The Bear [season 4] – Πίσω στην Κουζίνα

Έχει περασει καιρός απο οταν έπιασα το πληκτρολογιο μου για ένα review, αλλά να εδώ είμαστε. Σε αυτή τη σελίδα δεν κάνουμε reviews παρουσίασης, μιλάμε για τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μας γενούν οι σειρές, ο κινηματογράφος, η μουσική και τα βιβλία.

Μετά απο πολλά χρόνια από το τελευταίο μας άρθρο ξεκινάω με το The Bear. Η 4η season κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες στο Disney+ και επιστρέψαμε πίσω στην κουζίνα. Το The Bear είναι μια σειρά με εξαιρετικά στοιχεία, καταιγιστική σκηνοθεσία, Σορκιν-ικό σενάριο, μοντάζ που έχει έναν και μόνο στόχο – να σου προκαλέσει κρίση πανικού – και ηθοποιούς που μέσω του The Bear ανεβαίνουν κλάση, ενώ φαίνεται ότι όλοι θέλουν να έρθουν να συμμετάσχουν έστω και για ένα cameo.

Είναι όλα αυτά τα παραπάνω αυτό που κάνει ιδιαίτερο το The Bear; Νομίζω πως όχι.
Αυτό που κάνει αυτή τη σειρά να με κάνει να αφιερώσω μια μέρα για το binge watching αμέσως με την κυκλοφορία και να ζητάω απεγνωσμένος κι άλλο, είναι οι χαρακτήρες και η δεμένη μεν ακραία dysfunctional δε, οικογένεια που έχουν στήσει.

Μια κουζινα, οι συνεργάτες τους, άτομα του κύκλου τους και οι οικογένειες τους. Ένας ιστός ανθρώπων με πολλά πολλά προβλήματα, με προσωπικούς δαίμονες και πολύ τοξικότητα. Αυτοι οι άνθρωποι όμως έχουν ένα δέσιμο, μια αίσθηση απόλυτου loyalty που μόνο στις πολύ δεμένες οικογένειες βρίσκεις.

Το ταξίδι των τεσσάρων κύκλων μέχρι τωρα, σου προσφέρει μια θέση μέσα στην τρέλα τους. Τους βλέπεις να κάνουν σχέδια, να έχουν ελπίδα, να πετυχαίνουν και να αποτυγχαίνουν, να μαλώνουν, να ουρλιάζουν, να χάνουν τον εαυτό τους, να γεμίζουν μαύρα συναισθήματα και σιγά σιγά να προσπαθούν να στρώσουν τους εαυτούς τους και τις ζωές τους, πέφτωντας ξανά και ξανά σε λάθη πληγώνοντας όλους τους γύρω τους.

Ακόμα όμως και αν φαίνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει happy end, ακόμα και αν όλοι είναι παρα πολύ κατεστραμένοι και ψυχολογικά κακοποιημένοι, ο 4ος κύκλος σου αφήνει μια πολύ γλυκιά γεύση. Μια ελπίδα ότι μπορούν να αλλάξουν, οτί μπορούμε να αλλάξουμε και εμείς και να στρώσουμε τις δικές μας, επίκτητες και μη, οικογένειες. Και αυτό το συναίσθημα είναι ανεκτίμητο.

Διαβαζω διάφορους να αναφέρουν ότι υπάρχει πτωτική πορεία στη σειρά. Δεν μπορώ να διαφωνήσω παραπάνω. Οι δημιουργοί έχουν αποφασίσει να δώσουν τον απαραίτητο χρόνο για να δώσουν το καλύτερο δυνατό τέλος. Και αυτό είναι η ελπίδα οτι μπορουν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Οτι μπορούν να πάνε μπροστά και μέσα απο αυτούς και εμείς.

Author

MonkeyBoss

Author's archive