Πνεύματα: Μια ιστορία της Πικρής Στροφής – Ελληνικό Fantasy από μία δεξιοτέχνη (Mamaya Month)

Κάθε συγγραφέας επηρεάζεται από τις προσλαμβάνουσές του. H Ευθυμία Δεσποτάκη έχει από πίσω της την Ελληνική Μυθολογία, την Ελληνιστική Εποχή και την Ελληνική ιστορία για έμπνευση, καθώς επίσης και την τεράστια γνώση (που ήρθε μέσα από μελέτη φυσικά) για την αρχαία Ελλάδα, Αίγυπτο, Μεσοποταμία.

Τα Πνεύματα διαδραματίζονται σε έναν κόσμο που θα σου θυμίζει πολύ την Ελληνιστική Εποχή, σε μία πόλη που θα σου θυμίζει έντονα την Αλεξάνδρεια.

Σε μια τέτοια πόλη που υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι, ο Παγκράτης ο Απελλάτης, προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην και να βοηθήσει τον γέροντα μέντορά του, χρησιμοποιώντας την εξυπνάδα του, την ομορφιά του και το καταπληκτικό του σώμα, αποτέλεσμα της σκληρής στρατιωτικής εκπαίδευσης των Απελλατών.

Ο Παγκράτης ψάχνει το προσωπικό του breakthrough. Την κίνηση αυτή που θα τον ανεβάσει επίπεδο στην Κοινωνία της Δαμασινής Ιασώ. Για να το καταφέρει αυτό πάει για ακόμα μια φορά στο τεράστιο συμπόσιο της Πελείας, που είναι το μέρος όπου πολλά πολιτικά παιχνίδια, φιλίες και έχθρες μπορούν να χτιστούν.

Ο καλεσμένος αυτή τη φορά είναι ένας άνθρωπος που θα κινήσει το ενδιαφέρον στον Παγκράτη και θα είναι η συνάντησή τους που θα βάλει τα γρανάζια σε κίνηση για να ζήσει ο πολυμήχανος Παγκράτης την περιπέτεια της ζωής του…

Ο Κόσμος της Πικρής Στροφής

Το “Πνεύματα: Μια Ιστορία της Πικρής Στροφής” είναι μια αυτοτελής ιστορία, που διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό κόσμο που η συγγραφέας τον έχει μελετήσει και αναπτύξει σε βάθος. Η μαγεία βρίσκεται στην καθημερινότητα των ανθρώπων και οι Θεοί γουστάρουν να παίζουν παιχνίδια με τη μοίρα τους.

Το βιβλίο ρολάρει πάρα πολύ ωραία μετά τα δύο-τρία πρώτα κεφάλαια που θα τα αφιερώσεις για να γνωρίσεις τους χαρακτήρες και τον κόσμο και μετά θα ασχοληθείς με την περιπέτεια. Μία περιπέτεια που θα οδηγήσει τον Παγκράτη σε ένα τεράστιο ταξίδι και σε μάχες απέναντι σε θνητούς και αθάνατους.

Στο προσωπικό της blog η συγγραφέας γράφει για τα “Πνεύματα”:

[…]Μερικές λέξεις που μπορούν να το χαρακτηρίσουν: ψευδοελληνιστικό, steampunk, ελαφρά λαβκράφτιο.[…]

Για το πρώτο τα είπαμε. Το δεύτερο στοιχείο (steampunk) είναι κι αυτό που δίνει γοητεία στο βιβλίο. Ο Παγκράτης είναι απόγονος μια φυλής που αποτελείται από πολεμιστές. Σκληρά πειθαρχημένοι και άριστοι μαχητές. Ο Παγκράτης όμως, όπως και ο μέντορας του, είχαν και εξαιρετικό μυαλό.

Η μηχανική, ο ατμός και οι χρήσεις του τόσο για πολεμικούς σκοπούς όσο και για άλλους, είναι η εφαρμογή των πραγματικών ταλέντων του ήρωά μας. Η αναλυτική σκέψη, η μεθοδικότητα, ο τρόπος να βρίσκεις το σκοπό μέσα από ένα συνονθύλευμα ιδεών. Αυτά χαρακτηρίζουν τον Παγκράτη και τον κάνουν ένα χαρακτήρα που θα σου προξενεί το ενδιαφέρον.

Λαβκράφτιο γιατί επίσης και η μυθολογία, η κοσμογονία και η θεογονία που έχει εμπνευστεί η Ευθυμία είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Θα μου άρεσε να μάθω κι άλλα…

Η συγγραφέας στην παρουσίαση του βιβλίου.

Ας περάσουμε για λίγο στην συγγραφέα. Το ταλέντο της στη χρήση της γλώσσας είναι τρομερό, η μελέτη που έχει ρίξει φαίνεται σε κάθε κομμάτι του βιβλίου και πολλές επιλογές είναι ένα μικρό κλείσιμο του ματιού σε κάποια ελληνικά στοιχεία που εμένα δεν με χάλασαν καθόλου.

Και σαν άνθρωπος που το πρώτο μου fantasy ήταν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, μου φάνηκαν πολύ οικεία. Για παράδειγμα, πάρε τη χρήση και το νόημα των ονομάτων. Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς χρησιμοποιούσαν τα ονόματα ως ένα μέσο για να σου δείξουν κομμάτια της προσωπικότητας, του χαρακτήρα και για προοικονομία. Παράδειγμα:

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την τεχνική της Ε. Δεσποτάκη και σε μένα προκάλεσε μια νοσταλγία, μία τρομερή αίσθηση του οικείου.

Μέσα στις 330 σελίδες του, τα “Πνεύματα” περικλείουν Θεούς, μάχες, μαγεία, μερικούς πολύ ωραίους χαρακτήρες και ταλέντο στη συγγραφή και την κοσμοπλασία,

Από την άλλη, πολλές φορές ένιωσα ότι οι 330 σελίδες ήταν πολύ λίγες. Το μόνο σχετικά αρνητικό που βρήκα σε αυτό το βιβλίο είναι μια παρόμοια αίσθηση που σε αφήνουν κάποιες ταινίες που φαίνεται ότι στο μοντάζ έχουν κοπεί οι σκηνές αυτές που δίνουν βάθος σε ένα χαρακτήρα.

Ένιωθα ότι ήθελα να διαβάσω περισσότερα για την καθημερινότητα του Παγκράτη, την ιστορία της Ζήλειας, το πως μεγάλωσε ο Τουνταλίγια. Τους κανόνες γύρω από τη μαγεία των αυτοχθόνων Αισώπων ή τη θρησκεία του Τίλου Ματίμ.