Το Αυγό του Θεού – Σουζάνα Χατζηνικολάου (Εκδόσεις Κέδρος)
Written by MonkeyBoss on 23 September 2017
Το Αυγό του Θεού το είχα δει στα ράφια την ίδια εποχή με το Δράκων. Επέλεξα το δεύτερο και δεν έχασα. Μετά από μερικά χρόνια γνώρισα από κοντά την Σουζάνα και της πήρα συνέντευξη τη 2η μέρα του Fantasmagoria. H αναμονή μου για αυτό το πολλά υποσχόμενο βιβλίο τελείωσε πριν από μερικές μέρες κι εδώ είναι οι σκέψεις μου.
Το Αυγό του Θεού είναι μία αυτοτελής ιστορία, η ιστορία του Φίλκε, ενός νεαρού που τον γνωρίζουμε τέσσερα χρόνια αφού εξορίστηκε. Αφού δηλαδή το ιερατείο της Βαγιαμόρεν τον καταδίκασε με την “σφραγίδα” και πλέον έχει τη ρετσινιά του δαίμονα. Κανείς δεν τον θέλει μαζί του, κανείς δεν θέλει να έχει σχέση μαζί του, είναι ανεπιθύμητος και σημάδι κακοτυχίας. Αυτά στις καλές μέρες. Στις κανονικές μέρες θα φάει ξύλο, θα πεινάσει, θα του επιτεθούν και θα ζει μόνιμα στον κίνδυνο του θανάτου.
Ο Φίλκε επιστρέφει για πρώτη και τελευταία φορά στη Βαγιαμόρεν με σκοπό να μπει κρυφά στην πόλη, να ξαναδεί την οικογένεια του μία τελευταία φορά και να πάρει εκδίκηση από όσους τον πρόδωσαν.
Από εκεί και πέρα ξεκινά η περιπέτεια του Φίλκε. Μία περιπέτεια που στο τέλος της θα κρίνει το μέλλον του κόσμου. Ο Φίλκε και οι άλλοι εξόριστοι κρατάνε το κλειδί για να τιμωρήσουν το Ιερατείο και το θρησκόληπτο λαό της Βαγιαμόρεν…
Η Σουζάνα Χατζηνικολάου μας μιλάει στο 7ο λεπτό
[spreaker type=player resource=”episode_id=11538889″ width=”100%” height=”200px” theme=”dark” playlist=”false” playlist-continuous=”false” autoplay=”false” live-autoplay=”false” chapters-image=”true” ]
Η Σουζάνα, όπως μας λέει και στη συζήτησή μας, είναι και αυτή μία γυναίκα με πίστη. Αντιλαμβάνεται όμως το πόσο η εκκλησία (στον χριστιανισμό, αλλά και σε όλο τον κόσμο) έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Εδώ και εκατοντάδες χρόνια η δύναμη της εκκλησίας και της πίστης κάνει τους ανθρώπους που πρεσβεύουν την κάθε ιδεολογία, να χάνουν τον στόχο και να επικεντρώνονται στον πλούτο, την πολιτική δύναμη και τα λοιπά.
Όλα αυτά μαζί με την δύναμη της πίστης θέλει να μεταφέρει στο μυθιστόρημά της και το καταφέρνει απολύτως. Είναι ένα fantasy που είναι πιο κοντά στον Tolkien από τον Martin, με όλα τα καλά και τα κακά που κρύβει αυτή η αναλογία.
Το βιβλίο είναι αισιόδοξο. Κρύβει πολλά σκοτεινά σημεία κι αυτά θα έλεγα ότι είναι και τα δυνατότερα του. Η Σουζάνα έγραψε μερικά πολύ dark πράγματα που με έφεραν κοντά στο να βουρκώσω και ήταν τόσο δυνατά στοιχεία αυτά που ανέβασαν τον πήχη ψηλά. Εκεί θα ήθελα το βιβλίο να φτάσει προς την μεριά του Martin. Όταν συναντιέται επιτέλους το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, μετά από όλα αυτά που πέρασε δεν γίνεται να είναι όλα καλά. Εμπειρίες όπως η “καλύβα” ή οι εκτρώσεις χαράσσονται βαθιά στην καρδιά. Όταν βγαίνεις από αυτές δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος…
Το worldbuilding ήταν ικανοποιητικότατο, το μεταφυσικό αρκετά καλό αν και σε μερικά σημεία too much ανθρώπινο και η αφήγηση βοηθούσε να δεις τα χρώματα του κόσμου, να τον μυρίσεις. Στο κομμάτι της τεχνικής αντιμετώπισα ένα πρόβλημα, που ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτού του βιβλίου, για κάποιο λόγο η συγγραφέας επιλέγει να επαναλαμβάνεται σε τρομερό βαθμό και συγκεκριμένα στους διαλόγους. Το συγκεκριμένο θέμα ήταν το μόνο που με δυσκόλεψε στο να απολαύσω το βιβλίο και να το κατατάξω ως ένα από τα καλύτερα ελληνικά fantasy βιβλία που έχω διαβάσει.
