Και τώρα που έγινες Έλληνας, πως νιώθεις;

Πριν από μερικές μέρες πήραμε στο χέρι μας (εγώ και ο αδερφός μου) το πολυπόθητο αυτό κομμάτι πλαστικού που λέγεται αστυνομική ταυτότητα και που συγχρόνως συμβολίζει τη νόμιμη διαμονή μας στην Ελλάδα. Αποκτήσαμε την Ελληνική υπηκοότητα και Ιθαγένεια. Η διαδικασία απόκτησης ελληνικής υπηκοότητας διήρκεσε πέντε χρόνια, μία διαδικασία που την άρχισα όταν ήμουν φοιτητής στην Κοινωνική Διοίκηση στην Κομοτηνή και ο λόγος που την ξεκίνησα ήταν ότι επιτέλους αποφάσισα να ασχοληθώ ο ίδιος με τα προβλήματά μου…

Μπροστά μου βρήκα ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν και άλλους που είτε δεν ήξεραν είτε δεν ήθελαν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Όλοι φυσικά μου έκαναν χάρη. Το πρώτο αυθημερόν ταξίδι στο Υπουργείο Εσωτερικών (Μάρτιος του 2012) στέφθηκε με επιτυχία. Για πρώτη φορά νιώσαμε ασφαλείς, νιώσαμε ότι και να μας κάνουν κάποιο έλεγχο θα ήμασταν εντάξει! Ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε την υπόθεσή μας να προχωράει, με αργά αλλά σταθερά βήματα.

Στο πρώτο εκείνο ταξίδι γεννήθηκε το πρώτο μου blog, με το καταπληκτικό cult όνομα “Ο Αλλοδαπός προτείνει…”. Ο λόγος που επέλεξα αυτό το όνομα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με το ότι τη στιγμή που έμπαινα στο τρένο για Αθήνα, όταν συνειδητοποίησα την ταλαιπωρία που έπρεπε να περάσω για να ζητήσω να είμαι νόμιμα στη χώρα όπου γεννήθηκα, ένιωσα την “αλλοδαπότητα” μου στο μέγιστο.

Με θυμάμαι στο δημοτικό να ακούω την φράση: “αφού μεγάλωσες με την Ελληνική παιδεία… είσαι Έλληνας”. Και τότε, μέσα στην ανάγκη μου του ανήκειν ήμουν απόλυτα ενθουσιασμένος με την Ελληνική ιστορία και μυθολογία (είχα διαβάσει τα πάντα, κοσμογονία, μύθους, Όμηρο κτλ πολλές φορές), αποφάσισα να αλλάξω το Αραβικό όνομα μου (Μασούντ) παίρνοντας τυχαία το άκρως ελληνικότατο Τάσος (όχι Αναστάσιος… Τάσος) και βαφτίστηκα για να το κάνω επίσημο στα δώδεκα μου.

Εκείνη τη στιγμή άρχισε να συντελείται μια μεγάλη αλλαγή που με οδήγησε σε αυτό που είμαι τώρα. Με την εγγραφή μας στο Κέντρο Προστασίας του Παιδιού Δράμας -ή αλλιώς Ορφανοτροφείο (ή ματ’αλλιώς Orfun)- ενταχθήκαμε στην ομάδα που είχαμε ανάγκη όλα εκείνα τα χρόνια. Δημιουργήσαμε τη μικροκοινότητα των “παιδιών από το Ορφανοτροφείο” και άμεσα το bulling (για το αραβικό όνομα, το χρώμα του δέρματος και τα κιλά) σταμάτησε. Η παρέα μου αποτελούνταν από Ρώσους, Αλβανούς, Πόντιους, Καζάκους, Τσιγγάνους. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω όμορφα για τη διαφορετικότητά μου, το όνομα και το επίθετο, την καταγωγή από δύο εξωτικές χώρες και μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα πόσο πιασάρικο είναι…

Δύο χρόνια μετά, στο Πανεπιστήμιο, αποφάσισα να ασχοληθώ με τα θέματά μας και άρχισα να ανακαλύπτω τι εστί να είσαι Ανιθαγενής στην Ελλάδα τον 21ο αιώνα. Σημαίνει ότι αν είσαι τυχερός έχεις ένα πιστοποιητικό γέννησης, αν όχι τότε απλά δεν υπάρχεις. Σε οποιαδήποτε περίπτωση πρέπει να εξηγείς την ιδιαίτερη περίπτωση σου στον καθένα και μετά από ένα σημείο να φοβάσαι ότι όταν θα σε σταματήσει η Αστυνομία θα μπορεί να σε κρατήσει στα κρατητήρια τουλάχιστον ένα βράδυ στην καλύτερη. Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ αναφέρει ότι παγκοσμίως υπάρχουν τουλάχιστον 12 εκατομμύρια Ανιθαγενείς και στην Ελλάδα περίπου 200.000.

