Knights of the City (1986) – Οι συμμορίτες θέλουν ραπ συμβόλαιο :P

Η ταινία Knights of the City (1986), η οποία έχει παιχτεί και στην ελληνική τηλεόραση (το είχα δει αλλά δε θέλω να ξέρω ελληνικό τίτλο, ευχαριστώ δε θα πάρω), ξεκινάει δυναμικά παίζοντας το «Let the music play» της Shannon με πλάνα μέσα από ένα αμάξι που οδηγεί μέσα στη μαύρη νύχτα και αυτό σε πορώνει όσο χρειάζεται! Παρόλα αυτά, μέχρι εκεί κρατάει η χαρά μας. Η κομματάρα αυτή δεν συμπεριλαμβάνεται στο released soundtrack. Οικονομικό, κατά πάσα πιθανότητα, το κώλυμα της παραγωγής. Δυο φορές, από όσο γνωρίζω το Let the music play ακούγεται σε ταινίες στο σινεμά. Μια εδώ και μια στο «Dance Music» aka “Bravo Sensation ’84”.

Η Shannon είχε εμφανιστεί στο tv show “Graffiti Rock” του Michael Holman ερμηνεύοντας το “Give me tonight,” σε εκείνη την ιστορική για το hip hop στιγμή που ο Mr. Wave μπαίνει αυθόρμητα στο πάτωμα και συσπάται με ταχύτητα εντόμου, για να μην πω κατακερματίζεται σαν jenga πύργος από τραπουλόχαρτα και μετά αναδομείται απότομα τινάζοντας όρθια τη δίμετρη σεκόγια του κορμιού του. Ρίγος και δέος.

Το “Knights of the city” στην αρχή είχε άλλο όνομα. Ήταν “Cry of the city”. Αυτός είναι και ο τίτλος ενός rock κομματιού που ακούγεται στην ταινία. Mε μια υποχώρηση, με λίγο σπρώξιμο και κάνοντας λίγο τα στραβά μάτια, μπορεί να θεωρηθεί η τελευταία rapsloitation των 80s, μετά το Rappin και το Krush Groove. Αποκαλώντας τη “rapsloitation” δεν εννοώ να υπάρχει απλώς rap στο soundtrack αλλά να δείχνει σκηνές με αληθινούς rappin MCs να ερμηνεύουν κομμάτια τους. Και επειδή αυτό συμβαίνει στη φυλακή, όταν τη βλέπω, κάθε φορά, μου θυμίζει εκείνες τις δυο ελληνικές ταινίες όπου στη μια είναι ο Ζαμπέτας (Η σωφερίνα, 1964) και στην άλλη ο Χρηστάκης (Ο τυχεράκιας, 1968), κανονικά με τα όργανα και παίζουν και τραγουδούν. Τώρα εδώ υπάρχουν,  μάλιστα όχι ένα, αλλά τρία rap performances στη σκηνή που είναι όλοι τους στο κρατητήριο. Είναι μια μεγάλη στιγμή, οπωσδήποτε στην ιστορία του 80s rap, αλλά αυτό είναι το όλο rap αυτής της ταινίας.

Εκεί, λοιπόν, το αυθόρμητο party ξεκινάει με Buff των Fat Boys να κάνει human beatbox και σιγά-σιγά πρώτα ο Prince Markie Dee και μετά ο Kool Rock-Ski μπαίνουν ερμηνεύοντας μια εναλλακτική έκδοση του «Jailhouse Rap». Το κομμάτι αυτό, τους το είχαν γράψει οι αξιότιμοι κύριοι Davy DMX, ο Larry Smith και ο Sal Abbattielo! Πέσανε σε καλά χέρια οι ευτραφείς MCs. Αυτό ήταν και το πρώτο κομμάτι μέσα στον πρώτο τους δίσκο το 1984 (Sutra Records) και όταν το ακούμε στο δίσκο, στα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, αναγνωρίζουμε για πολλοστή φορά στην ιστορία της χορευτικής μουσικής το “Streets of Cairo” παιγμένο σε piano. Μαζί με το «Egypt, Egypt» του Egyptian Lover είναι οι δυο πρώτες φορές που ακούμε αυτό το δείγμα σε hip hop κομμάτια.

