Η Διαβρωτική Τέχνη του FewDozenFaces

Υπάρχουν καλλιτέχνες που βλέπεις τα έργα τους και σου ανοίγει η καρδιά. Ο FewDozensFaces δεν είναι ένας από αυτούς. Ήρθα σε επαφή με το digital collage με κάποια έργα του (που ανακάλυψα στη σελίδα του στο Facebook) και κάθε φορά αυτό που ένιωθα ήταν ένα παγωμένο χέρι να μου σφίγγει το στομάχι.

Το αίσθημα αυτό ήταν πιο έντονο στους ανθρωπόμορφους χαρακτήρες του που μοιάζουν βγαλμένοι από σκοτεινά όνειρα και horror ταινίες. Δυστυχώς, η έκθεση του που παρακολούθησα από κοντά στο συνεργατικό καφέ μπαρ Συνεργείο στη Δράμα με θέμα τις Dead Cities (Νεκρές Πόλεις), είναι εφιάλτης που έχουμε ζήσει ή/και θα ζήσουμε στο μέλλον…

Τσετσενία 1998, Βελιγράδι 1999, Σπιναλόγκα 1962. Πόλεις (ζωές, σχέδια, όνειρα) που καταστράφηκαν από το ανθρώπινο χέρι. Όταν βλέπω αυτά τα collage νιώθω ότι βλέπω τα καταστροφικά αποτελέσματα του καπιταλισμού. Αν προσπαθούσα να το περιγράψω με μία λέξη αυτή θα ήταν… διάβρωση

Και επειδή είχαμε ερωτήσεις σχετικά με το ίδιο το digital collage, την έμπνευση πίσω από τα έργα και άλλα, στείλαμε μερικές ερωτήσεις στον καλλιτέχνη, ο οποίος απάντησε, μας είπε δύο πράγματα για τον εαυτό του, τι εστί digital collage και την έμπνευση πίσω από τα έργα του.

Fewdozenfaces, πες μας δύο λόγια για σένα. Που ζεις, πως ζεις, εκτός από την τέχνη σου με τι άλλο ασχολείσαι;

Γεια, είμαι ο Άγις και προς το παρόν ζω στη Δράμα, ενώ από Νοέμβριο θα μετακομίσω μόνιμα στη Σύρο, πράγμα που σχεδιάζω πολλά χρόνια και φέτος το πραγματώνω. Είμαι 31. Έχω σπουδάσει γραφιστική και σε αυτή τη φάση δουλεύω ως barista και bartender σε ένα καφέ της Δράμας.

Πες μας και δυο λόγια για το digital collage. Ποια είναι τα στοιχεία αυτής της τέχνης; Τι σε τράβηξε εσένα σε αυτήν;

Το digital collage θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια τεχνολογική εξέλιξη του παραδοσιακού αναλογικού collage. Είναι πιο οικονομικό λόγω έλλειψης πραγματικών υλικών, αν εξαιρέσεις το pc και το software που απαιτούνται, και είναι πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο καθώς λάθη διορθώνονται με ένα backspace ^^

Εγώ ασχολούμαι με μια μίξη digital με analog collage. Προσπαθώ να παρεμβαίνω με οποιοδήποτε άλλο μέσο μετά την εκτύπωση χρησιμοποιώντας τεχνικές που παύω να ελέγχω εγώ. Ουσιαστικά ο παράγοντας της τύχης είναι αυτός που καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα.
Για παράδειγμα, το επόμενο phase του fewdozenfaces: μετεκτυπωτικά τα έργα θα θαυτούν μέσα στη γη σε ένα συγκεκριμένο βάθος και με συγκεκριμένο χρόνο. το αποτέλεσμα θα είναι η αλλοίωση που θα αποφασίσει η ίδια η Φύση, την οποία δεν θα πειράξω καθόλου εγώ.

