(P)review No99: Hannibal Season 2 Its Bloody Art

Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν με προετοίμαζε για αυτό που θα παρακολουθούσα στην 2η season του Hannibal.

H σειρά πέρσι ήταν μια ευχάριστη έκπληξη καθώς μας παρουσίασε ένα re-imagine (της αρχής) του μύθου του πασίγνωστου κατά συρροή δολοφόνου.

Στον πρώτο κύκλο (θυμηθείτε το review) είδαμε τον Mads Mikkelsen (Michael Kohlhaas) να παίρνει τα ινία από τον Anthony Hopkins και να δίνει όλον τον εαυτό του, να κάνει τον ρόλο δικό του και να αποδεικνύει ότι μπορεί να παίξει ρόλους villain με έναν μοναδικό τρόπο.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του Hannibal ήταν η ποιητικότητα του, οι ερμηνείες των συντελεστών, η συμπαγής ιστορία και η πρωτοτυπία του.

Στην τελική κανείς δεν περίμενε μια σειρά του NBC (γνωστό περισσότερο για τις κωμωδίες του όπως, 30 Rock, Community, Parks n Recreation) να μας δώσει ένα τόσο ποιοτικό – μα συνάμα καταδικασμένο να πάρει μικρά νούμερα-κομμάτι τηλεόρασης.

Κατά την επανάληψη όμως, οι απαιτήσεις δεν ήταν λίγες.
Πλέον οι χαρακτήρες έχουν παρουσιαστεί και η ιστορία βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή με το ενδιαφέρον να βρίσκεται στο pick.

Στο τέλος της 1ης season λοιπόν, είχαμε τον Will Graham (Hugh Duncy, Hysteria) να βρίσκεται στο ψυχιατρείο κατηγορούμενος ότι είναι ο Jessapic Reaper, με τις αναμνήσεις του να είναι μπερδεμένες (ευγενική χορηγία των τεχνικών του Hannibal), όλες τις αποδείξεις εναντίον του και κανέναν να μην τον πιστεύει.

Το σημαντικό είναι όμως ότι ο ίδιος ξέρει …το όλο νόημα χαμόγελο του καθώς έκλεινε η πρώτη season, μας προϊδέαζε ότι στην επανάληψη η μάχη θα είναι είναι επί ίσης όροις.

Πλέον ο Graham ξέρει ποιος παίζει με το μυαλό του και είναι έτοιμος να περάσει στην αντεπίθεση .

Στο πρώτο μέρος της μεταξύ τους κόντρας βλέπουμε τον Graham να προσπαθεί να πείσει οποιονδήποτε για την αθωότητα του, ενώ ο Hannibal κάνει τις συνεδρίες του με την ψυχαναλύτρια του και εμβαθύνει (μαζί του και εμείς) στους λόγους που πειραματίστηκε με το μυαλό του φίλου του (όπως υποστηρίζει και τον πιστεύω) Will Graham.

To πρώτο μέρος κυλάει δείχνοντας μας ότι πλέον η σειρά έχει σιγουριά για τον εαυτό της και δεν φοβάται να παίξει με τους χαρακτήρες της αλλά και με εμάς.

Κατά την κορύφωση του πρώτου μέρους (στο δικαστήριο), ο Graham παίρνει με αρκετή δυσκολία κάποιους με το μέρους του και σιγά σιγά τον βλέπουμε να πηγαίνει σε μια όλο και πιο dark side.

Σε ένα από αυτά τα επεισόδια τον βλέπουμε και με το εμβληματικό φίμωτρο που είδαμε στο πόστερ και φορούσε στις ταινίες ο Hopkins/Hannibal.

Κάπου εκεί άρχιζα να σκέφτομαι ότι με τον ίδιο τρόπο που έπαιζε ο Hannibal με το μυαλό του Graham, έτσι ακριβώς έπαιζε και η σειρά με το δικό μου.
Τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν.

Τελικά ο Will Graham θα μεταμορφωθεί σε αυτό που θέλει ο Hannibal ή θα παραμείνει ο ίδιος;
Μέχρι το τέλος της season δεν ξέρουμε, και αυτό το κάνει συναρπαστικό.

Το φινάλε μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, οι εξελίξεις που επηρεάζουν τους χαρακτήρες και το ίδιο το cast ήταν ραγδαίες και η αναμονή για την επόμενη season είναι τεράστια.

Οι λόγοι που πιστεύω ότι αυτή η 2η season άγγιξε την τελειότητα είναι τρεις.

