Krush Groove (1985) – Mια έμμεση εξιστόρηση της απαρχής της Def Jam

To Krush Groove (1985) του Michael Schultz είναι η «μεγάλη» rapsloitation ταινία των 80s. Τα εισαγωγικά μπαίνουν ως μια απόδειξη επίγνωσής μου ότι δεν είναι και καμία πραγματικά ακριβή παραγωγή, παρά μάλλον ένα συγκριτικό μέτρο σε σχέση με το Rappin του Mario Van Peebles. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Michael Schultz είχε γυρίσει το Cooley High (1975) και το Car Wash (1976), οπότε το Krush Groove φέρει την υπογραφή ενός ανθρώπου με ιστορία στο χώρο των blaxploitation. Είναι συνάμα και η τελευταία hip-hop-κεντρική ταινία των 80s, στην οποία δηλαδή προβάλλεται και πρωταγωνιστεί μια τέχνη του hip hop, το rap αυτή τη φορά, προφανώς, και το πώς κάποια rap συγκροτήματα προσπαθούν να μπουν στη δισκογραφία και να γίνουν αστέρες.

Με τη λογική αυτή, το Wild Style ήταν το graffsploitation του hip hop κινηματογράφου, εφόσον, αν και περιείχε όλες τις τέχνες του hip hop, πρωταγωνιστούσε ένας graffiti writer. Το δε Beat Street, αν και εκεί πρωταγωνιστούσε ένας graffiti writer, για ευνόητους λόγους είναι το breaxploitation φιλμ του hip hop. Στα δυο φιλμ της Cannon, Breakin 1 & 2, αν και εκεί πρωταγωνιστούν χορευτές, οι δυο ταινίες δεν αποκλήθηκαν ή δεν αντιμετωπίστηκαν ως αμιγή Blaxploitation προϊόντα. Παρά την όποια δόση exploitation, ήταν άλλο τόσο mainstream φτιαγμένα για όλο τον κόσμο.

Κατά συνέπεια, το Krush Groove είναι και η τελευταία ταινία, με την οποία οι τέχνες του hip hop συστήνονται στο παγκόσμιο κινηματογραφικό κοινό. Με αυτήν, κλείνει ο εισαγωγικός κύκλος του hip hop στη μεγάλη οθόνη. Στην επόμενη μεγάλη ταινία του «είδους», το Colors (1987), δεν πρωταγωνιστούσε μια hip hop τέχνη. Η ανάγκη αυτή είχε πλέον καλυφθεί και το rap άρχιζε να υπάρχει στα soundtrack.

Αυτοβιογραφική, λοιπόν, μέχρι ενός βαθμού η ταινία Krush Groove για πολλούς MCs της εποχής εκείνης, μιας και οι ίδιοι παίζουν τους εαυτούς τους. RUN DMC, Kurtis Blow, Fat Boys, LL Cool J, Beastie Boys, New Edition, Dr. Jeckyll and Mr. Hyde είναι μερικοί από αυτούς που παρελαύνουν αλλά και συμμετέχουν με ρόλους στο σενάριο. Η ταινία αυτή αφορά τη ζωή ενός φανταστικού χαρακτήρα, του Russell Walker που, μαζί με τον Rick Rubin, ιδρύει το φανταστικό label “Krush Groove Records”. Ο χαρακτήρας αυτός βασίστηκε στη ζωή του Russell  Simmons, ιδρυτή της Def Jam Records.

Άρα, το Krush Groove μέχρι ενός βαθμού είναι μια έμμεση εξιστόρηση της απαρχής της Def Jam. Αν και ο Russell δεν παίζει τον εαυτό του, αλλά αφήνει τον ηθοποιό Blaire Underwood να το κάνει αυτό. O Rick Rubin υποδύεται όμως τον εαυτό του (Rick) ως συνέταιρο του Russell. Ο Russell Simmons, ωστόσο, έχει μια συμμετοχή παίζοντας το ρόλο του Crocket. Αυτό μας θυμίζει και την ταινία Downtown 81 η οποία, εμμέσως, εξιστορεί την ίδρυση του label “Tartown Records” από τον Jean Michel Basquiat και τον Michael Holman, στην οποία θα αναφερθώ μερικές φορές σήμερα παράλληλα με το Krush Groove.

