Cuties: Ψάχνοντας τον ρόλο σου ανάμεσα σε 3 κόσμους

Είναι τρομερό το πως μπορεί μια ομάδα ψεκασμένων Αμερικάνων να επηρεάσει, φαινομενικά σοβαρούς, θεατές του κινηματογράφου στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Ελλάδα. Θα έλεγε κανείς ότι αυτές οι δύο ομάδες δεν έχουν τίποτα κοινό. Η μία προωθεί ένα μείγμα ακροδεξιού, χριστιανοταλιμπάν μίσους ενώ η άλλη πατάει στην Ελλάδα play στο Netflix και βλέπει ταινίες σχολιάζοντας τες στο twitter και το facebook…

H τελευταία σύνδεση έγινε με την ταινία Mignonnes (Cuties) της Γαλλοσενεγαλέζας Maïmouna Doucouré. Αφού μιλήσουμε για την ταινία θα περάσουμε στο πως δημιουργήθηκε όλος αυτός ο ντόρος που ακούμπησε και το ντόπιο κοινό.

Η ταινία είναι μια ανεξάρτητη γαλλική παραγωγή που έκανε την φεστιβαλική του γύρα κερδίζοντας το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Sundance 2020 ενώ ήταν και υποψήφιο για Καλύτερης Ταινίας. Αφού έλαβε πολύ καλές κριτικές το Netflix αγόρασε τα δικαιώματα της παγκόσμιας διανομής και το έκανε διαθέσιμο αρχές Σεπτεμβρίου.

Όπως λέει η ίδια η Doucouré, η ιδέα για την ταινία της ήρθε μια μέρα που είδε σε μια μάζωξη γειτονιάς μια ομάδα εντεκάχρονων κοριτσιών να χορεύουν για το κοινό, αντιγράφοντας τις χορογραφίες των rnb/trap βιντεοκλίπ. Οι oversexualized κινήσεις και το ντύσιμο των κοριτσιών την σόκαραν και την κινητοποίησαν ώστε να ξεκινήσει έρευνα, μιλώντας με εκατοντάδες κορίτσια προεφηβικής ηλικίας σχετικά με την εικόνα και την θηλυκότητα των νεαρών κοριτσιών στην σύγχρονη γαλλική κοινωνία και τον ρόλο που παίζουν τα social media.

Αυτό που παρατήρησε ήταν ότι τα νεαρά κορίτσια μπορούσαν να παρατηρήσουν ότι όσο πιο πολύ οι γυναίκες προωθούν την σεξουαλικότητα τους, τόσο πιο επιτυχημένες είναι. Στην ηλικία όμως των έντεκα, αν και μπορούν να παρατηρήσουν το φαινόμενο, δεν μπορούν ακόμα να καταλάβουν τις προεκτάσεις του, αλλά προσπαθούν να αντιγράψουν αυτό που βλέπουν επιζητώντας αναγνώριση, φίλους, followers, επιτυχία.

Αυτό το φαινόμενο δεν είναι κάτι καινούριο αλλά εδώ και λίγο πάνω από μια δεκαετία, τα social media και η ευκολία πρόσβασης σε ενήλικο περιεχόμενο μέσω των κινητών, έχουν ανοίξει ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο στο θέμα, επιταχύνοντας την διαδικασία και αυξάνοντας τις επιπτώσεις.

Η εμπειρία όμως της Doucouré έδωσε ακόμα μια ακόμα πολύ σημαντική διάσταση στην ιστορία. Ως άτομο μεγαλωμένο ανάμεσα σε δύο κόσμους, έζησε την αγωνία, το άγχος αλλά και τον θυμό της προσπάθειας να ισορροπήσει ανάμεσα στην κουλτούρα της σενεγαλέζικης μουσουλμανικής οικογένειας της και την δυτική κουλτούρα της Ευρώπης. Ο χαρακτήρας της Ami είναι βασισμένος εν μέρη στις δικές της εμπειρίες.

Η Ami στην αρχή της ταινίας είναι ένα αθώο παιδί που βοηθάει την μάνα της, παίζει με τα αδέρφια της και της λείπει ο πατέρας της. Γρήγορα όμως θα έρθει αντιμέτωπη με την μητέρα της και όσα αυτή πρεσβεύει. Είναι μια γυναίκα που μισεί όσα της συμβαίνουν αλλά έχει αποδεχθεί πλήρως την Θέση της και τον Ρόλο της. Ένας ρόλος που της έχει ενσταλαχθεί από την θρησκεία της, την οικογένεια της και την πατριαρχική κοινωνία που ζει.