Μέσα στην ατυχία μας λοιπόν ήμασταν τυχεροί. Η ειδική επιτροπή του Υπουργείου Εσωτερικών απεφάνθη μετά από τέσσερα μόλις χρόνια την αντικειμενική αδυναμία απόκτησης Αιγυπτιακού Διαβατηρίου και εφόσον σε όλα τα υπόλοιπα ήμασταν επαρκείς (γεννηθείς στην Ελλάδα, 9 χρόνια σχολείο κτλ) μας έδωσαν Άδεια Παραμονής για μετανάστες δεύτερης γενιάς.

Και τώρα επιστρέφω στην φράση “αφού μεγάλωσες με την Ελληνική παιδεία… είσαι Έλληνας”. Από εκείνη στιγμή, από εκείνο το πρώτο ταξίδι στην Αθήνα το Μάρτιο του 2012 όπου ενσωμάτωσα μέσα στην προσωπικότητα μου την “αλλοδαπότητα”, κατάλαβα πόσο υποκριτική είναι αυτή η πρόταση. Σιγά σιγά άρχισαν να παίρνουν μορφή μέσα μου οι πολιτικές ιδέες περί φύλου και έθνους (η απαξίωση τους δηλαδή) και η κατανόηση ότι δεν είμαι Έλληνας, δεν θα γίνω ποτέ αλλά ούτε και θέλω. Αυτό το κομμάτι πλαστικό, την ταμπέλα του Έλληνα, το πήρα γιατί με βολεύει.

Από την ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας:

• Να προσπαθήσει να αποκτήσει ταυτότητα αν δεν έχει ιθαγένεια,
• Να προσπαθήσει να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό χωρίς ταυτότητα,
• Να προσπαθήσει να επιβιβαστεί σε πτήση χωρίς διαβατήριο,
• Να προσπαθήσει να εγγραφεί σε πανεπιστήμιο χωρίς αποδεικτικό έγγραφο για την ιθαγένειά του/της.[…]

Το πρόβλημα είναι τεράστιο. Στην Ελλάδα έχουμε περίπου 200.000 παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς τη δυνατότητα να κάνουν οτιδήποτε, τις μοίρες τους πλήρως εξαρτώμενες από τους γονείς και με μεγαλύτερο πρόβλημα το ότι δεν ξέρουν πως να διαβάσουν ένα νόμο και τι είναι ένα ΦΕΚ. Ακόμα και αν ήξεραν όμως θα διάβαζαν το εξής από τον νέο “προοδευτικό” νόμο για την Ιθαγένεια (Νόμος 4332/2015 – ΦΕΚ 76/Α/9-7-2015):

 «Άρθρο 1Α Με δήλωση και αίτηση, λόγω γέννησης και φοίτησης σε σχολείο στην Ελλάδα
1. Τέκνο αλλοδαπών που γεννιέται στην Ελλάδα θεμελιώνει δικαίωμα κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας υπό τις εξής προϋποθέσεις: α) Της εγγραφής του στην Α΄ τάξη ελληνικού σχολείου της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και της συνέχισης παρακολούθησης ελληνικού σχολείου κατά το χρόνο υποβολής της δήλωσης – αίτησης της παραγράφου 2. β) Της προηγούμενης συνεχούς νόμιμης διαμονής του ενός εκ των γονέων του επί πέντε τουλάχιστον έτη πριν από τη γέννησή του. Αν το τέκνο γεννήθηκε πριν τη συμπλήρωση της ως άνω πενταετούς διαμονής, το δικαίωμα κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας θεμελιώνεται με τη συμπλήρωση δεκαετούς συνεχούς νόμιμης διαμονής του γονέα. γ) Της νόμιμης διαμονής των γονέων του και της κατοχής από έναν τουλάχιστον εξ αυτών ενός εκ των κατωτέρω τίτλων διαμονής κατά το χρόνο υποβολής της δήλωσης – αίτησης της παραγράφου 4: […]

