Girl, Woman, Other

Λοιπόν… Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω και τι να γράψω…

Το βιβλίο αυτό είναι άκρως ενδιαφέρον και πραγματικά αξίζει να το διαβάσει ο καθένας μας, ειδικά αυτήν την περίοδο που βιώνουμε τόσες αλλαγές στην καθημερινή μας ζωή, που βιώνουμε καθημερινά την αίσθηση και την πραγματικότητα της στέρησης θεμελιωδών αξιών και δικαιωμάτων μας.

Διαβάζω αυτό το βιβλίο και αντιλαμβάνομαι πραγματικά το προνόμιο με το οποίο γεννήθηκα. Όχι, δεν προέρχομαι από ευκατάστατη οικογένεια, ούτε οι γονείς μου είναι επιφανείς στην κοινωνία στην οποία μεγάλωσα, μια μικρή επαρχιακή πόλη στα σύνορα. Ωστόσο, γεννήθηκα στην Ελλάδα, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, από γονείς που στερήθηκαν πολλά για να μπορέσω εγώ να σπουδάσω και να κάνω αυτό που θέλω και με ενδιαφέρει, ερχόμενη αντιμέτωπη με διάφορες δυσκολίες. Ναι, θα μου πεις, σιγά, κι εμείς πάνω κάτω στην ίδια κατάσταση είμαστε και έχουμε αντιμετωπίσει εξίσου μεγάλες δυσκολίες. Ναι, ναι. Συμφωνώ.

Όλοι μας αντιμετωπίζουμε δυσκολίες ανεξαρτήτως της κατάστασης στην οποία είμαστε. Είτε πλούσιος και επιφανής, είτε μικροαστός, είτε κι εγώ δεν ξέρω τι, θα αντιμετωπίσεις δυσκολίες που είναι όμως ανάλογες της θέσης σου. Απλά, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και δύσκολα αν σε αυτές προστίθεται το χρώμα του δέρματός σου και ο ρατσισμός που βιώνεις εξαιτίας του. Γιατί μπορεί να είσαι ο πιο άξιος άνθρωπος για κάτι, αλλά να πρέπει να το αποδείξεις πολύ περισσότερο απλά και μόνο γιατί το χρώμα σου διαφέρει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, το 2021, διακρίνουμε ανάμεσά μας πολλές διακρίσεις και ρατσιστικές συμπεριφορές εναντίων ανθρώπων που πραγματικά δεν έχουν κανέναν έλεγχο πάνω στα ζητήματα για οποία δέχονται αυτόν τον ρατσισμό. Ένας άνθρωπος δεν επιλέγει να γεννηθεί έγχρωμος, ομοφυλόφιλος, με μεγάλη μύτη ή με ξανθά μαλλιά. Δεν επιλέγει αν θα γίνει φαλακρός, ή αν θα αναπτύξει κάποια ασθένεια αργότερα στη ζωή του. Οπότε γιατί να κάνουμε διακρίσεις για πράγματα που είναι εκτός ανθρωπίνου ελέγχου; Δεν το κατάλαβα ποτέ, και δε νομίζω να το καταλάβω.

Δε θέλω να γράψω έκθεση ιδεών για τα δικαιώματα που θα έπρεπε να είναι θεμελιώδη και αυτονόητα για όλους τους ανθρώπους, οπότε θα το σταματήσω εδώ και θα συνεχίσω με το βιβλίο, αλλά αυτές ήταν κάποιες σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν όσο διάβαζα το βιβλίο και παράλληλα με την επικαιρότητα της χώρας που δεν είναι και ιδιαίτερα… ευχάριστη..!

Πρόκειται για ένα βιβλίο που σε μεταφέρει σε πολλές περιοχές του κόσμου – κατά βάση διαδραματίζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά θα ταξιδέψεις στην Αμερική, στη Νιγηρία, σε διάφερες περιοχές της Αφρικής – και αν το διαβάσεις στα αγγλικά, σου προτείνω να ακούσεις και το audiobook, γιατί τότε πραγματικά θα ταξιδέψεις! Εγώ είμαι από τους ανθρώπους που προτιμώ να διαβάσω το βιβλίο στο πρωτότυπο αν μου δίνεται αυτή η δυνατότητα, οπότε το διάβασα στα αγγλικά και άκουσα μαζί το audiobook, ενώ είχα και την ευκαιρία να ακούσω προφορές αγγλικών από διαφορετικές περιοχές της Αφρικής, από διαφορετικές ηλικίες, από ανθρώπους με διαφορετικό υπόβαθρο, παιδεία και εκπαίδευση.