Ας θυμηθούμε, λίγο, το φόντο των γεγονότων στην πραγματική ζωή μέχρι να έρθει η ώρα να γυριστεί το Krush Groove. Ο Kurtis Blow ήταν ήδη μεγάλος φτασμένος MC, όπως και ορθά παρουσιάζεται στο σενάριο. Είναι ο πρώτος παγκόσμιος σόλο superstar του hip hop. Ο πρώτος που υπέγραψε συμβόλαιο με μεγάλη πολυεθνική δισκογραφική, τη Mercury.  Από τους παραπάνω καλλιτέχνες, μόνο ο LL Cool J και οι Beastie Boys είχαν συμβόλαιο με την Def Jam –την πραγματική Krush Groove Records. Αυτό ήταν το ντεμπούτο του LL Cool J σε ταινία, ασφαλώς, δεδομένου ότι το 1985 ήταν 15 χρονών και η μόνη φορά που παίζει τον εαυτό του.

Όπως, παρομοίως, το «αντίπαλο» δέος, ο Ice T υποδύθηκε τον εαυτό του στα δυο Breakin και στο ντοκιμαντέρ «Breakin n Enterin». Έκτοτε, όταν και οι δυο έγιναν ηθοποιοί έπαιξαν πολλούς άλλους ρόλους στο σινεμά και την τηλεόραση. Ο LL Cool J μετά το Krush Groove, πρωτοείδε το όνομά του να συμπεριλαμβάνεται σε soundtrack άλλης ταινίας ένα χρόνο μετά, στο Less Than Zero, με το ιδιαίτερο «Going Back to Cali», από το LP «Walking with a Panther».

Όσον αφορά τους Beastie Boys, οι περισσότεροι hip hop οπαδοί τούς είχαν σε μια διακριτική απόσταση, σε φάση «τα παιδιά μέχρι τώρα, είναι ΟΚ, απλώς να δούμε. Ας δείξει ο χρόνος». Δικαιολογημένα, εφόσον προέρχονταν από το χώρο του punk. Εγώ προσωπικά, ήμουν από την πρώτη στιγμή και θα είμαι για πάντα φανατικός οπαδός τους. Ο χρόνος απέδειξε ότι ο χεβιμεταλάς Rick Rubin ήξερε πολύ καλά τι έκανε και τους εμπιστεύτηκε. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η παραμονή τους στη Def Jam ήταν βραχύβια, οι Beasties έγιναν ένα από τα μεγαλύτερα rap, συγγνώμη λάθος, hip hop συγκροτήματα όλων των εποχών. Ναι, τεχνικά κακοί rappers, παιδικό flow, ερασιτέχνες, πες το όπως θες.

Είπαμε, πάνκηδες ήταν. Αν τους συγκρίνεις ως MCs, όχι με τους ισχυρούς του είδους, αλλά και με μέτριους μπορεί πάλι να μην είναι πουθενά. Παρόλα αυτά, παραδόξως, είναι δεινοί MCs αφού, βάσει ορισμού, κατόρθωναν το ζητούμενο. Να κινούν τα πλήθη. Μη με λαμβάνεις υπόψιν σου, αν δε θες. Τα videos που διασώζονται μιλούν από μόνα τους. Μέγιστοι μουσικοί, παράλληλα, που έπαιξαν τα πάντα με αστείρευτη hip hop flava και ευρηματικότητα που μόνο ο θάνατος του MCA αναχαίτισε την τρελή τους πορεία! Άξιο το δεκάρι του Kool Moe Dee για το κριτήριο sticking up to themes. Για μένα το κορυφαίο σχήμα, αλλά αυτό είναι απλώς η υποκειμενική μου άποψη. Και του Chuck D, συνάμα.

