“Ο Αγνοούμενος” του Μ. Κατς Κρέφελ (Εκδόσεις Ψυχογιός)
Written by MonkeyBoss on 9 Ιουνίου 2016
To 2o μέρος της τριλογίας του Τόμας Ραουνσχολτ κατέφθασε και ο Mίκαελ Κατς Κρέφελ μας μεταφέρει στην ταραχώδη εποχή στα τέλη των ’80s, λίγο πριν την πτώση του Τείχους, σε ένα Βερολίνο που βράζει…
Η τακτική που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας στο προηγούμενο βιβλίο επαναλαμβάνεται. Τα κεφάλαια εναλλάσσονται, καθώς παρακολουθούμε τον Τόμας Ράουν το 2014 στην Κοπεγχάγη να έρχεται αντιμέτωπος με μια ακόμα περίεργη υπόθεση.
Η γοητευτική Λουίσε ζητάει τη βοήθεια του για να βρει τον εξαφανισμένο αδερφό της. Ο Μόενς έκανε μια απάτη και εξαφανίστηκε. Η Λουίσε θέλει απλά να μάθει αν είναι καλά. Τα πράγματα σε αυτή την υπόθεση φυσικά και δεν είναι όπως φαίνονται και οι δυο τους θα κατευθυνθούν στο Βερολίνο ακολουθώντας τα βήματα του Μόενς.
Η δεύτερη ιστορία ξετυλίγεται στο Βερολίνο το 1989, λίγο πριν πέσει το Τείχος. Ο Χάουσερ είναι ένας αξιωματικός της Στάζι, της μυστικής υπηρεσίας της Ανατολικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, που σκοπό έχει την έρευνα και την αντιμετώπιση προδοτών ανάμεσα στους πολίτες της χώρας.
Η ιστορία του Χάουσερ καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου. Σταδιακά βλέπουμε τον τρόπο λειτουργίας του, τις μεθόδους παρακολούθησης και ανάκρισης και τον ψυχολογικό πόλεμο που κάνει στην οικογένεια Σούμαν.
Σε πιο προσωπικό επίπεδο βλέπουμε την πτώση του. Μια πτώση που τον φέρνει στο σημείο να χάσει τον εαυτό του. Ή να τον βρει…
Καθώς οι δύο αυτές ιστορίες κλιμακώνονται, εσύ μπαίνεις στο γοητευτικότατο “τρυπάκι” να καταλάβεις πως αυτές οι δύο ιστορίες συνδέονται. Προσωπικά, την απάντηση στο τέλος του βιβλίου δεν την περίμενα.
Όσα είπα για τον M. Κ. Κρέφελ, την αστυνομική λογοτεχνία και τη βορειοευρωπαϊκή σκηνή, στην παρουσίαση του 1ου του βιβλίου “Θλιμμένα Αγάλματα” και στη “Συντριβή” της Slaughter ισχύουν κι εδώ.
Στο 2ο βιβλίο των περιπετειών του Τόμας Ράουν, περνάμε από την οπτική του θύματος (Μάσχια στα “Θλιμμένα Αγάλματα”) στην οπτική του θύτη (Χάουσερ στον “Αγνοούμενο”). Εμένα οι θύτες για κάποιον λόγο πάντα μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον πιο πολύ και ο Χάουσερ είναι όσο σαλεμένος χρειάζεται…
