When they see us και ο μηδενισμός κάτω από το σύστημα…

Υπάρχει μια σκηνή στο δεύτερο επεισόδιο του When they see us που πολύς κόσμος δεν θα μπορέσει να τη νιώσει στα αλήθεια. Αν και τέσσερις από τους κηδεμόνες δέχτηκαν να υπογράψουν τις ψευδείς καταθέσεις των παιδιών, ήταν στον πατέρα του Anton όπου η εισαγγελέας ρώτησε στη μάπα του:

Πραγματικά, νόμιζες ότι θα πήγαινε σπίτι;

Ο πατέρας δεν ήξερε τα δικαιώματά του, φοβόταν τους αστυνομικούς, τους πίστεψε. Αυτός και οι υπόλοιποι φαίνονται σε εμάς αφελείς. Πραγματικά, πως γίνεται να πίστεψαν ότι αν κάποιος παραδεχθεί βιασμό θα τον άφηναν να φύγει;;

Το να βρίσκεσαι σε θέση μη ισχύος για πολλά χρόνια επιδρά στην ψυχοσύνθεσή σου και φυσικά στο πως συμπεριφέρεσαι σε όσους είναι σε θέση ισχύος και κουβαλάνε μαζί τους τα όπλα (πραγματικά και μη) για να σε μειώσουν ακόμα περισσότερο.

Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να το συλλάβουμε αυτό. Δεν υπάρχουν καταπιεσμένες φυλές όπως οι αφρολατίνοι στην Αμερική, δεν ζήσαμε απαρτχάιντ. Αλλά μπορώ να σου πω ότι αυτή η αίσθηση, η αίσθηση της ανημποριάς υπάρχει και είναι αληθινή.

Το Σάββατο 8/6 επιστρέφαμε από τη συναυλία του Damian Marley. Ένας ταξιτζής πολύ έξυπνα έστησε το κόλπο του. Πήρε δύο διαφορετικές παρέες που πήγαιναν στο ίδιο μέρος και στο τέλος ζήτησε από την κάθε μία 15€. Ο τύπος ζήτησε 30€ για δουλειά ούτε 20 λεπτών. Ούτε ταξίμετρο, ούτε αποδείξεις, τίποτα.

Ξενέρωσα φυσικά και νευρίασα. Το κατάπια όμως κι έβγαλα 15€ για να δώσω. Η κοπέλα που ήταν μαζί μου αμέσως τινάχτηκε ρωτώντας τον λόγο της τόσο μεγάλης χρέωσης, ζήτησε απόδειξη πήγε να κάνει φασαρία κι εγώ την έπεισα να το αφήσει να περάσει…

Γιατί όμως; Για ποιο λόγο δεν ήθελα καν να μπω στη διαδικασία να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου;

Το σκέφτομαι εδώ και μερικές μέρες, αναλογίζομαι τις αιτίες και προσπαθώ να καταλάβω που έγκειται η διαφορετική μου συμπεριφορά σε σχέση με της κοπέλας.

Αναγνωρίζω ότι το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο.
Δείχνω υπερβολική ευγένεια σε οποιοδήποτε γραφείο/υπηρεσία ακόμα και σε στιγμές αδικίας, αλλά και σε συνανθρώπους που είναι για μπάτσες το ίδιο. Νιώθω έναν άμεσο φόβο όταν βλέπω αστυνομικούς, ειδικά όταν βλέπω μπλόκα στα διόδια.

Δεν υψώνω ανάστημα σε στιγμές αδικίας, όπως το βράδυ που πέρασα στο κρατητήριο χωρίς λόγο, δεν ύψωσα ανάστημα ούτε όταν μου ανακοίνωσαν ότι δεν μπορώ να πάρω άδεια ασκήσεως επαγγέλματος εξαιτίας απανωτών λαθών του πανεπιστημίου, της περιφέρειας και της αστυνομίας. Έφτασα να με έχουν γυμνό και μόνο σε μια αποθήκη πέντε αστυνομικοί για να πάρω απόφαση ότι δεν θα ξαναανεχτώ τέτοια συμπεριφορά…

Εγώ μεγάλωσα μέσα σε ένα ορφανοτροφείο με το στίγμα των παιδιών δεύτερης κατηγορίας και εξελίχθηκα σε έναν ενήλικα χωρίς άδεια παραμονής. Αυτή η κατάσταση, όσο δύσκολη κι αν ακούγεται, δεν συγκρίνεται καν με τη θεσμική καταπίεση των μαύρων, με την αίσθηση εκ γενετής ότι είσαι κατώτερος, με την απόλυτη αδυναμία απέναντι στην αστυνομία που σκοτώνει αβέρτα τους δικούς σου ανθρώπους σαν να είναι ζώα.

H δύναμη του συστήματος να σε μειώνει και να σε μηδενίζει δεν περιορίζεται στην αστυνομία, ούτε στην Αμερική. Υποθέσεις σαν αυτή των Central Park 5 κάνουν μπαμ, αλλά το ίδιο πράγμα συνάνθρωποι μας το ζουν στην εφορία, το νοσοκομείο ή το ταξί κάθε μέρα.

Τσεκάρετε το trailer του When They See Us που στριμάρει στο Netflix.