(P)review No85: The Twelve-Οι Δώδεκα Αιώνιοι του Justin Cronin

Μετά από πολύ αναμονή το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Justin Cronin έπεσε στα χέρια μου. Το πρώτο βιβλίο, Το Πέρασμα, ήταν για μένα μια έκπληξη για πολλούς λόγους.

Η πρόταση είχε γίνει από ένα review που είχα διαβάσει και αμέσως αναζήτησα το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία. Το Πέρασμα κοστολογούνταν στα 10 ευρώ, ελάχιστα για αυτό το έπος των 1100 σελίδων.

Με χαρά είδα ότι και η συνέχεια κυκλοφόρησε με την ίδια τιμή, πράγμα που κάνει άτομα σαν και μας που αγαπάμε το βιβλίο (και την θεσπέσια μυρωδιά των σελίδων ενός καινούριου βιβλίου) να αγοράζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα.

Το sequel ονομάστηκε Οι Αιώνιοι Δώδεκα (The Twelve) και αποδεικνύει ότι πλέον ο Cronin μπορεί να θεωρείτε master του είδους. Το κλίμα που έχτισε στο πρώτο βιβλίο και εκθείασε ο Stephen King, συνεχίζει να προξενεί κύματα αγωνίας καθώς ακολουθείς γνώριμους και παλιούς χαρακτήρες στην αναζήτηση της ελπίδας, σε μια σκοτεινή κλειστοφοβική πραγματικότητα.

Αυτό που μπορώ να τονίσω με σιγουριά, είναι ότι ο Cronin δεν κινείτε καθόλου στα τυφλά. Έχει ένα σχέδιο, ένα καλοδουλεμένο διάγραμμα που ενώνει τη παραμικρή λεπτομέρεια και κάθε χαρακτήρα με το όλον. Πάει με την ίδια ευκολία μπρος, πίσω και στη μέση και μας δίνει μια ιστορία που άνετα παραλληλίζεται με την βιβλική αφήγηση του Νώε.

Στο εφιαλτικό παρών που δημιουργήθηκε με την εξάπλωση του ιού, ο Κίτριτζ θα προσπαθήσει να επιζήσει και να προστατέψει την νεαρή Έιπριλ και τον αδερφό της τον Τιμ. Ο Κίτριτζ, Ο Έσχατος του Ντένβερ, μας έδωσε μια εκπληκτική ιστορία ενός στρατιωτικού που μετάνιωσε για τα ένστικτα επιβίωσης του και οδηγήθηκε σε μια απόμακρη ζωή.

Η Έιπριλ και ο Τιμ θα του δώσουν το κλείσιμο που πάντα ήθελε και μαζί θα ενωθούν με το μέλλον μέσω της Αλίσια.

Σε μια άλλη γωνία της Αμερικής, η Λίλα (μια γυναίκα που δεν μπόρεσε να αντέξει τον χαμό της κόρης της και έχτισε ένα ψεύτικο εσωτερικό κόσμο όπου και αποκόπηκε) θα συναντηθεί με τον Λόρενς Γκρέι, τον καθαριστή που Έφερε την Νύχτα. Ο Γκρέι νιώθει την αλλαγή μέσα του από την επαφή με τον Μηδέν, αλλά η προστατευτικότητα που θα αναπτύξει για την Λίλα θα τον ορίσει και θα γράψει την μοίρα του.

Στο μέλλον έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ο Πίτερ, η Έιμι, η Αλίσια και οι υπόλοιποι σκότωσαν τον Μπαμπκοκ, έναν από τους Δώδεκα και όλοι έχουν πάρει τον δρόμο τους. Κάποιοι έχουν χαθεί μεταξύ τους, άλλοι συνεχίζουν τον αγώνα, ενώ άλλοι έχουν υποκύψει στα ψυχολογικά τραύματα των απωλειών.

Η Έιμι νιώθει ότι τα πράγματα είναι έτοιμα για μια μεγάλη αλλαγή. Ακολουθώντας διαφορετικές πορείες και για διαφορετικούς λόγους θα ενωθούν πάλι όλοι μαζί σε μια ύστατη μάχη εναντίων των Δώδεκα.

Εκτός από την πλοκή η οποία είναι τόσο οργανωμένη που με έχει κάνει να προσέχω κάθε λεπτομέρεια με πρωτοφανή ζήλο, θα εκθειάσω ακόμα ένα κομμάτι της συγγραφικής ικανότητας του Justin Cronin που δεν είναι άλλο από την συναίσθηση του.

Ο τρόπος που με έβαλε στο μυαλό ενός παιδεραστή, μιας γυναίκας που παλεύει να κρατήσει την λογική της σε έναν κόσμο σάπιο, σε δεκάδες άντρες και γυναίκες που είναι μοναδικοί και πολύεπίπεδοι, είναι εκπληκτικός και με έκανε να αναλογιστώ και να αναθεωρήσω διάφορα που είχα στο μυαλό μου.

Το φινάλε του βιβλίου προσέφερε ένα τέλος σε αυτό το βιβλίο αρκετά ικανοποιητικό δίνοντας όμως την καλύτερη πάσα για το επόμενο τελευταίο βιβλίο της τριλογίας. Τα πάντα μπήκαν σε μια ευθεία και αναμένω με τεράστια αγωνία να δω την κατάληξη χαρακτήρων που πραγματικά αγάπησα.

Ξέρω πολύ καλά ότι ο Cronin έχει σχέδιο και τον εμπιστεύομαι με κλειστά τα μάτια. Το μόνο ερώτημα είναι το πώς περιμένεις μέχρι τότε.

Με τα views και τα σχόλια σας στο review του πρώτου βιβλίου, κατάλαβα ότι και σε εσάς έκανε παρόμοια εντύπωση το Πέρασμα. Διαβάσατε το δεύτερο μέρος? Ποια είναι η άποψη σας?