Στη συνέχεια, υπάρχουν οι μοναδικοί Fat Boys. Το πρώτο human beatbox rap group της hip hop κουλτούρας. Μέχρι το 1985 είχαν κυκλοφορήσει το πρώτο τους LP που φέρει το όνομά τους, έχοντας προϋπάρξει με το αρχικό όνομα Disco 3 κυκλοφορώντας το single “Reality” το 1983. Τώρα, αυτό που συμβαίνει στην ταινία αυτή με το ότι ήταν κάποτε αδύνατοι, έγιναν υπέρβαροι, άλλαξαν το όνομα σε Fat Boys και κέρδισαν το διαγωνισμό με έπαθλο ένα συμβόλαιο, είναι όλα αληθινά γεγονότα που μεταφέρθηκαν στην ταινία και αναλυτικές πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στο λήμμα τους στο Wikipedia. Είχαν εμφανιστεί επίσης σε ένα επεισόδιο του Miami Vice (1985).

Κατόπιν, ο Kurtis Blow παρουσιάζει ζωντανά το hit του «If I ruled the world» από το έκτο studio LP του, America. Στο κομμάτι αυτό φωνητικά είχαν περάσει η Alyson Williams (Def Jam, Columbia), ο Danny Harris, η Fonda Rae και η Lisa Fisher (Beat Street soundtrack). Μάλιστα, ο Kurtis Blow βγαίνει στο stage όχι με έναν αλλά με δυο DJs! Ο ένας πρέπει να ήταν ο AJ Scratch και ο άλλος ο Scratch On Galaxy. Το ντουέτο Dr. Jeckyll and Mr. Hyde (Andre Harrell και Alonzo Brown αντίστοιχα), είχαν και αυτοί ήδη καριέρα στην πραγματική ζωή, στην Profile Records. Στην ταινία σκάνε με ένα attitude και ένα ντύσιμο που θυμίζει Temptations, θυμίζει Platters, θυμίζει Stylistics, θυμίζει Four Tops και όλα εκείνα τα soul μεγαθήρια του παρελθόντος. Thumbs up για τους gentlemen of rap!

Την επόμενη χρονιά, 1986, ο Andre Harell ίδρυσε την Uptown Records, label που επρόκειτο να γεννήσει τον New Jack Swing ήχο. Πρώτο συμβόλαιό του ο αξεπέραστος Heavy D. Μετά από αυτόν, σε αυτό το style κυριάρχησαν τα σχήματα και οι solo artists που προέκυψαν από τους New Edition, κυρίως οι Bel Biv Devoe. Οι New Edition, οι οποίοι παίζουν το «My secret» ήταν, ουσιαστικά, το δεύτερο boy band του (ευρύτερου) hip hop, soul orientated ίσως καλύτερα να το προσδιορίζαμε (με πρώτο ασφαλώς τους Force MDs) και εντελώς πιο boy band, ηλικιακά.

Κάποια στιγμή, ο RUN, ο DMC και ο Russell εισβάλλουν μέσα σε μια εκκλησία με ένα boombox στο χέρι προκειμένου να ζητήσουν, όχι ευλογία αλλά, δανεικά από τον πατέρα τους. Βλέπεις, το rap όπως και το rhythm ‘n blues και η soul ξέρουν την gospel καταγωγή τους. Που το πάνε, που το φέρνουν όλο και κάπου εκεί θα τους δεις. Ακόμα και οι b-boys του Delivery Boys χόρευαν μέσα σε μια εκκλησία στους τίτλους αρχής, αν θυμάστε. O ηθοποιός, τώρα, που παίζει τον πατέρα του RUN, δηλαδή τον Reverand Walker, ονομάζεται Daniel Simmons. Συμπτωματικά, Walker είναι το πραγματικό επίθετο του Kurtis Blow. Αν τώρα, λόγω εξαιρετικής ομοιότητας και ίδιου επιθέτου, ο κύριος Daniel Simmons ήταν όντως ο βιολογικός πατέρας του RUN, τότε το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά, μιας και ο Run αργότερα στη ζωή του έγινε κι ο ίδιος πάπας. Και ο Kurtis Blow έγινε παπάς. Τώρα που το σκέφτομαι, RUN, Ράνιος, από MCs, παπάδες και οι δυο…θα το έχει το όνομα φαίνεται. ΟΚ, αυτό ήταν ένα εσωτερικό αστείο για κάποιους φίλους μου. Προχωράμε.