Εδώ, κρύβεται μια λεπτομέρεια σχετικά με το γύρισμα αυτής της σκηνής. Η ταινία γυρίστηκε το 1984, όταν οι τρεις τους δεν ήταν ακόμα τόσο υπέρβαροι όσο φαίνονται στο Krush Groove. Αυτό δένει λογικά με την ιστορία του group, εφόσον οι Boys δεν πάχυναν παραπάνω για τις ανάγκες του Krush Groove, αλλά λίγο μετά τον πρώτο τους δίσκο για να ισχύει το όνομα του group και προκειμένου να χτίσουν ρόλους γύρω από αυτό. Άρα, χρονολογικά αυτή είναι η πρώτη ταινία που συμμετείχαν και το Krush Groove η δεύτερη. Απλώς το Knights κυκλοφόρησε δεύτερο. Αν και (θα) ήταν το πρώτο μαζί με το Rappin της Cannon που θα τόνιζαν και θα εισήγαγαν τον όρο rap εν μέσω κινηματογραφικού μεσουρανήματος του breakdance.

Αυτό μας θυμίζει το πόσο σχετικό είναι το ζήτημα της πρωτιάς στο καθετί. Δεν είναι πάντα το πότε, είναι και το που, είναι και το ποιος είναι ο σκοπός. Για παράδειγμα, το «Personality Jock» των Fatback Band γράφτηκε στο studio πριν από το «Rapper’s Delight», ένα χρόνο περίπου πριν. Στα ράφια, όμως, στα δισκάδικα, άρα και στο ραδιόφωνο η δεινή επιχειρηματίας Sylvia Robinson, εκμεταλλευόμενη την ολιγωρία των Fatback, έκανε τα αδύνατα δυνατά μιας και μπορούσε να λύνει και να δένει, για να έχει η Sugarhill Records αυτή την πρωτιά.

Κατόπιν, στην ίδια σκηνή μαζί στο κρατητήριο βρίσκονται άλλοι δυο ποινικοί κρατούμενοι, ο T.K. (Gustavo Rodriguez) και ο Jessie (Jessie Diaz) που συνεισφέρουν στο jail jam με ένα δικό τους κουπλέ. Δεν μπόρεσα να εξακριβώσω και να τους ταυτίσω, ωστόσο, ως κάποιους rappin MCs της εποχής. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι βέβαιο και επίσημο θα χαρώ να το μάθω. Τελευταίος, αλλά τελειότερος όλων, ο Kurtis Blow απογειώνει το party πίσω από τα σίδερα, ευλογώντας μας με το δικό του rap, ενώ όλη αυτή την ώρα ο Buff συνεχίζει να εκπνέει beats ακατάπαυστα. Αυτή, ήταν και η δεύτερη ταινία για τον Kurtis Blow, μετά το Krush Groove, αν και εδώ δεν έχει κάποιο ρόλο παραπάνω.

Από τεχνικής άποψης, όμως, κάτι συμβαίνει με το μοντάζ και το μιξάζ του ήχου, διότι η διαδοχή των MCs δεν είναι seamless. Δεν είναι και τόσο ομαλή. Σαν να μπαίνουν λίγο απότομα. Φοβάσαι ότι έχουν χαθεί frames, μην έχουν χαθεί και lyrics. Θα έλεγα, μου θυμίζει το τι συμβαίνει στο Wild Style soundtrack, όπου υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο τι ακούμε στο LP και την τελική ταινία.