Αυτό το βιβλίο με έκανε πολλές φορές να νευριάσω και να θυμώσω με τον κόσμο γενικότερα. Ταυτόχρονα κάπως μου έδωσε ελπίδα για το μέλλον. Ναι… Δεν είμαι αφελής, αλλά μέσα από αυτές τις ιστορίες, διαφαίνεται ακόμα περισσότερο πως αν ανοίξουμε τα αυτιά μας έστω και λίγο, δε ζητάω διάπλατα, λίγο μόνο, τότε μπορούν να διορθωθούν πολλά λάθη παλαιότερων γενεών. Όπως η 93 Χάτι που δεν σταμάτησε να αγαπά τον/την εγγονό/ή της κατά τη διάρκεια της ανακάλυψης του εαυτού του/της (θα καταλάβεις όταν το διαβάσεις γιατί χρησιμοποιώ και τις δύο αντωνυμίες), έτσι κι εμείς πρέπει να δούμε τους ανθρώπους ως αυτό που είναι. Άνθρωποι. Τελεία.

Είναι ένα βιβλίο που μου έδωσε πολλά ερεθίσματα. Σκέφτηκα πολύ. Θύμωσα πολύ. Νευρίασα πολύ. Χάρηκα αρκετά…

12 γυναίκες. 12 ιστορίες που αλληλοσυνδέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. 12 γυναίκες που βρίσκονται σε όλο το φάσμα της ΛΟΑΚΤΙ+ κοινότητας και σε ωθούν να καταρρίψεις στερεότυπα ακόμα κι αν θεωρείς τον εαυτό σου προοδευτικό. 12 γυναίκες που τις γνωρίζεις στο τώρα, αλλά μαθαίνεις το παρελθόν τους και ακούς το υποσυνείδητό τους. 12 γυναίκες που έπρεπε να ξεπεράσουν πολλές δυσκολίες επειδή είναι γυναίκες, αλλά ακόμα περισσότερο γιατί είναι έγχρωμες. (Και για αυτό ακριβώς αναφέρω πιο πάνω, πως αντιλαμβάνομαι το προνόμιο που έχω, γιατί δε χρειάστηκε να αντιμετωπίσω και αυτό μέχρι τώρα.)

Η γραφή της Εβαρίστο είναι υπέροχη. Σε πολλά σημεία διαβάζεις ποίηση σχεδόν. Χειρίζεται τη γλώσσα με τέτοιον τρόπο, που πραγματικά το γεγονός ότι δεν έχει σημεία στίξης, δε σε ενοχλεί καθόλου (χρησιμοποιεί με φειδώ τις τελείες και τα σημεία στίξης, εξαιρουμένου του κόμματος). Αυτό, μάλιστα, είναι που της έδωσε την ελευθερία να γράψει ένα αριστούργημα ρευστό, όπως άλλωστε ρευστοί είναι και οι χαρακτήρες του.

Στα μόνα αρνητικά στοιχεία του μυθιστορήματος, θα βάλω τον πολύ μεγάλο αριθμό χαρακτήρων και ονομάτων που υπάρχουν. Άλλοι είναι βασικοί, άλλοι όχι, όμως τα πολλά ονόματα καταλήγουν να σε μπερδεύουν λιγάκι, ειδικά στο τέλος που κάπως όλοι οι βασικοί χαρακτήρες συναντιούνται. Όπως επίσης και το γεγονός ότι η απεικόνιση των νεαρών προσώπων του βιβλίου, της Γιαζ φερειπείν, είναι κάπως μονόπλευρη και από την πλευρά των “μεγάλων”. Δεν είναι ειλικρινής η απεικόνιση της Γιαζ ως μίας 19χρονης φοιτήτριας. Απεικονίζεται περισσότερο από το τρόπο που θα την έβλεπε ένας άνθρωπος της ηλικίας των γονιών της. Και αυτό συμβαίνει γιατί η συγγραφέας, ναι μεν έχει περάσει και έχει βιώσει αυτή την ηλικία, αλλά το γράφει μετά από αρκετές δεκαετίες και μετά από πολλές αλλαγές στον τρόπο ζωής των νεαρών ενηλίκων. Το βλέπει υπό αυτό το πρίσμα και, εμένα τουλάχιστον, μου φάνηκε πως είναι μακριά από την πραγματικότητα των 20χρονων των δεκαετιών 2010-2020.

Πιστεύω πως το βιβλίο αυτό θα πρέπει να διαβαστεί από όλες τις γενιές. Σίγουρα δεν θα λάβουν τα ίδια ερεθίσματα και ούτε θα καταλήξουν στα ίδια συμπεράσματα, αλλά όλο και κάποιον αντίκτυπο θα αφήσει. Είναι ένα βιβλίο για τον φεμινισμό, την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και την ισότητα, σε όλες της τις μορφές.