Ο Άρχοντας των Μυγών του William Golding – Πως είκοσι παιδιά ναυαγοί μας δείχνουν το χειρότερο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης.

Lost, Maze Runner, Hunger Games… Όλες αυτές οι ταινίες και τα βιβλία με μια ομάδα, συνήθως νεαρών, που βρίσκονται απομονωμένοι σε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον και εμείς με ενδιαφέρον παρακολουθούμε τις δυναμικές που αναπτύσσονται μεταξύ τους, έχουν ένα προκάτοχο. Το όνομα του είναι Ο Άρχοντας των Μυγών και έχει πάρει και Νόμπελ Λογοτεχνίας. 

Με την κυκλοφορία του Maze Runner, της young adult ταινίας που βασίζεται σε γνωστή τριλογία βιβλίων έμαθα για τον Άρχοντα των Μυγών, το βιβλίο του William Golding που εκδόθηκε το 1954 και βραβεύτηκε με βραβείο Νόμπελ. Το βιβλίο του Golding επηρέασε ολόκληρο είδος βιβλίων. Δεν έχει κανένα υπερφυσικό στοιχείο, όπως ας πούμε το Maze Runner, ή το Lost (δεν είναι βιβλίο αλλά το σενάριο παίρνει ιδέες απο το Άρχοντα των Μυγών). αλλά βασίζεται στην ιδέα οτι όταν μια ομάδα ατόμων βρίσκεται απομονωμένη αρχίζει και αναπτύσσει σχέσεις και δυναμικές που αντικατοπτρίζουν την ανθρωπότητα όσο πιο κοντά στην φύση της.


Τι μπορεί να γίνει όμως όταν η ομάδα αυτή αποτελείτε απο παιδιά ανάμεσα στα έξι και δεκατρία χρόνων? Τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα. Τα παιδιά είναι αθώα, δεν ενδιαφέρονται για τον “κόσμο των μεγάλων” και αν τα ρωτήσεις τι θα έκαναν αν τα άφηνες σε ένα τροπικό νησί μόνα τους, δεν νομίζω κανένα να σου απαντούσε: Θα οργανώναμε κοινωνία φυσικά! Fuck this Shit, μπάνιο και παιχνίδι όλη μέρα!

Έρχεται λοιπόν ο Golding και μας παραδίδει ένα πού πιθανό σκηνικό, μια ιστορία που ξεκινάει στην αρχή δείχνοντας μας την ανέμελη φύση των παιδιών, που σιγά σιγά αφήνει την θέση της στην στην ωριμότητα που έρχεται μόνο απο μοιραία λάθη.

Γύρω στα είκοσι παιδιά βρίσκονται λοιπόν, σε ένα τροπικό νησί λόγω κάποιου απροσδιόριστου ατυχήματος. Μετά απο ένα διάστημα ο Ράλφ, το πιο ψηλό απο τα παιδιά, μαζί με τον Πίγκι (= γουρουνάκι) βρίσκουν ένα κοχύλι το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βούκινο. Ο ήχος που έβγαλε ο Ραλφ τράβηξε τα παιδιά στο μέρος του και έδωσε κύρος στον Ραλφ που ξεχώρισε αμέσως, τόσο λόγω του ύψους του όσο και για το οτι έχει στην κατοχή του το εργαλείο που τους έκανε πάλι μια ομάδα.

Αμέσως αρχίζουν και ξεχωρίζουν κάποιες απο τις προσωπικότητες. Ο Ραλφ είναι ηγέτης. Σιγά σιγά μαθαίνει να σκέφτεται λογικά και να βάζει προτεραιότητες. Δίπλα του πάντα ο Πίγκι. Ο χοντρός φίλος του Ράλφ έχει αναπτύξει την κριτική του σκέψη, ως αντίβαρο της κακής σωματικής του κατάστασης.

Ο Τζακ εμφανίζεται με την χορωδία. Ο αρχηγός της σχολικής χορωδίας συνεχίζει να κρατά οργανωμένα τα παιδιά της ομάδας και είναι ο μόνος άξιος να σταθεί σε κύρος δίπλα στον Ραλφ.

Τα παιδιά αρχίζουν και οργανώνουν τη ζωή τους σε δύο πυλώνες: Πως θα μπορέσουν να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους στο νησί και το πως θα σωθούν. Τα συμβούλια γίνονται πλέον καθημερινά και οι βασικοί χαρακτήρες αρχίζουν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σε θέματα μεγαλύτερης σημασίας. Πλέον το κύρος είναι σημαντικό, η κοινή άποψη, ο σεβασμός.

Το νησί όμως κρύβει ένα μυστήριο που το νεανικό μυαλό μεγεθύνει ακόμα περισσότερο. Η πιθανή ύπαρξη ενός “θεριού” κάνει τα παιδιά να φοβούνται και να πράττουν χωρίς να σκεφτούν. Τότε είναι που θα αρχίσουν να συγκρούονται οι κυρίαρχες προσωπικότητες του νησιού με τα αποτελέσματα να είναι τραγικά.

Ο Golding μας παραδίδει μια αλληγορική ιστορία, ένα ψυχογράφημα της κοινωνίας μας.

Η αλήθεια είναι οτι το διάβασα δύσκολα. Οι χαρακτήρες δεν έχουν το βάθος που με τραβάει σε ένα μυθηστόρημα, αλλά μιλάμε και για παιδιά δεκατριών χρόνων. Αν σκεφτώ και το πόσοι έχουν επηρεαστεί απο αυτό το βιβλίο, είναι λογικό να μην βλέπω ενδιαφέρον στην εξέλιξη της ιστορίας, αλλά θα μου πεις οτι αυτό το βιβλίο έπρεπε να το είχα διαβάσει πριν τις απομιμήσεις του.

Παρ’ όλα αυτά μετα τα μισά το βιβλίο γίνεται συγκλονιστικό. Μαζί με τα συνταρακτικά γεγονότα και τις αποκαλύψεις των μυστηρίων, βλέπουμε τους χαρακτήρες μας να αλλάζουν στον πυρίνα της προσωπικότητας τους.

Ο Άρχοντας των Μυγών είναι ένα βιβλίο που αξίζει το Νόμπελ του και με το παραπάνω. Είναι ένα κλασσικό κομμάτι της ιστορίας της λογοτεχνίας και πραγματικά στεναχωριέμαι που δεν το διάβασα καμιά δεκαριά χρόνια πριν για να με συγκλονίσει πραγματικά.