Αυτό για να θυμίσω, οφείλεται στο ότι τα γυρίσματα του Wild Style χρειάστηκαν δυο χρόνια να ολοκληρωθούν, 1981 και 1982, οπότε οι MCs ξαναπέρασαν σε διαφορετικό χρόνο τα κουπλέ τους. Δεν πιστεύω ότι το Knights πήρε δυο χρόνια, ειδικά αυτή η σκηνή, αλλά όντως υπάρχει κάτι το ερασιτεχνικό σαν αποτέλεσμα εκεί. To break, όμως, αν και όχι υψηλού επιπέδου από κάποιους αλλά ούτε και αρχάριο, έχει κάτι το πολύ αλήτικο, κάτι το φυλακόβιο και περιθωριακό. Το βλέπεις και λες, ναι! κάπως έτσι θα χόρευαν κάποιοι που θα ήθελαν να γίνουν καλοί b-boys, αλλά αντί αυτού, έμπλεξαν, πήραν τον κακό τον δρόμο και την εύκολη ζωή, ξυπνούν και βλέπουν σίδερα στη γη στερεωμένα, τα παιδάκια τα καημένα, αλλά δεν έπαψαν ποτέ να αγαπούν το break.

Το υπόλοιπο soundtrack ολοκληρώνεται με pop-rock, soul, new wave κομμάτια, κάποια πιασάρικα, κάποια όχι, και αυτή η πολυφωνία των μουσικών ειδών είναι κάτι που εξασθενεί την κατηγοριοποίηση της ταινίας ως rapsloitation. Ξαναλέω, δεν είμαι εγώ αυτός που επιμένω να τη συστήσω ως μια τέτοια ταινία. Το ίδιο το poster της ταινίας τη συνοψίζει στην παρακάτω ατάκα: «A street Gang that is also a rap group tries to get a record contract». Τώρα, το κατά πόσο είναι rap group η παρέα που πρωταγωνιστεί, είναι ένα από τα μυστήρια της ταινίας. Το λέω αυτό, διότι, στο διαγωνισμό που συμμετέχουν, ερμηνεύουν το “You are not the only who cries” το οποίο δεν είναι rap. Το μόνο hip hop στοιχείο της συμμορίας-μπάντας είναι το locking που χορεύουν.

Εν τω μεταξύ, ο πρωταγωνιστής που υποδύεται τον Troy είναι μάλλον λίγο μεγαλύτερος από την ηλικία που θα περιμέναμε να έχει «κανονικά», ως μέλος νεανικής συμμορίας. Δεν μπορούσε να αλλαχθεί, ωστόσο, εφόσον ήταν και σεναριογράφος. Σε πολλές άλλες ταινίες με εφηβικούς ρόλους, βέβαια, συνέβαινε αυτό. Βλέπε πχ, όσους υποδύονταν τους μαθητές σε ελληνικές βιντεοκασέτες των 80ς με σχολικές ταινίες, για να το φέρω σε οικείες για εμάς εικόνες. Το λέω αυτό και θυμάμαι, επίσης, το συχωρεμένο το Θέμη Μάνεση στις «Φυλακές Ανηλίκων», που είχε ήδη εκείνο το μουστάκι με το οποίο τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι και που κράτησε σε όλη του τη ζωή. Δεν ήταν ανήλικος πια, προφανώς. Για αυτό, λοιπόν, gotta love the 80s.

Κάτι τελευταίο για τους Fat boys που οφείλω να συμπληρώσω σε αυτά τα αφιερώματα, είναι ότι έπαιζαν και σε ένα επεισόδιο, του τηλεοπτικού ακόμα τότε, Miami Vice (τίτλος επεισοδίου “Florence Italy”), υποδυόμενοι τους Street Rapping Drug Dealers. Θα ήταν ωραία αν έβγαινε ταινία στις αίθουσες με Don Johnson και Philip Michael Thomas, τότε, αλλά δεν έκατσε. Στο σήριαλ Miami Vice έπαιζε και η Saundra Santiago, που δεν είναι άλλη από την Carmen του Beat Street.

