Η Καρδιά πεθαίνει Τελευταία – Μάργκαρετ Άντγουντ
Written by MonkeyBoss on 17 May 2017
H Καρδιά πεθαίνει τελευταία είναι ένα βιβλίο με τίτλο που θα σε κάνει να ντρέπεσαι να το βγάλεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς γιατί με τέτοιο τίτλο είναι σαν να διαβάζω Μαντά on public και τέτοιο ρεζιλίκι δεν το σηκώνω! Την Μάργκαρετ Άντγουντ δεν την ήξερα (ξέρω, αδαής) αλλά την έμαθα και την έμαθα καλά.
Ο κόσμος μιλάει για αυτήν εδώ και καιρό, με την άκρως επιτυχημένη μεταφορά του βιβλίου της The Handmaiden’s Tale από το Hulu και συγχρόνως εγώ είχα την έμπνευση να ζητήσω το βιβλίο από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Αποτέλεσμα ήταν ανεπηρέαστος να ανακαλύπτω τις δυστοπίες της Άντγουντ ξεκινώντας από μία που μοιάζει τόσο κοντινή που παίζει μέχρι να το τελειώσω να έχουν ανακοινωθεί μερικά από αυτά που οραματίζεται η συγγραφέας για την ανθρωπότητα.
Πρωταγωνιστές μας ο Σταν και η Σαρμέιν. Οι δυο τους μένουν πλέον στο αμάξι τους αφού έχασαν τις δουλειές τους κατά τη διάρκεια μιας κρίσης που άφησε πολλές πόλεις φαντάσματα, ανθρώπους στην παρακμή να προσπαθούν να ζήσουν από τα σκουπίδια ή περνώντας στην παρανομία. Έχουν συνηθίσει πλέον την βρώμα τους, την γκρίνια και τα νεύρα που συχνά ξεφεύγουν.
Η ελπίδα που θα φωτίσει τη ζωή τους είναι ένα κοινωνικό πείραμα/επιχείρηση: Η πόλη Ποζιτρόνιο με την Φυλακή Χρονοκράτηση. Το σχέδιο είναι απλό. Οι πολίτες τον ένα μήνα ζουν στο σπίτι τους πηγαίνοντας στις δουλειές τους (με τα κέρδη να τα κρατά η εταιρεία προφανώς) και τον άλλο μήνα στη φυλακή όπου δουλεύουν όλη μέρα με σκοπό την μεγιστοποίηση του κέρδους.
Και ο Σταν και η Σαρμέιν θα αποκτήσουν μια σεξουαλική εμμονή με τους αντικαταστάτες τους (αυτούς που μένουν στο σπίτι όταν είναι οι ίδιοι στη φυλακή) μια ιστορία που θα τους τραβήξει μέσα στη διαπλοκή της πόλης Ποζιτρόνιο.
Με την αιχμηρή της γραφή, η Άντγουντ μπλέκει σεξορομπότ, πλύσεις εγκεφάλου, χρήση αίματος μωρού για χρήση κατά της γήρανσης και ό,τι πιο ενοχλητικό μπορεί να σκεφτεί αλλά όλα φαίνονται απόλυτα πιθανά. Σκοπός είναι πάντα το κέρδος. Ο άνθρωπος είναι ικανός για τα πάντα όταν έχει σκοπό το κέρδος ή την επιβίωση και μπορεί εύκολα να αποκοπεί όταν του δίνουν οδηγίες…
Η Σαρμέιν και η ψυχοσύνθεση της είναι αυτή που κατακλύζει το βιβλίο πάνω από όλα. Δύσκολα μπορείς να αποφασίσεις αν είναι μια τραγική φιγούρα ή η απόλυτη καριόλα. Θα τραβήξει στα άκρα μία κατάσταση που μοιάζει πολύ με το πείραμα του Μίλγκραμ, θα κερατώσει, αλλά δείχνει την συμπόνια της, βλέπεις ψήγματα από το παρελθόν που τη δημιούργησε και νιώθεις ότι αγαπάει τον Σταν. Η Σαρμέιν είναι πάνω από όλα μία γυναίκα που της αρέσει να αφήνει τον έλεγχο στον άλλο. Όποιος κι αν είναι αυτός, αρκεί να έχει την ψευδαίσθηση της επιλογής.
Ανάμεσα λοιπόν στις σεξουαλικές διαστροφές (έχει πολλές), θα βρεις μία έντονη κοινωνικοπολιτική κριτική, σε ένα βιβλίο που διαθέτει πιο ανάλαφρο τόνο από τις υπόλοιπες δουλειές της συγγραφέως με μία συνταγή που μπορεί να αρέσει σε πολλούς εκτός ίσως από τους hardcore fan της.