Η Ami βλέπει στην μάνα της το μέλλον της και φοβάται, μισεί, υποτιμά, προσπαθεί να ξεφύγει. Όταν βλέπει στο σχολείο μια χορευτική ομάδα συνομηλίκων κοριτσιών καταλαβαίνει ότι αυτή είναι η διέξοδος της. Τα κορίτσια αυτά κάνουν όλα όσα θα μισούσε η μάνα της. Προκαλούν με το ντύσιμο τους, την πέφτουν σε αγόρια, νευριάζουν τους δασκάλους τους και στα μάτια της Ami είναι επαναστάτριες… ελεύθερες. Πάνω από όλα όμως είναι μια παρέα που την καταλαβαίνει και έχουν έναν κοινό σκοπό: να κερδίσουν στο τοπικό διαγωνισμό χορού.

Ταυτόχρονα τα κορίτσια βλέπουν τα σώματα τους να αλλάζουν. Η Ami έχει την πρώτη της περίοδο με την μάνα της να της λέει ότι “τώρα είσαι γυναίκα” ενώ ένα κινητό που πέφτει στα χέρια τους, τους ανοίγει το παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο: αυτόν της άμεσης ικανοποίησης του εύθραυστου εγώ μέσω των likes. Τα κορίτσια ξεπατικώνουν όσα βλέπουν σε βιντεοκλιπ και socials και ανταμείβονται από αυτό καθώς το ντύσιμο και η χωρογραφία τους επιβραβεύονται από τους κριτές με μία πρόκριση στον τελικό.

Η Ami όμως έχει να ισορροπήσει ανάμεσα σε τρεις κόσμους. Μέσα της συγκρούονται οι αξίες της παραδοσιακής οικογένειας της, της προοδευτικής γαλλικής κοινωνίας και τέλος του ιδιαίτερου μικρόκοσμου των social media.

Η σκηνοθέτης αφηγείται όλα τα παραπάνω σε ένα σφιχτοδεμένο 90λεπτο, παρουσιάζοντας και τους τρεις κόσμους, τον τρόπο που επιδρούν στον ψυχισμό της πρωταγωνίστριας και καταλήγει σε μια εξαιρετική κάθαρση. Οι εικόνες που χρησιμοποιεί έχουν σκοπό να σε βγάλουν από το comfort zone σου και η ενόχληση που νιώθεις είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκει η σκηνοθέτης.

Τέλος είναι φανταστικό το πως η Doucouré μας δείχνει στοιχεία της κουλτούρας της, αποφεύγοντας γελοία στερεότυπα που εύκολα θα είχαν θέση αν την ίδια ταινία την έγγραφε μια λευκή, χριστιανή Γαλλίδα. Μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση το ότι ο Ιμάμης που καλέστηκε να ευλογήσει την παραστρατημένη Ami, κατάλαβε αμέσως τι έπαιζε και απέφυγε να ενοχοποιήσει την συμπεριφορά της έφηβης…

Αφού όμως έχει να πει τόσα η ταινία, τι πήγε στραβά;

Cuties = Παιδεραστική προπαγάνδα; WTF?

Εδώ και μερικά χρόνια η Αμερική έχει δει την άνοδο μιας ακόμα μεγάλης ομάδας συνωμοσιολόγων που έχει συνδυάσει άλλες υπάρχουσες συνωμοσίες και έχει αυξήσει έτσι αριθμούς, επιρροή και δημοσιότητα.

Οι QAnon βασίζουν την ρητορική τους σε τεχνικές που έχουν χρησιμοποιηθεί από ακροδεξιούς εδώ και δεκαετίες και είναι άκρως επιτυχημένες. Control the conversation και οι όποιος σε κρίνει θέλει να σε φιμώσει. Βασικές ιδέες είναι ότι οι big tech companies προσπαθούν να τους προωθήσουν αριστερή ατζέντα, ότι οι liberal είναι μια μεγάλη κάστα παιδεραστών (Epstein και Pizzagate) και ότι ο θεός ετοιμάζει μέσω μιας επιλεγμένης ομάδας, μαζική εκκαθάριση των αμαρτωλών πολιτικών.

Όλο αυτό φυσικά είναι απλώς καλή κάλυψη της θέλησης τους στην διατήρηση του status quo, δηλαδή λευκοί straight άντρες στην κορυφή και όλες οι μειονότητες στον πάτο. Η ρητορική του Trump τους δίνει τροφή καθώς ξέρει ότι αν υπονοήσει ότι έχει ρόλο σε όλο αυτό το “σχέδιο” έχει κερδίσει ένα τεράστιο κομμάτι της Αμερικανικής κοινωνίας και έτσι ποτέ δεν μπαίνει σε διαδικασία να έρθει αντιμέτωπος μαζί τους.