Ως χορογράφος του Krush Groove, αναφέρεται η Lori Eastside, η οποία ήταν, θυμάμαι, η παρουσιάστρια της εκπαιδευτικής βιντεοκασέτας «Breakin New York Style, 1984». H Lori ήταν ένα λευκό φρικιό, σαν τόσα άλλα κορίτσια της εποχής της. Κάτι από Cindi Lauper, κάτι από Madona και Tina Weymouth, μας πήρε λίγο καιρό να ανακαλύψουμε ποια ήταν. Τελικά, όσο άκυρη κι αν φαινόταν στα μάτια μας, τουλάχιστον αν όχι με το hip hop σίγουρα είχε μια σχέση με τη μουσική γενικά, εφόσον ήταν lead singer στους Kid Creole and the Coconuts. Επομένως, ασφαλώς εμφανιζόταν μαζί τους και στο Downtown 81.

Ειλικρινά, μέσα στο συρφετό των instructional βιντεοκασετών και διαφημιστικών videos έχουν παρελάσει εντελώς τυχάρπαστα άτομα που κάνουν τη Lori Eastside να μοιάζει ειδική. Ένα σωρό πουθενάδες και βυσματίες όλοι τους, που δεν είχαν ουδεμία σχέση με το hip hop και συστήνονταν ως δάσκαλοι χορού και αυτό που έκαναν, εν τέλει, δεν ήταν ούτε καν aerobic. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όταν ανακάλυψα ότι ο Michael «Boogaloo Shrimp» Chambers δεν ήξερε τον instructor της βιντεοκασέτας της K-TEL. Διότι πολύ απλά, ενόσω αυτός με τον Shabba Doo ήταν απασχολημένοι να προωθούν το Breakin με ταξίδια και shows στο εξωτερικό, διάφορες μικρότερες εταιρίες κάτω από τη Cannon πίσω στις ΗΠΑ, προσπαθούσαν να επωφεληθούν από τη μόδα του break παράγοντας ένα σωρό merch.

To ίδιο μας συνέβη με τη Patti Astor, που μας φάνταζε άκυρη και υπέρ τυχερή να παίζει αυτή η άγνωστη σε εμάς γυναίκα στο Wild Style. Μέχρι που ήρθαν τα social media και μάθαμε σωστά και πλήρως το υπόβαθρό και το βιογραφικό της. Τότε καταλάβαμε ότι είναι μια αυθεντία και ογκόλιθος της καλλιτεχνικής σκηνής της Νέας Υόρκης, όχι μόνο στην εποχή της αλλά και μέχρι σήμερα. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Charlie Ahearn (ο σκηνοθέτης του Wild Style) είχε να διαλέξει ανάμεσα στη Deborah Harry και την Patti για το ρόλο αυτό. Εξίσου κατάλληλες και οι δυο. Η δε Deborah εμφανίζεται στο soundtrack του Krush Groove με το “Feel the spin”, κομμάτι που της έφτιαξε ο θρυλικός John Jellybean. Η Deborah είχε και μια εμφάνιση στο τέλος του Downtown 81 δίπλα στον Jean Michel Basquiat.

Η Chaka Khan, επίσης, συμμετέχει στο soundtrack του Krush Groove με το “Can’t stop the street”.  Στο official video clip του κομματιού εμφανίζονται οι Fat Boys μαζί της και όλο το clip αποτελεί εναλλακτικό theatrical trailer της ταινίας. Αυτή ήταν η δεύτερη hip hop ταινία που συμμετείχε η Chaka μετά το Breakin 1 soundtrack, με το “Ain’t Nobody”. Αν και μια φήμη λέει πως η χρήση του Ain’t Nobody ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για την ίδια. Δεν το γνώριζε μέχρι την πρεμιέρα της. Κατόπιν τούτου, μετά χαράς έκανε το remake του “I feel for you” (που είναι κομμάτι του Prince) με τον Grandmaster Melle Mell να περνάει το δικό του verse, όλους τους αστέρες της ταινίας να χορεύουν στο video clip. Μιλώντας για Prince, ως γνωστόν η Sheila E ερμηνεύει τον πρώτο γυναικείο ρόλο του Krush Groove, συμμετέχοντας ως εκ τούτου με δυο κομμάτια της στο soundtrack. To “A Love Bizarre” που ήταν ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία της στα 80s, σε παραγωγή του Prince και το “Holly Rock”.

