…και όσο αντέξεις: Ο θάνατος μιας γάτας και μια συζήτηση τροφή για την σκέψη (Pt2)

Όταν διάβασα τον Αντίχριστο του Νίτσε (ναι τα κάνω και αυτά στον ελεύθερο χρόνο μου) πρόσεξα μία “ανωτερότητα” που βγάζει όταν μιλάει για διάφορους. Είτε είναι αυτοί συνάδελφοι φιλόσοφοι είτε οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος.

Πιστεύει ακράδαντα οτι οι υπάρχουν άνθρωποι ανώτεροι απο άλλους, χωρίς να έχει κανενός είδους ρατσισμό. Με ένα μυαλό που προσπαθεί (και τα καταφέρνει) να δουλεύει αντικειμενικά και να κρίνει τα πάντα γύρω του και καταλαβαίνει οτι αυτό, η αντικειμενικότητα δηλαδή, είναι προσόν πολύ λίγων ανθρώπων. Επιπλέον οι περισσότεροι που πιστεύουν οτι το κατέχουν είναι αυτοί που το χάνουν περισσότερο απο όλους(αυτό ίσως βάζει και εμένα μέσα).

Και δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό απο τον ηλίθιο που νομίζει οτι είναι έξυπνος…

Μετά απο το τέλος της ανάγνωσης του κείμενου, σε αυτό το κομμάτι της λογικής του αρχίζει να με βρίσκει σύμφωνο. Μπορεί να μην συμφωνώ απόλυτα με τις ιδέες του αλλά καταλαβαίνω την λογική του. Και δεν συμφωνώ (σε οτι έλεγε για τον χριστιανισμό) γιατί ξέρω οτι η άποψη μου είναι επηρεασμένη απο χίλια δυο πράγματα. Δείγμα, αυτός ο σκεπτικισμός, της προσπάθειας να γίνω αντικειμενικός και να αμφισβητήσω τον εαυτό μου.

Μέσα απο αυτή λοιπόν την συνεχής αμφισβήτηση των απόψεων μου, αλλάζω πολλές φορές, ψάχνοντας ή σκεπτόμενος συνεχώς, δημιουργώντας απόψεις που είναι ισχυρές και βασιζόμενες σε λογική. Μετά απο λίγο αυτή η άποψη δεν είναι πια άποψη. Είναι γεγονός.

Στην πλειοψηφία των συζητήσεων έχεις απέναντι σου άτομα που δεν έχουν περάσει απο όλη αυτή τη διαδικασία και έχουν μία άποψη προϊόν  αμάσητης τροφής. Όταν λοιπόν κάθεσαι σε ένα τραπέζι, έχεις πιει αρκετή ρετσίνα και απέναντι σου έχεις κάποιον που δεν μπορεί καν να καταλάβει με ποιον τρόπο έχεις φτάσει στα συμπεράσματα (όχι τα συμπεράσματα) περιμένεις να έχει τουλάχιστον να μην σε βγάλει και χαζό που “δεν καταλαβαίνεις τις απόψεις” δημοτικού του.

Και το θέμα είναι οτι έχουν την τάση να σου λένε πόσο χαζός?!?!? Είπαμε ο χαζός που νομίζει οτι είναι έξυπνος,

Και εδώ καταλήγουμε  στην ερώτηση: Ποια είναι η “σωστή” συμπεριφορά σε μία διένεξη? Ώρα να απαντήσουμε.

Για να μπορέσεις να συμφωνήσεις πρέπει να:

Ξέρεις οτι η άποψη σου είναι σωστή γιατί είναι η άποψη σου.
Η λογική σου είναι η λογική σου και όχι αυτή που έχει όλος ο κόσμος.
Το ίδιο και η ηθική σου και η αίσθηση του τι είναι το σωστό.
Αμφισβοιτήσε τον εαυτό σου. 
Ξανά.
Νιώσε, δικαιολογημένα, σίγουρος για τον εαυτό σου.
Βάλε το μυαλό σου να στροφάρει… επιτέλους.