Όπως βλέπουμε για να μπορέσεις να λάβεις Ελληνική Ιθαγένεια ακόμα κι αν έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα θα πρέπει να πληρείς μια σειρά από προϋποθέσεις όπως: το να έχουν οι γονείς σου τουλάχιστον πέντε χρόνια νόμιμης διαμονής στην Ελλάδα, πράγμα που για τους περισσότερους είναι κάτι που δεν μπορούν να αποδείξουν. Είτε γιατί οι γονείς δεν μένουν νόμιμα, είτε γιατί η νόμιμη διαμονή ήταν διακοπτόμενη. Και μιλάμε για τα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα. Φανταστείτε για παιδιά που δεν έχουν γεννηθεί, ζούνε στην Ελλάδα από 2-3 χρονών ή μεγαλύτερα, δεν τα έχουν δηλώσει στο ληξιαρχείο, αναγκάζονται να δουλεύουν και για αυτό δεν πάνε σχολείο ή οι γονείς δεν τα στέλνουν γιατί φοβούνται ότι οι δάσκαλοι θα επικοινωνήσουν με την Αστυνομία, θα πιάσουν αυτούς και θα πάρουν τα παιδιά. Φυσικά οι παραπάνω καταστάσεις συμβαίνουν το ίδιο και σε παιδιά που έχουν γεννηθεί και σε παιδιά που ήρθαν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους.

Και τώρα φανταστείτε ότι όλες αυτές οι δυσκολίες δεν υπάρχουν! Οι γονείς δουλεύουν νόμιμα στη χώρα πολλά χρόνια, το παιδί πάει σχολείο, ο νόμος είναι σε ισχύ από το 2015. Το πρόβλημα τώρα είναι ότι θα πρέπει να κατανοήσουν τι λέει το ΦΕΚ και να τα βγάλουν πέρα με τα Ελληνικά Υπουργεία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση (όπου από προσωπική πείρα σας λέω ότι στη διεύθυνση μεταναστών στην Αθήνα γίνεται της κακομοίρας, με τον κόσμο και το προσωπικό κουρασμένο και απελπισμένο και τον καθένα να φέρεται σχεδόν απάνθρωπα στον άλλο). Αποτέλεσμα όλων αυτών, η πρόσληψη δικηγόρου για να αναλάβει να εξηγήσει και να καθοδηγήσει την οικογένεια, με αδρές φυσικά απολαβές. Για να καταλάβετε, το σύνολο των παραβόλων συνολικά δεν μου κόστισε πάνω από 400€. Ο δικηγόρος ζητάει χιλιάρικο…

Που έγκειται όμως το πρόβλημα;
Στον Ελληνικό λαό ξεκάθαρα. Στον λαό που ακόμα είναι ξενοφοβικός, που βλέπει την ακροδεξιά να ανεβαίνει κατακόρυφα και ψηφίζει Χρυσή Αυγή για την πλάκα ή από αντίδραση. Που θα ποστάρει το ίδιο ηλίθιο άρθρο με τίτλο “Στους Πρόσφυγες δίνουν ΤΟΣΑ αλλά στους συννΈλληνες άστεγους ΤΙΠΟΤΑ!!1!” και που φυσικά δεν ξέρει τι του γίνεται έξω από τον μικρόκοσμο του.

Όταν με χαρά έδειχνα την ταυτότητα μου, οι ερωτήσεις ήταν:

-Καλά και πριν τι είχες;
-Άδεια Παραμονής τα τελευταία χρόνια.
-Και πριν;
-Τίποτα
-Τι εννοείς τίποτα;
-Εννοώ δεν είχα καμία ιθαγένεια, νόμιμη παραμονή ή διαβατήριο. Με ένα απλό έλεγχο μπορούσα να περάσω κρατητήριο.
-Μα γεννήθηκες στην Ελλάδα!
-…

Ο κόσμος δεν ξέρει τι συμβαίνει και δεν τον νοιάζει. Τα οικονομικά προβλήματα, η ανεργία και ούτω καθεξής κυριαρχούν για να νοιαστεί για την Ιθαγένεια των ξένων (των λαθρομεταναστών που κλέβουν τις δουλειές). Όμως ο Σύριζα όταν έβγαλε τον νόμο πήρε υπόψιν του την κοινή θέληση. Και η θέληση αυτή ακόμα δεν έχει κατανοήσει ότι είναι αναφέρετο δικαίωμα σου να έχεις την υπηκοότητα της χώρας που γεννιέσαι αυτόματα, πολύ απλά γιατί σε αυτή θα περάσεις, πιθανότατα, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου και θέλεις να ταξιδέψεις, να ανοίξεις έναν λογαριασμό στην τράπεζα, να προσληφθείς και να φορολογηθείς!