Εν τω μεταξύ, στο διαμέρισμα της Sheila E εκεί που η ίδια παίζει σε ένα Linn drum machine υπάρχει ένα poster του Prince στον τοίχο πίσω της. Λόγω ότι σε αυτή την ταινία, λοιπόν, πρωταγωνιστούν μουσικοί, υπάρχουν μερικά πλάνα με μουσικά όργανα παραπάνω από ότι στο Beat Street, η οποία αν μη τι άλλο, ήταν πρωτίστως, χορευτική ταινία. Στο Beat Street, όσον αφορά αυτά τα «κάτι παραπάνω» που όλοι θα ευχόμασταν να δούμε, υπάρχει μόλις μια διάσημη φωτογραφία στο theatrical trailer από μια κομμένη σκηνή, όπου ο Double K δοκιμάζει το σπάνιο MXR 185 Drummachine. Στο Beat Street, ο κόσμος γεμίζει το Roxy για να χορέψει με τα funk φρικιά, τους Shango, και να δει τη μάχη των b-boys, ενώ στο Krush Groove γεμίζει το Beverly, για να δει τους rapping MCs. Στο Delivery  Boys, το contest στο Brooklyn είναι ανάμεσα στα b-boy crews, ενώ στο Disco Fever ανάμεσα σε rappers και τραγουδιστές. Να σημειωθεί, επίσης, ότι εκείνα ήταν τα χρόνια που το rap ακόμα δεν είχε κερδίσει την εκτίμηση του Prince. Συνέβη και αυτό, όμως, κάποτε!

Ένας γνωστός ατζέντης-manager, club celebrity της νυχτερινής Νέας Υόρκης, ο Sal Abbatiello, ιδιοκτήτης της Fever Records, παίζει τον εαυτό του, φυσικά, ως ιδιοκτήτης του Disco Fever club. Στο club αυτό είναι που πραγματοποιείται το The Tin Pan Apple talent contest της ταινίας, το οποίο και κερδίζουν οι Fat Boys. Ένας MC της τότε εποχής, ο Sweet G, γνωστός από το κομμάτι «Games People Play» (1983) έχει ένα μικρό ρόλο ως DJ του Fever. Ένα άλλο πολύ μεγάλο όνομα της βιομηχανοποιημένης rap ψυχαγωγίας (ραδιόφωνο και δισκογραφία), ο Mr Magic, έχει και αυτός το δικό του ρόλο εδώ. Ο Mr Magic είχε εμφανιστεί και στο Αμφιθέατρο του Lower East Side στο Wild Style. Οι Full Force (συγκεκριμένα ο B-Fine και ο Paul Anthony) παίζουν τους μπράβους του Jay-B (καλά, τι άλλο θα έπαιζαν θα μου πεις, lol) και κάποια στιγμή ακούγεται το «Pick Up The pace», κομμάτι που είχαν κάνει με τους UTFO. Αν είναι έτσι, τότε αυτή που λείπει εδώ είναι η Lisa Lisa.

Κάποια από τα πλάνα του Krush Groove είναι γυρισμένα και στο Danceteria club. Ένα iconic club της Νέας Υόρκης μέσα στο οποίο έχει γραφτεί ένα κομμάτι της hip hop ιστορίας, είτε ως στέκι είτε ως live stage. O Haoui Montaug υποδύεται τον DJ του Danceteria, ο οποίος έπαιζε και στο Downtown 81. Ο Montaug ήταν, πράγματι, άλλωστε ένας από τους ανθρώπους του συγκεκριμένου club, κυρίως πορτιέρης του και πολύ καλός φίλος του Keith Haring. Ανάμεσα σε άλλες ταινίες που είχε παίξει είναι και η Vortex (1982) στην οποία, μικρός που είναι ο κόσμος, τεχνικοί ήταν ο Charlie Ahearn και η Jane Dickson. Εντάξει, αυτή τη γυναίκα δεν την ξέρετε, αλλά trust me είναι φαινόμενο Patti Astor, όπως εξήγησα παραπάνω. Στο Vortex, επίσης, ο Jim Jarmusch είχε δώσει τη φωνή του. Η επαφή του Jim μαζί μας φάνηκε στη δική του ταινία, Stranger than Paradise, στην οποία σχεδόν από το πουθενά, πετάγεται για λίγα δεύτερα ως από μηχανής θεός ο Rammellzee σε μια κομβική για το σενάριο στιγμή. Το ξαναλέω, μικρός που είναι ο κόσμος. Τώρα όλα συνδέονται τόσο αρμονικά και εξηγούνται όλες οι φιλίες, οι διασυνδέσεις και τα παρασκήνια.