Σε ένα άλλο επεισόδιο του Miami Vice, εμφανιζόταν ο Miles Davis παίζοντας τον pimp, νομίζω θυμάμαι σωστά, καθώς και ο Shaba-doo σε ένα άλλο επεισόδιο χόρευε μέσα σε μια disco το “Renegades of Funk”. Στο επίσημο soundtrack του Miami Vice, o Grandmaster Melle Mel είχε συνεισφέρει με το κομμάτι “Vice”. Εντάξει, αφού πιάσαμε το θέμα «μπάτσοι και ναρκωτικά», ας το κλείσω λέγοντας πως ο Melle Mel συμμετείχε και στο Police Academy 6 με το κομμάτι «What’s the matter with your world?» μαζί με τον Van Silk.

Το Knights of the city, επίσης, ήταν η δεύτερη ταινία μετά το Wild Style για τον Mr. Freeze των Rock Steady Crew. Το είχα πάντοτε απορία, γιατί δεν ήταν μέσα στο Beat Street και η απάντηση ήρθε όταν τον είχα γνωρίσει, τότε που είχε έρθει ως κριτής στην Αθήνα πριν λίγα χρόνια σε ένα battle. Όπως μου είχε αποκαλύψει, βρισκόταν στη Νότιο Αφρική κλεισμένος για περιοδεία με shows. Υπάρχουν και άλλα μέλη των RSC που δεν ξαναείδαμε πέραν του Wild Style και του Style Wars. Όπως για παράδειγμα ο Frosty Freeze. Όσον αφορά δε τον Mr. Freeze, από το λίγο που πρόλαβα να τον κάνω παρέα, πιστεύω η παγκόσμια hip hop κουλτούρα δεν έχει γεννήσει μεγαλύτερο πειραχτήρι, κωμικό, αλάνι, beastie boy του πατώματος και φαρσέρ σαν αυτόν.

Το casting έχει κι άλλους b-boys στο δυναμικό του, όπως τον Fast Break των Dynamic Breakers, ο οποίος πάει και αυτός για ρεκόρ συμμετοχών σε ταινίες. Δίνονται άλλα τρία ονόματα στα credits ως χορευτές: Raniel David Castillo, Tommy Perna και Reggie Pierre. Ρίχνοντας μια ματιά στη βιογραφία τους στο imdb, έχω να πω, πως αυτά τα τρία άγνωστα παιδιά που μπορεί να έπαιξαν σε αυτή την κατά πολλούς άγνωστη ταινία, μπορεί αυτό το ξεκίνημα να μην ήταν αρκετό τότε, όμως, όντας ταλαντούχοι το κυνήγησαν οι ίδιοι και μπορεί να μην πρωταγωνίστησαν σε ταινίες, αλλά έχουν κάνει σπουδαία πράγματα. Ζούνε θα μου πεις σε μια χώρα με άλλο καθεστώς και υποδομές, στη Μέκκα του θεάματος. Τελικά, ισχύει αυτό που λένε, οι χορευτές είναι καλοί πωλητές, διότι εφόσον δεν έχουν τρακ να χορέψουν μπροστά σε κόσμο, με την ίδια παρρησία μετά, γίνονται εξίσου εύκολα ηθοποιοί γιατί ως επικοινωνιακά ταλέντα, ξέρουν να «πουλούν» τον εαυτό τους.

 Όσον αφορά το χορό, υπάρχει εξαιρετική χορογραφία σε όλη την ταινία και μια πληθώρα από styles που παρουσιάζονται στο πάτωμα: Locking, tutting, popping, strutting, breaking, waving, μέχρι και Waaking. Υπάρχει επίσης πολύ καλός συγχρονισμός στις χορογραφίες και κατάλληλα κοστούμια. Δυο καταξιωμένοι χορογράφοι συμβάλλουν σε αυτό το αποτέλεσμα. Ο Jeff Kutash που παίζει τον Flash και ο Deney Terrio που υποδύεται τον εαυτό του.

