(P)review No82: A Feast of Crows!!! Ακόμα ένα τιτανομέγιστο review για ενα εκπληκτικό βιβλίο (Book)

Και αυτή είναι η επιτυχία του Martin, το ότι κοντράρει στα ίσα τους συγχρόνους του στα στοιχεία εκείνα που δίνουν αξία όχι μόνο για το υποείδος που κατατάσσεται τα βιβλία του, αλλά στα στοιχεία που η λογοτεχνία βασίζεται, πλέον.

Ξαναμανα θα αναφέρω ότι “Σύγχρονη Λογοτεχνία” σημαίνει: Πολυδιάστατοι χαρακτήρες, βαθιά πλοκή, ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε όλους τους πρωταγωνιστές (αισθήματα μίσους αγάπης φθόνου ή έρωτα, είναι κομμάτι όλων και του καθενός ξεχωριστά).

Ο Martin καταφέρνει να κάνει όλα τα παραπάνω και συγχρόνως να χτίσει ένα ολόκληρο κόσμο τόσο περίπλοκο και συνάμα τόσο κοντά στην πραγματικότητα, που πολύ εύκολα ξεχνάς ότι διαβάζεις ένα βιβλίο φαντασίας.

Αυτό που με γοήτευσε στο 4ο βιβλίο, τη Βορά Ορνίων, είναι και αυτό που με ξένισε αρχικά. Στο A Feast of Crows, οι χαρακτήρες που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον στο εκπληκτικό A Storm of Swords, δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα.

Για να καταλάβεις, ο Martin γράφει κεφάλαια στα οποία ο τίτλος είναι και το όνομα του χαρακτήρα μέσω του οποίου βλέπουμε και εμείς τον κόσμο. Διαβάζουμε τις σκέψεις του για τους άλλους, το πώς βλέπει όσα γίνονται τριγύρω του και μπαίνουμε στο εκάστοτε point of view. 

Αυτό βοηθά να καταλάβουμε τα κίνητρα που οδηγούν τον κάθε χαρακτήρα και γενικά να μην μας δίνει στο πιάτο το ποιος είναι ο καλός και το ποιος ο κακός. Ποιον θα ρέπει να συμπαθήσω και ποιον όχι. Το ποιον θα υποστηρίξεις είναι απόλυτα προσωπική υπόθεση και δείχνει πολλά για το ποιον σου (πιο πολύ στα βιβλία από ότι στη σειρά).

Ε λοιπόν, Tyrion, Dainerys, Snow, Stannis, Davos, Mellisandra λείπουν παντελώς και δεν υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο. Ο ίδιος ο Martin γράφει στον επίλογο, ότι ο όγκος των κεφαλαίων έκανε απαγορευτική την έκδοση ολοκληρωμένου του πλάνου που είχε και ότι από το να βάλει μισές τις ιστορίες όλων, αποφάσισε να δώσει ολοκληρωμένες τις ιστορίες κάποιων.

Κάνοντας λοιπόν την επιλογή να αφήσει από έξω όλους τους fan favorites οι οποίοι αφέθηκαν όλοι σε σημεία κλειδιά στο 3ο βιβλίο, ο Martin κατάφερε τα εξής: Η αγωνία υψώθηκε ακόμα πιο πολύ για το επόμενο βιβλίο και άνοιξε χώρο για να ακουστούν και νέοι χαρακτήρες αλλά και να επεκτείνει το σύμπαν του.

Και αυτό ήταν που με μάγεψε σε αυτό το βιβλίο. Πλέον νομίζω ότι ξέρω λίγο καλύτερα το Westeros και το Asai μετά από την ενδελεχή παρουσίαση των Σιδερένιων Νήσων (τη πατρίδα του Theon), του Dorn (η γεμάτη ερήμους πατρίδα του Oberyn) και το Braavos (valar morgulis κτλ).

Οι «σιδερένιοι άνθρωποι» του Πάικ βρίσκονται σε αναταραχή μετά τον θάνατο του βασιλιά Μπέιλον. Τα νησιά χρειάζονται νέο βασιλιά καθώς ακόμα βρίσκονται σε πόλεμο με τον βορρά και το Kings Landing. Μέσα από τα μάτια του Βικτάριον Γκρευτζόυ, αρχοντα διοικητή του Σιδερένιου Στόλου, την Ασα την κόρη του Μπέιλον και τον Αίρον τον ιερέα του Πνιγμένου Θεού, ξετυλίγεται μπροστά μας ο σκληρός πειρατικός κόσμος των Σιδερένιων Νήσων.