Η “ηθική” και οι “σωστοί” τρόποι λένε: άκου την άποψη του άλλου. Να είσαι ευγενικός. Να μην προσβάλλεις. Ναι, μέσα, οκ, συμφωνώ. Έλα όμως που όπως είπαμε ο χαζός έχει την τάση να νομίζει οτι είναι απόλυτα σωστός σε σημείο εκνευρισμού.

Γιατί είναι το χειρότερο πράγμα να βλέπεις τον τύπο που έχει κριτική σκέψη γυμνασίου να σε βλέπει υποτιμητικά  Και μέσα σε όλους αυτούς έχουμε κρυφό εθνικιστές, άτομα που “δεν είναι ρατσιστές”, άτομα που είναι “αναρχικοί και αντιρατσιστές” δεξιούς και αριστερούς, κουμμουνιστές και χρησαυγίτες. Ελληναράδες και “γνώστες”.    

Την στιγμή που θα καταλάβω οτι δεν μπορεί καν να ακολουθήσει την σκέψη μου και συγχρόνως μου πρήζει και τα αρχίδια… η ευγένεια εξαφανίζεται. Μέσα στη μάπα του, μπροστά στον κόσμο του λές οτι είναι ΗΛΙΘΙΟΣ!!!!!!!!

Τόσο απλά. Τον κράζεις και νιώθεις ωραία. Ξέρεις γιατί? ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ.

Και η ερώτηση είναι Why the fuck πρέπει να είμαι ευγενικός με τον βλαμμένο. Why the fuck.

Οι απαντήσεις είναι οι εξής. Γιατί πρέπει, είναι το σωστό, άκου τι έχει να σου πει ο άλλος.

Πρέπει γιατί? Είναι το σωστό για ποιόν? Έχω καταλάβει τι πάει να μου πει ο άλλος πριν το σκεφτεί καν. Πως το έκανα αυτό? Αμφισβητώντας τον εαυτό μου με τα επιχειρήματα που μου θέτεις χρόνια πριν.

Αν φωνάζεις χάνεις το δίκιο σου. Αυτό και αν χρειάζεται ένα Why the fuck. Για ποιόν λόγο χάνω εγώ το δίκιο μου αν φωνάξω. Δεν έχει καμία σημασία αν……. έχω δίκιο? Πρέπει να ανέχομαι την ηλιθιότητα? Εσύ που θα με δεις να βγαίνω εκτός εαυτού και δεν καταλαβαίνεις οτι ο λόγος είναι οτι αναγκάζομαι (απο τη ρετσίνα) να μιλάω με “ανθρώπους” που δεν μπορούν να φτάσουν το βάθος της λογικής μου.

Το χάνεις το δίκιο σου είναι η άποψη των Loser.

Όταν λοιπόν έχεις απέναντι σου έναν τυπά που βλέπεις πόσο ντουβάρι είναι και προσβάλει τις απόψεις σου, να του τα χώσεις στη μάπα. Τα θέλει ο κώλος του ηλίθιου και εσύ θα νιώσεις καλά. Απο τη στιγμή που μένει στην διαφωνία και επιμένει, θα τα ακούσει.

Όχι οτι θα καταλάβει τίποτα…

Είναι μοναχικά όταν ο είσαι εκτός της μάζας, όταν στροφάρεις τον εγκέφαλο σου. Πάρε δύναμη απο αυτό το κείμενο και αν διαφωνείς… αμφισβήτησε τον εαυτό σου και σκέψου: Το σωστό σου είναι το σωστό σου, η ηθική σου ηθική σου.

Μετά απο το περιστατικό της γάτας είχα αυτές τις σκέψεις καθώς έτρωγα ψαράκι και έπινα με την παρέα. Φτάνει όμως με τα φιλοσοφικά. Πίσω στις σειρές!!!!!


Καθώς έγραφα τις τελευταίες λέξεις μου έφεραν αυτό