To Cuties λοιπόν συνδύασε δύο αγαπημένα θέματα των Qanon και οι Ρεπουμπλικάνοι δεν άργησαν να επιβιβαστούν στο τραίνο της βλακείας τους. Η ταινία του Netflix (tech company) προωθεί την παιδεραστική προπαγάνδα των liberal. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια! Με μια κίνηση χτυπάνε το Netflix που “προωθεί αριστερή ατζέντα” και τι πιο σατανικό από τα παιδεραστικά γούστα της Χίλαρι και της παρέας της;

Είναι σχεδόν αξιοθαύμαστο το πόσο ικανοί είναι στο να κοντρολάρουν την συζήτηση. Μια από τις τεχνικές τους είναι να μπαίνουν μαζικά σε γενικές συζητήσεις και να τις κάνουν δικές τους επιτιθέμενοι σε ευάλωτους συμμετέχοντες αλλά και όσους τους πάνε κόντρα. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους είναι το hashtag #savethechildren όπου προωθούν τις κατηγορίες παιδοφιλίας εναντίον των liberal αντιπάλων τους και σε όποιον τολμάει να πει κάτι διαφορετικό κάνουν μαζική επίθεση λέγοντας του ότι μάλλον “δεν αγαπάει τα παιδιά όσο και αυτοί” γιατί πιθανότατα είναι και ο ίδιος παιδόφιλος. Το είδος της κατηγορίας, η μαζικότητα των ατόμων που θα την πέσουν σε κάποιον αλλά και η στοχοποίηση ευάλωτων εξαρχής ανθρώπων, εξωθεί πολλούς στην συμφωνία μαζί τους ή στην σιωπή μεγαλώνοντας έτσι τα νούμερα αλλά και την κυριαρχία τους στα social media.

Το Cuties ήταν μια τέλεια ευκαιρία και το δικαίωμα το έδωσε το ίδιο το Netflix με το poster που ανέβασε λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα και το πως διαχειρίστηκε το backlash.

Η κατάκριση ήρθε από παντού υποστηρίζοντας ότι το Netflix χρησιμοποιεί απρεπώς ανήλικα για να προωθήσει την ταινία και ατό που ακολούθησε ήταν δημόσια συγνώμη από τον CEO της εταιρείας ενώ το poster αποσύρθηκε. Αυτό ήταν φυσικά βούτυρο στο ψωμί των επικριτών που με αφορμή την πρεμιέρα μερικές μέρες μετά, ξεκίνησαν μαζική προπαγάνδα με τα hashtags #netflixpedofilia και #cancelnetflix. Στον χορό μπήκαν και οι ρεπουμπλικάνοι που μύρισαν αίμα και ζητάν την νομική παρέμβαση του κράτους, χρησιμοποιώντας για ακόμα μια προεκλογική περίοδο την κατηγορία της παιδοφιλίας

Αν αναρωτιέσαι τι πρόβλημα έχουν όλοι αυτοί με το Netflix και γιατί το στοχοποιούν, η απάντηση είναι απλή. Καθώς το κανάλι ξανοίγεται σε νέες αγορές για να μεγαλώσει το κοινό του, πολλές παραγωγές απευθύνονται στο αφροαμερικάνικο κοινό, το lgbt κοινό, λατίνους, ινδούς και ασιάτες. Ο λευκός ακροδεξιός νιώθει ότι απειλείται και ότι χάνει την πρωτοκαθεδρία. Έχει ανακαλύψει τα σατανικά σχέδια των liberal και για αυτό τα social media θέλουν να τους φιμώσουν. Χρειάζεται κάποιον να έρθει και να αναλάβει την εκκαθάριση όσων επιτίθενται στο τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια.

Με θλίψη μου παρατήρησα ότι η επιρροή των ψεκασμένων έφτασε μέχρι και την Ελλάδα. Είδα σχετικά ποστ από φαινομενικά σοβαρούς ανθρώπους και αυτό μου δημιουργεί δύο σκέψεις:

α) Είναι τόσο μα τόσο επιτυχημένη η προπαγάνδα τους που βλέπουμε τα αποτελέσματα της σε μορφωμένους ανθρώπους στην άλλη άκρη του κόσμου. Είναι τρομακτικό αλλά συνάμα άκρως ενδιαφέρον φαινόμενο.

β) Κρίμα! Κρίμα γιατί η ταινία είναι φανταστική και ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχει να προσφέρει το Netflix εδώ και πολύ καιρό. Πολύς κόσμος θα την αποφύγει και θα την κατακρίνει δημοσίως χωρίς να την δει, επειδή μετατράπηκε σε εργαλείο στα χέρια των ψεκασμένων ακροδεξιών της διπλανής πόρτας/χώρας/ηπείρου.