The Original Break it (1984) – Ένα hard to find διαμάντι

Είναι σημαντικό να έχεις κάτι σπάνιο στα χέρια σου. Ακόμα πιο σημαντικό όμως, το να μπορείς να εκτιμήσεις την πραγματική του αξία. Η οποία μπορεί και να ανέρχεται στο επίπεδο της ανεκτίμητης σε σχέση με τα χρήματα που έδωσες για να το αποκτήσεις. Τα μάτια μου, εμένα, και αν έχουν δει εκπαιδευτικές βιντεοκασσέτες με break από τα 80ς. Το εν λόγω έργο που εκτιμώ σήμερα, ήταν κάτι που έψαχνα χρόνια. Και, ως συνήθως, αυτό το επίμονο ένστικτό μου να κυνηγώ κάτι το άγνωστο, κάτι που έχει περάσει αδίκως απαρατήρητο, γιατί ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να κρύβει, για άλλη μια φορά δικαιώθηκε. Η εκπαιδευτική «ταινία» The Original Break it, παραγωγής Achim Balon, του 1984, με απασχολούσε διακαώς να τη βρω –αρχικό κίνητρο, όπως για όλα, να μη λείπει από τη συλλογή. (Εδώ αναλόγως σε τι φορμάτ το έχεις το καθετί, μπορεί να πρέπει να μπαίνουν και εισαγωγικά στη λέξη ταινία).

Για χρόνια, λοιπόν, υπήρχε στο youtube μόνο το βίντεο της εισαγωγής και κοβόταν εκεί. Είχες την υποψία ότι επρόκειτο για εκπαιδευτική βιντεοκασσέτα, αν και τα πλάνα θα μπορούσαν να ανήκαν και σε ταινία με σενάριο. Ένας λόγος παραπάνω, ήταν η μουσική της εισαγωγής. Δεν ήταν μια «ανώνυμη», «απρόσωπη» μουσική, με ένα απλό συνθ, σπιτική παραγωγή, ίσα-ίσα να κάνει τη δουλειά της, ως είθισται στην κατηγορία αυτών των βίντεο. Ήταν το Crazy Cuts της Αυτού Μεγαλειότητος του GrandMixer D.ST, παρακαλώ.

Και τώρα, ας περάσω στα βασικά κριτήρια ελέγχου ποιότητας, τα οποία θα αποκαλύψουν και τους λόγους που γράφω αυτό το review σήμερα, και ανεβάζουν αυτό το φιλμ πολύ ψηλά στο βάθρο, ενδεχομένως του δίνουν μέχρι και το χρυσό βραβείο για το είδος του.

Στο βίντεο αυτό, οι instructors είναι οι Street Struters, οι San Diego Breakers και οι International Grand Crew. Τα ονόματα μπορεί να σου λένε κάτι, μπορεί και όχι. Μπορεί να μην ήταν οι καλύτεροι του κόσμου σε αυτό που έκαναν, όμως ήταν υπεραρκετοί για αυτό που κλήθηκαν να κάνουν. Να σου δείξουν πως γίνεται για να μάθεις. Άρα, από αυτή την άποψη, θα το πω με γενναιοδωρία ψυχής ότι ήταν τέλειοι. Οι φιγούρες παρουσιάζονται με τα ονόματά τους και έτσι υπεισέρχεται και ο παράγοντας γλώσσα, που ως σελίδα σχετικού hip hop βιβλίου εκπροσωπώ. Μάλιστα δε, πρέπει, από όσο μέχρι τώρα γνωρίζω, να είναι η μόνη ταινία του είδους της που παρουσιάζει φιγούρες όχι μόνο b-boying και popping, αλλά ΚΑΙ locking –και με τις ονομασίες τους μάλιστα.

Το soundtrack είναι πέραν του δέοντος κατάλληλο, είναι επικό. Θα ταίριαζε, πραγματικά, όπως είπα και στην αρχή περισσότερο σε κινηματογραφική ταινία, σαν το Beat Street ή το Breakin. Σε όλη τη διάρκειά του ακούς την αφρόκρεμα της Celluloid Records. Grandmixer D.ST – Crazy Cuts, Shango – Shango Message, Praxis – 1984, Futura 2000 – The Escapades of Futura, Time Zone – Wild Style, Beside – Odeon και Golden Palominos! Οι παραγωγοί του σού δίνουν πραγματικά πολύ περισσότερα από ότι θα περίμενες για μια τυπική εκπαιδευτική βιντεοκασσέτα. Και δεν έχω τελειώσει ακόμα. Να θυμίσω επίσης, ότι όταν λέμε το όνομα Celluloid, ο νους μας πάει ότι Γαλλία μεριά έχει δικά μας παιδιά, τον καταυλακιώτη Jean Karakos aka Γιάννης Γεωργακαράκος aka ο ιδρυτής του θρυλικού label Celluloid Records.

