Σκοτεινά Βήματα του Αλέξη Ζησιμόπουλου – Εκδόσεις Πηγή
Written by MonkeyBoss on 6 June 2018
Η συγγραφή είναι για κάποιους όνειρο. Για άλλους αναγκαιότητα. Όταν παρουσίασα το πρώτο μου διήγημα (σε ένα άλλο συλλογικό έργο των Εκδόσεων I-Write) είχα γράψει:
Το να κάτσεις όμως, να γράψεις και να το δώσεις στον κόσμο, εμπεριέχει κατά την άποψη μου μια μορφή εγωισμού και ψώνιου: πρέπει να πιστεύεις ότι έχεις κάτι να πεις σημαντικό και ταυτόχρονα ότι το λες και καλά…
Δεν πρέπει να έχεις μόνο κάτι να πεις, πρέπει να μπορείς κιόλας. Και η συγγραφή είναι ένα άθλημα. Μπορεί να έχεις ταλέντο αλλά χρειάζεσαι τεχνική, αντοχή και προπόνηση. Διαβάζοντας λοιπόν το πρώτο βιβλίο του Αλέξη Ζησιμόπουλου, έχω να πω ότι χρειάζεται τρία πράγματα: προπόνηση – προπόνηση – προπόνηση.
Τα Σκοτεινά Βήματα είναι ένα μυθιστόρημα σε έναν κόσμο μουντό, με steampunk χαρακτηριστικά και noir αισθητική. Ο Ομπίν, ένας ιδιωτικός ερευνητής θα συναντήσει σε μια αποστολή την Λίλιαν, μία ξωτικιά που μοιάζει δέκα χρονών αλλά δεν είναι. Τα ξωτικά έχουν εξαφανιστεί εδώ και αιώνες και η Λίλιαν έχει μια αποστολή, την οποία για να την καταφέρει θα μαζέψει μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων με δυνάμεις. Η περιπέτεια ξεκινά, με την ομάδα να πηγαίνει από πόλη σε πόλη και την ομάδα σταδιακά να μεγαλώνει.
Ο κόσμος που έχει σκεφθεί ο Αλέξης είναι ενδιαφέρον. Μπορώ να φανταστώ αυτές τις γκρίζες πόλεις, τις φαντάζομαι συνέχεια με βροχή για κάποιο λόγο, βρώμικες. Οι χαρακτήρες έχουν περάσει δύσκολα πραγματάκια και η Λίλιαν είναι αυτός ο φάρος ελπίδας και παιδικής ανεμελιάς που θα τους αλλάξει όλους.
Οι ιδέες υπάρχουν, ο συγγραφέας έχει τι να πει. Στην εκτέλεση έχουμε ένα πρόβλημα. Η έκδοση βιβλίου ενέχει τρελή δουλειά στην επιμέλεια και τις διορθώσεις. Δουλειά που φοβίζει πολύ κόσμο (όπως και εμένα μέσα σε αυτούς), δουλειά που μπορεί να υπερβαίνει την ίδια τη συγγραφή. Δεν μπορείς να την κάνεις μόνος, οπότε κοστίζει.
Ξεκινάει το βιβλίο λοιπόν και διαβάζω:
Σιγά μην σωθώ, η βροχή πρέπει να έχει 5 πόντους. (σελίδα 8)
Μόνο όσοι έχουν συμπληρώσει περιουσία πάνω από 5.000.000 εκατομμύρια […] (σελίδα 10)
Τον πίνω πάντα με 7 κουταλιές ζάχαρη. (σελίδα 11)
Αναγνωρίζεις ένα πρόβλημα σε αυτές τις προτάσεις; Yeap! Ποτέ μα ποτέ, δεν αντικαθιστούμε λέξεις με νούμερα σε ένα μυθιστόρημα! Δεν ξέρω αν είναι γραμμένος κανόνας, αλλά είναι τόσο άσχημο στο μάτι και δεν χρειάζεται να είσαι επαγγελματίας επιμελητής για να τα αναγνωρίσεις. Αυτό αλλά και λάθη πιο σημαντικά, όπως η χρήση του διαλόγου ως μέθοδος exposition έριξαν την ποιότητα μίας ιστορίας με δυνατότητες και αξία.
Ένα άλλο θέμα είχα με το υπερφυσικό. Ο Αλέξης παρουσιάζει ένα είδος μαγείας η οποία λειτουργεί με κάλεσμα θεού, συμφωνία με αντίτιμο και παροχή πολύ συγκεκριμένης δύναμης η οποία και αυτή έχει το αντίτιμο της για να χρησιμοποιηθεί.
Η ιδέα τέλεια. Πάντα ένιωθα την χαριποτεριακή μαγεία αχανής και χωρίς κανόνες. Εδώ βλέπουμε θεούς σχεδόν εκδικητικούς, που σου δίνουν πχ την ιδιότητα να πετάς λέιζερ από τα μάτια αλλά αν το κάνεις η Jean Grey δεν θα σου κάτσει ποτέ (#γελάει_μόνος_με_το_δικό_του_αστείο). Ο Cyclops λοιπόν έχει ένα δίλημμα, να προστατέψει τους δικούς του με τα λέιζερ από τα μάτια του ή να βρει την προσωπική αγάπη με την Jean; Αυτό ο κανόνας και οι επιπλοκές που δημιουργεί σε κάθε χρήση της “μαγείας” είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο για ανάπτυξη χαρακτήρων και την παροχή ευκαιριών για ευρηματικές σκηνές δράσεις.
Αλλά από την άλλη ο τόσο εύκολος τρόπος που κάθε δύο χαρακτήρες που βλέπουμε, έχουν βρει βιβλίο μαύρης μαγείας, έχουν καλέσει θεούς και πάρει δυνάμεις μου αποδυνάμωσε το κομμάτι της έκπληξης και της σημασίας της πράξης. Βασικά αναρωτιόμουν γιατί δεν το είχαν κάνει όλοι, αφού έβρισκες βιβλίο μαύρης μαγείας και στα lidl που λέει ο λόγος.
Τα Σκοτεινά Βήματα είναι ένα πρωτόλειο, ακατέργαστο εγχείρημα με πολλά καλά στοιχεία. Το καλό είναι ότι αυτό σημαίνει ότι ο συγγραφέας έχει δυνατότητες και μέλλον. Το challenge η δημιουργία ενός κύκλου από φίλους και επαγγελματίες επιμελητές/διορθωτές που θα κάνουν τον άνθρακα διαμάντι…
