Το Βιβλίο του Νεκροταφείου του Neil Gaiman – Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως ένας ταλαντούχος συγγραφέας μπορεί να πάρει το πρωτογενές υλικό και να φτιάξει κάτι μοναδικά δικό του.

Ο Neil Gaiman είναι ένας απο τους μεγαλύτερους συγγραφείς εν ζωή. Ο άνθρωπος έχει γράψει τεράστια βιβλία, έχει το προσωπικό του στυλ και μπορεί να φτιάχνει κόσμους πανεύκολα. Συγκρίνεται άνετα με τον Stephen King, ο οποίος τον εκτιμάει και πάρα πολύ. 

Αυτό που μου αρέσει στον Gaiman περισσότερο απο όλα είναι η αφήγηση του και οι κόσμοι που φτιάχνει, που έχουν κάτι το σκοτεινό, κάτι εφιαλτικό σε gothic παλέτα.

To Coraline έγινε animation και μπορεί άνετα να σε τρομάξει, το American Gods (ετοιμάζεται σειρά) είναι ένα καταθλιπτικό βιβλίο, δύσκολο στο διάβασμα ακριβώς γιατί είναι μέσα στην μελαγχολία αν και έχει να κάνει με τους ξεπεσμένους αρχαίους θεούς σε έναν κόσμο που πλέον θεοί είναι το Χρήμα, το Ίντερνετ και τα λοιπά. Το Sandman το πιο γνωστό απο τα μυθιστορήματα του δεν το έχω διαβάσει αλλά είναι στα άμεσα σχέδια μου και θα γυριστεί ταινία, ενω το spin-off  Lucifer, με τον Lucifer να έχει βαρεθεί την κόλαση και να ανοίγει μπαράκι ετοιμάζεται επίσης!

Καταλαβαίνεται γιατί μιλάω έτσι? Ο Gaiman είναι αριστοτεχνίτης όταν παίρνει μύθους που υπάρχουν και ους δίνει νέα οπτική, βάθος και σκοπό.

Κάτι που κάνει και στο βιβλίο για το οποίο θα μιλήσω σήμερα: Το Βιβλίο του Νεκροταφείου.
Ο Gaiman διασκευάζει την πασίγνωστη ιστορία του Βιβλίου της Ζούγκλας και του Μόγλη, αλλά βάζοντας το μωρό να μεγαλώνει αντί στη ζούγκλα με την βοήθεια των ζώων, σε ένα νεκροταφείο με την βοήθεια των νεκρών και άλλων πλασμάτων που ζουν στο μεταίχμιο.

Η οικογένεια του Καν (απο το Κανένας) δολοφονείτε, όμως ο μυστηριώδης δολοφόνος, ένας άντρας ονόματι Τζακ, δεν βρίσκει το μωρό στην κούνια για να τελειώσει την αποστολή του, επειδή το μωρό, περίεργο καθώς ήταν απο μικρό, βγαίνει και μπουσουλώντας φτάνει μέχρι το νεκροταφείο απέναντι.

Το πνεύμα της κυρίας Όουενς θα καταλάβει οτι το μωρό κινδυνεύει καθώς βλέπει τα πνεύματα των γονιών και της αδερφής αλλά και τον δολοφόνο. Τα πνευματα του νεκροταφείου αποφασίζουν να κρατήσουν το μωρό και να το προστατέψουν με τη βοήθεια του Σίλα, του μυστηριώδη κάτοικου του νεκροταφείου.

Ο Καν λοιπόν μεγαλώνει, ζώντας την νύχτα μιλώντας με πνεύματα αρχαία όπως ένας Ρωμαίος αξιωματούχος, έναν ποιητή και τους υπόλοιπους νεκρούς στο νεκροταφείο που είναι πλέον κλειστό και έχει ανακηρυχθεί εθνικός δρυμός.

Όμως ο άντρας ονόματι Τζακ και η οργάνωση του (που αποτελείτε απο άντρες ονόματι Τζακ) δεν έχει ξεχάσει οτι πρέπει να ολοκληρώσει την αποστολή του και έτσι όταν ο Καν φτάσει την εφηβεία θα έρθουν αντιμέτωποι, οι άντρες ονόματι Τζακ, με τον νεαρό Καν, τον Σίλα και τους υπόλοιπους φίλους τους.

Η γραφή του Gaiman είναι εξαίσια όπως πάντα, με πιο ανάλαφρη χροιά σε αυτό το βιβλίο που προορίζεται για να βάλει εφήβους στο είδος του Gaiman, της λογοτεχνίας του φανταστικού και του τρόμου.

Ο Dave McKean έχει κάνει την εικονογράφηση που δίνει χαρακτήρα στο βιβλίο και θυμίζει Tim Burton.

Ο Gaiman καταφέρνει σε ένα βιβλίο κάτω απο 300 σελίδες να φτιάξει τρισδιάστατους χαρακτήρες, όπως αυτόν του Σίλα που, όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας έχει προιστορία και μέλλον που θα μπορούσαν να γεμίσουν τόμους, αλλά η σιγουριά το ότι ο αναγνώστης το αναγνωρίζει αυτό και συγχρόνως παίρνει μόνο μια μικρή γεύση απο όλους τους, κάνει το βιβλίο αυτό και τους χαρακτήρες του ακόμα πιο γοητευτικούς.

ps: έχω βάλει challenge στον εαυτό μου τα 50 βιβλία για το 2015, με 2o level να πιάσω τα 80! Εδώ θα είμαστε να το δούμε. Άντε κάντε λίγο support 🙂