Αν και οι περισσότερες ρουτίνες που επιδεικνύονται είναι copy-pate από γνωστές ρουτίνες μεγάλων pioneers, όπως των Lockers του Don Campellock, αυτό δεν έχει και τόσο σημασία εδώ. Δεν είναι αληθινό battle, ούτε ντοκιμαντέρ ή εκπαιδευτική βιντεοκασέτα να τα παρουσιάζουν ως δικά τους και να κατηγορηθούν για biting. Ταινία είναι και διαφημίζει χορό σε κόσμο που είτε ξέρει, είτε δεν ξέρει να χορεύει και θέλει απλώς να δει θέαμα. Επί τη ευκαιρία, η πρώτη φορά που είδαμε waaking σε δική μας ταινία, έστω και λίγο, ήταν όταν ο Godfather of street dance, ShabaDoo, εκεί στη δεύτερη μάχη στο Radiotron στο Breakin 1, στο δικό του solo κάνει μια φιγούρα waaking με τα χέρια. Λίγο προτού καλέσει στο πάτωμα την Special K ως απάντηση στη Lolipop. Έπειτα πάλι, στο 2 από κάποιες γυναίκες.

Μεγάλοι καλεσμένοι, έκπληξη, στην ταινία ο θρύλος της Motown Records, Smokey Robinson και ο θρύλος της disco KC (“…& the Sunshine Band”)! Ο Smokey υποδύεται τον παρουσιαστή του διαγωνισμού. O Harry Wayne Casey aka K.C., frontman και ψυχή των «KC & The Sunshine Band» εμφανίζεται να ηχογραφεί στη «Twilight Records» το κομμάτι “Love Goes Up And Down”. Αν αναζητήσετε, πάντως, να βρείτε videos στο youtube με το όνομα της ταινίας, θα σας βγάλει ένα αποτέλεσμα όπου μιλάει ο παραγωγός της, Michael Franzese, και αποκαλύπτει πως υπήρχε και μια σκηνή με τον Sammy Davis Junior, η οποία όμως κόπηκε από το τελικό edit.

Αν δεν συνέβαινε αυτό και συμπεριλαμβανόταν, τότε και μόνο για αυτούς τους τρεις τεράστιους guests, το Knights Of the city θα ήταν ταινία ορόσημο για τις μουσικοχορευτικές ταινίες. Ανεξαρτήτως σεναρίου, ερμηνείας κ.λπ….τι λέμε τώρα, ας μείνουμε στο μέγεθος των ονομάτων αυτών. Σε καμία άλλη από τις ταινίες που διαφημίζουν το hip hop και τις τέχνες του δε συμβαίνει κάτι τέτοιο –παρά μόνο στο Beat Street έμμεσα, μα πολύ έμμεσα λέμε, όταν βλέπουμε το όνομα του Harry Belafonte να φιγουράρει ως παραγωγός, αλλά χωρίς να συμμετέχει κάπου ο ίδιος.

Όπως παρατηρούμε, λοιπόν, στα μέχρι τώρα reviews που έχουμε κάνει εδώ στο monkeybros.gr, το σενάριο μιας (εντός ή εκτός εισαγωγικών) hip-hop ταινίας των 80s φαντάζει να έχει ως κλειδωμένο στερεότυπο τη νίκη σε ένα διαγωνισμό ταλέντου. Τα δυο Breakin, το Beat Street, το Rappin, το Delivery Boys και το Krush Groove, όλα ζητούσαν από τους πρωταγωνιστές είτε να νικήσουν σε ένα διαγωνισμό είτε σε μια audition προκειμένου να ξεκινήσει η καριέρα και η φήμη τους. Μόνη εξαίρεση το Wild Style.

