ρόζε : Θάνος Δαραμάρας
Γιόχαν Βίλχελμ Μαίμπιους : Σταύρος Σπανούδης
Ούβε Ζήφερς : Θεοχάρης Κατής
Μακ Άρθουρ : Αλέξανδρος Νικηφορίδης
Μουρίλλο : Θάνος Δαραμάρας