Τα έθιμα του ναυτικού λαού και οι ανατροπές που θα φέρουν σε όλον τον κόσμο του Westeros είναι αυτά που έδωσαν ενδιαφέρον στην ανάγνωση αυτών των κεφαλαίων.

Από την άλλη το Dorn είναι μια περιοχή γεμάτη ερήμους, χωρίς νερό και με πολύ ήλιο. Οι άνθρωποι είναι περήφανοι και απελευθερωμένοι ενώ έχουν πολλές διαφορές στα ήθη και τα έθιμα με του υπόλοιπους λαούς του Westeros. Πχ στο Dorn οι γυναίκες έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες.

Το Dorn διοικήται από τον οίκο Martel οι οποίοι έχουν μεγάλη έχθρα με τον οίκο Λάνιστερ, γεγονός που κρύβουν με κόπο. Όταν όμως ο αγαπητός πρίγκιπας Oberyn πέθανε στο 3ο βιβλίο από το «Βουνό», τότε τα αίματα όπως είναι φυσικό άναψαν και στο Kings Landing ίσως έχουν ακόμα μια επανάσταση να καταπνίξουν.

Μικρό tip. Στην χώρα που έχουν δικαιώματα και οι γυναίκες, βρίσκεται η Myrsella Lannister, η αδερφή του Joffrey… 

Το Dorn τελικά ήταν μια περιοχή που μου τράβηξε το ενδιαφέρον όσο κανένα άλλο σε αυτό το βιβλίο. Δυνατοί γυναικείοι χαρακτήρες πήραν ζωή από το χέρι του Martin και αυτό είναι κάτι που πάντα χαίρομαι να το βλέπω.

Στη πρωτεύουσα από την άλλη γίνεται ένας χαμός. Με τον Τζοφρυ και τον Τάιγουιν νεκρούς, αυτή που είναι έτοιμη (επιτέλους στο μυαλό της) είναι η Σέρσει. Ο νέος βασιλιάς είναι ο Τομμεν και η Μάρτζαιρυ η σύζυγος του.

Η Σέρσει, που νομίζει ότι αυτή πρέπει να κυβερνήσει δικαιωματικά, θα μπει τόσο πολύ μέσα στις ραδιουργίες που θα χαθεί και θα το πληρώσει. Συγχρόνως αποδιώχνει από δίπλα της τον μοναδικό άνθρωπο που την αγάπησε, τον Τζέιμι. Τα κεφάλαια με τον Τζέιμι είναι πάντα απολαυστικά καθώς είναι τόσο εριστικός και καυστικός όσο και ο Τύριον.

Το σημείο που αφήνει την Σέρσει στο τέλος του βιβλίου είναι πραγματικά άκρως ενδιαφέρον και αφήνει υποσχέσεις για την συνέχεια.

Στην άλλη μεριά του ωκεανού, η Άρυα προσπαθεί να βρει την ταυτότητα της στο Braavos. Εκεί γίνεται μέλος στον ναό του θεού του θανάτου, τον Θεό με τα Χίλια Πρόσωπα. Περίεργα τα πράγματα εκεί με αρκετό μεταφυσικό στοιχείο.

Από τα κεφάλαια της Άρυα ξεκίνησα μια σειρά κεφαλαίων που μόλις τελείωνε το κεφάλαιο έμενα με ανοιχτό το στόμα, έκλεινα το βιβλίο και προσπαθούσα να σκεφτώ τι διάβασα μόλις τώρα.

Ο τρόπος που με εκπλήσσει αυτός ο συγγραφέας είναι πρωτοφανής. Στο συγκεκριμένο κατάφερε να το κάνει με δευτερεύοντες χαρακτήρες, είναι που το κάνει ακόμα πιο ωραίο.

Η υπόσχεση του Winterfell στην Σάνσα από τον Μικροδάχτυλο, η ιστορία της Μπρίεν, τα σχέδια του οίκου Martel και των Γκρέιτζου με γέμισαν με αναμονή για το επόμενο βιβλίο στο οποίο ξέρω ότι θα δω και Tyrion να ταξιδεύει στο Asai ψάχνοντας ιστορίες με δράκους, τον Snow που ετοιμάζεται για την μάχη με τους «Άλλους» και την επανεμφάνιση της Mother of the Dragon που έχει να πάρει πολλές αποφάσεις. 

Τρεις δράκοι. Τρεις καβαλάρηδες. Ποιους θα επιλέξει για ταίρια της η Dany Stormborn? H απάντηση στο A Dance with Dragons.

ps: Το επόμενο βιβλίο που θα αγοράσω είναι το πολυαναμενόμενο sequel “Οι Αιώνιοι Δώδεκα” που συνεχίζει την ιστορία απο το εκπληκτικό  “Το Πέρασμα” του Justin Cronin.