Ανάμεσα στα υπόλοιπα ονόματα συντελεστών στους τίτλους τέλους, αυτό που ξεχωρίζει περισσότερο είναι αυτό του Richard Lee Sisco Jr ως storyboard artist. Ασφαλώς, γνωρίζω πολύ καλά ποιος είναι ο Richard Sisco. Δεν είναι λίγες οι φορές και δεν είμαι ο μόνος στον κόσμο που έχει επαναλάβει τους παρακάτω στίχους: «I was born and raised in the South Bronx streets, I’m so proud to say that my life’s complete, My father’s strong and I am told, The family name I must uphold strong, bold and demanding, That makes the girl outstanding, Often imitated, but never duplicated».

Στίχοι που ακούγονται από τον ίδιο το θρυλικό Sisco στην audition του Roxy στην ταινία Beat Street, όταν εμφανίζεται με μια από τις πρώτες γυναίκες DJ στην ιστορία του hip hop, τη Wanda Dee. Ο Sisco ήταν ένας από τους βασιλιάδες των hip hop flyers μαζί με τον Buddy Esquire και μετέπειτα εξελίχθηκε σε jazz σαξοφωνίστα. Δυστυχώς, το 2010 τον χάσαμε αλλά οφείλουμε να μη τον ξεχάσουμε ποτέ. Αξίζει να ψάξετε και να μάθετε ποιος ήταν. Μια σπάνια φωτογραφία του να χορεύει break υπάρχει μέσα στο εξαιρετικό βιβλίο New York Noise, την οποία παραθέτω στο άρθρο εδώ.

Σε διάφορα στιγμιότυπα της ταινίας, πέραν των μηχανημάτων, η κάμερα (ελπίζω και το μάτι σας) πιάνει πολλά και διάφορα flyers από παλαιότερα rap lives, posters από συγκροτήματα, εξώφυλλα δίσκων και διάφορα artworks ιστορικής σημασίας. Υπάρχει δε μια special λεπτομέρεια, ένα Def Jam αυτοκόλλητο στο γραφείο της Krush Groove Records και φαίνεται όταν ο LL πηγαίνει για την audition του, ζητώντας από τον Cut Creator να βάλει μπροστά το JVC M90 aka «The King of Boomboxes». Ένα μικρό μουσείο, ουσιαστικά, αυτή η ταινία και αυτό που μένει θα ήταν, να έβγαινε κάποτε σε 4Κ format για να μπορούσαμε να είχαμε τη μέγιστη δυνατή ανάλυση των όσων βλέπουμε –και όσων ακούμε ενδεχομένως.

Όταν οι πρέσες παίρνουν, επιτέλους, μπρος και τυπώνουν δίσκους της Krush Groove Records, δυο singles, ένα του Kurtis Blow και ένα των RUN DMC εμφανίζονται στη βιτρίνα ενός δισκοπωλείου που, προφανώς, δεν αντιστοιχούν σε αληθινά singles. Ο υποτιθέμενος δισκοπώλης που βάζει τους δίσκους στη βιτρίνα, αναγνωρίζουμε ότι είναι ο γνωστός μουσικός Andy Hernandez, ιδρυτικό μέλος των Kid Creole and the Coconuts, γνωστός με το alter ego «Coati Mundi». Άρα, και αυτός όπως καταλαβαίνετε παίζει στο Downtown 81.

