Books

Endgame 3 – Οι Κανόνες του Παιχνιδιού (Εκδόσεις Ψυχογιός)

Written by MonkeyBoss on 20 Φεβρουαρίου 2017

Το Endgame είναι από αυτά τα young adult με τις εξαιρετικές sci – fi ιδέες, οι οποίες δεν μπορούν να επιλέξουν αν είναι για παιδάκια ή για πραγματικούς νέους ενήλικες.

Στα προηγούμενα δύο βιβλία, παρακολουθήσαμε ένα εξωγήινο πλάσμα να έρχεται στη γη και να σηματοδοτεί την έναρξη του Endgame. Ταυτόχρονα καταλάβαμε ότι 12 αρχαίοι πολιτισμοί προετοιμάζονται εδώ και χιλιετίες για τη μάχη μεταξύ των Παικτών ,παιδιά μεταξύ 12-20, τα οποία επιλέγονται κάθε γενιά και μυστικά από κυβερνήσεις κτλ εκπαιδεύονται σε όλες τις τεχνικές μάχης, κατασκοπίας και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Όταν λοιπόν το Kepler 22b σηματοδοτεί την έναρξη, οι 12 Παίκτες μαζεύονται και ξεκινάνε το παιχνίδι που έπαθλο θα έχει την επιβίωση του πολιτισμού του νικητή και τον αφανισμό όλων των υπολοίπων μελών της ανθρωπότητας. Ένα ιδιότυπο hunger game με συμμετέχοντες 12 πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες.

Κι αυτό ναι, πρέπει να το δώσω στους συγγραφείς. Οι Παίκτες ήταν όλοι καλογραμμένοι και μπορούσες να επιλέξεις τον αγαπημένο σου. Ο Αν Λιού του πολιτισμού των Σανγκ μου τραβούσε την προσοχή περισσότερο από όλους και το story του με την Τσιόκο των Μου ήταν το highlight της τριλογίας. Ο Χιλάλ πήρε γρήγορα ένα δρόμο διαφορετικό από τους άλλους παίκτες και έδειξε πολλά κομμάτια του χαρακτήρα του, το ίδιο και ο Μακάμπι των Ναβαταίων και ο Μπαιτσακάν των Μογγόλων.

Στα προηγούμενα δύο βιβλία είδαμε ένα action packed σενάριο με τους Παίκτες να συναντούν ο ένας τον άλλο και το αποτέλεσμα να είναι αιματηρό. Οι διάλογοι πάντα είχαν πρόβλημα και το βιβλίο έτεινε πάντα στο απόλυτα εφηβικό σε αυτό το κομμάτι αλλά έπειτα παρουσίαζε κομμάτια της πλοκής που άλλαζαν τα πάντα και σε συνδυασμό με τον κοφτό τρόπο γραφής, τους απρόβλεπτους θανάτους και την αστείρευτη δράση έκανε κάθε ένα από τα τρία βιβλία της τριλογίας να διαβάζεται νεράκι.

Στο τρίτο όμως οι απαιτήσεις ήταν πολύ ψηλά. Η ιστορία έπρεπε να φτάσει σε ένα τέλος και να δοθούν απαντήσεις, αλλά όλα αυτά χωρίς να μας δώσει ένα τέλος που το περιμέναμε όλοι. Όπως είπαμε και παραπάνω το βιβλίο έχει πρόβλημα ταυτότητας και μάλλον πλάνου.

Οι “Κανόνες του Παιχνιδιού” έχασαν την μπάλα από νωρίς και απέτυχαν να με κάνουν να αλλάζω με αγωνία τη σελίδα. Για ακόμα μια φορά οι χαρακτήρες σήκωσαν το βάρος μόνοι τους, με το στόρι να μην μπορεί να δώσει αρκετό βάθος, φτάνοντας σε ένα τέλος το οποίο ήταν εξαιρετικά mehhhh…

[spreaker type=player resource=”episode_id=10936941″ theme=”dark” autoplay=”false” playlist=”false” width=”100%” height=”200px”]

Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να με εκπλήξει, κατάφερε να γεννήσει ερωτήματα και να με κάνει να δω με συμπάθεια κι άλλους χαρακτήρες. Με το που έφτασα στην τελευταία σελίδα όμως ένιωσα πολλά από αυτά τα ερωτήματα να μην απαντιούνται, να γίνεται κάτι βιαστικό…

Και κάπου εδώ νομίζω ότι αυτό το project το έχασε (γιατί είναι περισσότερο project παρά βιβλίο). Κάποιες από αυτές τις ιδέες, και φυσικά το φινάλε, έπρεπε να ζυμωθούν μέσα στο μυαλό των συγγραφέων και να βγάλουν το βιβλίο ένα και δύο χρόνια μετά. Υπάρχει μια πίεση όμως και όπως όλα μέσα σε αυτό το βιβλίο μοιάζει με εφηβική ταινία (κάτι που εντείνεται από το κοφτό “μοντάζ”) που θα τράβηξε πολλούς, αλλά θα αφήσει λίγους ικανοποιημένους, με παράπονο για τις δυνατότητες που έμειναν αναξιοποίητες.

Endgame – Το Κάλεσμα
Endgame – Το Κλειδί του Ουρανού