Πρώτον οι διάλογοι.
Μια σειρά στην οποία τα δύο τρίτα των χαρακτήρων είναι ψυχαναλυτές / ψυχίατροι, δεν γίνεται να μην φτάσει σε βάθος κατανόησης των κινήτρων, των δυνάμεων που κινούν τις πράξεις τους και να μην μας δώσει διαλόγους που να μιλάνε για βαθιά ψυχολογικά και φιλοσοφικά ζητήματα, όπως το δίκαιο, τον θεό το καλό και το κακό.

Φέτος μία ακόμα σειρά έκανε επιτυχία βασιζόμενη σε αυτό το κομμάτι, το True Detective, αλλά εξετάζοντας όλα τα παραπάνω με ευρύτερη ματιά (οι συζητήσεις γίνονται από έναν serial killer, ένα που αναζητά εκδίκηση και έναν άνθρωπο του νόμου), νομίζω ότι τοHannibal πάει τη σημασία της φιλοσοφικής κουβέντας σε άλλο επίπεδο.

Δεύτερος λόγος είναι οι συντελεστές.
Ο Mads Mikkelsen κατάφερε να κάνει τον ρόλο δικό του με χαρακτηριστική ευκολία.

Ο τρόπος που σε κάνει να νιώθεις απειλή είναι τόσοι πολλοί που στη γκάμα του έχει το βλέμμα του, την ήρεμη μα τόσο απειλητική χροιά της δανέζικης προφοράς του αλλά και σκηνές (ελάχιστες) δράσεις που μας απέδειξε ότι μπορεί να γίνει άνετα action star.
Καλύτερο cast δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Ο Hugh Duncy από την άλλη, περνάει από πολλά στάδια σε αυτή τη season.
Ενώ στην πρώτη βλέπαμε την σταδιακή κατάρρευση του, σε αυτή τη season παρακολουθήσαμε την εξισορρόπηση ανάμεσα στις εσωτερικές δυνάμεις που τον έστελναν στα άκρα, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε το που θα γύρει η βάρκα τελικά μέχρι την τελευταία στιγμή.

Η ματιά του και το μειδίαμα τα έδιναν όλα χωρίς να κουνήσει ελάχιστα το χειλάκι του για να μιλήσει.
Ο Hugh Duncy/Will Graham είναι άνετα ο πρωταγωνιστής σε μια σειρά που έχει το όνομαHannibal.

Τρίτον και κυριότερον, η σειρά αναδίδει μια αίσθηση ποιότητας.
Το Hannibal έχει μεγάλο καλλιτεχνικό υπόβαθρο.

Η κλασσική μουσική ντύνει υπέροχα τις δραματικές στιγμές και το trasition, ενώ η συχνή χρήση του slow motion είναι άριστη καθώς εκτός από την υπογράμιση των δραματικών στιγμών έχει και καλλιτεχνικό στόχο δίνοντας μας εικόνες με ομορφιά (πχ. σταγόνα αίματος που διαλύεται σε οινόπνευμα).

Από την άλλη ο Hannibal ως serial killer που ζητά την αναγνώριση των πράξεων του, παραδίδει μαζί με κάθε φόνο και ένα πίνακα.
Τα σκηνικά που δημιουργεί είναι θαυμαστής ομορφιάς αλλά και σημασίας.

Παρακολουθώντας προσεκτικά τους ανθρώπινους καμβάδες παρατηρώ ότι όλα είναι συμβολικά (ο συμβολισμός στο Hannibal θα μπορούσε να είναι άρθρο στο Περι Φιλ(μ)οσοφίας άνετα), τίποτα που είναι εκεί ή … δεν είναι από τύχη.

Κάθε σκηνικό θανάτου είναι συνάμα και ένα έργο τέχνης!

Τέλος η μαγειρική του… Hannibal.
Ναι, ακούγεται κάπως να θαυμάζω την μαγειρική ενός ανθρωποφάγου, αλλά κάθε φορά που ακούγεται ο επιβλητικός ήχος ενός cello και ο Hannibal ξεκινάει να δημιουργεί ένα ακόμα πιάτο μου τρέχουν τα σάλια.

Καταρχάς έχω δει season και season Top Sef και δεν έχω δει τόσο ωραία πιάτα.
Η δημιουργία, η παρουσίαση αλλά και η σημασία που έχει κάθε πιάτο είναι πολύ σημαντικά τόσο για τη σειρά, όσο και για τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα τόσο μοναδικού όσο o Hannibal Lecter.

Καταλήγοντας, υποστηρίζω ότι η συγκεκριμένη σειρά ήρθε από εκεί που δεν το περίμενε κανείς και έθεσε σοβαρές βάσεις για την καλύτερη σειρά του 2013-2014.

Σε αυτά που προσφέρει συγκρίνεται μόνο από το True Detective αλλά νομίζω ότι το ξεπερνάει.
Για λίγο, αλλά ναι το κάνει.

Το Hannibal επιστρέφει τον Οκτώβρη με την 3η season του.