Οι περισσότερες χώρες του κόσμου χρησιμοποιούν ένα συνδυασμό Δίκαιου του Εδάφους (jus soli – η αρχή βάσει της οποίας ένα παιδί που γεννιέται στην επικράτεια δικαιοδοσίας ενός κράτους αποκτά την ιθαγένεια αυτού του κράτους) και Δίκαιου του Αίματος (jus sanguinis – η αρχή βάση της οποίας ένα άτομο αποκτά την ιθαγένεια των γονέων του). Η Κυβέρνηση αποφάσισε να μην κάνει μία κίνηση απόλυτα φυσιολογική, να κλίνει προς το Δίκαιο του Εδάφους δηλαδή, αλλά να επιμείνει στο Δίκαιο του Αίματος, κρατώντας κοντά τις εν δυνάμει ψηφοφόρους, αυτούς που ξεκινούν προτάσεις με τη φράση “Κοίτα, εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά…”

Φτάνοντας προς το τέλος θα πρέπει να αναφερθώ στο πρόβλημα μου με τον Γιάννη Αντετοκούμπο. Ήταν κι αυτός ένα από τα 200.000 παιδιά. Έζησε τον φόβο των Αστυνομικών και το πως είναι να μεγαλώνεις χωρίς δικαιώματα. Πάλεψε, έσπασε το ταβάνι του και ανάγκασε τους πάντες να τον αναγνωρίσουν. Πήρε την υπηκοότητα του, έδειξε σεβασμό στην Ελλάδα (η οποία ποτέ δεν είχε δείξει σε αυτόν)  και έγινε ο αγαπημένος “Έλληνας” του μέσου Έλληνα φίλαθλου που τον θεωρεί το απόλυτο καμάρι της χώρας αν και βλέπει ότι ο λόγος που πέτυχε είναι επειδή δεν κουβαλάει τίποτα Ελληνικό πάνω του. Για τον Αντετοκούμπο όλοι οι Έλληνες είναι απόλυτα πρόθυμοι να πιστέψουν ότι η Ελληνική παιδεία σε κάνει Έλληνα, μπας και δούνε κανένα καλό κάρφωμα στο Eurobasket.

Ο Γιάνναρος της καρδιάς μας, πήγε μερικές εβδομάδες στρατό και όλοι γούσταραν με τα Instagram ποσταρίσματα του, παίζει για την Εθνική, σέβεται τη σημαία, είναι περήφανος που τον αποδέχτηκαν… αλλά ξεχνάει. Ξεχνάει ότι μαζί με αυτόν υπάρχουν άλλα 200.000 παιδιά που δεν είναι 2.20. Που δεν μπορούν να βρούνε μια λύση μέσω του αθλητισμού. Και με την απραξία του μεγαλώνει την εθνική υπερηφάνεια του Ελληνάκου, εδραιώνει την άποψη ότι πλέον έχουμε κάνει τα πάντα, είμαστε σωστοί, καθόλου ξενοφοβικοί και ρατσιστές, από τη στιγμή  που ένας μαύρος (δύο βασικά) παίζουν στην Εθνική Ελλάδος, την επίσημη αγαπημένη.

Αν δεν στρέψει το βλέμμα του κοινού στο πρόβλημα αυτός, τότε ποιος;

Το Αντετοκούμπο Award όπως μ’αρέσει να λέω ειρωνικά ξεκλειδώθηκε πριν από μερικές μέρες και στο ερώτημα: Μπράβο! Και πως νιώθεις τώρα;
Η απάντηση είναι: Τίποτα…

ps: στην ταυτότητα η αλλαγή ονόματος στα 12 μέσω της Βάπτισης δεν αναγνωρίζεται, οπότε αναγράφετε μόνο το Masoud. What a joy!!

Με τιμή,
Σαμπάρ Μασούντ Αναστάσιος, aka “ο Αλλοδαπός”.

Ευχαριστώ και το Pressenger.gr για τη δημοσίευση του άρθρου!

Author

MonkeyBoss

Author's archive