Δεδομένου της περιορισμένης προώθησης του Wild Style στο σινεμά, το τονίζω αυτό, (δε μιλάω για το Wild Style Tour, αυτό πήγε παντού, φανταστείτε τελείωσε κάπου στην Ιαπωνία και μετά ακολούθησε tour για το Beat Street) για τον περισσότερο κόσμο η «πρεμιέρα» του b-boying στην έβδομη τέχνη, ήταν η συμμετοχή των Rock Steady Crew στο Flashdance. Μέσα από αυτό το Flashdance, ο περισσότερος κόσμος σε όλες τις χώρες πρωτοείδε και γνώρισε το breakdance από τη μεγάλη οθόνη.

Βάσει τίτλου και περιγραφής, μερικές street fight σκηνές τύπου Beat it εμφανίζονται στην ταινία. O Michael Jackson υπάρχει σε όλες αυτές τις ταινίες, έστω και ενδυματολογικά αν όχι χορευτικά, όπως συμβαίνει με τον πιτσιρικά στο Breakin 2, τον Leon Lee με τη μίνι χορογραφία tribute στο Thriller. Επηρεασμένος από τον Michael, ήταν όχι μόνο ο Shrimp αλλά και πολλοί άλλοι τότε. Ήταν το street look, που στον Michael έδεσε τόσο ωραία. Οι image makers που τον ανέλαβαν μετά το afro hair-disco look του Off the Wall, έκαναν πολύ καλή δουλειά. Όπως του έπρεπε για αυτό που ήταν.

Ήταν άλλωστε εκείνα τα χρόνια που το hard rock, το funk, το heavy metal, το post punk και το rap μαθαίνονταν από τις μάζες και υπήρχαν κοινά σημεία, ενδυματολογικά και μουσικά σε πολλούς καλλιτέχνες. Ας μη ξεφύγω και αλλάξω θέμα, παρόλο που το ενδιαφέρον του θα με έψηνε να γράψω αφιέρωμα. Φυσικά, η επιρροή των Warriors θα κρατήσει για χρόνια μπροστά, θέλω να πω κρατάει ακόμα, και μη ξεχνάμε ότι είχε ήδη κάνει την αρχή του ο Mad Max και οι παρόμοιες μελλοντολογικές και εσχατολογικές ταινίες.

Υπάρχει, για παράδειγμα, κάποιος κακοποιός Sonny, μέλος της αντίπαλης συμμορίας (Mechanix) με μοϊκάνα και μούσι σαν τον εκκεντρικό Mr. T, χωρίς όμως τα ανάλογα χρυσαφικά.  Είπαμε, δεν είναι όλα για όλους. Υπάρχει μόνο ένας Mr. T και μόνο ένας Slick Rick στον κόσμο. Πάντως, στο ενδυματολογικό μέρος και στο πως παρουσιάζει τους καλλιτέχνες-gangsters το Knights of the city, βρίσκω ότι τα καταφέρνει αρκετά καλά.

Κάπου σκάει κι ένας αστυνομικός που, σαν τον Μπαϊρακτάρη, τους στήνει μπλόκα συνέχεια και τους κάνει τη ζωή δύσκολη. Ο κλασσικός gangbuster ρόλος, όπως θα τον δούμε δυο χρόνια μετά και στο Colors. Η συμμορία του Troy, οι Royals, σαν σωστοί highrollers, οδηγούν ωραία μεγάλα μακριά κάμπριο αμερικάνικα αμάξια. Μη ρωτάς που τα βρήκαν, ούτε οι ίδιοι θυμούνται. Ειδικά αυτή τη λευκή Ford Thunderbird cabriolet “Flatnose”. Ο ShabaDoo, επίσης, οδηγούσε μια διθέσια Pontiac Bonneville cabriolet. Δεν μπορούσα να μην το αναφέρω. Είμαι και εγώ «Crazy ‘Bout Cars» σαν τον Doug E. Fresh. Γυρισμένο κυρίως στο Miami, Florida, εκεί όπου υπάρχουν ανοιχτοί ατελείωτοι δρόμοι που προσφέρονται για πλάνα οδήγησης με τέτοια αρχοντικά αυτοκίνητα, το Knights of the city δε γίνεται να μη σε κερδίσει έστω και μια στιγμή, αν έχεις λίγο funk στην πέτσα σου. Πολλά street kids της Florida βοήθησαν στο να βγει το έργο αυτό, που προσπάθησαν με την απειρία τους να δώσουν μια ρεαλιστική όψη στο όλο εγχείρημα του σκηνοθέτη.