Μαζί με τον Kurtis Blow στη ζωντανή παράσταση μέσα στο Beverly, εμφανίζονται κάποιοι χορευτές που παραμένουν uncredited από την εταιρία παραγωγής στους τίτλους τέλους. Γενικά από breaking στο Krush Groove έχουμε λίγο headspin και λίγο uprock. Οι b-boys που συνοδεύουν τον Kurtis Blow είναι κάποιοι από τους Dynamic Breakers. Όπως ο Fast Break και κάποιοι μεμονωμένοι φίλοι τους, η ίδια πάντως παρέα που φαίνονται στην αρχή του video clip για το “Freaks come out at night” των Whodini. Εκεί στο πλάνο που βγαίνουν όλοι μαζί από το πούλμαν και τραγουδάνε το Friends (how many of us have them). Αυτή η ίδια ομάδα που αρχής γενομένης με το Swatch Watch NYC Fresh Festival, ακολουθούσαν τον Kurtis Blow και τους Whodini για κάποιο διάστημα στις περιοδείες τους.

Σταδιακά, όμως, τα b-boys οπισθοχωρούν στο stage παραδίδοντας το προσκήνιο στους MCs. Η εποχή του breakdance stardom αρχίζει να φθίνει. Ο κόσμος πλέον διψά για φωνές, έξυπνες ρίμες και rap battles. Μέχρι ένα χρόνο πριν, το 1984, όπως συνέβαινε στο Beat Street, μεσουρανούσε η σχολή των MCs τύπου Melle Mel στο μικρόφωνο και στο πάτωμα περίπλοκες μουσικές electro συνθέσεις τύπου Arthur Baker. Στο δεύτερο μισό των 80s ακολούθησε η golden era του rap, με έναν πιο βατό και κατά πολύ λιγότερο εντυπωσιακό χορό που δεν πρόσφερε και πολλά στην κουλτούρα. Η σχολή των MCs τύπου Kool Moe Dee, με περισσότερη λεξιπλασία, λυρισμό και slang. Μια απλή λούπα πλέον ήταν αρκετή για ένα rappin MC να ντύσει τα flows του, ώστε και να μπορεί ο ακροατής να εστιάζει στα lyrics. Το break στις ΗΠΑ θα αρχίσει να υποχωρεί στο περιθώριο, μέχρι να οργανωθεί στην Γερμανία το Battle Of The Year στις αρχές των 90s και σιγά-σιγά να μεγαλώσει πάλι, φτάνοντας στη σημερινή υπέρβαση των Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλά εδώ σιωπώ εγώ.

Αυτό που κρατάμε από αυτές τις ταινίες, από εκείνα τα χρόνια, είναι η μεγάλη αλήθεια ότι ήταν οι b-boys εκείνοι που ανέβασαν τους MCs στο stage. Ναι, οι MCs χρωστάνε στους b-boys την είσοδό τους, όχι στη δισκογραφία, αλλά στο χώρο του θεάματος ως ανιματέρ δίπλα σε αυτούς τους entertainers, ακολουθώντας τους σε υπερατλαντικά ταξίδια και μεγάλα events μπροστά σε πλήθη και διασημότητες, μέχρι και το σινεμά για αυτό το λόγο. Πρόσφατα, ένας τωρινός, υποτίθεται DJ, κάτι τέτοιο, εγώ δεν τον ξέρω, είχε βγει και –τόσα ήξερε, τόσα έλεγε- έκραζε τους παλιούς του hip hop ως τελειωμένους και βγήκε ο ώριμος πλέον LL, ναι ο πάλαι ποτέ rookie entrance του Krush Groove και τον ευθυγράμμισε δεόντως. Μεταξύ άλλων, η υπερασπιστική γραμμή του LL περιείχε την αλήθεια ότι όλοι οι μεταγενέστεροι έχουν καριέρα γιατί υπήρξαν εκείνοι οι pioneers τότε. Μέσα σε αυτούς, για να είμαστε δίκαιοι, ανήκουν όλοι όσοι άνοιξαν το δρόμο, ο ένας για τον άλλον. Όπως οι Dynamic Breakers, οι Rock Steady Crew και οι New York City Breakers.