Οι καμεραμέν και εν τέλει, ο σκηνοθέτης και το post production, γιατί αυτός ευθύνεται για το τελικό αποτέλεσμα, δεν καίνε τις φιγούρες με υπερβολικά κοντινά πλάνα, κρύβοντας έτσι το χορευτή με αποτέλεσμα ο θεατής να μη βλέπει τη φιγούρα ολόκληρη μέσα στο όλο κάδρο. Τα video εφφέ που χρησιμοποιούνται είναι διακριτικά και δεν «τον χαλάνε τον παίχτη» που έλεγε κι ο αείμνηστος Αλέφαντος. Επίσης, χρησιμοποιείται green room (ίσως η πρώιμη τεχνική του) όπου οι b-boys φαίνονται να χορεύουν στον τοίχο (θυμίζω τον μετά από πολλά χρόνια σχετικό στοίχο από Λόγο Απειλή με Freestyle) και σε επόμενο πλάνο επάνω στους δρόμους της πόλης, δηλαδή με φόντο την πόλη. Και μιας και εκείνη την ιστορική για το hip hop χρονιά, το 1984, το σκηνοθετικό πλάνο με τα b-boys να χορεύουν σε plexiglass πάτωμα και την κάμερα από κάτω τους, έκανε θραύση στο σινεμά (βλέπε Beat Street και Breakin 2), για άλλη μια φορά αυτό το θεαματικό κόλπο χρησιμοποιείται και εδώ. Γεγονός που σε πείθει ότι δόθηκε λίγη παραπάνω προσοχή και επιμέλεια για το προϊόν που θα προέκυπτε.

Το κερασάκι στην τούρτα σού έρχεται, μαζί με τη τούρτα, in your face στο τέλος (σαν το βίντεο του Fight for your right των Beastie Boys) όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, και αποκαλύπτεται (εγώ είχα μια ισχυρή υποψία από την αρχή, ωστόσο) ότι ο αφηγητής-παρουσιαστής του όλου εγχειρήματος, δεν είναι κανένας άλλος από τον ίδιο τον Grandmixer D.ST., που μέχρι εκείνη τη χρονιά, τουτέστι 1984, ήταν ήδη πλέον ένας βραβευμένος σούπερσταρ, λόγω Rockit και Herbie Hancock που θα μπορούσε, κάλλιστα, να το παίξει ντίβα, είμαι απασχολημένος, δεν έχω χρόνο. Εδώ, όμως, μίλησε η ψυχή του b-boy, διότι ο D.ST ήταν (και θα είναι) b-boy. Αυτό είναι το ποιόν των ανθρώπων που αποτελούσαν την οικογένεια της Celluloid, βλέπεις. Ως διεθνής η ομάδα παραγωγής που ήταν, φρόντισαν να κυκλοφορήσει και γερμανόφωνη έκδοση της ταινίας με τη φωνή ενός από τους poppers που χόρευαν εκεί. Η Γερμανία τότε, και γειτονικές χώρες, εκδήλωναν μεγάλο ενδιαφέρον για το hip hop.

Αυτό το hard to find διαμάντι, ωστόσο, κυκλοφόρησε και σε διάφορα άλλα format. Μια από τις φωτογραφίες που παραθέτω είναι σε μορφή VHD και laserdisc, Ιαπωνικής προέλευσης –format που καταργήθηκαν αργότερα. Δεν είναι δική μου ιδιοκτησία αυτό το format της φωτογραφίας παρά ενός φίλου μου. Πρόσφατα, πιάσαμε κουβέντα περί αυτού με αφορμή ότι επιτέλους κάποιος το ανέβασε στο youtube και μπορούμε (για όσο καιρό μείνει «επάνω») να το βλέπουμε. Ο καλός μου αυτός φίλος από το εξωτερικό, πολύ απλά δεν έχει την ανάλογη συσκευή player για να μπορούσε να γνωρίζει από πριν το περιεχόμενο, και κατά συνέπεια για να κλείσω όπως άρχισα, να μπορεί να εκτιμήσει πλήρως το τι έχει στα χέρια του.