Αρκετά boomboxes φαίνονται στην ταινία, αναμενόμενο φυσικά. Μέτρησα τέσσερα διαφορετικά κομμάτια, αν και όλα ήταν σε κάποια απόσταση από την κάμερα για να διακρίνω λεπτομέρειες, ώστε να είμαι σίγουρος. Ένα Silver, ένα Panasonic, ένα National RX5350 ή ίσως το δίδυμο αδερφάκι του Panasonic Ambience και ένα Sanyo, διακοσμημένο σαν το Sanyo M-X920 στο εξώφυλλο του Duck Rock. Πάμε να δούμε τι μοντέλα εμφανίζονταν στις άλλες ταινίες.

Στο Breakin 1, ένα Sanyo M9978F κάνει την αρχή και έπειτα ένα Helix HX-4635 με βαμμένα τα ηχεία του εμφανίζεται σε πολλά πλάνα της ταινίας. Να διευκρινίσω κάτι. Το Helix HX-4635 είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το Conion C100F και το Clairtone 7980, στην ταινία όμως πρόκειται για Helix. Κατόπιν, ο Boogaloo Shrimp σκουπίζει το δρόμο και χορεύει το Tour de France με ένα Toshiba RT-S932. Στο Venice Beach ξανά, ο HandyMan χορεύει το “Body Work – Hot Streak” που βγαίνει από ένα θηριώδες Lasonic TRC920 και το μάθημα για την Kelly ήταν να «δει» πως, το μισό σώμα που του έλειπε, το είχε σε ψυχή αποτυπωμένη στο πρόσωπό του. Στο Breakin 2, ένα υπερσπάνιο Crown Japan CSC-75F οδηγεί τη χοροδρομία παίζοντας το Electric Boogaloo μέχρι το Miracles, την έδρα των ΤΚΟ, εκεί που φυλάσσουν ένα εμβληματικό Sharp GF-777 με αυτοκόλλητα Miracles και το αντίπαλό τους δέος, οι Electro Rock, έχουν ένα Rising 2020 που έχει το όνομά τους σε graffiti επάνω στα ηχεία του. Στο Beat Street η Magnavox χορηγεί δυο μοντέλα της. Ένα (είναι το crew…) Phase III που το κουβαλούν οι “Beat Street Breakers” aka New York City Breakers, και ένα Magnavox D8443 που το κουβαλούν οι “Bronx Rockers” aka Rock Steady Crew.

 Το Rappin, δυνητικά έχει τα πάντα, εφόσον ο “Shorty” έχει μια αποθήκη με boomboxes αλλά αυτό σημαίνει ότι πολλά από αυτά βρίσκονται κλεισμένα μέσα στα κουτιά τους και τελικά, στον ώμο του John Hood φαίνεται κρεμασμένο μόνο ένα Soundesign 4684. Στο Krush Groove, ο DJ Cut Creator συνοδεύει τον LL Cool J με ένα JVC RC M90. Στο Delivery Boys η ομώνυμη ομάδα προπονείται με τους ήχους ενός Sharp GF-9494. Στο Wild Style ο Grandmixer DST ως καλός κατεργάρης χρησιμοποιεί ένα Panasonic (πρέπει να είναι κάποιο μοντέλο πολύ κοντινό με το RX-5031) ως monitor speaker στον πάγκο του. Με αυτά και με αυτά, νικήτρια υποκειμενικά νομίζω βγαίνει η Cannon με τις ταινίες της.

