Και ναι, μπορώ να πω ότι η ταινία με τον “Harry Potter”… πτώμα… να κλάνει… είναι μία από τις καλύτερες της χρονιάς!

Το Swiss Army Man είναι μία από τις ταινίες για τις οποίες φημίζεται το Sundance. To μεγαλύτερο φεστιβάλ ανεξάρτητων ταινιών του κόσμου είναι ο χώρος που ταινίες που δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως ενός κινηματογράφου, αναγνωρίζονται παγκοσμίως.

Και όσο όλος ο κόσμος μιλάει για τις high profile ταινίες του Hollywood, εσύ μπορείς να δεις ό,τι ξεχώρισε εκεί και να το παίζεις ψαγμένος στην Ελλάδα! Έλα όμως που μερικές από αυτές τις ταινίες είναι εξαιρετικές. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι είναι φτιαγμένες με αγάπη, από δημιουργούς που πληρώνουν από την τσέπη τους και που προφανώς είναι original ιδέες.

Το Swiss Army Man βασίστηκε στην ιδέα του ενός από τους δύο δημιουργούς, που είπε για πλάκα: να βάλουμε ένα πτώμα να κλάνει και να χάνεται στη λίμνη καθώς παίζει ωραία μουσική! Χεχε Αυτή είναι η χειρότερη ιδέα που είχα ποτέ!!

Η χειρότερη ιδέα λοιπόν του Daniel Scheinert έγινε ένα εσωτερικό αστείο και με τον καιρό αναπτύχθηκε. Όταν αποφάσισαν να το κάνουν ταινία, έπρεπε να δείξουν ότι υπάρχει λόγος που γίνονται όσα γίνονται κι έτσι άρχισαν να γράφουν drafts.

Στα πρώτα είχαν μια ταινία που ήταν ένα κλασσικό buddy movie στο οποίο ο ένας φίλος βοηθάει τον άλλο να κατακτήσει το κορίτσι των ονείρων του.

Ιδέες γράφτηκαν και σβήστηκαν και έτσι φτάσαμε στην τελική μορφή της ταινίας.

Η ταινία μου θύμισε πολύ το Birdman. Σε εκείνη την ταινία είδαμε έναν άνθρωπο που η πίεση, η ιδέα που είχε για τον εαυτό του, τον έκαναν να σπάσει και για να μπορέσει να αντέξει έφτιαξε μια δική του πραγματικότητα. O υπερήρωας alterego του τον συντρόφευε καθώς κατανόησε πόσο ρηχή ήταν η ζωή του.

Στο Swiss Army Man ο Hank προσπαθεί κι αυτός να βρει έναν φίλο. Προσπαθεί να κάνει μια απλή συζήτηση. Το μυαλό του δημιουργεί τον Manny όπως ο Chuck δημιουργεί τον Wilson στον Ναυαγό.

Μέσα όμως από αυτήν την ιστορία βγαίνει και κάτι άλλο, ένα νόημα, ένα μήνυμα. Οι δημιουργοί αναφέρουν ότι οι χαρακτήρες τους “οδηγούσαν” καθώς διαμόρφωναν το story. Και φαίνεται αυτό στην ταινία. Αφού την δεις δύο φορές.

Καθώς περνάει η ώρα η ταινία αλλάζει, μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο σχόλιο. Ο Manny μιλάει με την ειλικρίνεια μικρού παιδιού και γίνεται αποστομωτικός, η σχέση μεταξύ Hank και πτώματος γίνεται μια πραγματική φιλία κι αυτή είναι μία από τις δεκάδες wtf moments.

Όλα θα καταλήξουν σε ένα τελευταίο δεκάλεπτο που σπάει κόκαλα.  Και αφού με κομμένη την ανάσα δεις όλα να παίρνουν μορφή και να εξηγούνται, το φινάλε κάνει αυτό ακριβώς που έκανε και το Birdman…

Πρέπει να καταλάβεις φίλε μου ότι το θέμα δεν είναι αν όλα αυτά είναι αληθινά ή όχι. Η τελευταία σκηνή δεν αλλάζει τίποτα. Είναι εκεί για να σπάσει τον πάγο.

Τη δεύτερη φορά όμως που θα δεις την ταινία (όταν την προτείνεις σε φίλους) θα αρχίσεις να βλέπεις πίσω από το κλάσιμο…

Και εντάξει, ναι, νόημα και τα λοιπά, αλλά μην αγχώνεσαι η ταινία είναι πραγματικά καλή. Κάφρικο χιούμορ για να περάσεις καλά, φοβερές ερμηνείες από δύο ηθοποιούς που δεν θα μπορούσε κανένας να μπει στα παπούτσια τους και το καλύτερο sound design που έχω δει σε ταινία εδώ και καιρό, μαζί με μουσική που παίζει σοβαρότατο ρόλο στην ταινία.