Ασχολήθηκα με το collage γενικότερα γιατί αυτό ως μέσο μπορούσε να πετύχει το αποτέλεσμα που ήθελα. Μια γκροτέσκα σύνθεση με κακά κοψίματα, με κακή εκτύπωση. Γενικότερα ένα αποτέλεσμα που τεχνικά τουλάχιστον, στον κόσμο της γραφιστικής δεν στέκει.

Σπιναλόγκα 1962, Βελιγράδι 1999 αλλά και Salzburg 2074. Τι σε ενέπνευσε στις νεκρές πόλεις του παρελθόντος και πώς οραματίζεσαι τις νεκρές πόλεις του μέλλοντος;

Χμ… η αλήθεια είναι πως μου αρέσει πολύ το urban collage. Το dead cities είναι μια urban σύνθεση που ο άνθρωπος ως ύλη, οπτικά παίζει δευτερεύον ρόλο. Είναι πολύ περιορισμένος και το νόημα του ως στοιχείο είναι η απόφαση του να καταστρέψει τη γη όπως εμείς τη γνωρίζουμε. Οπότε σε αυτό το phase του fewdozenfaces προσπάθησα να δημιουργήσω παραστάσεις του κόσμου που καταστράφηκε γιατί ο άνθρωπος φρόντισε να το κάνει.

Αυτό δεν είναι και τόσο φανταστικό άσχετα που η σύνθεση είναι φανταστική. Πολλές από τις πόλεις που χρησιμοποίησα όντως έχουν καταστραφεί με πολέμους.

Τις πόλεις του μέλλοντος τις οραματίζομαι χωρίς τον άνθρωπο μιας και  πιστεύω πως η ανθρωπότητα όπως τη γνωρίζουμε δεν έχει πολύ χρόνο. οπότε να… όπως δείχνουν και τα κολάζ μου, κατεστραμμένες.

Τι συναισθήματα περιμένεις ο θεατής να νιώσει καθώς παρακολουθεί την έκθεσή σου;

Δεν περιμένω τίποτα. Δεν περιμένω τίποτα τέτοιο γιατί ο σκοπός της ύπαρξης του fewdozenfaces δεν είναι αυτός.

Το fewdozenfaces αφορά ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή μου, τους αγάπησα βαθιά και έφυγαν. Ανθρώπους που έδιωξα ή που με έδιωξαν εκείνοι. ανθρώπους που με πλήγωσαν και που πλήγωσα. Ανθρώπους που κλάψαμε μαζί. Ανθρώπους που πρόδωσαν την αγάπη μου. Ανθρώπους που θυσιάστηκα και ανθρώπους που δεν θυσίασαν τίποτα.

Οι εκθέσεις είναι ο τρόπος μου να επικοινωνώ με αυτά τα μερικές δεκάδες πρόσωπα που με έναν τρόπο θα αγαπώ για πάντα.

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν σήμαινε κάτι για μένα η αποδοχή ή η απόρριψη των κολάζ μου όχι γιατί δεν με ενδιαφέρουν οι άλλοι άνθρωποι αλλά γιατί το fewdozenfaces project δεν αφορά αυτούς. Είναι λίγο συμπλεγματικό όλο αυτό αλλά έτσι είναι.

Δυο λόγια για την έκθεση, που μπορεί να τη βρει κάποιος και που μπορεί να σε ακολουθήσει στο διαδίκτυο για τα μελλοντικά πρότζεκτ;

Την έκθεση, η αλήθεια είναι, δεν μπορεί να τη δει κανείς κάπου. Έχει τελειώσει.

Ωστόσο, μόλις αρχίσει η ζωή μου στη Σύρο, θα αρχίσω και τη σύνθεση της νέας σειράς η οποία θα παραμείνει μυστική μέχρι τότε : )

Αυτό που μπορεί να κάνει όποιος θέλει, είναι να δει τα collage στη σελίδα μου στο Facebook:

FewDozenFaces

Author

MonkeyBoss

Author's archive