Orange Goblin – Sadhus Live

Πολλά μπορούν να ξεκινήσουν να λέγονται για το live αυτό, λίγα θα χαρακτηρίζονται από μια σειρά και εντελέχεια. Η αλήθεια είναι πώς τελευταία στιγμή έμαθα ότι θα ανοίξουν οι Sadhus και το όλο θέμα ανέβηκε πολλά σκαλιά για μένα, και με αυτό οι προσδοκίες και η διάθεση με την οποία πέρασα τις πόρτες εκείνο το βράδυ…

Δύο μπάντες με ιστορία, διαφορετικές σκηνές, άλλο groove, με κοινό παρανομαστή απ’ ότι φάνηκε το πόσο σου δίνουν ό, τι έχουν και δεν έχουν σε μια live εμφάνιση…

Απ’ τη μία οι Sadhus, μια μπάντα Πειραιώτικη, ενεργή στην ελληνική σκηνή και αγαπημένη πέρα ως πέρα. Η πρώτη τους εμφάνιση που είχα δει ήταν στην Αθήνα, δε θυμάμαι ποιόν άνοιγαν, είχα πάει γιατί ένας φίλος ήθελε μια μπλούζα τους και τέλος πάντων  “τί είναι αυτή η ιστορία;!”.

Αλλά μου έφυγε το σαγόνι, από το πόσο ξεκάθαρο και σκιαγραφημένο ήταν αυτό που σου έδινε αυτή η μπάντα! Με φουλ ταξιδιάρικα riff, με τον τρελιάρη ντράμερ και με μια συνοχή που λίγο έχω βιώσει σε τόσο βρώμικη sludge-ο-κατάσταση. Αυτό ακριβώς είδα και το βράδυ της Παρασκευής.

Πραγματικά, η ίσως ριγμένη ηχητική δεν επηρέασε τίποτα, φέραν και “δέσαν” το κοινό τους σε ένα είδος ιεροτελεστίας και ταξιδιού, με τον κόσμο να πλησιάζει όλο και πιο κοντά με κάθε τραγούδι. Η επιτυχία για μένα αυτής της μπάντας είναι η εμπιστοσύνη που μπορεί να βρει ο ακροατής/ακροάτρια να αφήσει το ίζημα αυτής της μαυρίλας να τον πάει κάπου, χωρίς να ανησυχεί για το πού ή για το αν θα γίνει βαρύ κι αφόρητο. Αυτή η μπάντα στε-κε-ται και, κάνοντας το αυτό, σε αφήνει να επιπλέεις στους ρυθμούς της.

Πάμε τώρα στους Orange Goblin -οι οποίοι δεν ξέρω αν το ξέρατε είναι φαν του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών εξ ου και το goblin (το Orange είναι άλλη ιστορία) – περίπου είκοσι πέντε χρόνια στο μουσικό στερέωμα και είναι από τις πιο χαρακτηριστικές stoner μπάντες. Όντας παλιά φαν πήγα πολύ με νοοτροπία “Άντε να ακούσω όλο το Time travelling blues ζωντανά” γιατί όπως και να το κάνουμε είναι μεγάλο θέμα! Έλα μου όμως που η μπάντα είχε μουσική κινητικότητα από τότε! Οπότε βρίσκομαι να ακούω κάτι πιο “καθαρό” και περισσότερο heavy παρά stoner. Έτσι κατέληξα να ακούω κομματάρες, κυρίως από το περσινό The Wolf Bites Back και το μνημειώδες A Eulogy for the Damned.

Και ήταν πραγματικά μια απίστευτη εμπειρία. Όχι αυτό που περίμενα. Αλλά είδα τον Ben Ward να πετάει τόσους μηλίτες και νερά-επιτυχώς- στο κοινό, να συνδέεται μετά από κάθε τραγούδι με τους φαν του, να μας λέει ιστορίες για ζόμπι και για τον drummer τους Chris Turner που δεν του δώσαν visa –και άντε γαμήσου Trump– να ταξιδέψει τον προηγούμενο μήνα, που πραγματικά μέχρι το τέλος της βραδιάς δεν είχα τι να πω. Εκτός ίσως από το ότι μάλλον ο μηλίτης γαμάει και κάνω λάθος τόσα χρόνια…

Α και κάτι τελευταίο, άπειρο σεβασμό και δέος για το αφιέρωμα στους Motorhead με το No Class και την όλη αναφορά στον λατρεμένο εκλιπών Lemmy…  

~Χιούμ