Σε πολλά σημεία του, το Knights παρουσιάζει τη χρήση του breaking ως μια μορφή πολεμικής τέχνης, ειδικά στις αναμετρήσεις των Royals με τους Mechanix. Εννοώ κανονικά με χτυπήματα. Μοιάζει, έτσι, ότι ο σκηνοθέτης θέλει να ενώσει σε μια κοινή ιστορία τη βία των Warriors, με το b-boying του Beat Street και το rapping του Krush Groove. Το Breakin 2 παρουσιάζει μια υπόνοια χρήσης του breaking ως πολεμική τέχνη. Εκεί στη μάχη των TKO vs Electro Rock κάτω από τις γέφυρες, υπάρχουν κάτι σπρωξίματα.

Για την ιστορία πάντως, η πρώτη ταινία που σε όλη της τη διάρκεια παρουσιάζει το b-boying ως πολεμική τέχνη, είναι η ταινία “Mismatched Couples” (1984) που μας έρχεται από μια χώρα με αρχαία ιστορία και αυτοκρατορική εμπειρία στο να εμπλέκει τις ντόπιες πολεμικές τέχνες με το ψυχαγωγικό θέαμα. Την πατρίδα του kung-fu, την Κίνα. Σε αυτό το φιλμ, το οποίο είναι για την ακρίβεια νεανική κωμωδία τύπου «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα», πρωταγωνιστούσε ο Donnie Yen, ο ηθοποιός που ήταν το προηγούμενο εφηβικό ίνδαλμα πριν τον Jackie Chan. Κατόπιν, το θέμα απογειώθηκε με το Ταϊλανδέζικο «Raging Phoenix» (2009), με σύγχρονες power moves.

Το γεγονός δε, ότι Κινεζική ταινία του 1984 παρουσίαζε break, και μιλάμε για τεχνικά σωστό και καθαρό break, σημαίνει πως κάποιος από τους συντελεστές της είχε ταξιδέψει νωρίτερα στις ΗΠΑ, το είχε δει εκεί, είχε γυρίσει στην πατρίδα του, βρήκε νέα παιδιά που τα έπεισε, όχι μόνο να το μάθουν, αλλά και να το δέσουν με χορογραφίες ως μορφή kung-fu και τέλος πρόλαβαν και το έβγαλαν τ-ό-σ-ο έγκαιρα, ενόσω το ημερολόγιο έλεγε ακόμα 1984. Την ίδια ώρα και χρονιά, που οι άλλες χώρες περίμεναν να το δουν στο σινεμά. Αυτό είναι έπος για τη Κινεζική βιομηχανία σινεμά. Γνωρίζουμε, βέβαια, ότι οι άνθρωποι δεν είναι απομονωμένοι εκεί. Υπάρχουν China Towns σε Δύση και Ανατολή των ΗΠΑ που ήταν πάντοτε σε επικοινωνία με τη μαμά πατρίδα.

Εν κατακλείδι, διευκρινίζω και επισημαίνω για άλλη μια φορά πως όσα γράφω, προκύπτουν επειδή βλέπω και διαβάζω τις ταινίες μας μέσα από τη φυσική μου ματιά aka τη ματιά ενός αφοσιωμένου hip hopper. Για αυτό, με βάση αυτή την ειδικότητά μου, που τη σπούδασα στο δρόμο, εμμένω και περιορίζομαι στο να επιδεικνύω τα hip hop στιγμιότυπά τους, συγκρίνοντάς τες με τις άλλες σύγχρονές τους, κάνοντας τους απαραίτητους συσχετισμούς. Με αυτά τα κριτήρια, αξιολογώ το Knights Of The City σε υψηλή θέση, αναγνωρίζοντας πως έγιναν φιλότιμες προσπάθειες να βγει κάτι δυνατό και εντυπωσιακό. Παρά την όποια ατυχία στο παρασκήνιό του και αντιξοότητα που γνώρισε στο διάβα του μέχρι να βγει ασθμαίνοντας, πληρώνοντας τις αμαρτίες του Franzese, δεν το αδικώ.